طنز؛ درخت سخنگو

علی هدیه لو در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:

دوش در حجره خفته بودم تخت

بعد یک روز پرکشاکش سخت

دیدم اندر فضای عالم خواب

بنده را می‌دهند رنج و عذاب

قیف را کرده‌اند در اعصاب

توی آن قیر داغ و سرب مذاب

از دماغم فرو نموده دو سیخ

بهر انجام اندکی توبیخ

یک نفر رفته پشت گردن من

جهت غصه‌دار کردن من

پشت هم، تِپ و تپ به هر نفسی

می‌زند بر قفای بنده «پَسی»

گفتم آخر چه وضع مسخره‌ای‌ست؟

این عذاب و شکنجه بابت چیست؟

آن که می‌زد پسی، نگاهی کرد

خنده‌ای کرد و بعد آهی کرد

گفت آری، که این کتک خوردن

نیست از بهر مردم آزردن

می‌خوری، چون که در زمان حیات

کرده‌ای ظلم بر جماد و نبات

پشت یک تک‌درخت آب آشام

گفته‌ای هجو و داده‌ای دشنام

پای آن با جسارت و جرات

گاه بنموده‌ای قضا، حاجت

اینک این آهِ درخت است این

نوش جان کن که سخت، سخت است این


ناگهان با تلاش بسیاری

آمدم در جهان بیداری

رنگ و رو رفته و عرق کرده

صورتم زرد رنگ چون زرده

چون تلگرام خویش کردم باز

از «مشایی» بلند شد آواز:

من درختم، که ریشه دارم من

سبزی‌ام را همیشه دارم من

نعره کردم ز وحشت بسیار

سر به صحرا نهادم و دِ فرار...