پیشنهادهای فرهنگی آخر هفته

برترین ها - ایمان عبدلی:

کیوسک: از تازه های قابل توجه عرصه مطبوعات یکی ماهنامه فیلم است که در شماره جدید با تصویری روی جلدی از رضاعطاران در گریم نهنگ عنبر عرضه شده. فیلم در این شماره فیلمنامه بهرام بیضایی در مورد آذر شیوا بازیگر معترض انقلاب را منتشر کرده و نقد ها و یادداشت هایی در مورد «برادرم خسرو»، «ویلایی ها» و «نقطه کور» دارد.

مصاحبه با طناز طباطبایی از جمله مطالب خواندنی این شماره است. مرور مناظره ها از دیدگاه هنری هم از مطالب متفاوت این شماره ماهنامه فیلم است. دیگر ماهنامه خواندنی این هفته «اطلاعات حکمت و معرفت» است که پرونده ای جذاب و خواندنی دارد. «اخلاق عشق ورزی» از آن پرونده هایی هست که نه فقط عاشقان فلسفه بلکه افرادی نه چندان اهل مطالعه را هم جذب خودش می کند. پیشنهاد می کنم این شماره اطلاعات حکمت و معرفت را حتما خریداری کنید. از عشق و عرفان و موسیقی و زیبایی شناسی چیز های زیادی دستگیرتان می شود. «اطلاعات حکمت و معرفت» فقط پنج هزار تومان قیمت دارد.

اکران: اکران طی یک هفته ی گذشته تحول خاصی نداشته. خبر خوش این که احتمالا فیلم «خانه پدری» از در محاق مانده های کیانوش عیاری اکران خواهد شد. اتفاقی که می تواند ما را نسبت به عملکرد فرهنگی دولت روحانی خیلی امیدوار کند. فیلم در مورد بی آبرویی دختری دراصفهان است که با اقدام خشونت بار پدر و برادرش مواجه می شود.

اما از اکران شده های فعلی می توان به «نهنگ عنبر» اشاره داشت که فیلم تکه تکه شده ای است، انگار سانسور بدجور انسجام فیلم را از بین برده با این حال فیلم دوست داشتنی و محترمی است. هر که نوستالژی دوست داشته باشد، «نهنگ عنبر» را هم می پسندد. «برادرم خسرو» دیگر اثر قابل توجه این روزهای سینما است، یک ملودرام روانکاوانه قدرتمند، بازی های درخشان و کارگردانی قابل توجه فیلم کم ایراد و آبرومند است، یک بیمار دوقطبی افسردگی - شیدایی و یک بیمار خودشیفته را به عنوان دوبرادر کنار هم گذاشته و اختلافاتشان را نشانمان می دهد.

مورد خاص اکران اما در هنر و تجربه است که اکران محدودی دارد فیلم «این پیکان» در خانه هنرمندان و موزه سینما اکران می شود،فیلمی مستند و متفاوت در مورد تاریخچه پیکان که دیدنش وسوسه برانگیز است.

تماشاخانه: «سماعی زاه» با بازی علی شادمان و...در تئاتر باران در حال اجراست. اگر هدف از نمایش دیدن، سرگرم شدن و اندکی هم کسب دیدگاه اجتماعی داشتن است، انتخاب مناسبی است. برخی نمایش ها دید و عمیق فلسفی می دهند و تکانه ایجاد می کنند.

برخی نمایش ها مثل دوستی خوش حرف هستند که چیز هایی کوچکی از اجتماع در اختیارتان قرار می دهد. سماعی زاده از دسته دوم است، این نمایش البته هیچ ارتباط خاصی با اسم جذابش ندارد. شماعی زاده در این نمایش فقط مالک پیشین خانه ای مصادره شده است که حالا جوان داستان در آن زندگی می کند، از همین جهت انتخاب این اسم بیشتر یک تمهید برای جذب مخاطب به نظر می رسد، همان طور که حضور علی شادمان می تواند خیل دختر دبیرستانی ها را به تئاتر باران بکشاند. در مجموع با سماعی زاده سرگرم می شوید چون خوشم ریتم و قصه گو است.

خورجین: «پنجره عقبی» ساخته آلفرد هیچکاک نیازی به معرفی ندارد، آن قدر شناخته شده و خاص هست که حتما و اگر حتی از علاقه مندان به سینما نباشید هم اسمش را شنیده اید. فیلم داستان مردی است که به دلیل شکستگی پا مجبور است خانه نشین باشد، این خانه نشینی منجر به تجسس مرد در خانه ی همسایه می شود، او دائما فعالیت همسایه ها را از پشت پنجره رصد می کند، در این بین پی به جنایتی می برد و ...مرد داستان یک معشوقه و یک پرستار و یک دوست کارگاه دارد که به آپارتمانش رفت و آمد می کنند. «پنجره عقبی» تعلیق و کشش قابل توجهی دارد. اصلا گمان نکنید چون 60 سال از ساخت فیلم گذشته حوصله سربر است. اتفاقا خیلی جذاب و کم نقص روایت می شود. حوصله کنید به آثار کلاسیک سینما سری بزنید هنوز خیلی هاشان غیر قابل تکرار است.

نمایش خانگی: «هفت ماهگی» اثر هاتف علیمردانی از جمله آثاری بود که در جشنواره سال پیش خواهان زیاد داشت مردم به دلیل آن چه که در «کوچه بی نام» دیده بودند منتظر اثر جدید علیمردانی بودند، اما «هفت ماهگی» خیلی ضعیف تر از حد انتظار بود. حالا آمدنش به نمایش خانگی هم اتفاق ویژه ای نیست. کلی شخصیت سر درگم و با ستاره های اسم و رسم داری که همگی بد بازی کرده اند و اصلا مشخص نیست چگونه این همه بازی بد در یک جا جمع شده، حامد بهداد و باران کوثری زن و شوهر اصلی داستان هستند بهدا با هانیه توسلی ارتباط پنهانی دار و در حال خیانت است از طرفی پگاه آهنگرانی از همسرش جدا شده در حال تلکه او می باشد پگاه خواهر بهداد است و با احمد مهرانفر ارتباط پنهانی دارد. مهرانفر در مغازه بهداد کار می کند، بازی های ضعیف گریم های اغراق شده داستان پر از خیانت که درنیامده، خلاصه که نبینید.

کتاب: «خاطرات سوگواری» یادداشت‌هایی است که بارت پس از مرگ مادرش نوشته. بارت به مادرش که تا آخر عمر با او زندگی می‌کرد بسیار نزدیک بود. خود بارت طرحی داشت تا بر اساس این یادداشت‌ها کتابی را درباره سوگواری تدوین کند که مرگ نابهنگامش مانع از این موضوع شد. این کتاب قرار نبود به این صورت منتشر شود، چرا که یادداشت‌ها بسیار شخصی است.

کتاب قطع جیبی دارد، گاه در یک صفحه تنها دو خط نوشته شده! یعنی این که می توانید آن را در تاکسی ورق بزنید و تنها با دوخط دنیایتان را عوض کنید، ادبیات کتاب چیزی میان نثر و نظم است، با این خاصیت که ابعاد فلسفی عمیقی دارد. خب با کاری از رولان بارت مواجهیم جملاتی بی نهایت دلنشین و تکان دهنده، با خوانش چنین کتاب هایی متوجه می شوید که میان تک جمله های عوام پسند تلگرامی و جمله های عمیق یک فیلسوف چه میزان تفاوتی هست.

از چه کسی می‌توانم این سوال را بپرسم (با این امید که پاسخی بیابم)؟

آیا بدونِ کسی که دوستش داشته‌ای، قادر به زندگی بودن، به معنای این است که او را کم‌تر از آن چه فکر می‌کردی دوست داشتی؟