فقدان نام حتی یک ایرانی در فهرست نامزدهای عناوین بهترین‌های سال (۲۰۱۶) فوتبال آسیا اسباب حیرت ناظرانی شده است که می‌پرسند در عین موفقیت‌های مستمر تیم ملی ایران و پیشتازی‌اش در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ و پیشینه سه سال و نیم بی‌شکست ماندن‌مان در سطح ملی، چرا ایرانی‌ها در این فهرست غایب‌اند.
ایران ورزشی: فقدان نام حتی یک ایرانی در فهرست نامزدهای عناوین بهترین‌های سال (۲۰۱۶) فوتبال آسیا اسباب حیرت ناظرانی شده است که می‌پرسند در عین موفقیت‌های مستمر تیم ملی ایران و پیشتازی‌اش در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ و پیشینه سه سال و نیم بی‌شکست ماندن‌مان در سطح ملی، چرا ایرانی‌ها در این فهرست غایب‌اند.
پاسخ را در این نکته بجویید که جدول بهترین‌های سال فقط مبتنی بر دیدارهای ملی نیست و چیزی حدود ۳۰ درصد سهم برای این مسابقات قایل شده‌اند و ۷۰ درصد برای بازی‌های باشگاهی و در زمینه دوم است که ما به شدت می‌لنگیم و اگر این نقصان در کار نبود طرح جدید کنفدراسیون فوتبال آسیا برای کاهش سهمیه ایران در لیگ قهرمانان این قاره و تبدیل کردن آن از «۱+۳» به «۲+۲» در دست اقدام قرار نمی‌گرفت.
به واقع فهرست کاندیداهای سال ۲۰۱۶ فوتبال آسیا که افراد پیروز در آن دهه اول آذرماه طی مراسمی در ابوظبی امارات معرفی می‌شوند، در درجه اول محصول کار تیم‌های باشگاهی آسیا در سال رو به پایان میلادی و همچنین کار تیم‌های ملی در رده‌هایی مثل جوانان و امید و بانوان و در نهایت تیم‌های ملی بزرگسالان است.
در شاخه آخر ایران به لطف نتایج حاصله تیم کارلوس کی‌روش بالاترین نمرات را گرفته اما چه فایده که در سطح باشگاهی نمرات ایران بسیار پایین است و در رده امیدها هم ناموفق بوده‌ایم و راهیابی اخیر تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان ایران به جام‌های جهانی این رده‌های سنی نیز کارگر واقع نشده و شرط کافی و ضروری به حساب نیامده زیرا در نهایت عراق در رده نوجوانان و ژاپن در بین جوانان قهرمان قاره کهن شدند و ایران در رده نوجوانان به نایب قهرمانی رسید و در جمع جوانان به رتبه سومی مشترک اکتفا کرد. در فوتبال بانوان نیز برخلاف فوتسال زنان ناموفق بوده‌ایم و مجموعه این اتفاقات ایران را طبعا از جداول پایان سال فوتبال آسیا دور نگه داشته است.
بر این اساس این نکته نه چندان مقبول نیز قابل فهم می‌شود که چرا کارلوس کی‌روش جزو ۳ نامزد عنوان مربی برتر مرد سال قاره نیست زیرا او به رغم کسب نتایج مستمر خوب و نباختن به هیچ‌یک، جامی را فتح نکرده حال آنکه چوی کانگ هائه سرمربی چونبوک موتورز کره جنوبی تیمش را به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسانده و ماکوتو نگوراموری هم به پاس رهنمون کردن تیم ملی امید ژاپن به مرحله نهایی المپیک ۲۰۱۶ به کاندیداهای نهایی پیوسته است.
ایران حتی این دلخوشی را ندارد که در جمع کاندیداهای فدراسیون برتر سال جایی داشته باشد حال آنکه در دوران ریاست علی کفاشیان به دلایلی ناشناخته چند بار کاندیدای این رده و دو مرتبه هم فاتح این عنوان شد.
به نظر می‌رسد با قوانین و طرح‌های تازه کنفدراسیون فوتبال آسیا، فوتبال ایران برای کسب جایزه بازیکن سال یا حضور در میان نامزدها چاره‌ای ندارد تا علاوه بر فوتبال ملی، در زمینه باشگاهی هم خودش را به جمع ۴ تیم نهایی لیگ قهرمانان آسیا برساند تا اتفاقاتی که در گذشته - با موفقیت‌های سپاهان و ذوب‌آهن - رخ داد، دوباره تکرار شود و بازیکنان ایرانی پس از مدت‌ها دوری، به فهرست نهایی نامزدها برسند و یا مربیان داخلی از شانس کسب جایزه برخوردار شوند. تنها راه کسب جایزه، جهش چشمگیر فوتبال باشگاهی در آسیا است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
اخه شما بگویید مگه تیم ملی برای مسعولین مهم است اگر بود چرا این همه هیاهو میکردن که روز تاسوعا نباید انجام گیرد مگه چه اتفاقی میخواست به افتد حاضر بودن تیم از جام جهانی هذف شود ولی بازی انجام نگیرد پس شما چه اینتظاری دارید
نظر کاربران
اخه شما بگویید مگه تیم ملی برای مسعولین مهم است اگر بود چرا این همه هیاهو میکردن که روز تاسوعا نباید انجام گیرد مگه چه اتفاقی میخواست به افتد حاضر بودن تیم از جام جهانی هذف شود ولی بازی انجام نگیرد پس شما چه اینتظاری دارید