نگاهی به ایران و امارات؛ لنگیدن در یک قدمی جام!

وبسایت نود: دو دیدار نیمه نهایی جام ملت های آسیا، ۲ شکست سنگین برای دو تیم مدعی و ۲ صعود پرخبر. فینال جام ملتهای آسیا این بار به تیمهایی رسید که بدون حاشیه، تا فینال جنگیدند.

بعد از پیروزی ایران مقابل چین، دیگر خیلی ها امیدوار بودند تیم ملی بتواند خان سخت ژاپن را هم پشت سر بگذارد و یکی از فینالیست های این دوره از مسابقات جام ملت ها باشد. اتفاقی که اگر رقم میخورد، می توانست گام رو به جلویی برای فوتبال ما محسوب شود اما پایان، چیزی که می خواستیم نشد و تیم ملی مقابل ژاپن یکی از سنگین ترین شکست هایش را متحمل شد و نتوانست رویای فینال را کامل کند.

برای تیم ملی، این نتیجه پایانی تلخ بود اما جدا از اینکه این تیم چقدر برای این مسابقات، دیدارهای تدارکاتی قوی داشته است، یکبار دیگر ثابت شد که برای پیروزی در فوتبال، باید سوای فوتبال و تاکتیک و مهارت های ویژه، حرفه ای هم بود.

تیم ملی در شرایطی بازی را به ژاپن واگذار کرد که در صحنه گل اول، یک بی تجربگی محض، یک اتفاق همیشه تکراری و غیرحرفه ای در فوتبال ایران به شدت رخ نمایی کرد؛ اعتراض به داوری در جریان بازی و بحث کردن با داور آن هم در شرایطی که جز غیرحرفه ای بودن عنوان دیگری نمی توان به این مهم داد.

این مشکل بزرگ که ظاهرا در فوتبال ما به امری بدیهی و عادی تبدیل شده، در بزرگترین و مهمترین بزنگاه تاریخی فوتبال برایمان، رخ نمایی کرد و باعث شد تا شیرازه تیم ملی از هم بپاشد و در نهایت رقم بخورد آنچه که ایران را از فینالیست شدن دور کرد.

البته که این تمام ماجرا برای شکست و برای حذف از تورنمنتی که قهرمانی در آن حالا رفت تا نزدیک به نیم قرن شود نبوده و نیست اما خیلی از مواقع، همین درس های جزیی یادنگرفته است که می تواند یک رویا را به ورطه نابودی بکشاند و این اتفاقی بود که تیم ملی ایران در مصاف با ژاپن، این تیم حرفه ای شرق آسیا تجربه کرد.

آنها در رنکینگ جهانی فیفا مانند ایران در جایگاه نخست قرار ندارند؛ این ماحصل تلاش چندین ساله تیم ملی ایران برای کسب چنین جایگاهی است اما هنوز هم هیچ جای بحثی نیست که تیمی که می خواهد بهترین و برترین باشد سوای فوتبال باید اخلاق حرفه ای هم داشته باشد؛

چه اخلاق در برخورد با داور به هنگام یک تصمیم اشتباه و چه زمانی که استرس لحظات پایانی و شکست تلخ نزدیک تر از هر زمانی است. اینجاست که نکته تاسف بارتر باز هم برای ایران رقم میخورد چرا که آنچه از تصاویر به جا می ماند، مشت و گره گردن بازیکن حریف و ابراز قدرت است! تصویری زشت که تنها عایدی اش از بین رفتن اخلاق حرفه ای و تیمی است.

***
اما این تنها ایران نبود که در یک قدمی فینال از رسیدن به این مهم باز ماند. تیم دوم، امارات بود. میزبان این دوره از بازی ها که از لحاظ فوتبالی یکی از بی کیفیت ترین تیمهای جام بود و درست به مانند خیلی از روزهای پیشین یا فعلی فوتبال ایران که همواره روی امتیاز میزبانی حساب باز می کند، فکر می کرد که امتیاز میزبانی یعنی همه چیز!
امارات در دیدار نیمه نهایی به تیم ملی قطر خورد؛ تیمی که به دلیل مسائل سیاسی با دولت امارات، بسیاری از طرفدارانش ویزای ورود به این کشور را دریافت نکرده بودند و همین مسئله کافی بود تا قطر، بتواند عنوان بی تماشاگرترین تیم جام را از آن خود کند.

آنها اما بعد از همه سرمایه گذاری هایی که در کشورشان برای فوتبال انجام داده اند، بعد از احداث کمپ هایی که بایرن مونیخ و منچستر و ... را برای اردوهای زمستانی به قطر می کشاند، علاوه بر جذب بازیکنان نامی دنیا نظیر ژاوی و ارتقای سطح کیفی فوتبال شان، در این دوره از مسابقات کاری کردند کارستان.

تیم یکدست قطر با ارئه فوتبالی روان توانست با اختلاف عنوان فینالیست شایسته جام را از آن خود کند. نقطه ای درست عکس امارات!

امارات از آغاز مسابقات نشان داد که اولا برگزاری این رویداد مهم برایش شاید بیشتر جنبه قدرت نمایی داشته تا جنبه فوتبالی. با اینحال ارائه فوتبال بی کیفیت و استفاده از امتیاز میزبانی و البته تماشاگر نتوانست آنها را به فینال مسابقات برساند که اگر غیر از این بود، شاید روی زشت دیگری از فوتبال را شاهد می بودیم.

تیمی که در نیمه نهایی به قطر باخت، نه تنها نکته برجسته ای نداشت که تیمی معمولی برای این مرحله از مسابقات بود. البته که تماشاگران اماراتی هم ثابت کردند در بی اخلاقی، شاید نظیر ندارند و بعد از هو کردن قطر به هنگام پخش سرود ملی این کشور، تصویر پرتاب دمپایی هایشان به سمت معز علی و الهیدوس بعد از گل دوم و سوم قطر، از ذهن ها فراموش نخواهد شد. تصویری زشت برای فوتبال آسیا.

این در حالی است که امارات از سالها قبل سرمایه گذاری های کلانی در زمینه جذب بازیکنان گرانقیمت خارجی انجام داده بود اما نتوانستند از آن نهایت استفاده را ببرند و بازنده بزرگ فوتبالی و اخلاقی این دوره از مسابقات لقب گرفتند.