پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته
«زیر سقف دودی» اثر پوران درخشنده که سال گذشته در جشنواره مورد توجه داوران قرار گرفت و توامان مورد توجه مردم قرار نگرفت.
برترین ها - ایمان عبدلی:
نمایش خانگی: «۵۰ کیلو آلبالو» ساخته جنجالی مانی حقیقی به نمایش خانگی رسیده. فیلم را که می دانید چقدر حاشیه داشته و «کیهان» بارها و بارها در مورد ابتذال این اثر نوشته. از حاشیه ها که بگذریم و اگر بخواهیم فارغ از دسته بندی های سیاسی و به عنوان یک اثر هنری به کار نگاه کنیم، «۵۰ کیلو آلبالو» اثر چشمگیر و خاصی نیست و حتی در خلق شوخی های بامزه هم ضعیف عمل می کند. فیلم فاقد حداقل کیفیت برای خلق موقعیت های کمیک و با مزه است و البته که داستانش را خوب پیش می برد و بازی بازیگرانش هم قابل قبول است، اما این ها حداقل انتظار از اثری به کارگردانی مانی حقیقی است.
البته ناگفته نماند این نسخه ای که در نمایش خانگی توزیع شده دچار تعدیل های فراوانی شده که شاید کمی رمق «50 کیلو آلبالو» را گرفته، به رغم تمام این حرف ها تماشای کمدی پرفروش سال گذشته در منزل تجربه بدی نیست. حداقل یک سرگرمی ارزان و بدون دردسر است.
کیوسک: «سینما و ادبیات» در شماره جدید، پرونده ویژه ای در مورد سینمای فرانسه و لوک بسون دارد. تحلیل سینمای بسون و مصاحبه با او در کنارنقدها و نظرهایی از نوید پورمحمد رضا و رامیبن اعلایی و نگاه به سینمای او از منظر فلسفه، معنا و جامعه این پرونده را خواندنی کرده. سریال «جهان غرب» دیگر پرونده این شماره است که آن هم از لحاظ درونمایه و نگاه فلسفی به خوبی تحلیل شده.
در بخش سینمای ایران، «موسیقی فیلم» در قالب یک میزگرد با فردین خلعتبری و کریستف رضاعی از خوب های این شماره است. موسیقی فیلم در نسبت با تعزیه و فلسفه، ادامه این پرونده است. در شعر و داستان «موتیف در روایت» را محمد حسن شهسواری و لیلا صادقی، حلاجی کرده اند. ریچارد براتیگان، احمد اخوت، عباس پژمان و ابوتراب خسروی یادداشت هایی در این زمینه دارند. بازخوانی ادبیات دهه چهل و همچنین نگاهی به جرج اورول از دیگر خواندنی ها است.
اکران: «زیر سقف دودی» اثر پوران درخشنده که سال گذشته در جشنواره مورد توجه داوران قرار گرفت و توامان مورد توجه مردم قرار نگرفت. پوران درخشنده عموما علاقه خاصی به طرح معضلات اجتماعی دارد و دائما در آثارش به فکر آسیب شناسی این قسم از معضلات اس.ت اثر قابل توجه قبلی او هم در همین حال و هواها می چرخید؛ «هیس دخترها فریاد نمی زنند».
این بار اما مساله مشکلات عاطفی اعضای یک خانواده است که فرهاد اصلانی و مریلا زارعی و دیگرانی مثل بهنوش طباطبایی در آن ایفای نقش می کنند. فیلم دغدغه های شریفی دارد و انصافا از یک سطح حداقلی پایین تر نمی آید. به هر حال درخشنده سال ها تجربه دارد و می داند، دکوپاژ و میزانسن چه تاثیری در پرداخت کار دارد، اما مساله ما به عنوان مخاطب با چنین فیلم هایی بیشتر از هرچیز این است که چرا روایت در خدمت محتوا نیست و اصلا این شکل داستان گویی چه چیز تازه ای دارد؟ چرا خالی از کار خلاقانه است؟ «زیر سقف دودی» یکی از معمولی های سینمای ایران است که چند وقت دیگر فراموش می شود.
تماشاخانه: دیدن نمایشی از امیررضا کوهستانی، نگرانی ندارد. کارگردانی که داستان تعریف کردن را بلد است و البته می داند چگونه داستان هایش را طوری تعریف کند که درونمایه اثر به گوش و چشم بیننده برسد و تاثیر خودش را بگذارد. «شنیدن» در مورد روابط میان دخترانی است که با یک استراق سمع و با قضاوت از آن چه درست شنیده اند و نشنیده اند، تحت تاثیر قرار می گیرند. «شنیدن» با تاکید روی همین مرزها، سوالات زیادی در ذهن ایجاد می کند؛ این که ما تا کجا حق قضاوت داریم؟ مرز مداخله در سرنوشت دیگران تا کجاست؟
در «شنیدن» مهین صدری، الهام کردا، مونا احمدی و آیدا آذرنوش، بازی می کنند. نمایشی که در آن از شلوغ کارهای حواس پرت کن خبری نیست حتی ویدئو آرت هم در آن به جا و مناسب استفاده شده، با خیال راحت بروید یک داستان ببینید و با پرسش های ذهنتان درگیر شوید، این همان کاری است که یک نمایش واقعی انجام می دهد، در تئاتر مستقل تهران.
یک دیالوگ: «یکی از خوبی های مُردن اینه که سِنت ثابت باقی می مونه»
خورجین: «ساعت ها» را باید ببینید. شرح دقیق دنیای سه زن که در روایت داستان در مسیر هم قرار می گیرند با مریل استریپ، نیکول کیدمن و جولیان مور، همین اسامی برای تماشای فیلم وسوسه برانگیز است. آن چه از تجربه تماشای «ساعت ها» با من مانده، این است که نخ روایی فیلم از ابتدا و تا انتها جذاب است و رهایتان نمی کند با این که شاید در کل روایت اتفاق خیلی چشمگیری رخ نمی دهد.
فیلم با خودکشی «ویرجینیا وولف»، نویسنده‌ی انگلیسی آغاز می‌شود. وولف درحالی که هنوزچهره‌اش را ندیده ایم، با حالتی مشوش برای همسرش، یادداشتی می‌گذارد و بعد خودش را غرق می‌کند، فیلم سه زن را در سه مقطع زمانی گوناگون نشان می‌دهد . نوع شخصیت پردازی و فرم تقریبا ایپزودیک کار، در سینمای بعد از «ساعت ها» اثرات زیادی گذاشته.
کتاب: «دوست بازیافته» اثر فرد اولمن و به ترجمه ی مهدی سحابی، از سری کتاب های جیبی نشر ماهی که کلا حدود 100 صفحه حجم دارد و با توجه به قطع مناسبش خیلی راحت قابل حمل و نقل است. کتاب روایت دو نوجوان در اشتوتگارت آلمان است، که ما از میان رفاقت آن ها ،پی به اختلاف طبقاتی و سیاسی آن ها می بریم و از همین دریچه با روزگار هیتلر و آلمان ها را مواجه می شویم. چیزهایی مثل نسبت آدمی با وطن، وطنی که آزرده اش کرده و اندوه دوری از آن، را با خوانش کتاب راحت خوان «دوست بازیافته» به راحتی درک می کنید، چون توصیفات با روان خواننده ارتباط خوبی می گیرد، پس تاثیر گذار است.
«روزها و ماه ها به همین گونه می گذشت و دوستی ما خلل ناپذیر بود. از وقتی خارج از دنیای کوچک جادویی ما، از عالم سیاست، شایعات و اخبار نگران کننده ای به گوش می رسید. اما کانون تشنج از ما دور بود...»
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
ساعت ها رو من دیدم:)
ساعت ها فیلمی زیبا است . من هر سال مارمضان یه دور میبینم . البته دوبله این کار شاهکاره مخصوصا نیکول کیدمن ..... مرسی که توی لیست قرار دادین
دلم میخواد بدونم تو زندگی شخصی هم این انصافی رو که سعی می کنید در نقد داشته باشید دارید ؟در ان صورت دوروبری هاتون خوش به حالشونه
این هفته قرار بود فیلم مادر قلب اتمی رو معرفی کنید ، نکنه شما هم تحریمش کردید!!!!