در کنسرت «محمدرضا گلزار» چه گذشت؟
«۱۵ سال پیش به عنوان گیتاریست گروه آریان روی این استیج بودم و حالا برای اولین بار به عنوان خواننده روی همان استیج ایستاده ام». این جمله ای است که محمدرضا گلزار در انتهای کنسرتش به حاضرین در سالن می گوید.
روزنامه تماشاگران امروز - بهنام مظاهری: «۱۵ سال پیش به عنوان گیتاریست گروه آریان روی این استیج بودم و حالا برای اولین بار به عنوان خواننده روی همان استیج ایستاده ام». این جمله ای است که محمدرضا گلزار در انتهای کنسرتش به حاضرین در سالن می گوید.
ظهر روز جمعه به دعوت دو خواننده ای که مهمان ویژه رضا گلزار در کنسرتش هستند، به اجرای او در سالن میلاد نمایشگاه بین المللی دعوت می شوم. دعوتی که در ابتدا رد می کنم و استدلالم هم این است که محمدرضا گلزار خواننده ای حرفه ای نیست و ترجیحم این است که به رونمایی آلبوم پالت و اجرای زنده شان در سالن پردیس چارسو بروم. اما به هر تریبت شمّ خبرنگاری باعث می شود که بعد از اتمام زودهنگام اجرای گروه پالت تصمیم بگیرم تا سری هم به آن سوی شهر بزنم و از چند و چون اجرای زنده محمدرضا گلزار باخبر شوم.
همه چیز در ابتدا برایم بیشتر به یک شوخی شباهت دارد. بازیگر دیگری که قصد دارد مثل خیل دیگر بازیگران این روزهای سینمای ایران، گریزی به خوانندگی بزند تا شاید در این حوزه هم برایش فرجی حاصل شود. محمدرضا گلزار اما از این اتهام مبرا است. آن قدر شهرت و محبوبیت و ثروت دارد که دنبال نان اضافه نباشد. پس چه چیز باعث شده که او این روزها تصمیم بر این گرفته تا خوانندگی را هم تست کند؟
از در وارد می شوم، اولین نکته ای که توجه ام را جلب می کند عدم حضور سینمایی ها در «وی آی پی» کنسرت گلزار است. مهمانان ویژه کنسرت محمدرضا در سانس دوم، یاسر داوودیان، آرمین زارعی (تو اِی ای، اِم)، بابک جهانبخش، اشوان، سعید اس جی (کارگردان موزیک ویدئو)، فرید صعودی (مدل) و تعدادی از آشنایان خود او هستند.
گلزار زیادی در «وی آی پی» سر و کله اش پیدا نمی شود. هر از گاهی می آید، با مهمانانش خوش و بش می کند، عکس می گیرد و می رود تا دوباره چند دقیقه بعد پیدایش شود و همین کارها را تکرار کند. رفتارش گرم و صمیمانه است و لباسهایش آن قدر ساده است که شک می کنی که آیا واقعا قرار است او با همین لباس هایی که تنش است اجاره کند یا نه؟ اما در هر صورت حقیقتی در نگاهش وجود دارد و آن هم این است که او به خوبی می داند که محمدرضا گلزار است.
بعد از شام نوبت اجرای سانس دوم می شود و بدون استرس خاصی، سالن وی آی پی را با یک «یا علی» ترک می کند و روی استیج می رود. قطعه اول را خوب اجرا نمی کند، اما از قطعه دوم به بعد ماجرا فرق می کند. شاید نتوانیم او را در زمره خواننده های حرفه ای بدانیم، اما حقیقت این است که او چیزی کمتر از دیگر خواننده های پرطرفدار این روزها ندارد و می توان گفت که با احتساب اینکه اولین اجرای شخصی و زنده اش را تجربه می کند پرفورمنس قابل قبولی از خود به نمایش می گذارد که قطعا در آینده بهتر از این نیز خواهدشد.
نورپردازی سالن متفاوت از دیگر اجراهای برگزار شده در همین سالن است و استفاده از ال سی دی های زیادی که روی استیج کار گذاشته شده، مخاطب را در همان لحظه اول متوجه می کند که این یک کنسرت واقعی در تهران است. تصاویر استفاده شده در اجرا با آهنگ های گلزار هارمونی خوبی را به وجود آورده و استقبال بیش از حد مردم هم شور و هیجان خاصی به سالن داده. تمام تصوراتم از گلزار و اجرایش به هم می ریزد. کنسرتی که در ابتدا آن را شوخی قلمداد می کنم، حالا جدی شده و با حضورم در سالن برایم ثابت می شود که این اجرا با تمام کم و کاستی های صدای گلزار، قطعا یکی از بهترین اجراهایی است که در تهران روی صحنه رفته.
نکته جالبی که در استیج گردانی او به چشم می خورد، تسلط بر اجرا با تمام زوایایش است. گلزار مهمانانش را خوب معرفی می کند. از اینکه بگوید فن آرمین زارعی و بابک جهانبخش است ابایی ندارد و حق دوستانش را تمام و کمال ادا می کند. ارتباطش با تماشاچیان هم قوی است. مستقیما با مخاطبانی که با صدایی رساتر از دیگر حاضرین سالن به او ابراز محبت می کنند ارتباط می گیرد و دیالوگ رد و بدل می کند.
گاهی خاطره هایش را بین آهنگ ها تعریف می کند. خاطرات بامزه ای که در سال های شهرتش برایش پیش آمده. از طرفدارانی که به بهانه عکس گرفتن جیبش را زدند تا خاطراتش با مرتضی پاشایی. در میان اجرا وقتی بعداز دو بار معرفی آرمین زارعی، تماشاچیان ساکت نمی شوند و مجددا اسم «آرمین تو ای اف ام» را صدا می زنند، گلزار برای بار سوم او را از صندلی اش بلند می کندو به شوخی می گوید: «آرمین دفعه دیگر دعوتت نمی کنم.»
رضا گلزار و بندی که تحت عنوان «ریزار» معروف شده، اجرای نسبتا حرفه ای را از خود به نمایش می گذارند. گروه هماهنگی خوبی دارد و خود گلزار هم به غیر از یک بار که یک مصرع از ترانه اش را یادش می رود، نکته منفی دیگری ندارد.
یکی دیگر از آس هایی که محمدرضا در اجرایش رو می کند، نوازندگی چند ساز مختلف است. او در میانه اجرا با شوخی و خنده و نوازندگان گروهش را از پشت سازهایشان بلند می کند تا قدرت نوازندگی اش را به رخ بکشد. یک بار پشت درام می نشیند و یک بار هم با پرکاشن سر مردم را گرم می کند. گیتار بیس و گیتار الکتریک هم دستش می گیرد تا به همه ثابت کند که حتی اگر خواننده پرفکتی نباشد، قطعا نوازنده خوبی است و موسیقی را خوب می شناسد.
اجرای گلزار رو به اتمام است و حالا باید قطعه پایانی اش را اجرا کند. جلوی استیج می آید و می گوید: «15سال پیش به عنوان گیتاریست گروه آریان روی این استیج بودم و حالا برای اولین بار به عنوان خواننده روی همان استیج ایستاده ام.» این را می گوید تا در پس ذهنش چیز دیگری را بخوانی. جواب سوالی که از ابتدای کنسرت در ذهن مانده را حالا می گیرم.
گلزار ۱۵ سال پیش، پسری که با لباس چرم سیاه در کنسرت گروه آریان گیتار ریتم می زند و نگاهش به دوربین حاکی از خامی و بی تجربگی بود، حالا بعد از فراز و نشیب های زیادی که پیموده روی همان استیج ایستاده و خیلی بهتر از آریایی هایی که آن سال ها شهرت شان چشم خیلی ها را کور می کرد، استیجش را با تسلط و اعتماد به نفس خاصی می گرداند. اعتماد به نفسی که شاید تنها باید محمدرضا گلزار باشیم تا حسش کنیم.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
خوب بود
پاسخ ها
صداش افتضاحه تو کنسرت
پول به تنهایی هم قدرت به آدم میده هم اعتماد به نفس. هر آدم دیگه ای جای گلزار بود همینقدر قدرت و اعتماد به نفس داشت.
پاسخ ها
--- , و صد البته دستهای قوی که حمایتش میکنن از آقازاده ها گرفته تا دولتمردان
و چاپلوسهایی مثل این نویسنده خبر
چون خواننده خوب و خوش صدا خیلی خیلی کم شده نویسنده از کنسرت گلزار ذوق زده شده