انتقاد علی شوری از سیاست‌های باشگاه استقلال

ایران ورزشی: نام پیشکسوت‌های باشگاه استقلال میان انبوهی از بازیکنان کنونی استقلال گم شده و کمتر نامی از او برده می‌شود. مردی که فعالیت گسترده‌ای در خفا دارد و زمینه‌ساز گرد هم‌آوری‌های بسیاری برای بازیکنان قدیمی استقلال شده است. شوری از آن دسته پیشکسوت‌هایی است که بدون سر و صدا کارش را انجام می‌دهد و از محبوبیت و مقبولیت بسیاری هم میان هم نسل‌های خود برخوردار است. نفوذ شوری میان بازیکنان سابق استقلال را می‌توان از حرف‌های بهتاش فریبا، مدیر فنی کنونی باشگاه استقلال به خوبی حس کرد.

آنجا که آقا بهتاش در وصف شوری گفته است: «شما کافی است ۲۴ ساعت به شوری فرصت بدهی تا ۵۰ نفر از پیشکسوت‌های باشگاه استقلال را دور هم جمع کند.» شخصیتی با این همه مقبولیت میان استقلالی‌های قدیمی اما هیچ جایگاهی در باشگاه استقلال ندارد و حتی در کمیته پیشکسوت‌های این باشگاه هم نیست. از همه اسفبارتر اینکه خواسته‌های به حق او را هم نادیده می‌گیرند و برای حرف‌هایش هیچ اهمیتی قایل نیستند. شوری وقتی این همه بی‌خیالی و بی تفاوتی از سوی برخی مسوولان باشگاه استقلال را می‌بیند حق دارد که اینگونه لب به گلایه بگشاید. گرچه اینها تنها گوشه‌ای از نقدهای او به سیاست‌های باشگاه استقلال است...
***
علی شوری، بازیکن بلند قامت سال‌های دور استقلال که اکنون در کسوت سرمربی تیم پیشکسوت‌های استقلال در بازی‌های نمادین و خیریه دیده می‌شود دل پردردی از نحوه رسیدگی به بازیکنانی دارد که در سال‌های دور افتخاراتی را برای این باشگاه به دست آورده‌اند. شوری که چهره شناخته شده‌ای در باشگاه استقلال محسوب می‌شود به شدت از رفتارهایی که از سوی مدیران استقلال بخصوص علی جباری به‌عنوان سرپرست کمیته پیشکسوت‌ها می‌شود ناراحت است. شوری حرف‌هایش را اینگونه آغاز می‌کند: «پیشنهاد حضور آقای علی جباری در پست ریاست کمیته پیشکسوت‌های باشگاه استقلال از طرف خودمان بود اما با گذشت چند سال از این موضوع می‌فهمیم که چه اشتباه بزرگی مرتکب شدیم چون ایشان هیچ توجهی به نیازهای پیشکسوت‌های باشگاه استقلال ندارند و فقط با چند دوست خودش در ارتباط است. در حال حاضر بیشتر هماهنگی‌ها برای برگزاری بازی‌ها در شهرهای مختلف بر عهده من است و باشگاه استقلال خودش را کنار کشیده و هیچ توجهی به وضعیت بازیکنانی که سال‌ها پیش برای استقلال زحمت کشیده‌اند ندارد و حتی از هماهنگی هم دریغ می‌کند. البته مسوولان به قدری بی‌خیال هستند که کسی سراغ‌شان نمی‌رود و بیشتر من هستم که بازی‌های نمادین در شهرهای گوناگون را سازماندهی می‌کنم. شاید بپرسید که اساسا چرا این بازی‌ها باید برگزار شود؟ من پاسخ شما را می‌دهم. ببینید پیشکسوت‌هایی که سال‌هاست دیگر مورد توجه قرار نمی‌گیرند نیاز دارند که جایی دیده شوند و هیجان‌های خودشان را تخلیه کنند. آنها روزگاری تیتر یک روزنامه‌ها بودند اما حالا با گذشت زمان از یادها رفته‌اند و این برای سلامت خود و خانواده‌هایشان خوب نیست. ما این بازی‌ها را برگزار می‌کنیم تا پیشکسوت‌ها در محیط شاد و مفرحی قرار بگیرند، با روحیه باشند و بهتر بتوانند روزگار بگذرانند.

شاید برایتان جالب باشد اما حضور در این بازی‌ها حتی تاثیرهای مثبتی در زندگی همقطارهای سابق ما می‌گذارد. ما وقتی به شهرهای مختلف می‌رویم و بازی برگزار می‌کنیم بچه‌ها با روحیه به خانه‌های خود باز می‌گردند و این باعث پرانرژی‌تر شدن محیط‌های خانوادگی آنها می‌شود. در این مدت بازی‌های زیادی به همت خودمان برگزار شد که آنقدر در زندگی شخصی پیشکسوت‌ها تاثیرگذار بود که همسرهای آنها با من تماس می‌گرفتند و از این کار تشکر می‌کردند.

آنها وقتی می‌دیدند که همسرشان با روحیه به خانه برمی‌گردد بسیار خوشحال بودند. اینها همگی تاثیراتی است که برگزاری چنین بازی‌هایی در روحیه زحمتکش‌های سابق باشگاه استقلال می‌گذارد اما متاسفانه آنطور که انتظار می‌رود به ما نمی‌رسند و بیشتر هزینه‌ها را برخی از پیشکسوت‌ها که وضعیت معیشتی بهتری دارند پرداخت می‌کنند.»

شوری تعداد افرادی که شرایط مالی خوبی دارند را بسیار محدود می‌داند: «البته تعداد این افراد که به اصطلاح خودمان دست‌شان به دهان‌شان می‌رسد آنقدر زیاد نیست و متاسفانه هستند افرادی که شرایط بغرنجی دارند و مجبورند که از صبح تا شب پشت فرمان اتومبیل خود بنشینند و کار کنند تا پول به خانه‌های خودشان ببرند. من روزی به باشگاه استقلال رفتم و طرح درآمدزایی برای پیشکسوت‌های باشگاه استقلال دادم که مورد قبول واقع نشد. من به آقایان مدیر گفتم بیایید در چهار گوشه تهران به اسم استقلال مدرسه فوتبال یا آکادمی تاسیس کنید و پیشکسوت‌ها را در این آکادمی‌ها به کار بگیرید اما آقایان هیچ توجهی به حرفم نکردند. من می‌خواستم با این کار هم مشغولیت ذهنی برای پیشکسوت‌ها ایجاد کنم و هم اینکه مبلغی به آنها برسد تا خرج زندگی‌شان کنند اما کو گوش شنوا؟ این درست نیست که کمیته پیشکسوت‌های استقلال فقط به یکی دو نفر محدود شود. من یک سوال از شما دارم. باشگاه استقلال چطور می‌تواند یک میلیارد و صد به امین‌ حاج محمدی بدهد یا 600، 700 میلیون هزینه بازیکنی مثل افشین بکند اما 100 میلیون نیست که در اختیار پیشکسوت‌ها قرار دهد؟ فصلی که گذشت استقلالی‌ها این مبالغ را در اختیار بازیکنانی قرار دادند که هیچ کارآیی برایشان نداشتند. واقعا این انصاف است؟»

البته انتقاد از این موضوع بارها در روزنامه ایران ورزشی مطرح شده بود و نقدهای بسیاری درباره اینکه چرا باشگاه استقلال پول‌های بی‌حساب به برخی بازیکنان می‌دهد منتشر شد. اظهارات شوری نشان می‌دهد که حتی خود پیشکسوت‌های باشگاه استقلال هم از این تقسیم‌بندی دستمزدها رضایت نداشته‌اند و با انتقادهای بسیار به این موضوع می‌نگرند.

شوری حرف‌های بیشتری در این باره دارد و موضوع را بسط می‌دهد: «من استقلالی‌ام و خودم را استقلالی می‌دانم. خدا را شکر نیاز مالی هم ندارم و معیشتم می‌گذرد و حتی برای تیم پیشکسوت‌ها هم هزینه کرده‌ام. گاهی هم شده که با کمک دیگر دوستان باری از روی دوش بعضی دوستان‌مان برداشته‌ایم اما این وسط باشگاه استقلال هم باید کاری کند و نباید همینطور بی‌تفاوت و بی‌خیال باشد. من برای اینکه وضعیت پیشکسوت‌های باشگاه استقلال بهتر شود سراغ مدیرعامل باشگاه استقلال هم رفتم اما جوابی که ایشان داد بسیار عجیب بود. به ایشان گفتم که علی جباری کاری برای پیشکسوت‌ها نمی‌کند و باید به وضعیت این کمیته سروسامان دهید اما آقای افتخاری به من گفتند که من قدرت برکناری علی جباری را ندارم. اینطور که نمی‌شود. باشگاه استقلال حتی زمین اردوگاه ناصر حجازی را که متعلق به خودش است در اختیار پیشکسوت‌ها قرار نمی‌دهد. آخر بی‌توجهی تا کجا؟»

شوری از این مساله مهم هم پرده برمی‌دارد. مساله‌ای که به برگزاری یک بازی یادبود برای مرحومان منصور پورحیدری، غلامحسین مظلومی و رضا احدی اختصاص داشت. شوری می‌گوید: «افرادی مثل مرحوم پورحیدری زحمت‌های بسیاری برای استقلال کشیده‌اند. او شناسنامه این باشگاه است. یا شخص بزرگی همچون غلامحسین مظلومی. حتی رضا احدی که برای استقلال گل‌های ارزشمندی در دوران بازی زد و روزگاری در تیم‌های پایه فعالیت داشت. اینها اسامی بزرگ و ماندگاری هستند. بسیاری از ما با این عزیزان هم‌رده هستیم. به همین دلیل می‌خواستیم برای ارج نهادن به زحمات آنها کاری بکنیم. من پیشنهاد برگزاری یک بازی یادبود را دادم اما آنها قبول نکردند. آخر چرا باشگاه استقلال نباید به این عزیزان توجه کند. یک بازی نمادین با حضور پیشکسوت‌های باشگاه استقلال می‌توانست بار دیگر یاد و خاطره این عزیزان را زنده نگه دارد اما هیچ وقت به این پیشنهاد توجهی نشد.

ما حتی برای گرفتن پیراهنی با عکس منصورخان پورحیدری هم از باشگاه استقلال پاسخ منفی دریافت کردیم. روزی من به باشگاه استقلال رفتم و با آقای افتخاری دیدار کردم. به ایشان گفتم که تیم پیشکسوت‌ها می‌خواهد با تیمی از خبرنگاران بازی کند. گفتم باید با البسه متحدالشکل در این بازی حضور پیدا کنیم. از افتخاری خواستم که پیراهن‌هایی در اختیار ما قرار دهد که عکس مرحوم پورحیدری روی آن حک شده باشد. افتخاری به من گفت که باید این خواسته را با علی جباری مطرح کنم. من به اتاق ایشان رفتم و او برای خواندن یک درخواست 3 خطی 20 دقیقه معطل کرد. بعد به من گفت که برو 3 ساعت بعد بیا. رفتم و به اتاقش برگشتم که دیدم نیست و به جای او آقایان قراب و کشاورز آنجا نشسته بودند. پرسیدم درخواست ما چی شد که گفتند موافقت نکرده است! واقعا باشگاه استقلال پول نداشت که برای پیشکسوت‌ها یک پیراهن با عکس منصورخان تهیه کند؟ این رفتارها درست نیست و باشگاه استقلال باید تغییر سیاست بدهد و همه پیشکسوت‌ها را از خودش بداند. باور کنید اگر الان میان پیشکسوت‌های استقلال رای‌گیری کنند علی جباری به‌عنوان رییس پیشکسوت‌ها رای نمی‌آورد چون ایشان فقط با چند نفر از دوستان خودش در ارتباط است و برای آنها تقدیرنامه می‌فرستد.»