ورقی تازه از روسونری؛ میلانی‌های چشم بادامی!

وبسایت نود: سرانجام پس از کش و قوس های فراوان و مذاکرات فرسایشی، باشگاه میلان نیز همچون اینتر به خریداران آسیایی واگذار شد تا دو باشگاه شهر میلان وارد دوره نوینی از تاریخ خود شوند.

مذاکرات طولانی مدت کمپانی چینی با مسئولان باشگاه میلان به نتیجه رسید و پس از مدت ها انتظار، روسونری نیز همچون نراتزوری در اختیار چشم بادامی ها قرار گرفت. مذاکرات ۸ ماهه طرفین سرانجام با مبلغ توافقی ۷۴۰ میلیون یورو در ۱۳ آوریل ۲۰۱۷ به پایان رسید و مالکیت باشگاه میلان به طور رسمی در اختیار یک کنسرسیوم چینی قرار گرفت. این معامله را بزرگ ترین سرمایه گذاری چینی ها در باشگاه های اروپایی نامیده اند.

چینی ها پس از خرید باشگاه میلان اعلام کردند که قصد سرمایه گذاری به منظور جذب بازیکن های مختلف در تابستان آینده، ورود باشگاه به بازار بورس و تخصیص یک ورزشگاه اختصاصی را دارند. البته وعده ورزشگاه اختصاصی الزاماً به معنای احداث یک مجموعه ورزشی جدید برای باشگاه میلان نبوده و شاید اهداف مالکان جدید روسونری، خرید امتیاز اختصاصی ورزشگاه سن سیرو باشد. جان کلام این که اگر این وعده ها محقق شوند، یک تحول اساسی در باشگاه میلان به وقوع خواهد پیوست.

به هر حال دوران سیلویو برلوسکونی پس از ۳۰ سال به پایان رسید و با ایجاد تغییرات کامل در هیئت مدیره باشگاه، دیگر اثری از آدریانو گالیانی نیز نخواهد بود. روسونری به خون تازه ای نیاز داشت، به طرز تفکر نوین و یک انقلاب درونی که فعلاً با این تغییرات، باشگاه میلان در ابتدای یک مسیر طولانی قرار گرفته است. با توجه به هزینه های سرسام آور فوتبال و حضور ابر سرمایه داران در ارکان مختلف این رشته ورزشی، حتی ثروت افرادی همچون ماسیمو موراتی و سیلویو برلوسکونی هم کفاف مخارج باشگاه را نمی داد. موراتی و برلوسکونی سال های سال با عشق و تعصب به تیم محبوبشان خدمت کردند. آنها نه تنها مالک و رئیس یک مجموعه بودند بلکه علاقه قلبی به اینتر و میلان داشتند. بدون شک نباید از چشم بادامی های نشسته بر کرسی ریاست دو باشگاه شهر میلان انتظار داشته باشیم که به اندازه موراتی و برلوسکونی به تیم خود عشق و تعصب نثار کنند. البته در دنیای فوتبال مدرن که همه چیز به پول و سرمایه ختم می شود، دیگر عشق و تعصب در اولویت نیست.

میلان و اینتر ناخود آگاه وارد مسیری شدند که یک نقطه عطف در تاریخ آنها خواهد بود و حکم خون تازه در رگ ها را خواهد داشت. دیگر نباید منتظر عشق ورزیدن گالیانی روی سکوها باشیم همان طور که به نبود موراتی عادت کرده ایم. کنسرسیوم چینی برای اجرای برنامه های خود به یک چهره ایتالیایی مقبول نیاز داشت تا پل رابط بین این بیگانه های چشم بادامی با بدنه مردمی و بومی باشگاه میلان باشد. مارکو فاسونه مدیر اجرایی سابق باشگاه های یوونتوس و اینتر، از این به بعد این نقش را ایفا کرده و یک چهره کلیدی در باشگاه میلان خواهد بود. وی در ابتدا وعده تخصیص ورزشگاه برای باشگاه میلان ظرف کوتاه مدت را داد در حالی که هر دو باشگاه مهم این شهر، ورزشگاه سن سیرو را از شورای شهر میلان اجاره کرده اند. علاوه بر فاسونه، چهره های جدید دیگری از جمله سه چینی و دو ایتالیایی در هیئت مدیره باشگاه حضور خواهند یافت.

در صورت مالکیت اختصاصی میلان بر ورزشگاه سن سیرو، درآمدهای بسیار بیشتری به سوی خزانه باشگاه جاری شده و تبلیغات یا بازاریابی مربوط به داخل ورزشگاه نیز به طور کامل در اختیار میلان قرار می گیرد. حضور در بازار بورس نیز یکی دیگر از روش های افزایش درآمد باشگاه میلان بوده ولی فرایند پیچیده ای تا نیل به مقصود خواهد داشت. یکی دیگر از درآمدهای جدید میلان، جذب خیل بیننده ها و هواداران چینی بوده که احتمالاً سود خوبی را بابت حق پخش تلویزیونی در شرق آسیا، نصیب روسونری خواهد کرد. همچنین فاسونه وعده داده که عملیات تجاری، بازاریابی و بازرگانی جدیدی بر اساس ایده های کنسرسیوم چینی در دستور کار قرار گرفته است.

کنسرسیوم چینی خریدار باشگاه میلان در قالب «شرکت سرمایه گذاری ورزشی روسونری» در لوکزامبورگ توانست به مذاکرات وارد و در نهایت نیز برای خرید ۹۹،۹% سهام این باشگاه به توافق رسید. مدیریت این شرکت لوکزامبورگی بر عهده لی یونگ هونگ سرمایه گذار مشهور چینی است. بر اساس ادعای روزنامه Il sole-۲۴ ore، وی سرمایه شخصی در حدود ۵۰۰ میلیون یورو داشته و عمده فعالیتش در زمینه املاک می باشد. باشگاه اینتر نیز در تابستان گذشته به یک گروه تجاری چینی تحت عنوان «Suning Commerce Group» واگذار شده بود. حال به نظر می رسد که چینی ها حاکمیت مطلق دو باشگاه شهر میلان را در اختیار گرفته و از این پس شاهد تغییر معادلات در فوتبال ایتالیا خواهیم بود. شرکت چینی خریدار سهام عمده باشگاه اینتر نیز برنامه های گسترده ای برای تابستان آتی در نظر داشته و احتمالاً با تزریق یک سرمایه کلان به باشگاه، ستاره های بزرگی پیراهن نراتزوری را بر تن کرده و بلند پروازی چشم بادامی ها علاوه بر مستطیل سبز، شامل حضور یک مربی تراز اول روی نیمکت نیز می گردد.

نکته عجیب این که نام سیلویو برلوسکونی در فهرست مجله Forbes، به عنوان سیزدهمین سرمایه دار فعال ورزشی با سرمایه ۷ میلیارد یورو قرار گرفته در حالی که نام لی حتی در جمع ۴۰۰ ثروتمند کشور چین نیز گنجانده نشده است. همین موضوع نشان می دهد که باشگاه میلان نباید به ثروت شخصی لی چشم دوخته و این مالک چینی به دنبال جذب سرمایه از سایر شرکت های سرمایه گذاری به ویژه یک شرکت آمریکایی است. لی بابت خرید باشگاه میلان، مبلغ ۳۰۰ میلیون یورو را از این شرکت آمریکایی قرض کرده که باید تا اکتبر ۲۰۱۸، این مبلغ را به علاوه سود و کارمزد عودت دهد. حال پرسش اینجاست که برای باشگاهی همچون میلان که ظرف سه سال اخیر، ضرر سنگین حدوداً ۲۵۰ میلیون یورویی داشته، آیا پرداخت مبلغی در حدود ۳۵۰ میلیون یورو ظرف یک سال و نیم آینده قابل اجراست؟ آیا باشگاه میلان اسیر قوانین دست و پا گیر «فیر پلی مالی یوفا» نخواهد شد؟

بدو ورود چینی ها به باشگاه میلان با برگزاری دربی این شهر توأم شد که روسونری یک تساوی دراماتیک را مقابل اینتر به دست آورد. این بار دربی میلان بیش از آن که «دربی دلامدونینا» باشد، به دربی «چشم بادامی ها» شباهت داشت. استیون ژانگ فرزند بزرگ ترین سهام دار شرکت «Suning» که مالکیت باشگاه اینتر را در اختیار گرفته، در کنار خاویر زانتی روی سکوها حضور یافت. دیگر خبری از سیلویو برلوسکونی و ماسیمو موراتی در جایگاه ویژه نیست و هر دو باشگاه شهر میلان باید به این میهمانان ناخوانده و یا شاید بگوییم میزبانان ناخوانده عادت کنند.

البته اولتراهای میلان در جایگاه جنوبی ورزشگاه سن سیرو استقبال چندان گرمی از مالکان چینی باشگاه نکرده و با رونمایی از یک بنر پُر معنا، نظرات معترضانه خود را نشان دادند. در این بنر، یک مرد قاشق های چوبی معروف شرق آسیایی ها را در دست داشت و جمله «همه اش را می توانید بخورید» با زبان چینی بر روی آن درج شده بود. حتی انتخاب ساعت بازی نیز به وقت ظهر ایتالیا بدین منظور صورت گرفت تا چینی ها بتوانند این مسابقه را تماشا کنند. عمده اعتراضات تماشاگران حاضر در سن سیرو نیز به همین تصمیم بود. به هر حال چینی ها در همین ابتدا نیز ثابت کردند که قدرت اعمال حاکمیت بر فوتبال ایتالیا را داشته و حتی می توانند ساعت بازی را به نفع خود عوض کنند.

اگر شنیدید که باشگاه میلان علاقه زیادی به صعود به لیگ اروپا در فصل آینده ندارد، چندان تعجب نکنید زیرا عدم حضور در مسابقات اروپایی به معنای رهایی باشگاه از محدودیت های نقل و انتقال بازیکن توسط یوفا خواهد بود. حتی خود سیلویو برلوسکونی نیز اعتراف کرده که دیگر یک خانواده به تنهایی قادر به تأمین این مخارج سنگین باشگاه نبوده و او همچون ماسیمو موراتی همتای خود در باشگاه اینتر، چاره ای جز واگذاری باشگاه میلان نداشته است. اگر چه بسیاری از هواداران میلان از ته دل بابت این انتقال خشنود نیستند اما آنها باید واقعیات فوتبال مدرن را پذیرفته و به فکر حمایت از تیم محبوبشان در مسیر ساخت یک تاریخ جدید باشند. حضور چشم بادامی ها در رأس مسند اجرایی باشگاه میلان، ورق تازه ای از یک تاریخ شکوهمند است و شاید مقدمه ای برای پایان سال های بی حاصل روسونری و آغازی بر پایان حسرت فتح یک جام که از سال ۲۰۱۱ تاکنون، بر دل میلانی ها مانده است.