فوتبال زدگی؛ با دیدن فوتبال‌های وطنی
دیدن فوتبال‌های جذاب اروپایی، سطح توقع ما را بسیار بالا برده‌است تا آن‌جا که، متاسفانه با دیدن بازی‌های وطنی دچار فوتبال زدگی می‌شویم...
متافوتبال: با پخش زنده لیگ‌های معتبر فوتبال جهان از صدا وسیما و دسترسی بیشتر به شبکه‌های ماهواره‌ای، لذت دیدن فوتبال‌های با کیفیت و زیبا در سراسر دنیا برای ما فراهم آمده‌است. دیدن همین فوتبال‌های جذاب، سطح توقع ما را بسیار بالا برده تا جایی که متاسفانه با دیدن بازی‌های وطنی دچار فوتبال زدگی می‌شویم. ورزشگاه‌هایی مجلل و بسیار باشکوه که در اکثر آن‌ها دیگر از پیست تارتان اعصاب خراب کن خبری نیست، با چمن مخملی سبزرنگ و چشم نوازی که انسان را به دیدن فوتبال راغب می‌کند. بازیکنان با لباس‌هایی بسیار شیک وطرح‌هایی فوق‌العاده ( البته چون زمان کافی در اختیارشان بوده احتمالا) وارد زمین مسابقه می‌شوند. بازی با تصاویر فوق العاده شفاف، پر وضوح و به معنای واقعی HD(High Definition) که به راحتی از فاصله‌ای دور اسم بازیکنان را از پشت پیراهن‌شان می‌توان خواند پخش می‌شود.
تمامی این امکانات و شرایط با یک بازی تاکتیکی و با برنامه، تعداد پاس‌های صحیح بالا، خلق موقعیت‌های فراوان بر روی دروازه‌ها و تعداد بالای گل‌های رد و بدل شده، لذت دیدن فوتبالی ناب را تکمیل می‌کند، حتی صدای گزارشگرانی که متوجه حرف‌هایشان نمی‌شوی بسیار لذت‌بخش‌تر از گزارشگر وطنی است، که گل استثنایی رونالدو به یوونتوس را به عادی‌ترین شکل ممکن گزارش می‌کند. پس از توصیف این همه زیبایی اکنون به بالاترین سطح فوتبال خودمان لیگ برتر سری می‌زنیم؛ ورزشگاه آزادی بزرگترین ورزشگاه ایران، ورزشگاهی پیر که باز هم خدا روشکر وجود دارد با چمنی که حداقل سبز است و توپ یک متر روی زمین می‌رود و پله نمی‌شود. با آن چند ردیف تابلو‌های تبلیغاتی روان روی اعصاب، با تصاویری فوق‌العاده بی‌کیفیت که شماره پیراهن پیشکش، حتی چهره بازیکنان هم به وضوح پیدا نیست. از طراحی و لباس بازیکنان هم که چه بگویم! می‌توانند در مسابقه زشت‌ترین طراحی لباس باهم رقابت کنند و انصافاً هم سخت است که بهترین را میان این همه بد، انتخاب کرد!
تمام امیدمان به بازی است، که تمام این نقاط ضعف را پوشش دهد، اما افسوس که سکانس پایانی و غم‌انگیز قصه ما همان بازی است؛ توپ بیشتر از این‌که روی زمین باشد روی هواست، پاس‌ها را می‌شماری؛ ۲،۱ و هرگز به ۳ نخواهی رسید، توقف بیش از اندازه بازی و اعتراض بازیکنان پس از هر سوت داور، دنبال شدن بازی در بیشتر دقایق در یک سوم میانی زمین و گل‌هایی که خیلی سخت می‌رویند و باید خیلی خوش‌شانس بود که در ۹۰ دقیقه گل دید. در شهرستان‌ها که وضع بسیار اسفناک‌تر است؛ ضبط برخی بازی‌ها تنها با یک دوربین انجام می‌شود و در بسیاری از صحنه‌ها دوربین از بازی جا می‌ماند، توپ جای دیگری است و دوربین جایی دیگر! به همه این‌ها گزارشگران را نیز اضافه کنید؛ که با صدای بعضاً ناهنجار و کارشناسی‌های عجیب، غریب و جانبدارانه خود پروسه فوتبال‌زدگی را تکمیل می‌کنند.
نظر کاربران
فوتبال ما ارزش نگاه کردن هم نداره
پاسخ ها
فوتبالی که میلیاردی میگیرن استپ کردن هنوزم یاد نگرفتن بهتر از این نخواه شد جونم