طنز؛ وزیر علوم همان دروازه‌بان مالدیو است
انتخاب شهردار تهران آدم را یاد بازی ایران-مالدیو می‌اندازد. همه از اول نتیجه را می‌دانند، ولی در ظاهر نه تنها چیزی از ارزش‌های تیم رقیب کم نمی‌شود، بلکه در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی هر دو تیم یکدیگر را مستحق پیروزی و بازی را پایاپای و سخت توصیف می‌کنند.
مهرشاد مرتضوى در ضمیمه طنز روزنامه قانون نوشت:
انتخاب شهردار تهران آدم را یاد بازی ایران-مالدیو می‌اندازد. همه از اول نتیجه را می‌دانند، ولی در ظاهر نه تنها چیزی از ارزش‌های تیم رقیب کم نمی‌شود، بلکه در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی هر دو تیم یکدیگر را مستحق پیروزی و بازی را پایاپای و سخت توصیف می‌کنند. اما همین که بازی شروع می‌شود توی دروازه! در انتخاب شهردار هم شورای شهر همان اول ۲۱ رای به آقای نجفی داد، بعد با همه کاندیداهای نهایی تماس گرفتند و گفتند «اگه زحمتی نیست یه برنامه بنویسین بیارین واسه شهردار شدن. پذیرایی هم در وقت دیگری انجام خواهد شد».
نصف کاندیداها این جمله آخر را که شنیدند، بیخیال قضیه شدند. طرف مگر بیکار است برای شهرداری تهران با وضع فعلی و این همه بدهی اقدام کند، تازه سر جلسه یک ساندیس و کیک هم ندهند؟ خلاصه این‌طوری نصف کاندیداها پریدند.
بقیه هم شروع به صحبت می‌کردند، بعد از دو سه دقیقه سرشان را بلند می‌کردند و می‌دیدند اعضای شورا به آقای نجفی خیره شده‌اند و ایشان را زیر نظر دارند. در نتیجه خواستند وقت شورا را تلف نکنند و خودشان با خیال راحت کنار کشیدند. اما شورا خیلی اصرار داشت وقتش تلف شود، چون به هر حال رای‌گیری را برگزار کرد و در کمال ناباوری! آقای نجفی با ۲۱ رای شهردار تهران شد و توی دروازه.
صحبت از فوتبال شد؛ واقعا اوضاع فوتبال کشور هم چیزی از اوضاع شهرداری کم ندارد. چند روز پیش رقم بدهی باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال اعلام شد و ما فهمیدیم که مرتضی حسینی بیخودی خودش را جلوی دوربین به در و دیوار استودیو نمی‌زد و سامانه ۳۰۹۰ تمام درآمد را دودستی تقدیم باشگاه‌ها کرده و آن‌ها هم بدهی‌های‌شان را کامل داده‌اند. فقط هر کدام ۱۰ دوازده تا شاکی خصوصی دارند که سرجمع شندرغاز (حدود ۴۰ میلیارد تومن) از این دو باشگاه طلبکارند.
از آن طرف همه اشخاص فدراسیونی و وزارتخانه‌ای و ورزشی و سیاسی و اجتماعی درباره اتفاقات فوتبال اظهارنظر می‌کنند و ایران را در آستانه محرومیت بین‌المللی قرار می‌دهند، به جز خود فوتبالی‌ها! انگار مثلا فوتبال، انتخابات ریاست‌جمهوری است که یک عده رایش را بدهند، یک عده دیگر مطالبات‌شان را مطرح کنند، در نهایت هم کابینه مطابق میل یک گروه سوم چیده شود.
یعنی شما ترکیب وزرای پیشنهادی را که نگاه می‌کنی، از همه طیف‌ها دستچین شده‌اند و فقط یک استاد رائفی‌پور کم است. تازه وزیر علوم هم هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. مثل این می‌ماند که ترکیب ۱۱ نفره تیمت را معرفی کنی، روبرتو کارلوس و زلاتان و نعیم سعداوی را بچینی کنار هم، دروازه‌بان هم یادت برود مشخص کنی.
پس می‌بینیم که فوتبال و سیاست و مدیریت شهری و در کل همه چیزمان به هم می‌آید و شرایط کاملا مشابه بازی ایران-مالدیو است. با این تفاوت که چند وقتی است مالدیو ماییم!
انتخاب شهردار تهران آدم را یاد بازی ایران-مالدیو می‌اندازد. همه از اول نتیجه را می‌دانند، ولی در ظاهر نه تنها چیزی از ارزش‌های تیم رقیب کم نمی‌شود، بلکه در کنفرانس مطبوعاتی قبل از بازی هر دو تیم یکدیگر را مستحق پیروزی و بازی را پایاپای و سخت توصیف می‌کنند. اما همین که بازی شروع می‌شود توی دروازه! در انتخاب شهردار هم شورای شهر همان اول ۲۱ رای به آقای نجفی داد، بعد با همه کاندیداهای نهایی تماس گرفتند و گفتند «اگه زحمتی نیست یه برنامه بنویسین بیارین واسه شهردار شدن. پذیرایی هم در وقت دیگری انجام خواهد شد».
نصف کاندیداها این جمله آخر را که شنیدند، بیخیال قضیه شدند. طرف مگر بیکار است برای شهرداری تهران با وضع فعلی و این همه بدهی اقدام کند، تازه سر جلسه یک ساندیس و کیک هم ندهند؟ خلاصه این‌طوری نصف کاندیداها پریدند.
بقیه هم شروع به صحبت می‌کردند، بعد از دو سه دقیقه سرشان را بلند می‌کردند و می‌دیدند اعضای شورا به آقای نجفی خیره شده‌اند و ایشان را زیر نظر دارند. در نتیجه خواستند وقت شورا را تلف نکنند و خودشان با خیال راحت کنار کشیدند. اما شورا خیلی اصرار داشت وقتش تلف شود، چون به هر حال رای‌گیری را برگزار کرد و در کمال ناباوری! آقای نجفی با ۲۱ رای شهردار تهران شد و توی دروازه.
صحبت از فوتبال شد؛ واقعا اوضاع فوتبال کشور هم چیزی از اوضاع شهرداری کم ندارد. چند روز پیش رقم بدهی باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال اعلام شد و ما فهمیدیم که مرتضی حسینی بیخودی خودش را جلوی دوربین به در و دیوار استودیو نمی‌زد و سامانه ۳۰۹۰ تمام درآمد را دودستی تقدیم باشگاه‌ها کرده و آن‌ها هم بدهی‌های‌شان را کامل داده‌اند. فقط هر کدام ۱۰ دوازده تا شاکی خصوصی دارند که سرجمع شندرغاز (حدود ۴۰ میلیارد تومن) از این دو باشگاه طلبکارند.
از آن طرف همه اشخاص فدراسیونی و وزارتخانه‌ای و ورزشی و سیاسی و اجتماعی درباره اتفاقات فوتبال اظهارنظر می‌کنند و ایران را در آستانه محرومیت بین‌المللی قرار می‌دهند، به جز خود فوتبالی‌ها! انگار مثلا فوتبال، انتخابات ریاست‌جمهوری است که یک عده رایش را بدهند، یک عده دیگر مطالبات‌شان را مطرح کنند، در نهایت هم کابینه مطابق میل یک گروه سوم چیده شود.
یعنی شما ترکیب وزرای پیشنهادی را که نگاه می‌کنی، از همه طیف‌ها دستچین شده‌اند و فقط یک استاد رائفی‌پور کم است. تازه وزیر علوم هم هنوز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد. مثل این می‌ماند که ترکیب ۱۱ نفره تیمت را معرفی کنی، روبرتو کارلوس و زلاتان و نعیم سعداوی را بچینی کنار هم، دروازه‌بان هم یادت برود مشخص کنی.
پس می‌بینیم که فوتبال و سیاست و مدیریت شهری و در کل همه چیزمان به هم می‌آید و شرایط کاملا مشابه بازی ایران-مالدیو است. با این تفاوت که چند وقتی است مالدیو ماییم!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
توهین میکنین به استاد واقعا که