حضور صرف در المپیک دیگر افتخار نیست
در المپیک ۱۴۷ مدال در رشته‌های مربوط به دوومیدانی توزیع می‌شود. با این حال سهم کشور ما از این همه مدال «همین که دو، سه تا سهمیه المپیک گرفتیم خوب است» بوده.
روزنامه اعتماد: در المپیک ۱۴۷ مدال در رشته‌های مربوط به دوومیدانی توزیع می‌شود. با این حال سهم کشور ما از این همه مدال «همین که دو، سه تا سهمیه المپیک گرفتیم خوب است» بوده. روز گذشته دو تن از دوومیدانی‌کاران ایران با حریفان به رقابت پرداختند. فرزانه فصیحی در دوی ۱۰۰ متر زنان توانست در مرحله پیش‌مقدماتی برای راهیابی به جدول اصلی با ثبت زمان ۱۱.۷۶ به دور مقدماتی راه پیدا کند. فصیحی در این مرحله در گروه خود با زمان ۱۱.۷۹ هشتم شد و در مجموع هم از بین ۵۴ ورزشکار در مکان پنجاهم ایستاد. او حتی نتوانست رکورد شخصی خودش را در المپیک ثبت کند.
احسان حدادی دارنده مدال نقره المپیک لندن هم که بعد از کلی حرف و حدیث راهی المپیک شده بود در گروه A از بین شانزده ورزشکار با ثبت پرتابی به طول ۵۸ متر و ۹۸ سانتی‌متر در رده چهاردهم قرار گرفت و در مجموع بیست‌وششم شد! او بعد از مسابقه گفت از چنین نتیجه‌ای زیاد هم ناراحت نیست! پیش از این مهدی پیرجهان دونده دوی ۴۰۰ متر بامانع به دلیل مثبت شدن تست کرونا از اعزام به توکیو بازمانده بود. حسن تفتیان دونده دوی صدمتر ایران هم دیروز صبح در مرحله مقدماتی حاضر شد.
نتایج ضعیف دوومیدانی‌کاران ایران در المپیک چه در کسب سهمیه و چه در ثبت نتیجه در کنار اظهارات مدیران ارشد ورزش و فدراسیون به یکی از تکراری‌ترین موتیف‌های تاریخ ورزش ایران تبدیل شده است. معلوم نیست دقیقا کی سقف آرزو‌های مسوولان ورزش و روسای فدراسیون دوومیدانی از کسب یکی، دو تا سهمیه بالاتر خواهد رفت؟ کی قرار است از این ۱۴۷ مدالی که در المپیک توزیع می‌شود یکی هم به ما برسد؟ ما از المپیک قبلی که نه، از چندین المپیک قبل فرصت داشتیم که روی این رشته پرمدال و تاثیرگذار، رشته‌ای که جزو رشته‌های مادر به حساب می‌آید، سرمایه‌گذاری کنیم، اما این اتفاق نیفتاد.
در نهایت کار به جایی رسید که اعطای سهمیه یونیورسالیتی به فرزانه فصیحی از سوی کمیته بین‌المللی المپیک در دوی ۱۰۰ متر و حضور یک دونده زن ایرانی بعد از ۵۷ سال در المپیک تبدیل شد به بزرگ‌ترین دستاورد ورزشی فدراسیون. اینکه در این ۵۷ سال ما عوض رسیدن به نقطه‌ای که دست کم ورزشکارمان بتواند خودش سهمیه بگیرد و در المپیک رقابتی ظاهر شود، از گرفتن سهمیه یونیورسالیتی ذوق‌زده می‌شویم یعنی کلا مسیر را اشتباه آمدیم.
به کاری که در فدراسیون دوومیدانی در ۵ سال گذشته انجام شده نگاه کنیم. قبل از انتخابات این فدراسیون در مهرماه سال گذشته که باعث شد هاشم صیامی به ریاست دوومیدانی برسد، مجید کیهانی چهار سال سکان‌دار فدراسیون بود. در دوره او تقریبا هیچ ورزشکاری در این رشته پیدا نمی‌شد که از عملکرد رییس فدراسیون راضی باشد. در این ۵ سال استعدادیابی، تامین مالی و امکاناتی قهرمانان و آماده‌سازی برای المپیک صورت نگرفت. مدیریت فدراسیون آن‌قدر ضعیف بود که ورزشکار سهمیه گرفت، اما در فاصله چند روز تا مسابقه‌اش کرونا گرفت و المپیک را از دست داد.
در این سال‌ها همه مدیران قبلی و فعلی فدراسیون پشت احسان حدادی سنگر گرفتند تا شاید او بتواند با کسب یک مدال در المپیک همه کم‌کاری‌ها در فدراسیون را پاک کند. حدادی در این ۵ سال حقوق دلاری دریافت کرد، برای ساده‌ترین عمل ممکن یعنی خارپاشنه راهی آلمان شد، مربی خارجی گرفت و تمام اردوهایش را سر موقع برگزار نمود. اما در فاصله چند روز مانده به المپیک اعلام کرد مصدوم است و در نهایت با کسب یک نتیجه ضعیف از توکیو به تهران بازخواهد گشت.
سال ۲۰۲۱ هستیم و شاید زمان آن رسیده که دیدگاه‌ها نسبت به رشته دوومیدانی تغییر پیدا کند. شاید لازم باشد هم مدیران ورزش هم ما رسانه‌ها از بزرگ کردن افتخارات کوچک در این رشته پرهیز کنیم. لازم است که سرمایه‌گذاری کلانی در این رشته صورت بگیرد. همچنین ورزشکاران هم باید کمی به خودشان بیشتر سخت بگیرند و لااقل از نتیجه نگرفتن در المپیک ناراحت باشند! وگرنه با این وضعیت در المپیک پاریس هم همین آش و همین کاسه خواهد بود. دو، سه تا ورزشکار نخبه پیدا می‌شوند که بتوانند سهمیه بگیرند و یکی، دو تا سهمیه هم به ما اعطا می‌شود تا صرفا بتوانیم در این رویداد بزرگ حضور داشته باشیم و برای مدال‌آوری سایر کشور‌ها دست بزنیم. بعد از مسابقات هم گفته شود همین که توانستیم در المپیک رقابت کنیم افتخار بزرگی است.
ارسال نظر