بررسی انتقال بازیکنان ایرانی به کشورهای همسایه
سابقه نشان می‌دهد که دوری امید ابراهیمی از استقلال خیلی طولانی نخواهد بود و گذر امید خیلی زود به استقلال و هوادارانش می‌خورد.
وبسایت نود: سابقه نشان می‌دهد که دوری امید ابراهیمی از استقلال خیلی طولانی نخواهد بود و گذر امید خیلی زود به استقلال و هوادارانش می‌خورد. سروش رفیعی آخرین بازیکنی است که از لیگ داخلی لژیونر شد و انتخاب مقصد نامناسب او را به فوتبال ایران برگرداند. سروش هم بیشتر از یک فصل نتوانست در فوتبال حاشیه خلیج فارس دوام بیاورد. اتفاقی که در این سال‌ها اپیدمی شده و بازیکنانی که راهی لیگ‌های ترکی یا عربی می‌شوند خیلی زود به فوتبال ایران برمی‌گردند. سجاد شهباززاده با وجود علاقه زیاد به خارج شدن از فوتبال ایران، هیچ‌گاه حتی یک فصل کامل هم نتوانست دور از لیگ برتر باشد.
شهباززاده در دو نوبت و هر بار فقط یک نیم‌فصل دوام آورد. اتفاقی که برای رحیم زهیوی هم رخ داده بود و ستاره مد نظر استقلال و پرسپولیس، راه لژیونر شدنش را در بین تیم‌های عربی جستجو می‌کرد که بعد از نیم‌فصل ناموفق حضور در الشحانیه دوباره به خوزستان برگشت.
اولین حضور طارمی و رضاییان در فوتبال ترکیه به چند تا عکس یادگاری با توپ و تانک ختم شد. هر چند که بعد از آن رامین راهی اوستنده شد و طارمی هم با الغرافه طعم فوتبال بازی کردن در قطر را چشید. حالا بماند که طارمی بعد از یک نیم‌فصل حضور در الغرافه، شنیده شده خیلی هم بدش نمی‌آید که با باز شدن پنجره پرسپولیس به این تیم بازگردد. یا اگر به عقب‌تر برگردیم بازیکنانی مانند تیموریان و قوچان‌نژاد هم بیشتر از یک فصل در تیم عربی‌شان دوام نمی‌آوردند و با پایان فصل، باشگاه‌شان را عوض می‌کردند. اتفاقی که برای پیام صادقیان هم در حال تکرار است و بعد از یک فصل ناموفق حضور در ترکیه، در راه بازگشت به لیگ برتر قرار دارد.
در بین طولانی‌ترین زمان حضور در فوتبال تیم‌های عربی و ترکی، نام دو بازیکن می‌درخشد. مجتبی جباری که تکلیف‌اش مشخص است و جایی که پول خوب می‌دادند و کاری به کارش نداشتند، شماره هشت هم شاکی نبود. مجموع سال‌های حضور شجاعی و نکونام در حاشیه خلیج فارس هم به اندازه تعداد فصل‌هایی نمی‌شود که برای اوساسونا بازی کردند.
دوام لژیونرهای چند فصل اخیر ایران در تیم‌های عربی و ترکی
امید ابراهیمی حالا همین راه را در پیش گرفته و به الاهلی رفت. شنیده می‌شود مجید حسینی هم در مسیر پیوستن به تیمی از ترکیه قرار دارد. راهی که قبلا نتیجه‌اش را نشان داده است. هیچ توجیهی جز تعداد صفرهای قرارداد ندارد و دیگر کسی از سطح بالای آن لیگ‌ها هم صحبت نمی‌کند. چون مشخص شده که خیلی زود باید مسیرشان را کج کنند و به فوتبال ایران برگردند. اتفاقی که نشان می‌دهد همیشه هم لژیونر شدن، راه پیشرفت نیست و این مدل خارج شدن از لیگ، فقط صرف مالی دارد. مگر اینکه مانند کاوه رضایی قید قراردادِ بیشتر را بزنند و به تیمی بروند که بتوانند سال‌ها در فوتبال خارج از ایران حضور داشته باشند. مانند راهی که حالا صادق محرمی هم در ابتدای آن قرار دارد.
نظر کاربران
فقط اروپا