شفر و مشکلات عدیده آبی

آسمان آبی: قرار بود آسمان لیگ این فصل آبی آبی باشد. آبی‌ها در تکاپوی تبدیل نایب‌قهرمانی فصل پیش به قهرمانی بودند؛ استقلال در رؤیای قهرمانی چهارم. پسران آبی دوست داشتند ترکتازی را از هفته نخستین آغاز کنند و از این قبیله مشرقی برای شرق و غرب آسیا قد علم کنند. علیرضا منصوریان هرچند فصل پیش استقلال را آسیایی کرد و فاتح شهرآورد هم بود، اما یک اتفاق، یک شب سیاه برای ناخدای آبی، همه‌چیز را تحت تأثیر قرار داد. شکست سنگین ۶ بر یک مقابل العین و عمرعبدالرحمن در یک‌‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا، همه رشته‌های او را پنبه کرد. استقلال باخت. بدجوری باخت. علیمنصور محبوبیتش را در خطر می‌دید، پس دست به کار شد تا آب رفته را به جوی برگرداند؛ حضور پررنگ او و استقلال در بازار نقل و انتقالات و خریدهای میلیاردی که روی دست مدیران آبی ماند.

آبی‌ها خود به لشکر خودی زدند. آن‌ها با دست خودشان بافت جوان تیم را از هم گسستند. فوتبال مال جوان‌هاست، اما این اصل در کانون توجه آبی‌ها قرار نگرفت. مجتبی جباری، سرور جپاروف، پژمان منتظری و... شلیک به میانگین سنی جوان آبی‌ترین تیم لیگ. هیاهو برای هیچ. به‌هرحال زنگ آغاز لیگ در آبادان برای استقلال به صدا درآمد و تیره‌روزی‌های آبی‌ها هم آغاز شد. رفتن منصوریان و آمدن وینفرد شفر. علیرضا نشان داده بود مربی بزرگی است و توان بسیار زیادی برای موفقیت در فوتبال دارد، اما روزگاری در فوتبال می‌رسد که رشته اوضاع از کف مربی می‌رود و هیچ‌کس یارای تغییر آن را ندارد. زمان رفتن فرامی‌رسد. به هرحال او رفت تا در بزنگاهی دیگر، دوباره به سطح یک فوتبال ایران بیاید؛ زمانی که نمی‌تواند دور باشد.

ردای قهرمانی استقلال در کارخانه نساجی

مرد آلمانی مربی گمنامی نیست و من سالیان پیش، زمانی که تیم‌ملی در اردوی آلمان بود، با او و تیم کارلسروهر تمرین کردم؛ تیمی که الیور کان، دروازه‌بان افسانه‌ای فوتبال آلمان را در چهارچوب خود داشت. هرچند او به پیرمرد معروف شده، اما شخصیتی دارد که بر چارچوب دیسیپلین و نظم بنا نهاده شده است. آلمانی‌ها ذاتا منظم‌اند و این نظم آن‌ها را حالا سرآمد فوتبال جهان کرده است. مربیان آلمانی کاری ندارند که بازیکن در چه وضعی است؛ بهترین است یا بدترین، تیم نتیجه گرفته یا نه. در اوایل دهه 90 میلادی زمانی که همراه تیم‌ملی به آلمان رفتم، قرار بود در دیداری دوستانه مقابل تیم دوم بایرن مونیخ قرار بگیریم. هیچ‌کس از ملی‌پوشان انتظار دیدن ستاره‌های باواریایی را در آن دیدار نداشت، اما زمانی که تیم دوم مونیخی‌ها به میدان آمد، حضور تامس برتهولد همه را متعجب کرد؛ تعجبی که در قالب پرس‌وجو به آلمانی‌ها منتقل شد و جواب آن‌ها زمانی که به فارسی برگردانده شد، تعجب ما را دوچندان کرد: «تامس بی‌انضباطی کرده و تنبیه شده!»‌ به زمان حال که برگردیم، برخورد با مهدی قائدی بی‌گمان از او بازیکنی بزرگ در مسیری درست می‌سازد.

زمان عنصری است که وینفرد شفر نیازی حیاتی به آن دارد. حالا همه داستان استقلال را می‌دانند و گریز به گذشته سودی ندارد. امتیازاتی که پیاپی از دست آن‌ها رفت و رؤیایی که هر روز دست‌نیافتنی‌تر می‌شد. شاید گرفتن سهمیه این تیم هم در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته باشد، اما همه‌چیز این‌جا و در روزهای سرد و دودگرفته تهران تمام نشده است. پسران آبی در سیاهچال ناکامی حالا نقبی به روشنایی یافته‌اند. یک راه دیگر برای فرار از بند ناکامی و رسیدن به هوای تازه قاره پهناور. یک جام دیگر؛ جام حذفی ایران. رقابت‌هایی که آبی‌ها با 6 قهرمانی رکورددار آن محسوب می‌شوند. استقلال این مفر را به‌خوبی می‌شناسد. آن‌ها جام حذفی‌بازند. نزدیک‌ترین راه برای رسیدن به آسیا، جام حذفی است؛ به‌ویژه حالا که امتیازات فراوانی از کف آبی‌ها رفته. اما استقلال چه در لیگ، چه در حذفی هر دیداری که برگزار می‌کند، دیداری حیثیتی برای هوادارانش محسوب می‌شود. آن‌ها باید بازی به بازی پیش بروند تا موفقیت خودخواسته سراغ‌شان بیاید. نساجی قائمشهر، تیمی قدرتمند و شناخته‌شده در لیگ یک است و اتفاقا قرعه سختی به استقلال خورد. حضور مهدی پاشازاده و محمد نیک‌سیرت، دو استقلالی قدیمی و احمد کعبیان‌پور، از تیم مازندرانی مجموعه‌ای قدرتمند ساخته است و آبی‌ها کار سختی مقابل این تیم دارند.

چرخه معیوب و ۸ همیشه‌منجی

در نگاهی گذرا به آخرین بازی استقلال، هر تماشاگری متوجه می‌شود این تیم در خلق موقعیت گل، مشکل دارد. مشکل استقلال گل نزدن نیست؛ دست‌کم مشکل اصلی استقلال این نیست. فوتبال ورزشی است که در گرماگرم آن و از پس خلق موقعیت‌های متعدد روی دروازه حریفان، یک تیم به گل می‌رسد. فوتبال، بسکتبال و هندبال و والیبال نیست که هر زمان تیمی در شرف کسب امتیاز باشد. هجوم‌های پیاپی، ایجاد موقعیت گلزنی و به ثمر رسیدن یکی از چند موقعیت؛ این فرمول بازی فوتبال است. استقلال مهاجمان بسیار خوبی در ترکیب خود دارد. نام‌هایی مانند سجاد شهباززاده، جابر انصاری، علی قربانی و حتی مهدی قائدی در فوتبال این سرزمین ناشناخته نیستند.

یکی سه فصل پیش در کورس گلزنی با لوسیانو ادینیو بود و فصل پیش هم با گل او نفت تهران فاتح جام حذفی شد. سجاد، شکارچی زبردستی که سنگر گالاتاسرای را هم فروریخته است، نمی‌تواند مهاجم کاملی نباشد. جابر، بازیکن ریزنقش و فانتزی‌باز استقلال همواره حضور مؤثری در خط آتش دارد و مقابل سپیدرود هم برای چندمین بار خود را ثابت کرد. قربانی که روزهای سختی را می‌گذراند، ذاتا مهاجمی بلندزن و فرصت‌طلب است و در آخر کوچولوی جسور استقلال، مهدی قائدی که پدیده لیگ یک محسوب می‌شد. استقلال با این تفنگداران تیم زهرداری است، اما به‌راستی مشکل نشکفتن گل‌های آبی کجاست؟ چهارگانه زهرآگین استقلال را دمی رها کنیم و بیاییم یک خط عقب؛ به جولانگاه مردان میانی، به کمربند استقلال نگاهی بیندازیم. آبی‌ها سال‌هاست در خط میانی مشکل دارند. مدت‌هاست چرخه انتقال توپ از دفاع به خط میانی و حمله این تیم معیوب شده است. درست از زمانی که مجتبی جباری از استقلال رفت و حالا که برگشته هم می‌تواند فرشته آبی‌پوش باشد؛ نه این‌که او ۹۰ دقیقه در ترکیب تیم باشد. حضور مجتبی با کوله‌باری از تجربه در جمع پسران آبی غنیمت است.

خاص‌ترین بازی دنیا