کشف بزرگترین دنباله‌دار منظومه شمسی
با بررسی‌های علمی، اکنون مشخص شده است که دنباله دار برناردینلی-برنشتاین بزرگترین دنباله دار شناسایی شده تاکنون است.
فرارو: دانشمندان می‌گویند دنباله دار برناردینلی-برنشتاین که در سال ۲۰۲۱ شناسایی شد، رسما بزرگترین دنباله دار مشاهده شده تاکنون است. اکنون مشخص شده است که این دنباله دار عرضی در حدود ۸۵ مایل دارد که اندازه‌ای قابل توجه محسوب می‌شود.
دنباله دار جدید که در وب‌سایت پیش‌چاپ arXiv گزارش شده و اکنون برای انتشار در مجله Astronomy and Astrophysics Letters پذیرفته شده است، دنباله‌دار هیل-باپ را که پیش از این به عنوان بزرگترین دنباله دار شناخته می‌شد، به رده دوم فرستاد. هیل-باپ که در سال ۱۹۹۵ کشف شد و در سال ۱۹۹۶ با چشم غیر مسلح قابل مشاهده شد، عرضی در حدود ۴۶ مایل (۷۴ کیلومتر) دارد. اما برناردینلی-برنشتاین که به عنوان یک دنباله دار ۲۰۱۴ UN۲۷۱ شناخته می‌شود، اکنون حدود ۸۵ مایل (۱۳۷ کیلومتر) عرض دارد.
دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین از نام کاشفانش، گری برنشتاین، کیهان‌شناس دانشگاه پنسیلوانیا و پدرو برناردینلی، محقق فوق‌دکتری دانشگاه واشنگتن، نامگذاری شده است که برای اولین بار این دنباله‌دار را در مجموعه Dark Energy Survey مشاهده کردند. تصاویری که این دنباله دار را نشان می‌دهد مربوط به سال ۲۰۱۴ است، به همین دلیل است که این سال در نام علمی رسمی این دنباله دار گنجانده شده است. برناردینلی و برشتاین هنگام مطالعه تصاویر سال‌های بعدی متوجه حرکت این نقطه کوچک شدند. در آن زمان، این دنباله‌دار برای محققان بسیار دور بود برای همین نمی‌توانستند ابعاد آن را اندازه‌گیری کنند، اگرچه می‌توانستند بگویند که احتمالاً بسیار بزرگ است.
این دنباله دار از Oort Cloud می‌آید، ابری از تکه‌های یخ و سنگ که در لبه منظومه شمسی معلق هستند. مدار این دنباله دار آن را به اندازه یک سال نوری از خورشید دور می‌کند برای همین تکمیل این گردش ۵.۵ میلیون سال طول می‌کشد. این دنباله دار در حال حاضر مسیر خود را به سمت داخل منظومه شمسی طی می‌کند. لایو ساینس گزارش داد که این دنباله دار در سال ۲۰۳۱ به نزدیکترین فاصله به زمین خواهد رسید و درست خارج از مدار زحل باقی خواهد ماند. پژوهش جدید، توسط امانوئل للوش، ستاره شناس رصدخانه پاریس، هدایت شد و از داده‌های آرایه میلی متری بزرگ آتاکاما در آمریکای جنوبی استفاده کرد که در آگوست ۲۰۲۱ زمانی که دنباله دار در فاصله ۱۹.۶ واحد نجومی AU استرالیا قرار داشت، گرفته شد. (یک AU معادل فاصله بین زمین و خورشید است و به حدود ۹۳ میلیون مایل یا ۱۵۰ میلیون کیلومتر ترجمه می‌شود.)
محققان تشعشعات مایکروویویی را که از قسمت عمده دنباله دار خارج می‌شود، مطالعه کردند. از این طول موج‌های نور منعکس شده، تیم می‌تواند اندازه دنباله دار را استنباط کند. محققان در مقاله جدید خود نوشتند که این طولانی‌ترین فاصله‌ای است که قبلاً در این نوع اندازه گیری انجام شده است. محققان اضافه کردند که عمل اندازه گیری در حالی که ستاره دنباله دار هنوز بسیار دور است، هیجان انگیز است. زیرا برناردینلی-برنشتاین احتمالاً تا زمانی که به زمین نزدیک می‌شود، به طور قابل توجهی کوچک می‌شود. بدین معنی با نزدیک شدن دنباله دار به خورشید، دم غبار و گاز آن منبسط می‌شود و بدنه اصلی آن ذوب و منقبض می‌شود.
این دنباله دار با چشم غیرمسلح قابل رویت نخواهد بود، زیرا هیل باپ که در نزدیکترین فاصله خود با زمین قرار داشت نیز به سادگی قابل روئیت نبود. با این حال، دانشمندان انتظار دارند که با رسیدن این دنباله دار جدید به نزدیکی زمین، بتوانند داده‌های بسیاری در مورد اجسام ابر اورت بدست بیاورند. للوش و همکارانش نوشتند که تلسکوپ‌های بزرگی مانند آرایه آتاکاما به دانشمندان این امکان را می‌دهند که در هنگام عبور دنباله‌دار، اطلاعات ارزشمندی درباره ترکیب شیمیایی آن کسب کنند. آهمچنین می‌توان اطلاعات ارزشمند دیگری در مورد دما، چرخش و شکل دنباله دار استخراج کرد.
ارسال نظر