بازگشت لیگ قهرمانان؛ چه کسانی را مدعی بدانیم؟

وبسایت نود: این هفته دوباره شاهد جذاب ترین و داغ ترین رقابت باشگاهی در جهان خواهیم بود؛ دور گروهی لیگ قهرمانان از این هفته آغاز می شود و از همین حالا بحث بر سر مدعیان قهرمانی شروع شده است. خیلی ها در انگلیس، منچسترسیتی را مدعی قهرمانی جدی می دانند.

در واقع این نظریه از این جا شکل می گیرد که آن ها تصور می کنند رئال مادرید قهرمان سه دوره پیشین این رقابت ها با جدایی رونالدو و زیدان دیگر آن تیم رویایی گذشته نیست و نمی تواند برای چهارمین بار فاتح این تورنمنت معتبر شود.

حال آن که پپ گواردیولا بعد از پشت سر گذاشتن یک فصل فوق العاده در جزیره و جابجاکردن رکوردهای مختلف، آماده است تا بلوغ خود را در اروپا هم به رخ بکشد. اما آیا واقعاً اینطور است؟

با تمام احترامی که باید برای سیتی و دستاوردها و سبک بازی این تیم قائل شد، احتمال قهرمان شدن سیتی در این فصل از لیگ قهرمانان خیلی هم نیست. سیتی هنوز حتی پایش به فینال لیگ قهرمانان هم نرسیده و در دو فصل اخیر در لیگ قهرمانان تحت نظر پپ، در مراحل یک هشتم و یک چهارم نهایی از دور رقابت ها کنار رفته است.

شاید دلیل این توجه به سیتی را بیشتر بتوان در همان علت اول جستجو کرد؛ رئال مادرید در فصول اخیر در لیگ قهرمانان تیمی تهدیدآمیز و خطرناک بود که به خصوص در مراحل حذفی، حتی در روزهای بدش نیز می توانست برنده از زمین مسابقه خارج شود. تیم زیدان راه بردن را در اروپا خیلی خوب بلد بود.

مساله مهم دیگر این که حالا یک ماشین گلزنی در رئال مادرید نیست، رونالدو در حالی رئال مادرید را ترک کرد که رکورد بیش از یک گل در هر مسابقه را ثبت کرد، حضور او در رئال مادرید حداقل ۴۰ گل در یک فصل را تضمین می کرد، جالب تر این که او در فصول اخیر در لیگ قهرمانان، مدام در حال رکوردزنی بود و همیشه جزو بهترین گلزنان این تورنمنت بود و تعداد گل هایش دو رقمی می شد.

حالا مسئله رئال مادرید این است که جای خالی رونالدویی را پر کند که اگر نگوییم غیرممکن است، خیلی سخت است. در عین حال لوپتگی کار مشکلی برای تکرار دستاوردهای زیدان دارد. زیدان در طی فقط دو و نیم فصل، به سه قهرمانی در اروپا رسید تا یک موفقیت تکرارنشدنی را رقم بزند. برهمین اساس است که این ذهنیت شده که شاید اکنون تیم هایی مثل منچسترسیتی و یوونتوس نسبت به سایرین تکامل بیشتری برای قهرمانی در اروپا داشته باشند.

سیتی اگرچه در دور گروهی کار سختی برای صعود ندارد و شاید صدرنشینی این تیم از همین حالا محتمل است. اما نباید فراموش کرد تیم پپ در رقابت های اروپایی هنوز هم خیلی تیم باتجربه ای نیست. در عین حال آن ها تا حدود سه ماه آینده دی بروین را در اختیار ندارند.

بازیکنی که می تواند فقدانش در ترکیب سیتی، برابر با کاهش خلاقیت در بازی تیم شود. وقتی به مسئله تجربه اشاره می شود؛ بد نیست بازی های دو فصل اخیر سیتی را در مرحله حذفی به یاد آوریم، سیتی در دیدار رفت و برگشت مقابل موناکو شش گل خورد و تیم ژاردیم به خوبی توانست مقابل یاران گواردیولا برتری را کسب کند.

فصل گذشته نیز سوای بحث داوری، لیورپول با قدرت توانست از سد سیتی بگذرد. حال آن که سیتی در لیگ برتر یک فاتح مقتدر بود که به هیچ تیمی رحم نکرد. در نتیجه قابل تصور است که سیتی از همین حالا امیدوار باشد در مرحله حذفی با لیورپول روبرو نشو.

داستان لیورپول نیز جای بحث دارد؛ قرمزهای بندر لیورپول فصل پیش به فینال لیگ قهرمانان رسیدند، در این فصل به خصوص در خط دفاع تقویت شده اند و در لیگ هم ۵ برد پیاپی کسب کرده اند. همین ۵ برد مسئله مهمی است؛ چرا که نشان می دهد شاید این فصل لیورپول تمرکز بیشتری را روی لیگ بگذارد.

فصل پیش آن ها تمام توجه شان در لیگ به حضور در بین ۴ تیم لیگ برتر بود و تمرکز اصلی لیورپول، موفقیت در اروپا بود. اما این فصل شروع خوب آن ها و انگیزه شان برای فتح جام شاید خود مسئله ای برای این تیم در اروپا باشد. البته که ممکن است رویای بیست و چند ساله لیورپول برای قهرمانی در لیگ جزیره نیز در این فصل محقق شود.

لیورپول در خانه تیمی خطرناک است، تیمی که به این شهره است که می تواند در آنفیلد شب های خاطره انگیزی را در اروپا رقم بزند ولی تیم کلوپ در این فصل در دور گروهی هم کار سختی دارد.

وضعیت دیگر تیم های انگلیسی نیز به شکلی نیست که بتوان امیدوار بود آن ها به مراحل پایانی برسند، تاتنهام فصل گذشته با قدرت از گروه خود صعود کرد و بالاتر از رئال مادرید قرار گرفت ولی در مقابل یوونتوس با وجود ارائه یک نمایش خوب حذف شد.

این مسئله همان چیزی است که در مورد سیتی هم گفته شد؛ تاتنهام شاید هنوز تیمی نباشد که تجربه بالایی در لیگ قهرمانان داشته باشد. منچستریونایتد هم که فصل پیش در اروپا خیلی زود حذف شد، نشانی از آن تیم قدرتمند دهه قبل ندارد، چنان که مورینیو هم دیگر آن مربی قدرتمند در اروپا نیست.

بدتر این که آن ها در گروهی هم قرار گرفته اند که یکی از گروه های مرگ این فصل است: سرنوشت صعود آن ها در بازی مقابل والنسیا و یوونتوس رقم می خورد.

در همین گروه، یوونتوسی وجود دارد که در سه فصل اخیر همیشه در قامت مدعی ظاهر شده و حالا رونالدویی را در اختیار دارد که در پنج فصل اخیر چهار بار قهرمان اروپا شده و برای توضیح ارزش های او در لیگ قهرمانان، نیازی به توضیح اضافه نیست. شاید رونالدو همان مهره گمشده آلگری در لحظات کلیدی لیگ قهرمانان باشد.

دیگر مدعیان مثل بارسلونا، پاریسن ژرمن و بایرن مونیخ هر یک شرایط خاصی دارند. بایرن مونیخ شاید نیاز به تغییر نسل دارد، این تیم هنوز متکی به مهره های کلیدی تیمی است که چند سال قبل فاتح اروپا شد.

فصل پیش آن ها با اتکا به تجربه همین بازیکنان و البته حضور هاینکس، تا نیمه نهایی پیش رفتند ولی به فینال نرسیدند. کواچ نیز این فصل اولین تجربه اش را در اروپا پیش رو دارد. پاریسن ژرمن اگرچه امیدوار است طلسم ناکامی اش را در لیگ قهرمانان به پایان برساند ولی توخل تازه سال اول حضورش را در پاریس سپری می کند و تجربه خیلی زیادی هم در لیگ قهرمانان ندارد.

بارسلونا دیگر مدعی لیگ قهرمانان، فصل پیش تا یک چهارم پیش رفت ولی نتیجه ای عجیب مقابل رم، آن ها را از دور رقابت ها حذف کرد. بارسا اگرچه در اسپانیا قدرتمند بود ولی یک انتقاد نسبت به تیم والورده وارد بود که متکی به چند ستاره کلیدی تیم است و سبک بازی تیم خیلی چشمگیر نیست. به هر صورت هنوز دور گروهی هم شروع نشده و شرایط تیم ها در دور گروهی و به خصوص بعد از شروع دور حذفی بسیار متفاوت خواهد شد.