دنیا سیلی به مادرید را دید؛ بازگردید پسران بد

آی اسپورت: جنگ در ایتالیا ادامه دارد؛ هیچ شهری در ایتالیا برای یوونتوس دل نمی‌سوزاند، مردم هیچ خیابانی از میدان ناوونا گرفته تا اطراف دومو از تورینی ها دل خوشی ندارند، هنوز روزهای زیادی از بازی رفت شان مقابل رئال مادرید نگذشته است، از همان شب اتوبوس‌های ناپل با پرچم‌های کریستیانو رونالدو مسافران خود را به مقصد می‌رساندند، و از فردای همان روز بر روی دیوارهای دلاسپیگا نتیجه سه بر صفر خودنمایی می‌کرد. جنگ در ایتالیا ادامه دارد. پس از بازی رفت یوونتوس با مادریدی‌ها، که یک آبروریزی گره خورده بود به یکی از بهترین گل‌های تاریخ فوتبال، فرصت یک تسویه حساب فراهم شده بود. یک انتقام درون خانوادگی از یکی از پرچم داران پیکر نیمه جان ایتالیا. غنیمتی چندروزه برای عمری نیش زدن. همه چیز آماده بود برای تکمیل شدن یک تحقیر، برای محقق شدن یک ذلت در برنابئو. برای یک کینه درون خانوادگی که از سال‌های دور به امروز کشیده شده بود. اما وقتی داور مسابقه مایکل اولیور سوت پایان بازی برگشت را می‌زند و رای به صعود ناباورانه مادریدی‌ها می‌دهد اتفاقاتی می‌افتد که باور پذیرش آن کمی زمان می‌برد. گابریل باتیستوتا که عمری در پیراهن رقبای یوونتوس، در پیراهن دشمنان یوونتوس، تور دروازه تورینی‌ها را به لرزه در می‌آورد و جلوی چشمان مردم تورین فنس‌های دل آلپی و آرتمیو فرانکی را چنگ می‌زد پس از سوت داور انگلستانی گویی که عمری بت تورینی‌ها باشد به حمایت تمام و کمال از تورینی‌ها می‌پردازد، کریستین ویری با واژه کثیف انزجار خود را اعلام می‌کند، دیگو مارادونا پنالتی را قبول ندارد و مهم‌تر آنکه دشمنان قسم خورده درون خانوادگی اگر برای آن حماسه نود و هشت دقیقه‌ای به حمایت از یوونتوس نپرداخته باشند، لااقل به احترام مردانِ جسور بانو سکوت پیشه کرده‌اند.

دو سه روز از رانده شدن یوونتوس از لیگ قهرمانان گذشته است، و امروز که گاتزتا دلو اسپورت به جانلوییجی بوفون در لفافه می‌تازد که از صحبت‌های خود عذرخواهی کند مرا هم همانند بسیاری از هواداران یوونتوس و فوتبال دوستان بهت زده کرده است. قابل پذیرش نیست، همان روزنامه‌ای که در ایتالیا پیش از بازی برگشت رم مقابل بارسلونا نوشتند حرف از «بازگشت» در المپیکو نزنید، به دیگر تیم مورد حمایت‌شان یعنی یوونتوس هم باوری نداشتند. گاتزتا دلو اسپورت پس از بازی رفت یوونتوس مقابل رئال مادرید در مقاله ای از «مرگ کالچو» می‌گوید و در مقاله‌ای دیگر اذعان داشتند فوتبال اسپانیا در مقابل‌شان از سیاره دیگری است. البته نکته غم انگیز این رویداد نظرات فابیو کاپلو بوده است که در همان روزنامه این مسائل را تمام قد می‌پذیرد که هیچ کدام از دو تیم ایتالیایی شانسی در بازی برگشت ندارند. اما امروز شاهد هستیم همان سیاره دست نیافتنی یک بار تمام قد توسط رم فتح می‌شود، و بار دیگر توسط تورینی‌ها سیلی می‌خورد. راجع به رم به اندازه کافی صحبت شده است اما مساله رویدادی بود که در بازی برگشت یوونتوس در مادرید به وقوع پیوست. جایی که همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا جانلوییجی بوفون برای اولین بار در اروپا اخراج شود تا فتح سیاره دروغین جای خود را به طلبی غیر معقول بدهد.

آیا گاتزتا دلو اسپورت شهامت داشت برای دروغ پراکنی‌هایش، برای تضعیف کردن روحیه تیم‌های ایتالیایی از تورینی‌ها عذرخواهی کند؟ حال چگونه انتظار می‌رود تیمی که با رشادت، با آبرویی جاری شده در همان رسانه‌های ایتالیا، تا فتح برنابئو هم پیش رفته بود و با یک تصمیم جنجالی از تورنمنت رانده شده است و کاپیتانش برای حقایقی که بر زبان آورد و نیاورد عذرخواهی کند؟ این فرافکنی است، یک دروغ آشکار است. سوا از مباحث اخلاق ورزشی، بُعد صلح دوستانه در فوتبال، که همواره چنین مسائل و رویدادهایی را که هیچ سنخیتی در چنین دیدارهایی ندارد را نقد کرده‌ام، می‌نویسم که جانلوییجی بوفون هرگز نباید تن به چنین خواسته احمقانه‌ای بدهد و عذرخواهی کند. به راستی تورینی‌ها باید از چه کسانی عذرخواهی کنند؟ بس کنید.

قرعه کشی لیگ قهرمانان اروپا هم برگزار شد، زمان تسویه حساب مونیخی‌ها با مادریدی‌ها خیلی زودتر از آنچه که آرتورو ویدال و یارانش انتظار می‌کشیدند فرا رسید، یک جدال نفس گیر در نیمه نهایی. جایی که جانشین مرد شماره یک کادر مونیخی‌ها مشخص شده است و جایی که مادریدی‌ها به انتظار تکرار، تکرار و تکرار قهرمانی‌شان چشم دوخته‌اند. از آنسو آنفیلدی‌های محجوب هم خورده‌اند به محبوب‌های شهر رم. یکی از این دو تیم هم که در بحث هواداری‌شان الگویی بی نظیر در بحث وفاداری هستند می‌رسند به دیدار نهایی. پیش‌بینی‌های احساسی برای هر دو بازی سوا از آنکه منطقی نیست، آنچنان اهمیتی هم ندارد. اما مساله‌ای که همچنان پذیرش و هضم آن سخت شده ارتباطی به قرعه کشی ندارد. مساله هنوز یوونتوس و رئال مادرید است.

نکته‌ای که حائز اهمیت است داوری نیست، که یک کارشناس بگوید پنالتی بود، و یکی دیگر بگوید نبود. مساله آنجاست وقتی به ادله منطق فوتبال، جایی که خوشبین‌ترین هوادار مادرید هم به انتظار پیروزی در برنابئو نشسته است، غریبانه و بدون باورِ گاتزتا و حتی دون فابیو به برنابئو لشکرکشی می‌کنی، از دقیقه دوم توپ‌ها را درون دروازه حریف پرآوازه می‌کاری، و لحظه‌ای به این فکر نمی‌کنی که مردم کشورت هم به انتظار معجزه‌ات ننشسته‌اند؛ دیگر آن موقع اهمیت ندارد لحظات آخر از جام رانده‌تان کنند یا نه، دیگر آنچنان اهمیت ندارد سنگربان را به خداحافظی سوق دهند یا نه. اگر نیم قرن هم بگذرد و مردمک چشمان برنابئو برای اخراج سنگربان تورینی‌ها سوسو کنند، اما هرگز نمی‌توانند اشک‌های ایکر را، در روزهایی که فرزندش در برنابئو به دنبال پدر می‌گشت را از یاد ببرند. یوونتوس درست یا غلط حذف شده است. اما این جنازه فوتبال ایتالیا، این پیکر نیمه جان فوتبال ایتالیا روزی باز می‌گردد، تا آن روز قهرمانی‌ها برای از ایتالیا بهتران، برای مادریدی‌ها، مونیخی‌ها، کاتالان‌ها. برای ثروتمندان، تاجران. برای آنها که اسطوره‌های‌شان هو شنیدن را از بر شده‌اند، برای آنان که میلی برای دیدن سیوهای یک پیرمرد در برنابئو هم نداشته‌اند. برای آنها که هشت بار متوالی به این مرحله رسیده‌اند و زمین و زمان آنها را متهم به انگ‌های خوش رنگ و لعاب می‌کند. در اینکه رئال مادرید تیمی بسیار محترم و پر آوازه است بر هیچ هواداری در دنیا پوشیده نیست. اما مساله فراتر از هو کردنِ تیمی بود که به برنابئو آمد، سیلی زد و بازگشت.

همچنان جنگ در ایتالیا ادامه دارد، اما برای لحظاتی، برای آن دقایق پایانی، برای آن جنجال‌ها، تمام دشمنان هم همراه با تورین شدند. درست است تا آن روزی که تاوان مصیبت‌تان گرفته شود خفه شوید و بازگردید به تورین شکست خورده‌ها. پسران بدِ آلگری، شمایی که به قول خوزه چیلاورت پدرخوانده لقب گرفته‌اید اما لیاقت جلوگیری از یک تصمیم جنجالی را هم نداشته‌اید. طوری که مارسلو پس از پایان بازی می‌گوید؛ «ما کامبک نمی‌خوریم چون رئال مادرید هستیم»، کافیست برای رد این ادعای پرطمطراق به چهره پر از استرس مادریدی‌ها به سانتیاگو برنابئو نگاه کنید، یا تونی کروس پس از پایان بازی، درست زمانی که مصاحبه‌های آتشین و کمی احساسی بازیکنان یوونتوس دنیا را زیر و زبر کرده است شکلکی خنده در صفحه مجازی خود می‌گذارد. کاری نمی‌توان کرد جز آنکه حرف‌های جورجو کیه‌لینی را خطاب به رئال مادرید مرور کرد که اذعان داشت «آنها همیشه همینگونه بوده‌اند». و یا می‌شود با صحبت‌های جانلوییجی بوفون که داور را به چالش کشیده بود سر کرد.

شاید همه دنیا بنویسند دزدی قرن، داوری کثیف، اما بیان چنین اظهاراتی را در مقابل تصمیمی که هرگز صحت و سقم آن آنطور که باید مشخص نشد را نمی‌پسندم. اما من از راهی دورتر می‌نویسم. آنچه که یک دنیا دید یک سیلی بود، جایی که پسران بد ایتالیا به برنابئو آمدند، به مادرید سیلی زدند، و با غرور بازگشتند. این پیکر نیمه جان ایتالیا، که روی دوش دیگر تیم ایتالیا تلو تلوخوران پیش می‌رود هر عاقبتی که داشته باشد این تصویر از یاد آنها که فوتبال را سوا از تعصب‌شان نگاه می‌کنند تا همیشه به یادگار خواهد ماند.

سکانس پایانی جانلوییجی و قصه رانده شدگان تورینی را با همه انشعابش می‌سپارم به تاریخی که افسانه‌اش هم سر سودا که نداشت که نداشت. ویلیام والاس در یکی از دیالوگ‌هایش می‌گفت: «اگه بجنگین ممکنه بمیرین، فرار کنین زنده می‌مونین، دست کم مدتی. ولی چند وقت بعد توی رخت خوابتون می‌میرید. کدومو انتخاب می‌کنین؟! حاضرین همه روزها رو از امروز تا لحظه مرگ افسوس بخورین که چرا اینجا نموندین و این جمله رو نگفتین «که می‌تونن جان ما رو بگیرن، ولی آزادی ما رو هرگز...»