چرا به دنبال ماشین رییس جمهور می‌دویم؟

مجله چلچراغ: دویدن همیشه هدف دارد. یعنی قهرا دویدن بی هدف نداریم. یک وقت هست آدم برای مسابقه می دود؛ یک وقت برای دنبال کسی کردن؛ یک وقت برای فرار کردن! یک وقت برای بازی کردن و ... اما یک مدل دویدن چند سالی است در فضای سیاسی - اجتماعی کشو رباب شده که یافت می نشود هدفی، هر چه گشته ایم ما؛ دویدن دنبال ماشین رییس جمهور!

1- سال 84 محمود احمدی نژاد، سرمست از پیروزی در انتخابات، طرح سفرهای استانی را مطرح کرد. اولین سفر استانی او اما با اتفاق جدیدی در فضای سیاسی کشور همراه بود. یک ماشین نیسان شاسی بلند، در حالی که رییس دولت وقت از سقف آن بیرونآمده بودو به جمعیت لبخند می زد، در میان جمعیت حرکت می کردو مردم به دنبال آن می دویدند. او که پیش تر از مردم خواسته بود تا درخواست هایشان را از طریق نامه به او برسانند، این کار را سیاست رو در رو اعلام می کرد. همین مسئله نیز باعث گرد آمدن جمعیت بیشتری حول ماشین رییس دولت نهم می شد.

2- در سال 88، حضور با ماشین بین مردم؛ نه فقط در سفرهای استانی که در سفرهای تبلیغاتی احمدی نژاد نیز به چشم می خورد. اگرچه هر سه کاندیدای حاضر در رقابت های انتخاباتی، از این سیاست دولت انتقاد و آن را مخالف کرامت انسانی مردم میدانستند اما با پایان یافتن انتخابات و آغاز به کار دولت دهم، این کار با جدیت بیشتر پیگیری شد. این بار مدرسه ها و ادارات نیز تعطیل شده و به طور خودجوش به استقبال رییس دولت می شتافتند!

3- خرداد 1392، پایانی بود بر هشت سال ریاست محمود احمدی نژاد بر دستگاه اجرایی کشور. حسن روحانی که پس از او به این جایگاه تکیه زد، مخالف چنین کاری بود و این مسئله را از همان دوران تبلیغات نیز عنوان می کرد. هفت ماه بعد در دی ماه، روز آزمون روحانی بود. مشاوران او نیز خبر از توقف تعطیلی ادارات و نصب بنر برای استقبال و همچنین کشاندن مردم به دنبال ماشین رییس جمهور داده بودند. مقصد اولین سفر خوزستان بود و مردم اهواز، اولین میزبانان رییس جمهور. شهری که مردم آن به خون گرمی شهره اند.

4- از وعده های مشاوران رییس جمهور، دوتای اول که در اختیار دولتمردان بود عملی شد و سومی که در اختیار مردم بود، نه؛ ادارات تعطیل نشدند، شهر حالت عادی داشت، نیروهای انتظامی و امنیت حضور چشمگیر نداشتند و بنری نصب نشد اما همچنان مردم به دنبال ماشین رییس جمهور می دوند.


هرچند کسانی که در اطراف ماشین حسن روحانی دیده می شدند؛ نه از بابت اضافه کاری و به یمن تعطیلی ادارات، که با پای خود وارد این پیست شده بودند اما این مسئله حتی به مذاق خیلی از طرفداران دولت نیز خوش نیامد. خصوصا اینکه جمعیت دونده، همچنان به دنبال رساندن نامه خود به دست رییس جمهور بودند. هواداران منتقد دولت، بر این عقیده بودندت که باید بازبینی اساسی در این کار صورت بگیرد و از اساس چنین کاری متوقف شود.

۵- در درس عربی کلاس دوم راهنمایی کتاب های پیشین آموزش و پرورش، درسی وجود داشت که به داستان «شهر انبار» در زمان خلافت امیرالمومنین (ع) می پرداخت. داستانی که حاوی یک نکته اخلاقی هم برای حاکمان و هم برای مردم است.

داستان از این قرار بوده که علی (ع) در این شهر (که اتفاقا مردم آن فارسی زبان بوده اند) با مردمی مواجه می شود که در پی مرکب او می دوند. او از اسب پیاده شده و از علت چنین کاری می پرسد. مردم جواب می دهند که این عادتی از ماست که با آن امرای خود را تعظیم می کنیم. حضرت علی (ع) نیز در پاسخ می فرماید: «قسم به خدا امرای شما از این کار شما هیچ سودی نمی برند و شما با این کار، در دنیا به خود سخت می گیرید و در آخرت هم خود را به سختی می اندازید.»

۶- سفر روحانی به خوزستان تمام شده و هم او و هم مردمی که به استقبال او رفته بودند، به خانه هایشان برگشته اند. حال شاید وقت این باشد که واقعا چرا؟! دویدن به دنبال ماشین رییس جمهور، به چه منظور؟ اگر قصد دادن نامه است که این روزها ایمیل آمده، می شود نامه را پست کرد، می شود به نماینده شهر در مجلس داد، می شود فرستاد به دفتر رییس جمهوری و ... ضمن اینکه نهاد ریاست جمهوری، تشکیلات عریض و طویلی هم به نام مرکز ارتباطات مردمی دارد که وظیفه اش پیگیری درخواست ها و شکایت های مردم است.

اگر نیت استقبال و گرامی داشتن است، چنین کاری بنا به گفته امیرالمومنین علی (ع)، صحیح نیست و اگر بنا به دیدن است، این کار با کرامت انسان جور درنمی آید. نیت دیگری هم آیا برای چنین کاری وجود دارد؟! پس واقعا چرا؟

۷- معادله پیچیده ای است. هر کار می کنی، یک جای کار می لنگد. مردی که به واسطه یک نامه مردم را به دنبال ماشین خود می کشاند، دیگر رفته است اما میراث او هنوز باقی است. بد نیست این بار قبل از اینکه جوالدوزی حواله دیگران کنیم، یک سوزن ته گرد به خودمان بزنیم.

در کتاب های مدل چگونه زندگی بهتری داشته باشیم؛ همان ها که روی پیشخوان کتابفروشی ها می گذارند، نوشته که با تو همانگونه رفتار می شود که تو عمل می کنی. این بار اما عجیب راست می گوید. تا وقتی که دنبال ماشین بدویم، هرگز به مقصد نمی رسیم. گویی راه از مسیر دیگری است.