معنای نام جانلوییجی بوفون برای یوونتوس

طرفداری: امانوئل کانت گفت با افزایش سن، تجربه بیشتر، و نبوغ و استعداد کمتر می شود. مرد بیچاره، کاپیتان ما را ندیده بود." این جمله یکی از دروگی های یوونتوس بود.

به قلم آدام دیگبی نویسنده کتاب تاریخ سیاه و سفید:

زمانی که یکی از هواداران فوتبال از من پرسید: "جیجی بوفون برای یوونتوس چه معنایی دارد؟" من خیلی ساده فقط در یک کلمه گفتم: "همه چیز". با این حال حالا ترجیح می دهم کمی در مورد این "همه چیز" توضیح دهم.

زمانی که در مورد بازیکنان بزرگی که برای تیم محبوب ما بازی می کنند، صحبت می کنیم، ساده است تا از اهمیت آنها بگوییم اما در مورد جیجی بوفون، این کار فایده ای ندارد. همه در مورد افتخارات و اهمیت او می دانند. جیجی بوفون 16 سال پیش به تورین رسید و از آن زمان بی عیب و نقص بوده است.

از اولین بازی اش در سری آ با پارما مقابل آن میلانِ فوق العاده تا افتخارات پر شمارش با یوونتوس و عملکرد درخشانش در جام جهانی ۲۰۰۶، بی فایده است از دستاوردهای او صحبت کنیم. حتی لازم نیست از ثباتش صحبت کنیم که سال ها همه دروازه بان ها رفتند و آمدند اما او هنوز بهترین بود.

معنای جانلوییجی بوفون برای هواداران یوونتوس چیزی فراتر از این مسائل است. معنای جانلوییجی بوفون، چیزی است که او برای باشگاه ارائه می دهد. او یکی از معدود بازیکنانی بود که در زمان سقوط یوونتوس به سری بی در حالی که بهترین دروازه بان جهان و قهرمان جام جهانی بود، در این باشگاه ماند. حالا پس از ترزگه، دل پیرو، ندود و کامورانزی، تنها بوفون از آن روزها در ترکیب باقی مانده و یادآور عشق و وفاداری است. همیشه با کلاس، آراسته، خوش بیان و حرفه ای، نقش او برای یوونتوس در زمان های بحران انکار ناپذیر است. او نقطه مرجع برای این تیم به شمار می رود. او می داند چه زمانی باید سر بازیکنان داد بزند و چه زمان آنها را در آغوش بگیرد. طوری که او در مورد یوونتوس صحبت می کند، تنها از یک دروگی بر می آید. از زمان انتقال رکورد شکنش در سال 2001 تاکنون، در جایگاه کوروا سود همیشه نام او را فریاد می زنند و او چیزی بیش از رقم قراردادش برای این تیم گذاشته است.

بوفون فراتر از عناوین و افتخارات، نماد و سمبل باشگاه یوونتوس و ارزش های این باشگاه است. او نشان دهنده فلسفه یوونتوس است. هواداران زمانی که می خواهند ارزش های باشگاهشان را بیان کنند، کافی است بگویند جانلوییجی بوفون. شاید برای هواداران سایر تیم ها سخت باشد این مساله را درک کنند که عملکرد ضعیف در یک بازی، ناکامی در کسب یک جام، نه تنها از جذابیت او کم نمی کند، بلکه او را محبوب تر از سابق می کند. هواداران بیش از آنکه از ناکامی در کسب جام ناراحت باشند، از ناراحتی رهبرشان غمگین هستند. زیرا دلیل این عشق، عناوین و افتخارات نیستند. دلیل این عشق، مردی است که همیشه در شادی و غم در کنارشان حضور دارد. در شکست ها، اولین کسی است که توضیح می دهد و تقصیرها را به گردن می گیرد و در پیروزی ها اولین کسی است که مانند یک بچه پرشور می دود و از شادی اشک می ریزد. اگر باشگاه یوونتوس به دنبال تلاش سخت، ارزش های اخلاقی بالا، فروتنی و وفاداری است، جانلوییجی بوفون نماد این ارزش هاست. این معنای نام "بوفون" برای هواداران یوونتوس است. این همان "همه چیز" است که در اولین واکنش گفتم.

هوادارانی که شانس آن را داشته اند که جانپیرو بونیپرتی، گائتانو شیره آ، بپه فورینو و بله، دل پیرو را ببینند، نمی توانند باشگاهشان را بدون رهبر ببینند. یوونتوسی ها عادت دارند در هر زمان یک رهبر در تیمشان داشته باشند که نشان دهنده ارزش های این باشگاه و الگوی واقعی آن باشد. اگر نمی توانند بازنشستگی او را در تابستان تحمل کنند، کمتر به خاطر نگرانی برای دروازه است، بلکه نگران آن هستند که جانلوییجی بوفون دیگر در تیمشان حضور ندارد. تیمشان بدون رهبر بماند. باشگاه یوونتوس در تاریخش همیشه چنین رهبرهایی در تیمش داشته و در زمان حاضر آن نام "بوفون" است. نمی توان یوونتوس و بوفون را جدا از یکدیگر تصور کرد.

آیا بوفون بهترین دروازه بان تاریخ است؟

زمانی که از گلف باز بزرگ امریکایی، تایگر وودز پرسیدند که آیا تو بهترین گلف باز تاریخ هستی؟ پاسخ داد نمی دانم، اما مساله مهم این است که من بخشی از این بحث و گفتگو هستم. مهم این است که می گویید تایگر وودز بهترین گلف باز تاریخ است؟ همین سوال مهم است. یعنی من کارهایی انجام داده ام که این سوال در مورد من مطرح شود. دیگر مهم نیست که عده ای با آن موافق یا مخالفند.

زمانی که در مورد تاریخ دروازه بان های فوتبال صحبت کنیم، بدون شک جانلوییجی بوفون کسی است که این سوال در موردش مطرح می شود. افراد معدودی هستند که قبول نداشته باشند که او یکی از بهترین های تاریخ است.

در فوتبال، نمی توان از یک نفر به طور قطعی به عنوان بهترین در تاریخ نام برد و کار ناپخته ای است. چگونه می خواهید هر بازیکن را در پست خود مقایسه کنید؟ خیلی ها می گویند پله، مارادونا و لیونل مسی بهترین های تاریخ هستند. آیا این یعنی لیونل مسی از پائولو مالدینی یا فرانتس بکن باوئر بهتر است؟ مطمئنا یک مقایسه مسخره است.

در مورد پست دروازه بانی، این قیاس کمی ساده تر است زیرا حداقل تمام گزینه ها وظیفه مشابهی داشته اند. با این حال باز هم مقایسه در زمان های مختلف کار نادرستی است. آیا اگر لیونل مسی در مقابل سبک بازی مدافعانی که مقابل پله قرار می گرفتند، عملکرد مشابهی داشت یا پله در سیستم های جدید، عملکردی مانند مسی داشت؟ آیا اگر مسی با تجهیزات و زمین های ورزشی آن زمان، می توانست مانند پله باشد؟ یا آنکه پله با سیستم های مدرن دفاعی و یارگیری های منطقه ای، می توانست چنین حرکاتی را در زمین نشان دهد؟

دروازه بان های بزرگی در تاریخ فوتبال مانند گوردون بنکس، دینو زوف، لو یاشین، اولیور کان، ایکر کاسیاس و پیتر اشمایکل ظهور کرده اند. ایکر مقدس رکوردهای لیگ قهرمانان اروپا را درو کرد. یاشین یکی از اولین دروازه بان های تاریخ فوتبال بود که واکنش های چشمگیری از خود نشان داد. طبق آمار فیفا او در طول دوران حرفه ای خود بیش از 150 پنالتی مهار کرد و 270 کلین شیت داشت. با این حال در جام جهانی 1962 اشتباهات عجیبی در بازی ها مرتکب شد. به طوری که روزنامه فرانسوی اکیپ از او خواست تا فوتبال را کنار بگذارد. همچنین عملکرد باشگاهی او در سطح باشگاهی مانند دینامو مسکو و لیگ روسیه مورد سوال است و حداقل ساکنین اروپای غربی کمتر می توانند کیفیت باشگاه های اروپای شرقی را قبول کنند. گوردون بنکس را بهترین دروازه بان تاریخ انگلیس می دانند و واکنش معروف او مقابل پله در جام جهانی 1970 بود که هنوز در مورد آن صحبت می شود. با این حال او هم هرگز در هیچ باشگاه بزرگی بازی نکرد و افتخارات باشگاهی او در حد دو لیگ کاپ خلاصه شد.

پیتر اشمایکل مانند بوفون در بالاترین سطح باشگاهی کار کرد و عناوین زیادی با منچستریونایتد گرفت. غول دانمارکی یکی از مهمترین عوامل قهرمانی تیم ملی کشورش در یورو ۱۹۹۲ بود و سیو های استثنایی او از یاد هیچکس پاک نمی شود. شاید قهرمانی با دانمارک در اروپا از قهرمانی با ایتالیا در جهان سخت تر باشد. اولیور کان یک تنه آلمان را به فینال جام جهانی ۲۰۰۲ رساند. در حالی که بوفون به جام جهانی ۲۰۱۸ راه نیافت، اما دینو زوف، سنگربان سابق یوونتوس در سن ۴۰ سالگی با ایتالیا قهرمان جام جهانی ۱۹۸۲ شد. او همچنین سال های طولانی در یوونتوس، افتخارات فراوانی کسب کرد. اگر بخواهیم یک ایراد از دینو زوف بگیریم، این است که کمی روی شوت های از راه دور مشکل داشت. این مساله را می توان در روزنامه های ایتالیایی آن زمان و مقالات تحلیلی فهمید.

در نهایت، هیچ ملاک کاملا مشخصی برای انتخاب بهترین دروازه بان تاریخ وجود ندارد. وفاداری به باشگاه، درخشش در سطح ملی، قدرت رهبری، کاریزما، کیفیت، ثبات در عملکرد و شمارش سال هایی که یک دروازه بان در اوج بوده یا اینکه از چه سنی کارش را آغاز کرده است.

در مورد جانلوییجی بوفون، هیچ شکی وجود ندارد که با ثبات، عملکرد، افتخارات، وفاداری، شخصیت و قدرت رهبری اش، او یکی از بهترین دروازه بان های تاریخ است. شما می توانید او را قطعا بهترین بدانید یا خیر. اما به قول تایگر وودز، همین که در مورد او این سوال پرسیده می شود، کافی است زیرا در فوتبال هیچ قطعیتی وجود ندارد.