چرا آرسنال مدعی قهرمانی نیست؟
گرانیت ژاکا توپ را روی دروازه می فرستد و الیویه ژیرو در اولین دقیقه از وقت های اضافه دیدار با بورنموث، حساب کار را ۳-۳ می کند؛ اما آرسنال نیاز به پیروزی دارد.
در حالی که انتظار می رفت بازیکنان آرسنال بعد از گل بلافاصله توپ را به مرکز زمین برگردانند و به دنبال زدن گل چهارم باشند، ژیرو به سمت جایگاه طرفداران خودی می رود و شادی ای را به نمایش می گذارد که یادآور گل چند روز قبلش به کریستال پالاس با ضربه عقربی است.
چند لحظه بعد و پس از اینکه تصویر آهسته گل پخش شد، نمایی از دو مربی نشان داده می شود؛ لحظه ای که توپ وارد دروازه می شود و آرسن ونگر از خوشحالی مشت هایش را گره می کند؛ در حالی که تیمش فقط یک امتیاز مقابل بورنموث کسب کرده و این به معنای این است که اگر چلسی ۲۴ ساعت بعد تاتنهام را شکست بدهد، فاصله توپچی ها به رقیب همشهری به ۱۱ امتیاز افزایش پیدا خواهد کرد.
هرچند جبران سه گل در ۲۰ دقیقه را می توان به روحیه جنگندگی تیم ونگر تعبیر کرد اما خوشحالی او و ژیرو دقیقا نشان دهنده ذهنیتی است که در همه این سال ها آرسنال را از قهرمانی در لیگ برتر دور نگه داشته است؛ تیمی که مدت هاست به چهارمی و کسب سهمیه چمپیونزلیگ راضی است و در حالی که فرصت پیروزی مقابل یک تیم ۱۰ نفره را دارد، برای کسب تساوی شادی می کند.
همین کاهش سطح جاه طلبیِ تیمی است که همیشه ستاره های اصلی تیم را برای ماندن در امیریتس مردد می کند. زمانی که بازیکنانی مانند سسک فابرگاس، رابین فن پرسی، سمیر نصری و ... آرسنال را به مقصد تیم های دیگر ترک کردند، ونگر تلویحا آنها را به پول پرستی متهم کرد و عدم تمایل باشگاه آرسنال برای افزایش دستمزد این بازیکنان را دلیل جدایی شان اعلام کرد اما احتمالا بهترین دلیل را فن پرسی در یکی از مصاحبه هایش بعد از پیوستن به منچستریونایتد فاش کرد:" ما در آرسنال می خواستیم قهرمان شویم اما در منچستریونایتد باید قهرمان می شدیم."
برای آرسنالی ها مدت هاست که رسیدن به قهرمانی از لیست "باید"ها حذف شده و در مقابل قرار گرفتن در جمع ۴ تیم اول جدول جای گرفته است. پس عجیب نیست که الکسیس سانچس و مسوت اوزیل، تنها ستاره های در کلاس جهانی تیم، برای تمدید قرارداد مردد هستند.
آنها احساس می کنند که سایر اعضای تیم، از جمله سرمربی، به اندازه خودشان تشنه رسیدن به قهرمانی نیستند و همین احتمالا به واکنش خشم آلود ستاره شیلیایی در پایان بازی دیشب منجر شد. او که مانند همیشه جنگنده ترین بازیکن آرسنال بود، با شنیدن سوت پایان بازی دستکش هایش را از دست خارج کرد، آن را به زمین کوبید و بدون اینکه با کسی حرف بزند، راهی رختکن شد؛ و همه اینها تنها چند دقیقه بعد از آن خوشحالی ژیرو ونگر رخ داد.
ونگر چند ماه قبل گفته بود که قهرمانی فصل پیش لسترسیتی برایش بسیار ناراحت کننده بوده اما به نظر می رسد این چیزی را در ذهن پروفسور تغییر نداده است. او و تیمش همچنان به کسب سهمیه چمپیونزلیگ راضی هستند و برای کسب تساوی در خانه بورنموث شادی می کنند.
ارسال نظر