زندگی در «هی دی»، به جای آدمکشی در «کلش»!
برای ما «هی دی»بازهایی که مزرعه مان را با صبر و تلاش بسیار سر و سامان داده ایم، مقایسه شدن با طرفداران بازی «کلش آف کلنز» بیشتر شبیه شوخی است. فضای لطیف مزرعه های «هی دی» کجا و کشت و کشتار «کلش» کجا؟
مجله خوشحالی - سنا حیدریان، یاسین سیدی: برای ما «هی دی»بازهایی که مزرعه مان را با صبر و تلاش بسیار سر و سامان داده ایم، مقایسه شدن با طرفداران بازی «کلش آف کلنز» بیشتر شبیه شوخی است. فضای لطیف مزرعه های «هی دی» کجا و کشت و کشتار «کلش» کجا؟
در «هی دی» یک مزرعه بی آب و علف خشک را در اولین لول تحویل می گیریم و به مرور با کشاورزی، دامداری و اضافه کردن دستگاه های جدید سکه و الماس جمع می کنیم و با رفقا مبادله کالا می کنیم. ما در «هی دی» دشمن نداریم، رفیق داریم. برای مایی که طاقت دیدن گرسنگی حیوانات مزرعه مان را نداریم، قرار گرفتن در فضای جنگی «کلش آف کلنز» غیرقابل تحمل است.
«هی دی» سرشار از حس تعامل و همکاری ست. خیلی مواقع پیش می آید که کمبود کالا یا مواد اولیه ای کار را مشکل می کند اما کافی است در گروهی که با دوستان هم لولتان تشکیل داده اید این مشکل را در میان بگذارید تا در اثر همکاری و تعامل درون گروهی خیلی سریع مشکلتان برطرف شود. حالا این وضعیت را با «کلش آف کلنز» مقایسه کنید! شب را می خوابید و صبح در حالی با هزاران امید وارد بازار می شوید که ممکن است با یک اتک، بخش اعظیم از زحماتتان را از دست داده باشید. نفرت از کسی که به شما حمله کرده، اولین حسی است که سراغتان می آید. حس بعدی؟ انتقام بکش تا کشته نشوی.
طرفداران «هی دی» اغلب پخته تر و باتجربه تر از «کلش»بازها هستند چون برای آن هایی که سابقه بیشتری در ورود به جامعه دارند، اتفاقات «هی دی» واقعی تر است و کمتر از هیجانات کاذبی مثل پیشروی در جنگ و برداشتن رقبا از مسیر موفقیت، لذت می برند. شاید عجیب نباشد که ادعا کنیم هر بازی رسالتی دارد و رسالت «هی دی» یادآوری حس تعامل و کمک کردن به دیگران است. در این شرایط کمی درباره رسالت «کلش آف کلنز» فکر کنید. چیزی جز ترویج نفرت و دشمنی و غارتگری به ذهنتان می رسد؟
نکته دیگری که باعث جذابیت «هی دی» نسبت به «کلش آف کلنز» می شود، این است که در مزرعه های باصفای «هی دی» بازی فقط رو به جلو صورت می گیرد و هیچ خبری از عقبگردهایی مثل کشته و دزدیده شدن حیوانات و غارت شدن اموال از طریق دزدان همسایه نیست و هیچ امتیاز منفی در بازی وجود ندارد. پیش از اضافه شدن مسابقات گروهی با عنوان «دربی» در «هی دی»، «کلن وار» عاملی برای جذاب تر بودن کلش بود اما کمپانی «سوپرسل» برای رضای نگه داشتن هواداران «هی دی» دربی را به روند بازی اضافه کرد تا دیگر کلش همین یک مزیت را هم نسبت به هی دی نداشته باشد!
در یک جمع بندی، اتمسفر پرتنش «کلش آف کلنز» چیز جز استرس و بروز رفتارهای عصبی برای طرفداران این بازی در پی ندارد و شاید به همین دلیل «بی ادبی» در گروه های کلشی محسوس تر است. درست برخلاف «هی دی» که با فضای آرامش بخش، خستگی کار روزانه را از تن آدم بیرون می برد و هر روز شما را به صورت رایگان به یک سفر آرامش بخش ییلاقی دعوت می کند.
چرا با Clash of Clans حال می کنم و از Hay Day متنفرم؟
می جنگیم، بدون خونریزی
در هیچ کشوری، داشتن حیوان خانگی جرم نیست. بازی کردن، شادی و سرگرمی هم ممنوعیتی ندارد. اما بحث جنگ، متفاوت است. هیچ انسانی از مرگ انسان دیگری خوشحال نمی شود و هیچکس دوست ندارد عمرش را به جای خانه و خانواده، در میدان جنگ بگذراند. پس با حس جنگجویی مان چکار کنیم؟ همیشه در عالم بچگی باقی بمانیم و یادمان برود به جز آب و غذا و تفریح، غریزه های دیگری هم داریم؟ کی به جای دیدن قهرمان ها در فیلم های تخیلی، خودمان جای آن ها قرار بگیریم؟ خب، یک راه ساده دارد. گوشیمان را برداریم و به جای چیدن آبنبات و غذا دادن به گاو و گوسفند، «کلش آف کلنز» بازی می کنیم. این بار برخلاف بازی های کامپیوتری، دوستان و دشمنان هم مثل خودمان، انسان های واقعی هستند.
«کلش آف کلنز» نه میدان جنگ می خواهد نه اسلحه. برای این بازی فقط نیاز به یک گوشی و اینترنت هست. گوشیتان را برمی دارید و از پیچیده ترین استراتژی های جنگی لذت می برید و کار گروهی را یاد می گیرد. کنار دوستانتان، با دشمن می جنگید. قواعد کار تیمی را تمرین می کنید. اینکه برنده جنگ را نه قوی ترین، که ضعیف ترین عضو گروه تعیین می کند. مثلا در یک جنگ، ۲۰ کاربر ایرانی و ۲۰ کاربر آلمانی با هم می جنگند و هر کلنی که ستاره بیشتری کسب کند برنده بازی خواهدشد.
برای پیشرفت قدرت دفاعی و منابع، نیاز به صبر هست. همگروه ها، به هم برای پیشرفت کمک می کنند تا در زمان خطر یک گروه قوی باشند. چون برای موفقیت در «کلش آف کلنز» بیشتر از توانایی های فردی، به یک گروه قوی نیاز دارید. هیجان، خطر، اضطراب، شرکت در جنگ های قبیله ای و گروهی با افرادی از سرتاسر دنیا، جذابیت بازی را چندبرابر کرده اند. به خصوص که در زمان انتخاب کلن، می توان ۵۰ نفر از دوستان و آشنایان را جمع کرد و با دوستان دنیای حقیقی متحد شد. خیلی از «کلش آف کلنز»بازهای حرفه ای، موقع کلن وار با دوستانشان در یک مکان دور هم جمع می شوند و جنگی مجازی را تجربه می کنند.
اگر قرار باشد هر روز بعد از بیدارشدن از خواب، مزرعه مجازی شخم بزنم و حیوانات مجازی را به چرا ببرم، ترجیح می دهم یک حیوان واقعی داشته باشم. حیوانی که محبتش در خوردن و خوابیدن و تمیزکردن فضولات خلاصه نشود. در دنیای واقعی مهربان باشم و خشونت پنهانم را خرج دنیای مجازی کنم. در کنار این همکاری و مسئولی پذیری را یاد بگیرم. بفهمم تاوان اشتباهم ممکن است با یک بی احتیاطی، زحمت یک گروه ۵۰ نفره را به باد بدهم.
موفقیت را دست جمعی تجربه کنم و موقع شکست، با دوستانم شکست بخورم. جنگ در دنیا مجازی و صلح در دنیای واقعی، در «هی دی» خرج می شوند. «کلش آف کلنز» یک جنگ حقیقی اما بدون خونریزی است. برای آدم هایی که بزرگ شده اند و می دانند گاهی در زندگی، به جز دیدن گربه های گرسنه خیابان، ممکن است دردسرهای بزرگتری را هم تجربه کنند.
در «هی دی» یک مزرعه بی آب و علف خشک را در اولین لول تحویل می گیریم و به مرور با کشاورزی، دامداری و اضافه کردن دستگاه های جدید سکه و الماس جمع می کنیم و با رفقا مبادله کالا می کنیم. ما در «هی دی» دشمن نداریم، رفیق داریم. برای مایی که طاقت دیدن گرسنگی حیوانات مزرعه مان را نداریم، قرار گرفتن در فضای جنگی «کلش آف کلنز» غیرقابل تحمل است.
«هی دی» سرشار از حس تعامل و همکاری ست. خیلی مواقع پیش می آید که کمبود کالا یا مواد اولیه ای کار را مشکل می کند اما کافی است در گروهی که با دوستان هم لولتان تشکیل داده اید این مشکل را در میان بگذارید تا در اثر همکاری و تعامل درون گروهی خیلی سریع مشکلتان برطرف شود. حالا این وضعیت را با «کلش آف کلنز» مقایسه کنید! شب را می خوابید و صبح در حالی با هزاران امید وارد بازار می شوید که ممکن است با یک اتک، بخش اعظیم از زحماتتان را از دست داده باشید. نفرت از کسی که به شما حمله کرده، اولین حسی است که سراغتان می آید. حس بعدی؟ انتقام بکش تا کشته نشوی.
طرفداران «هی دی» اغلب پخته تر و باتجربه تر از «کلش»بازها هستند چون برای آن هایی که سابقه بیشتری در ورود به جامعه دارند، اتفاقات «هی دی» واقعی تر است و کمتر از هیجانات کاذبی مثل پیشروی در جنگ و برداشتن رقبا از مسیر موفقیت، لذت می برند. شاید عجیب نباشد که ادعا کنیم هر بازی رسالتی دارد و رسالت «هی دی» یادآوری حس تعامل و کمک کردن به دیگران است. در این شرایط کمی درباره رسالت «کلش آف کلنز» فکر کنید. چیزی جز ترویج نفرت و دشمنی و غارتگری به ذهنتان می رسد؟
نکته دیگری که باعث جذابیت «هی دی» نسبت به «کلش آف کلنز» می شود، این است که در مزرعه های باصفای «هی دی» بازی فقط رو به جلو صورت می گیرد و هیچ خبری از عقبگردهایی مثل کشته و دزدیده شدن حیوانات و غارت شدن اموال از طریق دزدان همسایه نیست و هیچ امتیاز منفی در بازی وجود ندارد. پیش از اضافه شدن مسابقات گروهی با عنوان «دربی» در «هی دی»، «کلن وار» عاملی برای جذاب تر بودن کلش بود اما کمپانی «سوپرسل» برای رضای نگه داشتن هواداران «هی دی» دربی را به روند بازی اضافه کرد تا دیگر کلش همین یک مزیت را هم نسبت به هی دی نداشته باشد!
در یک جمع بندی، اتمسفر پرتنش «کلش آف کلنز» چیز جز استرس و بروز رفتارهای عصبی برای طرفداران این بازی در پی ندارد و شاید به همین دلیل «بی ادبی» در گروه های کلشی محسوس تر است. درست برخلاف «هی دی» که با فضای آرامش بخش، خستگی کار روزانه را از تن آدم بیرون می برد و هر روز شما را به صورت رایگان به یک سفر آرامش بخش ییلاقی دعوت می کند.
چرا با Clash of Clans حال می کنم و از Hay Day متنفرم؟
می جنگیم، بدون خونریزی
در هیچ کشوری، داشتن حیوان خانگی جرم نیست. بازی کردن، شادی و سرگرمی هم ممنوعیتی ندارد. اما بحث جنگ، متفاوت است. هیچ انسانی از مرگ انسان دیگری خوشحال نمی شود و هیچکس دوست ندارد عمرش را به جای خانه و خانواده، در میدان جنگ بگذراند. پس با حس جنگجویی مان چکار کنیم؟ همیشه در عالم بچگی باقی بمانیم و یادمان برود به جز آب و غذا و تفریح، غریزه های دیگری هم داریم؟ کی به جای دیدن قهرمان ها در فیلم های تخیلی، خودمان جای آن ها قرار بگیریم؟ خب، یک راه ساده دارد. گوشیمان را برداریم و به جای چیدن آبنبات و غذا دادن به گاو و گوسفند، «کلش آف کلنز» بازی می کنیم. این بار برخلاف بازی های کامپیوتری، دوستان و دشمنان هم مثل خودمان، انسان های واقعی هستند.
«کلش آف کلنز» نه میدان جنگ می خواهد نه اسلحه. برای این بازی فقط نیاز به یک گوشی و اینترنت هست. گوشیتان را برمی دارید و از پیچیده ترین استراتژی های جنگی لذت می برید و کار گروهی را یاد می گیرد. کنار دوستانتان، با دشمن می جنگید. قواعد کار تیمی را تمرین می کنید. اینکه برنده جنگ را نه قوی ترین، که ضعیف ترین عضو گروه تعیین می کند. مثلا در یک جنگ، ۲۰ کاربر ایرانی و ۲۰ کاربر آلمانی با هم می جنگند و هر کلنی که ستاره بیشتری کسب کند برنده بازی خواهدشد.
برای پیشرفت قدرت دفاعی و منابع، نیاز به صبر هست. همگروه ها، به هم برای پیشرفت کمک می کنند تا در زمان خطر یک گروه قوی باشند. چون برای موفقیت در «کلش آف کلنز» بیشتر از توانایی های فردی، به یک گروه قوی نیاز دارید. هیجان، خطر، اضطراب، شرکت در جنگ های قبیله ای و گروهی با افرادی از سرتاسر دنیا، جذابیت بازی را چندبرابر کرده اند. به خصوص که در زمان انتخاب کلن، می توان ۵۰ نفر از دوستان و آشنایان را جمع کرد و با دوستان دنیای حقیقی متحد شد. خیلی از «کلش آف کلنز»بازهای حرفه ای، موقع کلن وار با دوستانشان در یک مکان دور هم جمع می شوند و جنگی مجازی را تجربه می کنند.
اگر قرار باشد هر روز بعد از بیدارشدن از خواب، مزرعه مجازی شخم بزنم و حیوانات مجازی را به چرا ببرم، ترجیح می دهم یک حیوان واقعی داشته باشم. حیوانی که محبتش در خوردن و خوابیدن و تمیزکردن فضولات خلاصه نشود. در دنیای واقعی مهربان باشم و خشونت پنهانم را خرج دنیای مجازی کنم. در کنار این همکاری و مسئولی پذیری را یاد بگیرم. بفهمم تاوان اشتباهم ممکن است با یک بی احتیاطی، زحمت یک گروه ۵۰ نفره را به باد بدهم.
موفقیت را دست جمعی تجربه کنم و موقع شکست، با دوستانم شکست بخورم. جنگ در دنیا مجازی و صلح در دنیای واقعی، در «هی دی» خرج می شوند. «کلش آف کلنز» یک جنگ حقیقی اما بدون خونریزی است. برای آدم هایی که بزرگ شده اند و می دانند گاهی در زندگی، به جز دیدن گربه های گرسنه خیابان، ممکن است دردسرهای بزرگتری را هم تجربه کنند.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
کلن خووو هر کی خواست بیاد