فوتبال ایران همچنان سیاه و سفید است

ورزش سه: در پایان مسابقه جذاب چلسی و منچسترسیتی در ومبلی، زمانی که بازیکنان دو تیم پشت توپ می ایستادند، دوربین در زاویه ای قرار می گرفت که دروازه صفحه تلویزیون را می پوشاند؛ نمایشی شبیه به بازی‌های کامپیوتری که بیننده را در موقعیت ایستادن پشت پنالتی قرار می داد. این تصویربرداری تحسین برانگیز با واکنش مثبت بینندگان تلویزیونی در سراسر جهان مواجه شده تا تکنسین ها و کارگردان این دیدار بزرگ از محصول تصویری خود کاملا راضی باشند.

کیفیت نامناسب زمین باعث شده تا بازیکنان هر دو تیم به شدت نسبت به مشکلاتی که باعث افت کیفیت بازی و تکنیکی تیم شد معترض باشند.

تماشای این صحنه ها در شرایطی است که همین هفته در لیگ برتر فوتبال ایران، دو بازی مهم هفته با شرایطی نامناسب روی آنتن رفته و در اختیار مخاطبان قرار گرفت. ابتدا درباره بازی نفت مسجد سلیمان مقابل پرسپولیس صحبت می کنیم که کیفیت پایین چمن را، نوع کارگردانی با پوشش بازی تکمیل کرده بود.

مسابقه ای با حداقل حرکات آهسته و پوشش با کمترین دوربین تصویربرداری! تا جایی که موقعیت‌ها تیم‌ها و صحنه‌های مشکوک بازی، مدام از زیر چشم بیننده در می‌رفت. این در حالی است که از این موقعیت ها و فرصت ها برای جذابتر کردن و جنجالی تر کردن بازی‌های فوتبال نهایت استفاده را می‌برند.

اما مسابقه مهم دیگر هفته، دیدار استقلال - ذوب آهن بود که باز هم کیفیت تصویربرداری آن از نظر وضوح و رنگ تصویر به هیچ وجه در حد یک مسابقه بزرگ لیگ برتری فوتبال ایران در سال 2019 نبود. اتفاقی که باعث انتقاداتی نیز شده و هواداران فوتبال از مدیران می پرسند که چرا تصویربرداری این بازی با توجه به امکانات موجود، اچ دی نبوده است.

نمایی جالب توجه از دیدار منچسترسیتی و چلسی که شاید پیش از این تنها در بازی‌های کامپیوتری آن را مشاهده کرده بودیم. جایی که زاویه بازیکن ضربه زننده پنالتی و دروازه، یک نمای دل انگیز را روبروی مخاطب قرار می‌دهد.

البته این درد امروز فوتبال ما نیست. فوتبال ایران به صورت عمومی از فقدان زیبایی و ضعف شکلی رنج می برد؛ اگر چه اخیرا تلاش تازه‌ای برای ایجاد ورزشگاه های زیبا صورت گرفته اما در اکثر مسابقات مجموع کیفیت تصویربرداری و پوشش به اضافه کیفیت زمین و امکانات باعث می شود که تصاویر پخش شده، کیفیتی در حد سیاه و سفید داشته باشد.

البته نه اینکه تصویر پیش چشم ما رنگی نباشد، نه! موضوع در بی رنگی و بی سلیقگی و حرکت در جهت عکس چیزی است که در ورزشگاه‌های دنیا به چشم می‌خورد. به همین دلیل هم هست که اگر در فوتبال ایران حتی مسابقه ای باکیفیت انجام شود، کمتر تماشایی است اما اگر دوربین را به اروپا یا حتی کشورهای نه چندان برخوردار آسیایی بچرخانیم حتما قاب های زیباتری می‌بینیم که شایسته این رشته بزرگ ورزشی است.

در شرایطی که عموما به موضوع بصری در فوتبال توجه نشده است، شاید بد نباشد فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ مسوولیت بهبود بصری فوتبال را به صورت جدی در دستور کار قرار داده و دنبال کنند. ما احتیاج به ورزشگاه های زیباتر با امکانات بهتر، زمین های چمن (غیرمصنوعی) بهتر و سکوهای خوش نقش و نگارتر داریم و آنوقت باید از تلویزیون هم درخواست کرد که حتما به دنبال راهی برای افزایش تعداد دوربین ها، بهبود تکنولوژی تصویربرداری و پوشش زیباتر و باسلیقه‌تر بازی‌ها باشد.

زیباسازی از اصول اولیه ساخت و ساز ورزشگاه‌ها است. این زیبایی منحصربفرد در یک ورزشگاه شهر دوبی را با اغلب ورزشگاه های ایرانی مقایسه کنید.

چرا فوتبال ایران زیبا نیست؟ پاسخ همینقدر آسان است اما تغییر آن به این سادگی ها نیست مگر با جدیت و سماجت کسانی که در برنامه ریزی فوتبال به موضوعات کیفی توجه می کنند.