چرا عبدولی باید بیش از حدادی جایزه بگیرد؟

تماشا:

1- ملت جوگیری شده ایم. از روزی که سعید عبدولی، به گمان گزارشگر تلویزیونی، ناعادلانه حذف شد، المپیک را با همه اتفاقاتش فراموش کرده ایم و چسبیده ایم به همین یک ماجرا. روزی نیست که خبرگزاری ها خبر یا گزارشی درباره سعید عبدولی نداشته باشند. صدا و سیما هم که هر چه آتش بلند می شود از گور گزارشگران کم سوادش است، به جای اینکه از عظمت المپیک و جذابیت رشته هایی چون دوومیدانی و شنا بگوید، کارش شده بند کردن به قضاوت داوران.

هر ورزشکار ایرانی که می بازد، اولین پرسش آقای گزارشگر این است که داوری مشکل داشت یا نه. عبدولی که حذف شد آقای گزارشگر با قاطعیت حکم داد که مافیای فیلا اجازه نخواهد داد ایران در کشتی فرنگی بیش از دو طلا بگیرد، وقتی هم قاسم رضایی سومین طلا را گرفت، کسی نپرسید پس چی شد؟ مافیا کجا رفت؟

2- سطح تحلیل مدیران ورزش ایران اگر از گزارشگران تلویزیونی پایین تر نباشد، بالاتر نیست. آنها که ظاهرا از المپیک فقط رشته های مدال آور را می بینند و از ورزشکاران هم چیزی جز مدال نمی خواهند، تقریبا روزی نیست، حرفی از مظلومیت ورزش ایران و قضاوت های ناعادلانه نزنند. چرا دوست دارید همه چیز را مافیایی جلوه بدهید؟ آیا امکان ندارد یک داور اشتباه کند؟ آیا اگر این اشتباهات به نفع ما باشد هم، قضاوت شما همین است؟ مثلا در بازی فوتبال ازبکستان با ایران که داور گل درست ازبک ها را ندید، آیا پای مافیا وسط بود؟ یا در همین مسابقه فینال کشتی قاسم رضایی، وقتی دو کشتی گیر از تشک بیرون رفتند و تصویر به گونه ای بود که آدم تصور می کرد پای کشتی گیر ما زودتر بیرون رفته، چرا کسی حرفی از داوری نزد. آیا مافیا نمی توانست به همین بهانه کشتی گیر ما را بازنده کند؟

3- کاش مدیران ما جواب می دادند که اگر به گفته آنها فضا تا این اندازه مسموم است و همیشه دست هایی در کار است که ورزشکاران ایرانی موفق نشوند، چه اصراری هست که در المپیک شرکت کنیم؟ مگر کسی زورمان کرده که برویم المپیک و ناعادلانه به قول دوستان سر ورزشکارانمان را زیر تیغ مافیا ببرند؟ آیا بهتر نیست به جای این همه فرافکنی، رفتاری متمدنه داشته باشیم و بپذیریم که داورانی هم که به المپیک می روند ممکن است مثل داورهای لیگ فوتبال خودمان اشتباه کنند؟


۴- مدیریت ورزش در ایران، چیزی جز موج سواری نیست. حرف ها و رفتارهای مدیران کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش را مرور کنید. آنها در روزی که احسان حدادی، امیدوارانه برای گرفتن اولین مدال تاریخ دوومیدانی ایران در المپیک به میدان می رفت، ترجیح دادند به سالنی بروند که دو وزنه بردار ایرانی از قبل موفقیت شان تضمین شده به نظر می آمد. در حقیقت آنها عکس یادگاری با مدال آوران وزنه برداری را که در سالنی کوچک با جمعیتی کمتر از ۵ هزار نفر مسابقه می دادند، به احتمال موفقیت حدادی در ورزشگاه اصلی بازی های المپیک و در رشته ای با صدها میلیون بیننده تلویزیونی، ترجیح دادند. اعتراض کردن های مدیران به داوری های المپیک هم از همین جنس است.

آنها همصدا با مردمی که ورزشکارشان را مظلوم تصور می کنند، فریاد برمی دارند تا ناتوانی خودشان را پنهان کنند تا لازم نباشد پاسخ دهند که چرا اجازه می دهند به راحتی حق ورزشکاران ایران پایمال شود. شاید لازم نباشد توضیح دهند که چگونه کشوری مثل فرانسه بدون آنکه سابقه ای در کشتی جهان داشته باشد، می تواند از کشتی گیرش دفاع کند ولی ما نمی توانیم. چگونه قطر که حتی یک کشتی گیر هم در اندازه المپیک ندارد، می تواند در هیئت رئیسه فیلا صاحب کرسی شود اما امیررضا خادم ایران، با آن همه سابقه و مدال جهانی، در میان کاندیداها آخر می شود.

۵- دلجویی از ورزشکار یا ورزشکارانی که فکر می کنیم حقی از آنها ضایع شده، کار بدی نیست اما آیا به همه تبعات چنین تصمیمی فکر کرده ایم؟ قرار شده به سعید عبدولی جایزه ای داده شود که به قهرمانان طلایی المپیک داده می شود. ما که فکر می کنیم همین ۲۰۰ سکه طلا هم در مقابل زحمتی که این ورزشکاران می کشند و در مقایسه با پولی که فوتبالیست ها به جیب می زنند، ناچیز است اما آیا فکر کرده ایم حالا که به عبدولی ۲۰۰ سکه می دهیم، حق احسان حدادی چند سکه خواهد بود؟ عبدولی حتی اگر حریف فرانسوی را هم می برد، ممکن بود به کره ای ببازد و به فینال نرود اما احسان حدادی سزاوارانه و در همان المپیکی که ما از ناداوری هایش می نالیم، نقره گرفته است. آن هم نه در کشتی که ایران در هر وزنش چند ورزشکار شایسته و مدعی طلای المپیک دارد که در دوومیدانی.

در رشته ای که همیشه تاریخ، رسیدن به فینال المپیک هم برای ما آرزویی دست نیافتنی بوده است. فکرش را بکنید حالا ما می خواهیم به سعید عبدولی جایزه ای بیش از حدادی بدهیم و بیش از الهه احمدی که نه تنها با شایستگی به المپیک رسید که برای اولین بار در تاریخ تیراندازی و در تاریخ ورزش زنان ایران، یکی از ۸ نفر فینال شد و البته بیش از نوشاد عالمیان که در پینگ پنگ به پیروزی های فراتر از باورهای ما رسید. فاصله احسان حدادی و نوشاد عالمیان را با دیگر دوومیدانی کاران و پینگ پنگ بازان ایران ببینید و مقایسه کنید با فاصله عبدولی و دیگر کشتی گیران هم وزن او.

احساسات مردم و همدردی شان با ورزشکارانی چون عبدولی و مظاهری را باید ارج نهاد، اما مدیریت این نیست که سوار بر موج این احساسات شویم. مدیریت یعنی درک اینکه پیروزی بزرگ ورزش ایران در المپیک لندن، مدال آوری در رشته ای غیر از کشتی، وزنه برداری و تکواندو بوده است. یعنی فهمیدن اینکه در رشته پرمدالی چون تیراندازی هم می توان با برنامه ریزی بهتر به مدال نزدیک شد وگرنه چه تفاوتی هست بین جوانی که با تیتر «عبدولی: اگر بنا نبود، داور را تکه پاره می کردم» خونش به جوش می آید با مدیرانی که باید به او یاد بدهند که فلسفه و شعار المپیک دوستی و جوانمردی است نه چاقوکشی برای مدال؟