بازیگران درخشان تاریخ سینما (۶۳): جینجر راجرز

برترین ها - ترجمه از سولماز محمودی: جینجر راجرز، زادۀ ۱۶ ژوئیه ۱۹۱۱ و درگذشته به تاریخ ۲۵ آوریل ۱۹۹۵، بازیگر، رقصنده و خوانندۀ آمریکایی بود. او بیشتر برای بازی در فیلم های سینمایی و همچنین موزیکال های کمپانی آر کی او به همراه فرد استیر معروف است. وی در طول بیشتر سال های قرن بیستم در صحنۀ تئاتر و در رادیو و تلویزیون فعال بود. بنیاد فیلم آمریکا نیز او را در رتبۀ ۱۴ بزرگ ترین ستاره های زن سینمای کلاسیک هالیوود قرارداده است.

راجرز با نام ویرجینیا کاترین مک‌مث در ایندیپندنس میسوری به دنیا آمد. او تنها فرزند زندۀ لیلا امگین و ویلیام ادینز مک‌مث، مهندس برق، بود. اجداد وی از تبار اسکاتلندی، ولزی و انگلیسی بودند. پدر و مادرش کمی بعد از تولد او از هم جدا شدند، اما پدربزرگ و ماربزرگش در نزدیکی آنها در کانزاس سیتی زندگی می کردند. مک‌مث بعد از تلاش ناموفق برای بازگشت به خانواده، دو بار دخترش را دزدید. مادرش خیلی زود بعد از آن اتفاق از همسرش طلاق گرفت. راجرز گفته است که او دیگر هرگز پدر واقعی اش را ندید.

راجرز در سال 1915، زمانی که مادرش به هالیوود رفت و تلاش کرد نوشته اش را تبدیل به فیلم کند، نزد والدین مادرش رفت. لیلا موفق شد و به نوشتن فیلمنامه برای استودیوهای فاکس ادامه داد. یکی از عموزاده های کوچک راجرز به نام هلن با تلفظ اسم "ویرجینیا" مشکل داشت و آن را "بادیندا" تلفظ می کرد؛ خیلی زود این کلمه تبدیل به "جینجا" و اسم مستعار او شد.

وقتی "جینجا" 9 ساله بود، مادرش با جان لوگن راجرز ازدواج کرد. با این که راجرز هرگز به صورت قانونی سرپرستی جینجر را قبول نکرد، نام خانوادگی او را به راجرز تغییر دادند. آنها در فورتورث زندگی می کردند. مادر راجرز در یک روزنامۀ محلی منتقد تئاتر شد. او به دبیرستان مرکزی فورتورث رفت، اما از آن فارغ التحصیل نشد. در نوجوانی دوست داشت معلم مدرسه شود، اما علاقۀ مادرش به هالیوود و تئاتر، باعث شد روز به روز بیشتر با تئاتر رو در رو شود. زمانی که در پشت صحنۀ تئاتر مجستیک منتظر مادرش می ماند، شروع به رقصیدن و آواز خواندن با بازیگران صحنه می کرد.

فعالیت هنری راجرز شبی آغاز شد که یک گروه نمایش سیار وُدویل به فورتورث آمدند و نیاز به یک بازیگر جایگزین فوری داشتند. او سپس در مسابقۀ رقص چارلستون شرکت کرد و برنده شد؛ به این ترتیب توانست به تور شش ماهه برود و زمانی هم در سال 1926 در تئاتر کریتیرین در مدفورد اُرگن که 18 ماه از عمرش می گذشت به اجرا بپردازد. سال ها بعد، این تئاتر به افتخار راجرز نام خود را به تئاتر کریتیرین جینجر راجرز تغییر داد.

راجرز در 17 سالگی با جک کالپپر خواننده، رقصنده، کمدین و نوازنده ای که با نام جک پِپِر کار می کرد، ازدواج کرد. آنها یک گروه دو نفره با نام "جینجر و پپر" تشکیل دادند که عمر کمی داشت. زندگی آنها تنها چند ماه طول کشید و بعد از آن راجرز همراه مادرش به تور نمایشی رفت. وقتی تور به نیویورک رسید، همانجا ماند، به کار خوانندگی در رادیو مشغول شد و سپس با موزیکال «سرعت بالا» که در روز کریسمس 1929 افتتاح شد، کار خود را در برادوی آغاز کرد.

در عرض دو هفته بعد از آغاز این موزیکال، جورج گرشوین و آیرا گرشوین او را برای بازی در «دیوانۀ دختران» در برادوی انتخاب کردند. فرد استیر استخدام شد تا در طراحی رقص به رقصنده ها کمک کند. حضور راجرز در این نمایش او را یک شبه در 19 سالگی به یک ستاره تبدیل کرد.

او اولین نقش های سینمایی خود را در سه فیلم کوتاه «شب در خوابگاه»، «یک روز از زندگی یک تاجر»و «دلبران دانشگاه» در سال 1929 به دست آورد. سپس در 1930، با پارامونت قراردادی هفت ساله امضا کرد.

راجرز خیلی زود از قراداد پارامونت، که بر اساس آن پنج فیلم در استودیوهای استوریا در استوریای ایالت کویینز بازی کرده بود، بیرون آمد و با مادرش به هالیوود رفت. در کالیفرنیا، با کمپانی پثی اکسچنج قراردادی برای سه فیلم امضا کرد. در دو فیلم «ناوگان خودکشی» (1931) و «قایق کارناوال» (1932) در مقابل ویلیام بوید، خالق شخصیت هاپلانگ کسیدی بازی کرد. راجرز در فیلم های بلند کمپانی های وارنر برادرز، مانگرام و فاکس نیز بازی کرد و یکی از 15 ستارۀ جوان سال 1932 نامیده شد. سپس در «خیابان چهل و دوم» (1933) برای وارنر برادرز نقش انیتایم آنی را بازی کرد که باعث پیشرفت چشمگیری در حرفه اش شد. در ادامه در تعدادی فیلم برای فاکس، وارنر برادرز، یونیورسال، پارامونت و آر کی او ظاهر شد.

راجرز به همکاری با فرد استیر شناخته می شد. آنها با هم از ۱۹۳۳ تا ۱۹۳۹، نه فیلم موزیکال در آر کی او بازی کردند: «پرواز به ریو» (۱۹۳۳)، «طلاق خوش» (۱۹۳۴)، «روبرتا» (۱۹۳۵)، «کلاه سیلندری» (۱۹۳۵)، «ناوگان را دنبال کن» (۱۹۳۶)، «چرخش زمان» (۱۹۳۶)، «با هم برقصیم» (۱۹۳۷)، «آسوده خاطر» (۱۹۳۸) و «داستان ورنن و آیرین کسل» (۱۹۳۹). «زوج بارکلی در برادوی» (۱۹۴۹) نیز بعدها در ام جی ام تولید شد. آنها با ارائۀ برنامه های رقص با ظرافت و ذوق بی سابقۀ خود، هماهنگ با آهنگ هایی که توسط بهترین آهنگسازان محبوب آن دوره مخصوص آنها ساخته می شد، فیلم های موزیکال هالیوود را متحول کردند.

بیشتر متخصصان در زمینۀ رقص عقیده داشتند راجرز بهترین پارتنر رقص فرد استیر بوده است، زیرا به خاطر توانایی در ترکیب مهارت های رقص با زیبایی طبیعی و توانایی های استثنایی اش به عنوان بازیگر درام و کمدی، به خوبی مکمل استر بود، رقصنده ای بی همتا که گاهی در عرصۀ بازیگری تلاش می کرد و اصولاً مرد خوش چهره ای به شمار نمی رفت.

جینجر راجرز در موزیکال های کلاسیکی که در سال های ۱۹۳۰ با استیر همبازی بود، کمتر از او دستمزد می گرفت، هر چند نام هر دوی آنها در یک ردیف درج می شد؛ استیر نیروی خلاق پشت رقص ها بود که ۱۰ درصد از سود فیلم را هم دریافت می کرد. راجرز با وجود نقش اساسی که در سود فراوان آن فیلم ها داشت، حتی از بسیاری از بازیگران مکمل که نامشان پایین تر از او نوشته می شد، کمتر دستمزد می گرفت. این برای او ناخوشایند بود و بر روابط او با عوامل آر کی او اثر می گذاشت. وی برای حق قرارداد و دستمزد خود و همینطور نقش ها و فیلمنامه های بهتر سخت مبارزه کرد.

راجرز قبل و بلافاصله بعد از پایان همکاری با استیر، در چند فیلم غیر موزیکال موفق ظاهر شد. «درِ صحنه» (۱۹۳۷) توانایی دراماتیک او را در نقش دختری پرحرف، حساس، بدبین و بازیگر آینده دار تئاتر در مقابل کاترین هپبورن نمایان کرد. او در این سال ها، کمدی های موفقی نیز بازی کرد، از جمله «بانوی سرزنده» (۱۹۳۸) با بازی جیمز استوارت، «دختر خیابان پنجم» (۱۹۳۹) که در آن نقش یک دختر بیکار را داشت که وارد زندگی یک خانوادۀ ثروتمند می شود و «مادر مجرد» (۱۹۳۹) با بازی دیوید نیوِن که در آن نقش فروشنده ای را بازی می کند که به اشتباه فکر می کند که نوزاد خود را رها کرده است.

در سال ۱۹۴۱، راجرز اسکار بهترین بازیگر زن را برای بازی در «کیتی فویل» (۱۹۴۰) دریافت کرد. او در سال های ابتدایی دهۀ ۱۹۴۰ موفقیت چشمگیری به دست آورد و جذاب ترین دارایی آر کی او در این دوره به شمار می رفت. در «راکسی هارت» (۱۹۴۲) نقش زنی حاضر جواب را بازی کرد که به خاطر قتلی که همسرش مرتکب شده، محاکمه می شد.

در فیلم نئورئالیست «راه آسان» (1940)، به کارگردانی گریگوری لا کاوا نقش دختر جوانی را بازی می کند که سعی می کند به سرنوشت مادرش دچار نشود. دیگر فیلم های مطرح این دوره عبارتند از کمدی «تام، دیک و هری» (1941)؛ «تو را خواهم دید» (1944) با بازی جوزف کاتن؛ و اولین فیلم بلند بیلی وایلدر در هالیوود یعنی کمدی «بالغ و نابالغ» (1942) که در آن نقش زنی را بازی می کند که خود را دختری 12 ساله جا می زند تا بلیط ارزان قطار به دست آورد و مجبور می شود برای مدتی طولانی این حیله را ادامه دهد. در این فیلم مادر راجرز، لیلا، نقش مادر او را در فیلم بازی می کند.

راجرز در میانۀ دهۀ 1940، بعد از این که بازیگر آزاد شد، در فیلم های بسیار موفقی با استودیوهای دیگر همکاری کرد، از جمله «شریک دلسوز» (1943)، «بانویی در تاریکی» (1944) و «آخر هفته در والدورف» (1945). او در این دوره بیشترین دستمزد را در هالیوود دریافت می کرد. با این حال، در پایان دهه موفقیت حرفه ای او به اوج خود رسید. آرتور فرید در «زوج بارکلی در برادوی» (1949) او را دوباره در کنار فرد استیر قرار داد.

در دهۀ 1950، موقعیت حرفه ای او وارد دورۀ افول تدریجی شد، زیرا به دست آوردن نقش برای بازیگران مسن تر مشکل تر شده بود، اما همچنان چند فیلم قوی او سودآور بودند. او در «هشدار طوفان» (1950) فیلم نوآر ضد نژادپرستی وارنر برادرز با بازی رونالد ریگان و دوریس دی و «تجارت میمون» (1952) با بازی کری گرانت و مریلین مونرو و به کارگردانی هاوارد هاکس بازی کرد. در همان سال در «ما ازدواج نکرده ایم» با حضور مریلین مونرو و در کمدی «مرد رویایی» ظاهر شد. در تریلر معمایی «نقطۀ تنگ» (1955) با ادوارد جی. رابینسون همبازی شد. در سال 1965، بعد از مجموعه ای از فیلم های معمولی، در برادوی با بازی در نقش دالی لِوی در نمایش «سلام دالی!» موفقیت بزرگی به دست آورد.

در سال 1969، نقش اول یک نمایش موزیکال محبوب دیگر به نام «مِیم» را در وِست اِند لندن اجرا کرد. او بیشترین دستمزد تاریخ وست اند تا آن زمان را دریافت کرد. این نمایش 14 ماه روی صحنه بود و یک اجرای اختصاصی هم برای ملکه الیزابت دوم صورت گرفت.

بعد از سال های ۱۹۵۰، راجرز گاهی در نمایش های تلویزیونی ظاهر می شد. در آخرین سال های فعالیتش در سریال های مختلف هنرپیشۀ مهمان بود، مانند «قایق عشق» (۱۹۷۹)، «تلألو» (۱۹۸۴) و «هتل» (۱۹۸۷) که آخرین کار بازیگری او به شمار می رود. در سال ۱۹۸۵، راجرز در ۷۴ سالگی به آرزوی دیرین اش رسید و نمایش موزیکالی به نام «بی تجربه ها» را در تری تاون نیویورک کارگردانی کرد.
در 29 مارس 1929 راجرز با جک پپر (ادوارد جکسون کالپپر) ازدواج کرد. آنها چند ماه بعد جدا شدند و در سال 1931 طلاق گرفتند. در سال 1934، با لو اِیرس ازدواج کرد و هفت سال بعد از او طلاق گرفت. در 1943، وی با همسر سومش جک بریگس که تکاور نیروی دریایی بود، ازدواج کرد. بعد از بازگشت از جنگ جهانی دوم، او که چند سالی بود بازیگری در هالیوود را شروع کرده بود، دیگر تمایلی به ادامۀ آن نداشت. آنها در سال 1949 طلاق گرفتند. در 1953 با بازیگری فرانسوی به نام ژاک برژراک که 16 سال از خودش جوان تر بود، ازدواج کرد. او که در فرانسه وکیل بود، به هالیوود آمد و بازیگر شد. آن دو در 1957 از هم جدا شدند. پنجمین و آخرین همسر راجرز، ویلیام مارشال کارگردان و تهیه کننده بود. آنها در 1961 ازدواج کردند و در 1971 از هم جدا شدند.

در سال 1992، مرکز هنرهای نمایشی جان اف. کندی از او تقدیر کرد. وی به پاس خدماتش به صنعت سینما، ستاره ای در پیاده روی مشاهیر هالیوود دارد. جینجر راجرز در 25 آوریل 1995، در 83 سالگی در خانۀ خود در شهر رنچو مراژ کالیفرنیا درگذشت. کالبد شکافی علت مرگ را حملۀ قلبی نشان داد. پیکر او سوزانده شد و خاکسترش در گورستان اُکوود در چتسورث کالیفرنیا در کنار بقایای مادرش به خاک سپرده شد.