چرا بچههای شرق آسیا باهوشتر و بااستعدادتر هستند؟
کشورهای شرق آسیا مثل چین، ژاپن و کره بهترین سیستم آموزشی را دارند. دانش آموزان آنها در ریاضیات، خواندن و علوم عملکرد بهتری از دانش آموزان سایر نقاط جهان دارند.
این باور تنها در ۲ سال اول زندگی اعمال میشود. در این دوره احساسات بسیار مهم هستند، به همین دلیل بچهها با عشق و مراقبت احاطه میشوند. تماس فیزیکی هم بسیار مهم است: والدین اغلب فرزندشان را بغل میکنند حتی اگر لازم نباشد. در این کشورها مردم اعتقاد ندارند که کودکان قبل از یک سن خاص چیزی نمیفهمند. اگرچه بچهها نمیتوانند پاسخ دهند، اما از مدتها قبل از تولد اطلاعات را دریافت و تحلیل میکنند. به همین دلیل والدین سعی میکنند الگوی خوبی برای فرزندشان باشند.
آنها برای تجربه شخصی ارزش قائل هستند
برخلاف سیستم آموزشی بیشتر کشورها، والدین فرزندشان را از چیزی منع نمیکنند. اگر کودک کار بد یا خطرناکی انجام دهد، والدین فقط سعی میکنند توجه آنها را به چیز دیگری جلب کنند. در نظام شرقی معتقدند که ممنوعیتها علاقه کودک به اکتشاف را از بین میبرد. کودکان از خطر و اینکه چرا باید از برخی چیزها اجتناب کنند آگاه میشوند، اما هیچ چیز برایشان ممنوع نخواهد شد؛ بنابراین این کودکان در آینده تفکر خلاقتری دارند، میتوانند راه حلهای منحصر به فرد پیدا کنند، قوانین مهم را دنبال میکنند و به بزرگترها احترام میگذارند.
منافع خودشان مهم نیست
والدین ما میگویند: «به خودت آسیب نزنی»، اما در شرق میگویند: «به دیگران آسیب نزنی» بچهها تا قبل از سه سالگی احترام به دیگران و حیوانات را یاد میگیرند تا بتوانند به دنبال حقیقت باشند، خودشان را کنترل کنند و از طبیعت مراقبت کنند. بچهها طوری بزرگ میشوند که بتوانند با دیگران زندگی کنند، به آنها کمک کنند، منافع آنها را هم در نظر بگیرند. در ژاپن مردم معتقدند این رویکرد برای ایجاد یک جامعه و دولت هماهنگ بسیار اهمیت دارد. به همین دلیل بچهها یاد میگیرند بخشی از جامعه هستند.
بچهها در ۲-۳ سالگی چند ورزش انجام میدهند و در کلاسهای آموزشی شرکت میکنند
بعد از اینکه بچه اصول رفتار خوب را یاد میگیرند، پیشرفت همه جانبه آنها شروع میشود. در شرق آسیا کاملا طبیعی است که یک کودک ۳ ساله روز بسیار شلوغی داشته باشد. بچهها همزمان در کلاسهای انگلیسی، ریاضی، نقاشی، بازیگری و آواز شرکت میکنند. به لطف این سیستم همه بچهها تا ۴ سالگی میتوانند حداقل یک ساز بزنند و اصول ریاضی و دستور زبان را میدانند و در ۵ سالگی برای رفتن به مدرسه آماده میشوند.
در ژاپن و کره کودکان ۶ ساله خودشان به مدرسه میروند. مادران بچهها را به مدرسه نمیبرند. بچهها معمولا قبل رفتن به مدرسه شمارش، نوشتن و خواندن کتابهای ساده را یاد گرفته اند. مردم این کشورها معتقدند آموختن اعداد به بچهها در سنین پایین به رشد لوبهای پیشانی مغز و تواناییهای خلاقانه شان کمک میکند.
دانش آموز زمان میگذارد تا حرفه آینده خود را انتخاب کند
بچهها در ۱۲ تا ۱۶ سالگی بالغ محسوب میشوند. آنها تصمیم میگیرند و مسئول تصمیماتشان هستند. آنها اگر آماده نباشند فورا وارد انتخاب حرفه نمیشوند. در این کشورها روابط خانوادگی بسیار مهم است. بچه تا هر زمانی که نیاز داشته باشد با خانواده زندگی میکند. اما اغلب بچهها تا ۱۴ سالگی میدانند چه میخواهند و میتوانند خودشان زندگی کنند.
نظر کاربران
جالب بود ولی من ۴۰ سال همم بشه باز نمیتونم از خانواده ام جدا شوم
عالیه خدایی
سیستم بسیار خوبیه به نظر من اصلا تنبل پروری نمیکنن
بالاخره نفهمیدیم گذاشتن همزمان بچه ها در چند کلاس آموزشی خوبه یا بد ؟؟؟
اینایی که گفتین درسته ولی هیچکدومش باعث باهوشی نمیشه.باهوش بودن یه چیز ژنتیکیه
چون در زندگی شان ،کلک و دروغ و خیانت به دیگران نیست.
من چند مطلب در مورد شرقی ها و بخصوص ژاپنی ها در همین مجله خوندم و واقعا پیگیر شدم،و فکر کنم برای نظر دادن زود باشه،ولی اینو فهمیدم که باهوش یک توانایی است که باید از راه درست خودش آموزش داده بشود،و اونا این رو دارن
من هم همه چی را باز میکردم حالا ده تا اختراع دارم اما هیچی ندارم ،....