کدام یک بهتر است؛ کراساوور یا شاسی بلند؟
خودروهای کراس اوور و شاسی بلند شباهتهای زیادی به یکدیگر دارند و علاقه مردم به این خودروها روزبهروز در حال افزایش است. اما از میان این دو نوع متفاوت کدام یک گزینه بهتری است؟
در اینگونه خودروها معمولا قدرت به چرخهای عقب انتقال پیدا میکند ولی سیستم چهار چرخ متحرک هم همواره به عنوان یک آپشن در دسترس خریداران قرار دارد. البته باید اشاره کنیم که استفاده از سیستم چهار چرخ متحرک به مراتب بهتر است به ویژه در مناطق صعب العبور و سکونتگاههای برفی چراکه خودروهای دیفرانسیل عقب در چنین شرایطی دچار لیزخوردگی و عدم تعادل میشوند. به علاوه نسخههای چهار چرخ متحرک (از نوع ۴WD) ضرایب دنده پایینتری دارند که این ویژگی به حرکت در مسیرهای آفرود و نیز خارج شدن از گل و لای و برف کمک میکند.
برای شاسی بلندها معمولا موتور ۶ سیلندر از نوع توربو و یا تنفس طبیعی عرضه میشود در حالی که در مدلهای فول سایز با قابلیت حمل بار تا حداکثر وزن ۴.۵ تُن، موتورهای ۸ سیلندر تنفس طبیعی هم در دسترس قرار میگیرد. در زمینه مصرف سوخت شاسی بلندها از رقبای کوچک خود عقب میافتند و به دلیل ابعاد بزرگتر، عموما مصرف بالایی دارند.
در حالی که بیشتر شاسی بلندها، تراکهایی با پوستین نو هستند، کراس اوورها خودروهایی متمایز با ظاهری آراستهتر به شمار میروند. چراکه از ساختار متمایز و منحصر به فردی برای تولید آنها استفاده میشود و تنها از حیله کوتاه کردن ارتفاع یک شاسی بلند و به کار گیری مجدد از معماری ساخت آن استفاده نشده است. کراس اوورها ارتفاع پایینتری دارند و به همین دلیل در چندین بخش در مقایسه با شاسی بلندها عملکر بهتری دارند. ورود و خروج از خودرو، هندلینگ و تسلط، حرکت نرمتر و عملکرد کلی از جمله این موارد هستند. ابعاد کراس اوورها بسیار متغیر است و از مدلهای بزرگ با سه ردیف صندلی مانند هوندا پایلوت تا کراس اوورهای سابکامپکت مانند بیوک انکور و کامپکت همچون فورد اسکیپ در دسترس هستند. همچنین یک کلاس از این خودروها مسیر خود را به بازار باز کرده که کراس اوورهای اسپرت را تشکیل میدهد مانند پورشه ماکان و جگوار F-Pace.
یکی از روشهای مهم تشخیص کراس اوور، استفاده از ساختارها و پلتفرمهای منحصربهفرد است و اینکه نمونههای دیفرانسیل جلو و سیستم چهار چرخ متحرک برای آنها قابل سفارش هستند. توزیع کشش در این خودروها معمولا ۵۰ - ۵۰ است یعنی ۵۰ درصد در جلو و ۵۰ درصد در عقب. گشتاور اضافی هم به صورت هوشمند بین چرخها تقسیم میشود تا از سُرخوردن خودرو جلوگیری به عمل آورد. البته در برخی خودروها همچون ب ام و X۳، قدرت بیشتری به چرخهای عقب فرستاده میشود تا حس اسپرت بودن را به راننده القا کند.
درست است که بسیاری از خودروسازان سیستم چهار چرخ متحرک از نوع AWD را برای محصولاتشان در دسترس مشتریان قرار میدهند، اما واقعیت این است که این سیستم تنها برای کسانی لازم است که در مناطق برف خیز و یا در ارتفاعات زندگی میکنند چراکه اساسا همان سیستم دیفرانسیل جلو، از پس وظایف در مناطق شهری و مسیرهای معمولی برمیآید.
یکی از ضعفهای کراس اوورها در مقابل خودروهای شاسی بلند، ظرفیت پایین کشش و حمل بار آنهاست که باتوجه به نوع بدنه و هدف ساخت آنها اتفاقی منطقی است. به علاوه کمتر خودرو کراس اووری را میبینیم که توانایی آفرود بالایی داشته باشد که از دلایل آن، میتوانیم به عدم استفاده از سیستم ۴*۴ و ضرایب بالای دنده اشاره کنیم. البته در این بین کراس اوورهایی وجود دارند که با استفاده از سیستم AWD بهبود یافته و سیستم توزیع هوشمند کشش، قابلیتهای آفرود خود را بالا بردهاند مانند جیپ رانگلر، جیپ کامپس، جیپ رنگید و فورد اکسپلورر.
استحکام بالاتر، فضای داخلی بیشتر، قابلیتهای آفرود عالی، فضای بار بیشتر، و موقعیت بالاتر قرارگیری راننده و سرنشینان، از جمله ویژگیهایی هستند که یک SUV را برتری میدهند. این دسته از خودروها معمولا از موتورهای 6 یا 8 سیلندر بهره میبرند و به همین دلیل، قدرت کشندگی بالایی دارند. بسیاری از آنها سه ردیف صندلی دارند که برای خانوادههای پرجمعیت، ویژگی بسیار خوبی است و در کنار همه این ویژگیها، از راحتی، ایمنی و آپشنهای فراوان نمیتوان چشم پوشید.
SUVها به دلیل ساختارشان، ابعاد و وزن بسیار بالایی دارند و در هنگام رانندگی حس کُند بودن را به شما القا میکنند. همچنین بزرگتر از آن هستند که در مناطق شهری بتوان به راحتی جای پارک برای آنها پیدا کرد. وجود سیستم چهار چرخ متحرک برای یک خودروی شاسی بلند امری ضروری است که گاهی اوقات برای سفارش دادن آن، باید مبلغی مازاد بر قیمت خودرو پرداخت کنید. در عین حال، هزینه تعمیرات احتمالی آنها هم بیشتر است و مصرف سوخت بالاتری هم دارند. در مقایسه با کراس اوورها، برچسب قیمتی بالاتری نیز در مقابل شما قرار خواهند داد. در حال حاضر گزینههای کمی برای شاسی بلندها در بازار وجود دارد چراکه تقاضا برای آنها کاهش یافته است. در هر حال، بسیاری از خانوادهها یک شاسی بلند را به دلیل فضای بیشتر در عقب، و نیز برای حمل وسایل، گزینه بهتری میدانند.
ارتفاع رانندگی بالاتر از خودروهای سواری، کارایی و ایمنی بیشتر از سواری و کوپهها، و در عین حال راحتی در رانندگی، ابعاد پایینتر، شتاب و هندلینگ بهتر در مقایسه با شاسی بلندها و راحتی پارک کردن در معابر شهری، یک کراس اوور را از هر جهت به گزینهای ایدهآل تبدیل میکند. به علاوه در نظر داشته باشید که در این کلاس، خودروهای اسپرتی همچون پورشه ماکان هم یافت میشوند. به طور کلی میتوان گفت کراس اوورهای کامپکت و سابکامپکت برای مشتریان جوان و مجرد و تازه متاهلها گزینه مناسبی است و در مقایسه با خودروهای کوچک، به دلایلی چون کابین بزرگتر، فضای بار بیشتر و دید بیرون مناسبتر، انتخاب بهتری به نظر میرسد. این نکته را هم در نظر بگیرید که کراس اوورهای متوسط، معمولا سه ردیف صندلی دارند و برای خانوادههای پرجمعیت گزینه خوبی هستند.
کراس اوورها عموما به صورت دیفرانسیل جلو هستند و گاهی سیستم چهار چرخ متحرک به صورت استاندارد و یا به صورت آپشن در دسترس هستند. این موضوع هم بستگی به ابعاد و کارایی خودرو دارد که در صورت وجود سیستم AWD، هندلینگ آن در شرایط سخت و برفی بهتر خواهد بود. برخی مدلهای AWD، به سیستم کنترل کشش پیشرفته هم مجهز میشوند تا قابلیتهای آفرود خودرو بیشتر شود.
اگر به دنبال قابلیت کشیدن یک قایق و یا تریلر هستید، و یا وسایل بزرگ و سنگین دارید، به سراغ یک کراس اوور نروید. به علاوه اگر علاقه مند به آفرود سواری و یا ساکن مناطق برقی هستید، بهتر است یک شاسی بلند انتخاب کنید.
این نکته را هم در نظر بگیرید که کراس اوورهایی با ظرفیت مشابه با یک خودروی سواری، قیمت بالاتری را طلب میکنند. ذکر این نکته هم ضروری است که این روزها خودروسازان به دنبال کاهش قیمت سدانهای خود هستند و همین موضوع، ارزش خرید آنها را در مقایسه با کراس اوورها بالا میبرد.
در نهایت باید بگوییم که خانوادههای دارای فرزندان کوچک، انتخاب یک مینی ون را ترجیح میدهند چراکه در موارد مختلف، رضایت یک خانواده را برطرف میکند. برای خرید یک خودروی شاسی بلند، باید به نیازهای خودتان توجه کنید و با نگاهی به موارد مطرح شده، بهترین تصمیم را بگیرید.
نظر کاربران
من تا دیروز فکر میکردم یکین