طنز؛ حماقت‌های بشری درعصر ویکتوریا
سعیده حسنی در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
وقتی خواستم برای نوشتن این متن، آهوی انگشتان را در دشت کیبورد، بتازانم، دیدم توان تازیدنش نیست.
به آهوی انگشتان گفتم «بتاز عزیزم، چرا نمی‌تازی؟ ستون خالی می‌مونه!»
با نفرت مرا نگاه کرد و گفت «نمی‌تونم، گیر می‌کنم. اینا چیه چسبوندی به ما لعنتی؟! مگه ما چیمون کم بود» منظورش ناخن‌های مصنوعی‌ام بود. پاسخ دادم: «چراااا، قشنگه که هانی.» آهوی انگشتان، کمی بی‌اعصاب و بی‌سلیقه است و متاسفانه حس زیبایی شناختی هم ندارد لذا در ادامه، طی اقدامات خلاف عرفی کاملا مراتب انزجار، خودش را به سمع و نظر من رسوند که از شرح آن می‌پرهیزیم و سراغ ادامه متن می‌رویم. بله، حماقت‌های بشری...
شاید باورش سخت باشد اما در عصر ویکتوریا یکی از معیارهای مهم زیبایی، داشتن کمر باریک بود. خب ظاهرا باورش سخت نیست اما به هر حال در عصر ویکتوریا این مساله شوخی بردار نبود. آن قدر جدی بود که فرد ترجیح می‌داد امعاء و احشا اضافی خود مانند روده و کلیه را درآورد، دو تا از دنده‌های اضافی را هم اره کند و با استانداردهای زیبایی منطبق گردد.
بانوان در آن زمان برای اینکه با استانداردها خود را تطبیق دهند از وسیله‌ای استفاه می‌کردند که کمرشان را اندازه دور مچشان کند.
یعنی یک طوری سفت می‌بستند که تنفس در عمل غیرممکن می‌نمود و مولکول‌های اکسیژن برای اینکه فرد تلف نشود صف می‌بستند و با نظم و ترتیب دونه دونه وارد بدنش می‌شدند.
حالا هی بروید کافه، عکس چایی نبات نیم خورده با چیزکیک نوتلای خودتان را بگذارید اینستا، زیرش هم کپشن بزنید «من دچار خفقانم خفقان_آبراهام لینکلن»، خفقان کجا بود خفقان واقعی فقط عصر ویکتوریا.
در راستای این حماقت‌های بشری سری هم می‌زنیم به چین در حدود ۱۰۰ سال پیش، که چون نمی‌توانیم با قطعیت در مورد عمق روابط فی مابینمان در آن زمان اظهار نظر کنیم لذا با قطعیت هم نمی‌توانیم در مورد میزان خفقان‌آور بودن حماقت‌هایشان بگوییم.
اما در مورد همین مساله استانداردهای زیبایی یک باوری داشتند مبنی بر اینکه پا هر چی کوچک‌تر بهتر. لذا بانوان‌شان از کودکی پاهایشان را می‌بستند تا از شر انگشت‌های اضافه پایشان خلاص شده، بر معیارها منطبق گردند.
از این دست مواردمتعدد است. اما پرسش اساسی که در پایان باید پرسید: چرا طبیعت حس زیبایی‌شناختی ندارد؟ چرا پاهای ما با زمین به جای آنکه زاویه ۸۰ درجه بسازد زاویه صفر درجه می‌سازد؟
ما چگونه بدون آنکه دچار ساییدگی زانو و به فنا رفتگی کمر شویم کفش پاشنه بلند بپوشیم؟ امید که طبیعت به این مساله رسیدگی نموده و در فرآیند تکامل، این نواقص برطرف گردد.
وقتی خواستم برای نوشتن این متن، آهوی انگشتان را در دشت کیبورد، بتازانم، دیدم توان تازیدنش نیست.
به آهوی انگشتان گفتم «بتاز عزیزم، چرا نمی‌تازی؟ ستون خالی می‌مونه!»
با نفرت مرا نگاه کرد و گفت «نمی‌تونم، گیر می‌کنم. اینا چیه چسبوندی به ما لعنتی؟! مگه ما چیمون کم بود» منظورش ناخن‌های مصنوعی‌ام بود. پاسخ دادم: «چراااا، قشنگه که هانی.» آهوی انگشتان، کمی بی‌اعصاب و بی‌سلیقه است و متاسفانه حس زیبایی شناختی هم ندارد لذا در ادامه، طی اقدامات خلاف عرفی کاملا مراتب انزجار، خودش را به سمع و نظر من رسوند که از شرح آن می‌پرهیزیم و سراغ ادامه متن می‌رویم. بله، حماقت‌های بشری...
شاید باورش سخت باشد اما در عصر ویکتوریا یکی از معیارهای مهم زیبایی، داشتن کمر باریک بود. خب ظاهرا باورش سخت نیست اما به هر حال در عصر ویکتوریا این مساله شوخی بردار نبود. آن قدر جدی بود که فرد ترجیح می‌داد امعاء و احشا اضافی خود مانند روده و کلیه را درآورد، دو تا از دنده‌های اضافی را هم اره کند و با استانداردهای زیبایی منطبق گردد.
بانوان در آن زمان برای اینکه با استانداردها خود را تطبیق دهند از وسیله‌ای استفاه می‌کردند که کمرشان را اندازه دور مچشان کند.
یعنی یک طوری سفت می‌بستند که تنفس در عمل غیرممکن می‌نمود و مولکول‌های اکسیژن برای اینکه فرد تلف نشود صف می‌بستند و با نظم و ترتیب دونه دونه وارد بدنش می‌شدند.
حالا هی بروید کافه، عکس چایی نبات نیم خورده با چیزکیک نوتلای خودتان را بگذارید اینستا، زیرش هم کپشن بزنید «من دچار خفقانم خفقان_آبراهام لینکلن»، خفقان کجا بود خفقان واقعی فقط عصر ویکتوریا.
در راستای این حماقت‌های بشری سری هم می‌زنیم به چین در حدود ۱۰۰ سال پیش، که چون نمی‌توانیم با قطعیت در مورد عمق روابط فی مابینمان در آن زمان اظهار نظر کنیم لذا با قطعیت هم نمی‌توانیم در مورد میزان خفقان‌آور بودن حماقت‌هایشان بگوییم.
اما در مورد همین مساله استانداردهای زیبایی یک باوری داشتند مبنی بر اینکه پا هر چی کوچک‌تر بهتر. لذا بانوان‌شان از کودکی پاهایشان را می‌بستند تا از شر انگشت‌های اضافه پایشان خلاص شده، بر معیارها منطبق گردند.
از این دست مواردمتعدد است. اما پرسش اساسی که در پایان باید پرسید: چرا طبیعت حس زیبایی‌شناختی ندارد؟ چرا پاهای ما با زمین به جای آنکه زاویه ۸۰ درجه بسازد زاویه صفر درجه می‌سازد؟
ما چگونه بدون آنکه دچار ساییدگی زانو و به فنا رفتگی کمر شویم کفش پاشنه بلند بپوشیم؟ امید که طبیعت به این مساله رسیدگی نموده و در فرآیند تکامل، این نواقص برطرف گردد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر