سانیا سالاری: پله‌پله به جایگاه فعلی‌ام رسیده‌ام

خبرگزاری صبا: سریال «دلدادگان» به تهیه‌کنندگی ایرج محمدی و کارگردانی منوچهر هادی که پیش‌تر «پاهای بی‌قرار» نام داشت مدتی است از شبکه سه سیما به روی آنتن رفته و فصل دوم آن نیز به‌تازگی آغاز شده است.

در این سریال علاوه بر هنرمندان مطرحی چون مسعود رایگان، مهرانه مهین‌ترابی، شاهرخ استخری، سیروس همتی، ملیکا شریفی‌نیا و مهدی صبایی بازیگرانی جدید نیز حضور دارند که برای نخستین بار مقابل دوربین رفته‌اند یا اگر هم تجربه حضور در اثری را داشته‌اند، آنچنان که باید به مخاطبان معرفی نشده‌اند.

سانیا سالاری بازیگری است که برای نخستین بار مقابل دوربین رفته و با وجود تجربه کمش در عرصه تصویر، توانسته از پس نقش برآید و شخصیتی باورپذیر را به تصویر بکشد. سانیا سالاری که بازیگری را در آموزشگاه آزاد فرا گرفته و در چند اثر نمایشی نیز حضور داشته، درباره چگونگی حضورش در سریال «دلدادگان» با «صبا» گفت‌وگو کرد.

شما در آموزشگاه آزاد، بازیگری آموخته‌اید. این آموزش چقدر بر نوع و کیفیت بازی شما تاثیر گذاشته و کلا آموزش را چقدر برای بازیگر لازم و موثر می‌دانید؟

من تحصیلات آکادمیک دارم و در دانشگاه سینما خوانده‌ام و گرایشم تدوین است، به اضافه این‌که در کلاس‌‌های خانم مهتاب نصیر‌‌پور و محمد رحمانیان بازیگری آموخته‌ام. تنها راهی که بلدم همین است و تنها راهی که می‌توانم به دیگران پیشنهاد دهم نیز حضور در کلاس‌‌های آموزشی است و البته تنها راهی که می‌تواند خروجی مثبتی داشته باشد و به نتیجه برسد همین حضور در کلاس‌‌های بازیگری است.

گفتید زیر نظر محمد رحمانیان و مهتاب نصیر‌‌پور آموزش دیده‌اید. به نظرتان یک آموزشگاه خوب باید دارای چه ویژگی‌‌هایی باشد تا علاقه‌مندان با طی کردن روند آموزش به نتیجه مطلوب برسند؟

تنها مطلبی که می‌توانم بگویم این است که علاقه‌مندان راجع به آن کلاس‌‌ها و شخصی که قرار است به آن‌ها بازیگری بیاموزد، تحقیق کنند و پیشینه اساتید مورد نظر را مورد ارزیابی قرار دهند؛ این که او چگونه شروع کرده و چگونه در این عرصه طی مسیر کرده و زیر نظر چه کسانی آموزش دیده و کارنامه او چه کیفیتی دارد.

چه شد که به پروژه «دلدادگان» پیوستید و آیا براساس ارتباط با عوامل این اتفاق افتاد یا این‌که آقای هادی براساس توانمندی‌‌ها شما را انتخاب کردند؟

من با زحمت و تلاش و پله‌پله به جایگاه فعلی‌ام رسیده‌ام و تنها این مسیر را بلد بودم. این روند را از پنج سال پیش با حضور در کلاس‌‌های بازیگری خانم نصیرپور آغاز کردم و همان‌جا عضو گروه تئاتر آقای محمد رحمانیان شدم و پس از آن در بیش از ده تئاتر حرفه‌ای ایفای نقش کرده‌ام؛ نمایش‌‌هایی که در بهترین و حرفه‌ای‌ترین سالن‌‌ها اجرا رفته‌اند.

جدا از نمایشنامه‌خوانی‌‌هایی که همه آن‌ها به کارگردانی آقای رحمانیان بوده و در آن‌ها حضور داشته‌ام، نخستین اثر حرفه‌ای‌ام نمایش «مجلس ضربت زدن» نوشته استاد بهرام بیضایی بود که کارگردانی آن را آقای محمد رحمانیان به عهده داشتند و در آن ایفاگر نقش قطامه بودم و امیر جعفری نقش ابن‌ملجم را داشت و خانم مهتاب نصیرپور نیز ایفاگر نقش نویسنده بود. این شانس را داشتم که آقای منوچهر هادی بازی مرا در این نمایش ببینند و مرا برای نقش ارغوان انتخاب کنند.

پس به این ترتیب با لابی‌گری و رابطه به تلویزیون راه پیدا نکرده‌اید!

خیر، به همه آن‌هایی که فکر می‌کنند با پارتی و لابی‌گری وارد این عرصه شده‌ام باید بگویم اگر به کارنامه من نگاهی بیندازند خواهند دید که فقط براساس زحمت و تلاش خودم پیش رفته‌ام. من چهار سال پیش از جشنواره نمایشنامه‌خوانی «نیمکت» برای خوانش نقش بندار در نمایشنامه دشوار و سخت «بندار بیدخش» که نوشته استاد بهرام بیضایی است، جایزه اول بازیگری زن را گرفته‌‌ام؛ آن‌هم درحالی‌که حبیب رضایی، مهتاب نصیرپور و آقای حسن معجونی داوری آثار را به عهده داشتند. به‌جز این در نمایش‌‌های «نام تمام مادران»، «ترانه‌‌های قدیمی؛ پیکان جوانان»، «سلفی، زن افغان» و «لیلا و چند مسافر» که کارگردان همه آن‌ها آقای رحمانیان بوده اند، نقش‌‌های متفاوتی را ایفا کرده‌ام.

پس خاک صحنه خورده‌اید. تئاتر چقدر می‌تواند در کیفیت بازی بازیگر موثر باشد؟

صحنه ویژگی‌‌های خودش را دارد. بازیگری که از تئاتر می‌آید زحمتکش است. اتفاقات روی صحنه زنده هستند و جای اشتباهی وجود ندارد. مبنای صحنه براساس توانایی‌‌های بازیگر یعنی بدن و بیان اوست و قطعأ زمانی که بازیگر آزمون صحنه را پشت سر می‌گذارد با توانایی بیشتری جلوی دوربین می‌رود و با تسلط بیشتر به ایفای نقش می‌پردازد.

زمانی که برای اولین بار جلوی دوربین رفتید با چه تفاوت‌‌هایی مواجه شدید؟ منظورم نوع بازی است و مواجهه با همان اصطلاحی که سینمایی‌‌ها و تلویزیونی‌‌ها به کار می‌برند و می‌گویند فلان بازیگر «گل درشت» و تئاتری بازی می‌کند.

در ابتدا معتقدم که یک بازیگر باید تمام خودش را، حس، بدن و بیان خودش را در خدمت نقش به کار بگیرد. من اصطلاح تئاتری بازی کردن را اصلا قبول ندارم؛ زیرا بازیگری بازیگری است و فقط مدیوم‌‌ها تغییر می‌کند. من زمانی در مدیوم تئاتر بازی می‌کردم و هنوز هم این کار را می‌کنم و حال در مدیوم تلویزیون ایفای نقش کرده‌ام.

و البته تکنیک بازی مقابل دوربین را نیز نباید فراموش کرد. منوچهر هادی چقدر در طول پروژه با شما همراهی کرد؟

آقای هادی کمک‌‌های زیادی به من کردند. یعنی در برخی از سکانس‌‌ها بدون آن‌که متوجه شوم بسیار هوشمندانه و آگاهانه مرا و بازی‌ام را کنترل می‌کردند و بابت این موضوع از ایشان ممنونم.

منوچهر هادی کارگردان خوشنامی است و آن‌هایی که با او همکاری کرده‌اند شیوه و روشش را در هدایت بازیگر قبول دارند.

بله، گاهی کارگردان به بازیگر می‌گوید که این‌گونه بازی کن؛ اما آقای هادی، هم به‌طور مستقیم و هم غیرمستقیم بازیگر را به نقش نزدیک می‌کند و زمانی که خروجی را می‌دیدم، می‌گفتم احسنت! و حال نیز خدا را شکر می‌کنم که در نخستین قدم، با کارگردانی کاربلد و گروهی حرفه‌ای همکاری کرده‌ام.

بله، در این زمینه بسیار خوش‌شانس بوده‌اید؛ زیرا هم ایرج محمدی تهیه‌کننده اثر و هم منوچهر هادی و عواملش جزو حرفه‌ای‌‌های سینما و تلویزیون هستند.

همین‌طور است. در حین تولید نیز پشت‌صحنه آرامی داشتیم و همه به یکدیگر کمک می‌کردند و همان افراد که پیش از حضور در پروژه آن‌ها را نمی‌شناختم حالا تبدیل به عزیزترین دوستانم شده‌اند؛ از طراح گریم گرفته تا طراح لباس و آقای افسری مدیر فیلمبرداری و باقی دوستان. در کل همه صادقانه به کار و فعالیت می‌پرداختند.

آیا پیش از حضور در پروژه «دلدادگان» فیلمنامه را خوانده بودید؟ درباره آن چه نظری دارید؟

بله، پیش از حضور فیلمنامه را خواندم و نویسندگان آن آقای بابک کایدان و مهدی محمدنژادیان را تحسین می‌کنم؛ زیرا این اثر درام قدرتمندی دارد و پرفرازونشیب است و در شیوه روایت موفق عمل کرده است. بی‌شک همه این ویژگی‌‌ها به کیفیت بازی بازیگر کمک می‌کند تا توانایی‌‌هایش را نشان دهد.

درباره شخصیت ارغوان کمی توضیح دهید. از ویژگی‌‌های نقش بگوید و این‌که چقدر با نقش‌‌های دیگرتان تفاوت دارد؟

هر نقشی با نقش‌‌های دیگر فرق می‌کند و ویژگی مهمی که ارغوان دارد این است که شخصیتش دارای فرازونشیب است و پیچیدگی‌‌های روحی و اخلاقی بسیاری دارد. ارغوان شخصیتی غیرقابل پیش‌بینی است. در کل ارغوان از آن نقش‌‌هایی است که هر بازیگری دوست دارد آن را بازی کند.

شیوه مشخصی که در بازیگری به آن اعتقاد دارید چیست؟

معتقدم که بازیگر باید نقش را زندگی کند. چه ارغوان و چه قطام نمایش «مجلس ضرب زدن» و چه کاراکترهای دیگر. در سریال «دلدادگان» باید اغوان را زندگی می‌کردم و واقعا این‌گونه بود. در طول تولید سانیا سالاری نبودم، بلکه تلاش می‌کردم ارغوان باشم. به‌طور مثال اگر ارغوان غصه دارد و غمگین است به تمامی ارغوان است و سانیا سالاری نیست. در اثر قبلی نیز همین‌طور بود.

باتوجه به این‌که بازی‌تان در سریال «دلدادگان» دیده شده، از این پس شیوه انتخاب شما به چه صورت است و چه فاکتورهایی را در نظر خواهید گرفت؟

اگر خدا کمک کند تئاتر سر جای خودش خواهد بود؛ زیرا از تئاتر آمده‌ام و تئاتر خانه من است؛ اما در پیشنهادهای بعدی نقش و کاراکتر بسیار مهم خواهد بود؛ این‌که مرا به چالش بکشد و باعث شود با او دست و پنجه نرم کنم، پس از آن، کارگردان و فیلمنامه برایم مهم خواهند بود.

بازخورد مخاطبان را نسبت به سریال چگونه دیده‌اید؟

بازخوردهای متفاوتی دیده‌‌ام؛ اما سریال بسیار دیده شده و مخاطبان بسیاری دارد. می‌بینم که در فضای مجازی و صفحه‌‌های خودم مردم می‌آیند و اثر را تحلیل می‌کنند و پاسخ یکدیگر را می‌دهند. آن‌ها سریال و قصه را دنبال می‌کنند و به پیش‌بینی اتفاقات بعدی می‌پردازند.

و سخن آخرتان؟

از استادم و کسی که بازیگری را از او آموخته‌ام یعنی خانم مهتاب نصیرپور تشکر می‌کنم. همچنین از آقای محمد رحمانیان ممنونم. به نظرم، اولین گام‌ها و اولین اعتمادها خیلی مهم است؛ زیرا همه آدم‌ها توانایی‌‌های بسیاری دارند، اما تا کسی به ما اعتماد نکند و میدان ندهد، مجالی برای بروز توانایی‌‌هایمان نخواهیم داشت و آقای محمد رحمانیان اولین فرصت را به من دادند و همیشه از ایشان ممنونم.

از آقای منوچهر هادی هنرمند ارزنده نیز بسیار ممنونم که اولین فرصت حضور در تلویزیون را به من دادند و به‌طور کامل و تمام قد پای من ایستادند، همواره منت گذار و مدیون لطفشان هستم و همیشه از ایشان سپاسگزار و قدردانشان خواهم بود.