جلال، مردی که در سینماهای قبل انقلاب فحش می‌خورد

برترین‌ها: جلال پیشوائیان ۲۰ خرداد ۱۳۰۹ در محله سلسبیل تهران در یک خانواده متوسط به دنیا آمد. در نوجوانی سودای ورزش داشت و به شکل حرفه‌ای وارد رینگ باشگاه‌های بوکس تهران شد. او از کودکی شیفته سینما بود. از ابتدای دهه چهل ورزشکاران برای بازی در نقش‌های منفی و نقش‌های پر زد و خورد، اولین انتخاب استودیو‌ها بودند.

جلال که در باشگاه‌های تهران برای خود به عنوان بوکسور شهرتی بهم زده بود، توانست در فیلم «دختری فریاد می‌کشد» به کارگردانی خسرو پرویزی در یکی از نقش‌های منفی حضور کوتاهی داشته باشد. او با بازی در «خداحافظ تهران» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان به یک چهره شناخته‌شده تبدیل شد. «ضربت» و «هاشم خان» از مهم‌ترین فیلم‌های این دوره کارنامه جلال است.

با موافقت مدیران استودیو مولن روژ برای همکاری با مسعود کیمیایی، جلال وارد گروه سازنده اولین فیلم بلند مسعود کیمیایی، «بیگانه بیا» (۱۳۴۷) شد و این شروع همکاری درخشان او با کیمیایی بود. شهرت جلال پیشوائیان به عنوان بازیگر نقش‌های منفی با بازی در نقش منصور اق منگل در فیلم «قیصر» همه گیر شد. او با این فیلم جایگاه یک بازیگر نقش‌های منفی با فیزیک و چهره مناسب در سینمای ایران فراهم شد.

جلال پیشوائیان در کنار حسین گیل، غلامرضا سرکوب و یدالله شیراندامی، از آنتاگونیست‌های بی‌رقیب حداقل یک دهه از سینمای ایران بود؛ از آن نوع بدمن‌هایی که مهم‌ترین درگیری درام را رقم می‌زنند. اگر در آنتاگونیست‌هایی مانند بهمن مفید گاهی رگه‌هایی از طنز هم ظاهر می‌شد، جلال مانند حسین گیل جبروت و خشونت پرسونای سینمایی خود را با تکیه بر ویژگی‌های ذاتی و اندام قوی ورزشکارانه‌اش حفظ کرد و یکی از بدمن‌های ماندگار سینما ایران شد.

جالب است که در پوستر‌های تبلیغاتی آن فیلم‌ها نام او آخر از همه به صورت [.. و جلال]می‌آمد و این تاکید نشان ازتفاوت و فاصله میزان محبوبیت ایشان با بقیه همکاران و بدمن‌های دیگر بود. «رضا موتوری»، «خاک»،«طوقی»، «خدا حافظ رفیق»، «فرار از تله» ، «صبح رو زچهارم» ، «صادق کرده»، «کندو» از شاخص‌ترین فیلم‌های قبل از انقلاب او است.

پیشوائیان از خاطرات بازی خود در کنار بهروز وثوقی گفته است: «در فیلم «گرگ بیزار» در یک صحنه با بهروز وثوقی زد و خورد داشتم و قرار بود بهروز با قلاب دور گلوی من را ببندد و خفه کند اما وسط کار قلاب آزاد شد و من از بالا افتادم و به دار آویخته شدم. بهروز وثوقی آمد و نجاتم داد، اگر کمی معطل می کرد کشته شده بودم».

پیشوائیان با فیلم «سفیر» به کارگردانی فریبرز صالح وارد سینمای بعداز انقلاب شد. در فیلم «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی نقشی به یاد ماندنی با گریمی سخت، ولی همچنان منفی بازی کرد. در فیلم «تیغ و ابریشم» نقش راننده تریلی را که در آخر فیلم به پمپ بنزین می‌زند، بازی کرد. بین سال‌های ۱۳۶۴ تا ۱۳۷۳ پیشوائیان در هیچ فیلمی از سینمای ایران حضور نداشت که دوباره با فیلم «تجارت» با بازی در این نقش مثبت به بازیگری بازگشت.

از سریال هایی که جلال پیشواییان در آن ها بازی کرده نیز می توان به «در چشم باد» مسعود جعفری جوزانی ، «داوطلب» مسعود تکاور، «مردان جاده» هادی صابر، «غارتگران» محمد متوسلانی و «چنگک» محمد متوسلانی، جلال مقدم، فریبرز صالح و فرخ ساجدی اشاره کرد.

آخرین فیلمی که جلال پیشوائیان در آن نقش ایفا کرد، فیلم «فقط صدا می‌ماند» بود که در سال ۱۳۹۰ ساخته شد. جلال پیشوائیان برخلاف نقش‌های منفی که در سینمای ایران از او به یادگار مانده در زندگی خصوصی و خانوادگی، زندگی بی حاشیه و آرامی داشت و همکارانش همیشه از او خاطره خوشی دارند. او سحرگاه دیروز پس حادثه‌ای در سن ۹۱ سالگی، در بیمارستانی در آلمان درگذشت. روحش شاد و یادش گرامی باد.