بیرانوند و اوت اندازی به جای رکورد شکنی

در روزی که سید حسین حسینی، سنگربان جوان آبی های پایتخت، رکورد بسته نگه داشتن دروازه در لیگ ایران را به نام خود کرد، بیرانوند یک بار دیگر دروازه پرسپولیس را بسته نگه داشت.

ورزش سه: در روزی که سید حسین حسینی، سنگربان جوان آبی های پایتخت، رکورد بسته نگه داشتن دروازه در لیگ ایران را به نام خود کرد، بیرانوند یک بار دیگر دروازه پرسپولیس را بسته نگه داشت. اینکه در بازی مقابل تیم قعرنشین مشکی پوشان، توپی روی دروازه دروازبان شماره یک پرسپولیس و تیم ملی نیامد تا آمادگی بیرانوند محک بخورد و اینکه مصدومیت حسینی چقدر از حرفه ای گری او و خواسته اش برای رکوردشکنی نشات می گرفت، مسائل چندان با اهمیتی نیستند. حتی اینکه تعداد کلین شیت برای مهارت دروازبانی مهم است یا واکنش ها و سیوهای یک گلر هم بحث دیگری است؛ اما با جرات می توان گفت انتخاب یک نفر از میان گزینه های مختلف و سپردن دروازه به او، همیشه سخت ترین کار برای یک مربی است.

بیرانوند در دیدار با مشکی پوشان جز در به کاربردن از تجربه اش فرصتی برای خودنمایی پیدا نکرد. او با پرتاب اوت در دقایق پایانی دیدار نشان داد چقدر با شرایط تیمش هماهنگ است.

پس از رکوردشکنی بیرانوند که با گل دقایق پایانی زهیوی در دیدار فولاد مقابل پرسپولیس پس از ۷۲۱ دقیقه دروازه خود را باز شده دید، سید حسین حسینی هم در دقیقه ۸۵ از اسدی بازیکن سایپا گل خورد تا پس از شکستن رکورد تاریخی دروازبانان به نامی چون بهرام مودت، حجازی و عابدزاده و همچنین ثبت رکورد ۸۷۳ دقیقه بسته نگه داشتن دروازه، تور دروازه حسینی هم پس از مدت ها به لرزه درآید.

آنچه مشخص و خوشحال کننده است، رقابت بین دو دروازبان پرسپولیس و استقلال است که این هفته ها به اوج خود رسیده و به نظر می رسد با رکوردشکنی های پیاپی و تاریخی همچنان و تا تصاحب پیراهن شماره یک تیم ملی ادامه داشته باشد.

البته اشکالات گلرهای مدعی پوشیدن پیراهن تیم ملی نباید در میان بحبوحه رکوردشکنی ها گم شود. چرا که دروازبانی تنها پستی است که به یک بازیکن سپرده می شود و دروازبانی بهتر است که ششدانگ باشد، کمتر اشتباه کند، باتجربه باشد، در جریان بازی و طبق روند حرکتی تیم کار کند، واکنش ها و عکس العمل های به جایی داشته باشد و ترجیحاً پنالتی گیر باشد.