مصائب خدیجه +عکس
اینجا روستای «سرزه چارکان»، یکی از دهها روستای قحطیزده و خشک بشاگرد. یکی از همانها که سالهاست فراموش شده. جایی دور، انتهای بیابان. تبعید در نیستی.
چهار سال خاموش، بی نور و رنگ. خدیجه و برادرش «دیستروفی قرینه» دارند، این یعنی چیزی نزدیک به نابینایی مطلق. دردی اضافه بر بقیه نداشتنها و محرومیتها.
زندگی خدیجه در جایی میگذرد که بقیه خانوارهایش هم اوضاع چندان خوبی ندارند، در «سرزه چارکان»، دور و بی آب و علف، که گویی تابحال گذر هیچ فرد و مسوول و سازمانی آنجا نیافتاده است.

















نظر کاربران
جواب اینارو اون دنیا کی میخواد بده!
اگه تا حالا گذر هیچ مسئولی به اینجا نیفتاده ،
هفتم اسفند گذرشون به این روستا می افتد .
کدام استانه؟
ای خدا...پس پورشه و مازاراتی تو خیابونهای تهران چی میخواد؟؟؟!!!یکی بگه!!چی میخواد؟؟؟خدااااااااااااااااااااااااااااا
چرا باید حتما جایی گه چند نفر هستند باید منتظر باشن تا امکانات بیاد اینا باید منتقل شن به جایی که امکانات هس . یعنی عمر منو شما قطع میده که اونجا امکانات بره
انگار اینجا زمان متوقف شده است .... باعث تاسفه .... مسوولین کجا هستند که سنگهای بی ربط به سینه می کوبند؟
سلام و خسته نباشید
میخواستم بدونم چجوری میشه بهشون کمکی کرد؟
جیبوتی کجاست؟؟؟
الهی بمیرم برات که حتی کفش هم نداری بپوشی عزیز دلم
قلبم بشدت درد گرفت ، کاش میشد فهمید چطور میشه به ایشون کمک کرد.
کاش میگفتید دقیقا کجای ایرانه، باید بهشون کمک کرد
یعنی هیچ کس نیست به داد اینها برسه؟
این همه ثروت توی مملکت داریم حتی نباید یک روستا به این شکل باشه.
پس کو حق الناس؟اینها ایرانی نیستن؟
چرا هیچ کس رسیدگی نمیکنه؟
سیستان بلوچستان محروم