چرا به این خارجی‌ها پول می‌دهیم؟

ایران ورزشی: از اوایل دهه ۸۰ و با ورود پول به فوتبال ایران پای بازیکنان خارجی به لیگ برتر حتی لیگ دسته اول باز شد و این روند طی ۱۵ سال اخیر تداوم داشته است. در این میان برخی باشگاه‌ها با در نظر گرفتن مسائل فرهنگی و بومی گرایی و برخی به خاطر کمبود بودجه از جذب بازیکن خارجی امتناع کرده یا در این زمینه به صورت حداقلی ورود می‌کنند اما برخی دیگر تا نهایت ظرفیت پیش می‌روند و هر سال باید سه تا چهار بازیکن خارجی جذب کنند. در واقع این باشگاه‌ها حتی اگر بودجه کافی هم نداشته باشند طبق روال اقدام به پر کردن لیست خارجی‌های خود می‌کنند تا مثلا برای شروع مسابقات به انواع و اقسام سلاح‌هایی که می‌تواند در مقابله با سایر تیم‌ها کارگشا باشد مجهز شوند.

در راس این باشگاه‌ها پرسپولیس و استقلال هر ساله سعی دارند سه یا چهار بازیکن خارجی جدید جذب کرده و با زرق و برق لیست نفرات خود امیدواری‌هایی نزد هواداران‌شان ایجاد کنند که مدتی بعد مشخص می‌شود تمام این امیدها کاذب و واهی بوده است. دقت کنید به سیاهه خارجی‌هایی که در این پانزده سال سر از این دو تیم در آورده‌اند و ببینید که آیا به تعداد انگشتان یک دست بازیکن شاخص پیدا می‌کنید؟

این روند کم و بیش در بین سرخابی‌های پایتخت و باشگاه‌های بزرگ لیگ برتری ادامه داشته اما نکته اسفبار اینجاست که غالب این بازیکنان به هیچ وجه کیفیتی متناسب با پولی که برایشان پرداخت می‌شود ندارند. بیشتر این بازیکنان - اگر مشکل پزشکی و سلامت جسمانی نداشته باشند - از لیگ‌های درجه سه و چهار اروپایی یا حتی آسیایی و آمریکای جنوبی وارد لیگ برتر می‌شوند و با مبالغ سه یا چهار برابر آنچه قبلا دریافت می‌کردند خیلی راحت در لیگ برتر ایران ماندنی می‌شوند.

نکته جالب اینجاست که در موارد متعددی از همان ابتدا با حساسیت رسانه‌ها و بررسی رزومه عملکرد بازیکنان خیلی زود مشخص شده نفرات شاخصی نیستند و قیمت واقعی‌شان بسیار پایین‌تر از آن چیزی است که قرارداد بسته‌اند اما تعداد واسطه‌ها و دلال‌ها پیرامون باشگاه‌های بزرگ آنقدر زیاد است که این تلاش رسانه‌ها به هیچ جا ختم نمی‌شود و افراد سودجو به لطایف‌الحیل تمام شائبه‌ها را برای مدیران باشگاه‌ها هضم می‌کنند.

اسفبار است که اعلام کنیم در این چند ساله تعداد بازیکنان خارجی که از اضافه وزن مشهود رنج می‌برده‌اند و به تیم‌های ایرانی آمده و قرارداد بسته‌اند کم نبوده‌اند (همین حالا دو نمونه‌اش در لیگ برتر سر و صدا به پا کرده ) اما این داستان تلخ همچنان ادامه دارد و بازیکنان ناآماده، بی‌کیفیت و البته گرانقیمت لیست تیم‌های لیگ برتری را پر می‌کند و نظارتی روی این انتخاب‌های عجیب وجود ندارد.

این رویه یکی دو سالی است در خصوص جذب دروازه‌بان‌های خارجی نیز شدت بیشتری پیدا کرده و کادر فنی تیم‌های لیگ برتری با بهانه اینکه در فوتبال ایران دروازه‌بان خوب و ششدانگ پیدا نمی‌شود رو به جذب گلرهای خارجی می‌آورند. این رویه البته امسال بیشتر از همیشه مشهود بوده اما مشخصا مشکلات پیش گفته در خصوص برخی از این چهره‌های تازه وارد وجود دارد و با وجود حساسیت رسانه‌ها اما واسطه‌ها به اهداف شان رسیده‌اند و مدیران باشگاه‌ها نیز بدون توجه به این مسائل و به خواسته نادرست مربیانشان گردن می‌نهند. (البته حالت عکس این شرایط هم وجود دارد و ممکن است سرمربی تیم از جذب این بازیکنان خارجی بی کیفیت رضایت نداشته باشد اما مدیران باشگاه‌ها، اعتراض رسانه‌ها و کادر فنی را جدی نگیرند).

به هر حال در شرایطی که هر سال می‌توان با جذب بازیکنان جوان و صاحب استعداد پست دروازه‌بانی و سایر پست‌ها از تیم‌های پایه و لیگ‌های پایین‌تر - که مطمئنا کیفیتی پایین‌تر از این بازیکنان خارجی رده چندم ندارند - مقادیر قابل توجهی در بودجه باشگاه‌ها صرفه‌جویی کرد اما روال چند سال اخیر به بدترین شکل ممکن ادامه دارد و با وجود تلنگر، رسانه‌ها نظارت و حساسیتی که به مرحله اجرایی برسد از سوی وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال وجود ندارد و تور دلالان هر روز داغ‌تر می‌شود.