کشف یک راه شگفت‌انگیز برای جاده‌سازی در ماه!
دانشمندان می‌گویند با گرم کردن گرد و غبار ماه توسط عدسی غول پیکر می‌توان بر چالش ساخت پایگاه در ماه غلبه کرد.
فرادید: ماه هوا و آب ندارد و دامنه دمایی شدید آن ۲۵۰ درجه است، اما یکی از آزاردهنده‌ترین چالش‌ها برای آژانس‌های فضایی که امیدوارند در فضا کمپ برپا کنند، گرد و غبار است. گرد و غبار، لباس‌های فضایی را از بین میبرد، ماشین آلات را دچار گرفتگی و انسداد میکند، در ابزارهای علمی تداخل ایجاد میکند و حرکت را دشوار میکند.
حالا دانشمندان به یک راه حل بالقوه رسیده‌اند که نشان میدهد گرد و غبار ماه را می‌توان با استفاده از یک عدسی غول پیکر ذوب کرد و جاده‌های جامد و مناطق فرود ساخت.
پروفسور ینس گونستر از موسسه فدرال تحقیقات و آزمایش مواد در برلین و نویسنده مشترک گزارشی در مورد این راه حل احتمالی گفته است: «شاید فکر کنید: خیابان روی ماه؟! چه کسی به آن نیاز دارد؟ اما واقعیت این است که این یک ضرورت برای فرود آمدن ما بر روی ماه و ساختن پایگاه است. گرد و غبار یک ماده بسیار شل است، هیچ جوّی وجود ندارد، جاذبه ضعیف است، بنابراین گرد و غبار همه جا را فرا می‌گیرد و تجهیزات را آلوده میکند. هیچ کس دوست ندارد پوشیده از گرد و غبار یک موشک دیگر شود.»
گرد و غبار، ماموریت‌های قبلی مانند فضاپیمای Surveyor ۳ (که توسط غبار ایجادشده در اثر فرود آپولو ۱۲ آسیب دید) را نابود کرده است و غلبه بر این چالش برای ناسا در اولویت است چون قصد دارد یک پایگاه دائمی در ماه بسازد. حمل و نقل مصالح ساختمانی به ماه بسیار گران است، بنابراین باید به فکر راه حل‌های غیر متعارف بود.
گونستر میگوید: «باید از چیزی که وجود دارد استفاده کنید و آن چیز همان گرد و غبارست.»
او و همکارانش ماده ریزدانه‌ای به نام EAC-1A را که توسط آژانس فضایی اروپا به عنوان جایگزینی برای خاک ماه ساخته شده است، آزمایش کردند. آن‌ها از یک پرتو لیزر با قطر ۵۰ میلی متر برای گرم کردن غبار تا دمای ۱۶۰۰ درجه سانتیگراد و ذوب آن استفاده کردند. آن‌ها به آرامی اشکال مثلثی انعطاف‌پذیر را ترسیم کردند که هر کدام حدود ۲۵ سانتی‌متر عرض داشتند و میشد آن‌ها را برای ایجاد سطوح جامد در مناطق وسیعی از خاک ماه بهم چفت کرد و جاده‌ها و سکوهای فرود آینده را با آن‌ها ساخت.
روند کار سریع نیست. تولید هر واحد هندسی کوچک حدود یک ساعت زمان میبرد، به این معنا که حدود ۱۰۰ روز طول میکشد تا یک نقطه فرود ۱۰×۱۰ متر ایجاد شود. گونستر میگوید: «به نظر تا ابد طول میکشد، اما به ساخت و سازهای زمینی فکر کنید. گاهی اوقات برای ساختن یک تقاطع جدید روی زمین هم احساس میکنیم قرار است خیلی طول بکشد.»
برای بازتولید این رویکرد در ماه، نویسندگان محاسبه می‌کنند که یک عدسی به مساحت تقریبی ۲.۳۷ متر مربع باید از زمین به ماه منتقل شود تا به عنوان متمرکزکننده نور خورشید به جای لیزر عمل کند. این لنز می‌تواند از یک فویل پلیمری ساخته شود که بتوان آن را جمع کرد و حمل و نقلش آسان شود. اما گرد و غبار همچنان برای خود لنز مشکل ساز خواهد بود. گونستر میگوید: «وقتی گرد و غبار روی لنز را پاک می‌کنید، دیر یا زود کارکردش را از دست میدهد». گونستر می‌افزاید که یک لنز مرتعش ممکن است این مشکل را کم کند.
یافته‌های این مطالعه در مجله Scientific Reports منتشر شده است.
ارسال نظر