تاریخچه خودروهای کامپکت شورولت (۱)
به یکصد و سه سال پیش بازمی‌گردیم. زمانی که لوییس شورولت با همکاری بنیان‌گذار جنرال‌موتورز؛ ویلیام سی.دورانت، در تاریخ سوم نوامبر سال ۱۹۱۱ میلادی، کمپانی (شورولت موتور کار) را تأسیس کردند.
مجله تخت گاز - سامیار راشد: به یکصد و سه سال پیش بازمی‌گردیم. زمانی که لوییس شورولت با همکاری بنیان‌گذار جنرال‌موتورز؛ ویلیام سی.دورانت، در تاریخ سوم نوامبر سال ۱۹۱۱ میلادی، کمپانی (شورولت موتور کار) را تأسیس کردند. دورانت که در آن زمان از سِمَت خود برکنار شده بود، با شورولت همکاری کرد، تا مجددأ بتواند از طریق ادغام معکوس، به بخش عمده ای از سهام جنرال‌موتورز دست پیدا کند و در کارش موفق هم عمل کردو در سال ۱۹۱۸، بار دیگر در مقام ریاست جنرال‌موتورز نشست. یک سال بعد، وی مجددأ از جایگاهش برکنار شد آلفرد اِسلون با شعار (یک خودرو برای هر بودجه و هر کاربری) بر آن شد تا شورولت را به پرتیراژترین تولید کننده در خانواده جنرال‌موتورز تبدیل کند تا بتواند با فورد مدل T به رقابت بپردازد.
اما شورولت تا دهه ۶۰ میلادی، خودروهای بزرگی نظیر Bel Air، Nomad، Impala و امثال آن‌را تولید می‌کردتا اینکه در سال ۱۹۵۹، با سدان کوچک‌تر Corvair تصمیم گرفت، وارد بازار خودروهای کامپکت شود تا با قیمت پایین‌تر و ابعاد کوچک‌تر، بتواند مشتریان بیشتری را جلب کند. فروش نردیک به ۲ میلیون دستگاه در طول ۱۰ سال تولید این مدل، شورولت را بر آن داشت تا مدل‌های کامپکت بیشتری را ارائه کند و حتی در دهه ۷۰ میلادی با مدل Vega، وارد بازار خودروهای ساب کامپکت نیز شد. امروزه شاهد تولید خودروهای قصیر الجثه ای نظیر اِسپارک، سونیک، آوِئو و کروز از خودروسازی هستیم که روزگاری به دلیل ساخت خودروهای عظیم‌الجثه شهرت داشت. بیایید به اتفاق مروری بر تاریخچه خودروهای کامپکت شورولت داشته باشیم.
شورولت Corvair
۱۹۶۹-۱۹۵۹
Corvair نه تنها افتخار اولین خودرو کامپکت شورولت را با خود به یدک می‌کشد، بلکه تنها خودرو خانوادگی تولید انبوه آمریکایی در طول تاریخ بوده که از موتور خنک‌شونده توسط هوا در عقب بهره می‌برده است. Corvair آرایش کوپه ۲ در، کانورتیبل، سدان ۴ در، استیشن با نام Lakewood (که تولید آن تنها ۳ سال به طول انجامید)، وَن خانوداگی، وَن تجاری و حتی وانت‌بار را شامل می‌شد و خود Corvair به تنهایی یک خانواده از بدنه‌های مختلف را در بر می‌گرفت. این مدل برای رقابت با فولکس واگن بیتل، فورد فالکون، پلیموث والیانت و اشتودبِیکر لارک ساخته شد که همگی آنها به جز بیتل آلمانی، آمریکایی‌های نوپایی در بخش خودروهای کامپکت بودند. موتورهای در نظر گرفته شده برای این مدل، دو واحد ۶ سیلندر تخت را شامل می‌شد که یکی با ۲.۳ لیتر حجم، می‌توانست ۸۰ اسب بخار را تولید کند و دیگری با ۲.۴ لیتر حجم، ۹۵ اسب بخار داشت.
شورولت Corvair یک خودرو محبوب و بی نظیر بود و فروش بیش از یک میلیون و ۸۰۰ هزار دستگاه در ۲ نسل و در طول یک دهه، این ادعا را ثابت می‌کند. علاوه بر اینکه در سال ۱۹۶۰ میلادی، توانست عنوان (خودرو سال) را از سوی نشریه موتورترند، از آن خود کند. اما از آنجایی که از سامانه تعلیق نوین و متفاوتی از سایر خودروهای بهره می‌برد، بسیاری از منابع، آن‌را خودرویی ناامن، حتی در سرعت‌های پایین عنوان کردند. سازمان NHTSA هم در مورد این خودرو گفت که در هر سرعتی، احتمال از دست رفتن کنترل وجود دارد. و همین امر باعث شد تا تولید آن، در سال ۱۹۶۹ متوقف شود.
شورولت Chevy II/Nova
۱۹۷۹-۱۹۶۱
دو سال پس از تولید اولین خودرو کامپکت توسط شورولت، این خودروساز، دومین کامپکت خود را با نام Chevy II یا Nova، راهی بازار کرد. از سال ۱۹۶۱ که تولید Chevy II آغاز شد تا سال ۱۹۶۸، این مدل از همین نام بهره می‌برد و Nova، پسوند مدل فول آپشن Chevy II بود اما از سال ۱۹۶۹ تا ۱۰ سال بعد، Nova به‌طور کلی جایگزین نام Chevy II شد. این خودرو روی پلت‌فرم X شورولت ساخته شد. پس از توقف تولید Nova در سال ۱۹۷۹، بار دیگر در سال ۱۹۸۵ در قالب یک خودرو کوچک‌تر که بر پایه تویوتا اسپرینتر ساخته می‌شد، بازگشت اما حیات آن تنها ۳ سال به طول انجامید.
عجله و شتابزدگی شورولت در تولید Nova، آن‌را به یکی از سریع‌ترین خودروهای توسعه یافته در طول تاریخ جنرال‌موتورز تبدیل کرده است. از زمانی که طراح شروع به طراحی کردتا خروج Nova از خط تولید، تنها ۱۸ ماه به طول انجامید و در طول این مدت، بیشتر طراحان و مهندسین شورولت، وقت خود را شبانه روز روی این مدل گذاشتند. برخلاف Corvair، مدل جدید قرار نبود که خاص و منحصربه‌فرد باشد، بلکه بالعکس قرار بود که به عنوان یک خودرو ساده وارد بازار شود. پروسه نام‌گذاری آن‌هم، به همین سرعت انجام شد. در روزهای آخر و درحالی‌که مدل جدید، بی‌هویت بود، بین ۲ نام مطرح شده Chevy II و Nova، نام اول برگزیده شد چراکه مسئولین اصرار داشتند تا نام خودرو جدید حتمأ باید با حرف C شروع شود تا بیان‌گر کلاس خودرو باشد. نام دوم نیز برای فول‌آپشن‌ترین مدل از Chevy II برگزیده شد. اما در سال ۱۹۶۹، Nova به‌طور کلی جایگزین نام انتخاب شده برای آن شد.
از آنجایی که Nova برای رقابت با فورد فالکون راهی بازار شده بود، بدنه‌های مختلفی از جمله سدان، استیشن، کوپه هاردتاپ دو در و کانورتیبل ۲ در را نیز شامل می‌شد و فقط نسخه وانت/کوپه آن برای رقابت با فورد فالکون Ranchero عرضه نشد تا موقعیت مدل El Camino از شورولت به خطر نیفتد. تولید Nova پس از چهار نسل، در سال ۱۹۷۹، خاتمه یافت.
شورولت ۴۰۰
۱۹۷۴-۱۹۶۲
شورولت ۴۰۰، خودرو کامپکتی بود که توسط جنرال‌موتورز آرژانتین، بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۴ تولید می‌شد. این خودرو به منظور رقابت با فورد فالکون و کرایسلر والیانت II راهی کارزار شد. این خودرو بر پایه خودروی ساخته شد که در بازار آمریکا با نام Chevy II و بعدها تحت نام Nova شناخته می‌شد. شورولت ۴۰۰ برخلاف همزادش که از آرایشات مختلف بدنه بهره می‌برد، تنها به‌صورت سدان چهار در ساخته می‌شد. این خودرو به منظور پاسخ به نیاز دهه ۶۰ میلادی مبنی بر خودرو کامپکت عرضه شد. این امر گریبان‌گیر تمامی‌خودروسازان بود، تا جایی که اکثر خودروسازان آمریکایی که به ساخت خودروهای غول‌پیکر مشغول بودند، از دهه ۶۰ میلادی به عرصه خودروهای کامپکت پای گذاشتند.
شورولت ۴۰۰ بر اساس این ایده شکل گرفت که در عین لوکس بودن، از ویژگی‌های اسپرت بهره ببرد در حالی‌که مدل chevy، فقط جنبه‌های اسپرت را ارائه می‌دهد. اما این امر موجب شد تا هر ۲ مدل، رقیبی برای یکدیگر باشند و به همین دلیل تولید Chevy در سال ۱۹۶۷ خاتمه یافت. در سال ۱۹۷۴، تولید شورولت ۴۰۰ با تعداد ۹۳ هزار دستگاه خاتمه یافت تا با شورولت مالیبو (برای بازار آرژانتین) جایگزین شود. تفاوت مالیبو آرژانتین با مالیبو آمریکای شمالی در این بود که نسخه عرضه شده در آرژانتین، بر پایه سدان چهار در Nova ساخته می‌شد.
شورولت Chevy
۱۹۷۸-۱۹۶۹
در سال ۱۹۶۲، شورولت ۴۰۰ با طراحی و بدنه شورولت Chevy II (۱۹۶۴-۱۹۶۲) به تولید رسید و شورولت به ناچار، تولید Chevy II را با نام Chevy ادامه داد که تولید آن از ۱۹۶۹ آغاز شد و تا ۱۹۷۸ ادامه یافت. یک مدل بالاتر با نام سوپر در سال ۱۹۷۳ معرفی شد که چراغ‌های راهنمای آن در جلو و عقب متفاوت بود و تزیینات چوبی در کابین دیده می‌شد. این مدل در ۲ نسل اول و دوم با موتورهای ۶ سیلندر خطی به حجم‌های ۳.۱۸، ۳.۸ و ۴.۱ لیتر عرضه می‌شد. اما از نسل سوم با همان موتور با حجم‌های ۳.۸ لیتری و ۴.۱ لیتری عرضه شد که کاربراتور آنها برای عملکرداسپرت‌تری تنظیم شده بود. فونت نسل سوم از این مدل، با مدل Nova بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۴ یکسان و به لبه کناری گلگیرها منتقل شده بود. تغییرات جزئی نظیر جابه‌جایی چراغ‌های راهنما در طرفین و تغییر محل فونت، بسیار بوده است.
در بازار آرژانتین، Chevy از همان جزئیات و عناصر همزاد آمریکایی‌اش بهره می‌برد با این تفاوت که از امکانات لوکس‌تری بهره می‌برد. شورولت Chevy مدل پایه، در این کشور به عنوان تاکسی، فعالیت خود را آغاز کرد. از محبوب‌ترین آپشن‌های این مدل باید به سقف وینیل، چرخ‌های رالی، فرمان اسپرت، صندلی‌های اسپرت با پشتی بلند و تزئینات چرم کابین، اشاره کرد. غالب تولیدات با رنگ مشکی برای کابین عرضه شدند. تولیدات آخرین سال شورولت Nova به دلیل تبلیغات ملی، با نام محلی Opus ۷۸ نیز شناخته می‌شد و با تجهیزاتی نظیر فرمان خودکار، سامانه تهویه مطبوع، صندلی‌های چرمی، آنتن الکتریکی و داشبورد جدید با کنسول مرکزی یکپارچه، مجهزترین سری از این مدل به‌شمار می‌رفت. نسخه سوپراسپرت یا همان SS، برای مدل کوپه و چهار در عرضه می‌شد که البته برای بازار آمریکای شمالی، نام SS تا سال ۱۹۹۴ و مدل ایمپالا SS نا آشنا بود. نسخه SS به یاری ۱۶۸ اسب‌بخار می‌توانست در ۱۱.۱ ثانیه، خود را از حالت سکون به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برساند.
شورولت Citation
۱۹۸۵-۱۹۸۰
این مدل از شورولت که تولید آن تنها ۵ سال ادامه یافت در سه آرایش هاچ‌بک سه‌در، کوپه ۲ در و هاچ‌بک ۵ در، عرضه شد تا جایگزین مدل Nova شود. با معرفی کاپریس/ایمپالا در سال ۱۹۷۷ و مالیبو در سال ۱۹۷۸، شورولت با عرضه Citation، برای بار دیگر، شاهد کاهش ابعاد در مدل هایش بود. اما این‌بار، این مدل بر پلت‌فرم X-Body این برند ساخته شد که نیروی موتور به محور جلو منتقل می‌شد. این مدل در کنار بیوک Skylark، اُلدزمبیل اُمِگا و پونتیاک فینیکس، به تولید رسید. شروع داستان این مدل به بحران سوخت سال ۱۹۷۳ میلادی باز می‌گردد که شورولت به شدت با کاهش فروش مدل‌های بزرگ و فول سایز خود مواجه شد.
فروش موفقیت‌آمیز مدل ساب کامپکت شورولت مونزا که در اواسط دهه ۷۰ میلادی معرفی شده بود، شورولت را به سمتی سوق داد که ساخت خودروهای کوچک و محور جلو با توجه به شرایط زمانه، می‌تواند فروش بهتری را برای آن به ارمغان بیاورد. از آنجایی که جنرال‌موتورز تنها یک دهه در ساخت پلت‌فرم‌های محور جلو تجربه داشت، کادیلاک الدورادو و اُلدزمبیل تورونادو هیچ‌یک خودروهای کامپکت و کم مصرفی به شمار نمی‌رفتند.
در سال ۱۹۷۶، شورولت پروتوتایپ‌هایی از مدل کامپکت محور جلو خود را تکمیل کرد اما عرضه نهایی آن‌که قرار بود در سال ۱۹۷۸ انجام شود، به سال ۱۹۸۰ موکول شد چراکه شورولت از مشکلات تأمین قطعات رنج می‌برد. تأمین‌کنندگان قطعات شورولت طبق دستور این برند، می‌بایست خود را برای تولید انبوه با تیراژ بسیار بالا آماده می‌کردند و عدم آمادگی به موقع آنها، باعث بروز این مشکل شده بود. تولید آن در سال ۱۹۸۵ متوقف شد تا با خودروهای ساخته شده روی پلت‌فرم L-Body جایگزین شود.
شورولت کاوالیِر (۲۰۰۴-۱۹۸۱)
شورولت کاوالیر در سال ۱۹۸۱ روی پلت‌فرم J، چشم به جهان گشود و در سال ۱۹۸۴، توانست با ۴۶۲ هزار دستگاه فروش، یک رکورد را در تاریخ خود ثبت کند. کاوالیر به عنوان جانشین مونزا عرضه شده بود. به‌طور هم‌زمان، فورد، کرایسلر و دوج نیز خودروهای کامپکت محور جلویی را عرضه کرده بودند. نسل اول آن که بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷ تولید می‌شد، در ۴ آرایش سدان دو و چهار در، هاچ‌بک و استیشن واگن عرضه شد. نسخه کانورتیبل در سال ۱۹۸۳، به خانواده کاوالیر افزوده شد که مجموع تولید آن از یک هزار دستگاه تجاوز نمی‌کند. سال ۱۹۸۴، نسل اول آن با یک فیس‌لیفت جزئی و با چراغ‌های چهارگانه، به‌روز رسانی شد و در سال بعد، موتور ۶ سیلندر برای آن به‌صورت آپشن، قابل سفارش بود. سال ۱۹۹۸، کاوالیر وارد نسل دوم و آرایش هاچ‌بک دو در، از خانواده این مدل حذف شد درحالی‌که آرایش‌های کوپه، سدان، واگن و کانورتیبل به حیات خود ادامه دادند.
نسخه سدان و واگن تقریبأ بدون تغییر باقی مانده بود درحالی که نسخه کوپه کاملأ بازطراحی شده بود و همین امر موجب شد تا در صندوق‌بار در سدان و کوپه با یکدیگر متفاوت باشند. موتور ۴ سیلندر خطی آن می‌توانست ۹۰ اسب‌بخار و ۶ سیلندر خورجینی با ۲.۸ لیتر حجم، ۱۲۵ اسب‌بخار تولید کند. در سال ۱۹۹۰، قدرت موتور پایه به ۹۵ اسب‌بخار افزایش یافت و موتور ۶ سیلندر خورجینی با افزایش حجم به ۳.۱ لیتر، می‌توانست ۱۴۰ اسب بخار تولید کند. سال بعد، این مدل با یک فیس‌لیفت مختصر راهی بازار شد و تغییرات ظاهری و فنی جزئی تا سال ۱۹۹۵ ادامه یافت که کاوالیر، وارد آخرین نسل خود شد. نسل سوم آن از منظر طراحی، به کلی دگرگون شده بود و ضمن سود جستن از ظاهر آیرودینامیک، از ابعاد بزرگ‌تری نیز بهره می‌برد که برخی از بخش‌های آن، کاپریس و کامارو را یادآور می‌شد. موتورهای ۶ سیلندر که در ۲ نسل اول به کار می‌رفت، با انواع ۴ سیلندر با قدرتی مشابه جایگزین شدند. نسل سوم از کاوالیر در ژاپن، تحت برند تویوتا به فروش رسید و در برخی از موارد نظیر کیفیت و استفاده از چرم، برتری‌هایی به شورولت داشت.
اما شورولت تا دهه ۶۰ میلادی، خودروهای بزرگی نظیر Bel Air، Nomad، Impala و امثال آن‌را تولید می‌کردتا اینکه در سال ۱۹۵۹، با سدان کوچک‌تر Corvair تصمیم گرفت، وارد بازار خودروهای کامپکت شود تا با قیمت پایین‌تر و ابعاد کوچک‌تر، بتواند مشتریان بیشتری را جلب کند. فروش نردیک به ۲ میلیون دستگاه در طول ۱۰ سال تولید این مدل، شورولت را بر آن داشت تا مدل‌های کامپکت بیشتری را ارائه کند و حتی در دهه ۷۰ میلادی با مدل Vega، وارد بازار خودروهای ساب کامپکت نیز شد. امروزه شاهد تولید خودروهای قصیر الجثه ای نظیر اِسپارک، سونیک، آوِئو و کروز از خودروسازی هستیم که روزگاری به دلیل ساخت خودروهای عظیم‌الجثه شهرت داشت. بیایید به اتفاق مروری بر تاریخچه خودروهای کامپکت شورولت داشته باشیم.
شورولت Corvair
۱۹۶۹-۱۹۵۹
Corvair نه تنها افتخار اولین خودرو کامپکت شورولت را با خود به یدک می‌کشد، بلکه تنها خودرو خانوادگی تولید انبوه آمریکایی در طول تاریخ بوده که از موتور خنک‌شونده توسط هوا در عقب بهره می‌برده است. Corvair آرایش کوپه ۲ در، کانورتیبل، سدان ۴ در، استیشن با نام Lakewood (که تولید آن تنها ۳ سال به طول انجامید)، وَن خانوداگی، وَن تجاری و حتی وانت‌بار را شامل می‌شد و خود Corvair به تنهایی یک خانواده از بدنه‌های مختلف را در بر می‌گرفت. این مدل برای رقابت با فولکس واگن بیتل، فورد فالکون، پلیموث والیانت و اشتودبِیکر لارک ساخته شد که همگی آنها به جز بیتل آلمانی، آمریکایی‌های نوپایی در بخش خودروهای کامپکت بودند. موتورهای در نظر گرفته شده برای این مدل، دو واحد ۶ سیلندر تخت را شامل می‌شد که یکی با ۲.۳ لیتر حجم، می‌توانست ۸۰ اسب بخار را تولید کند و دیگری با ۲.۴ لیتر حجم، ۹۵ اسب بخار داشت.
شورولت Corvair یک خودرو محبوب و بی نظیر بود و فروش بیش از یک میلیون و ۸۰۰ هزار دستگاه در ۲ نسل و در طول یک دهه، این ادعا را ثابت می‌کند. علاوه بر اینکه در سال ۱۹۶۰ میلادی، توانست عنوان (خودرو سال) را از سوی نشریه موتورترند، از آن خود کند. اما از آنجایی که از سامانه تعلیق نوین و متفاوتی از سایر خودروهای بهره می‌برد، بسیاری از منابع، آن‌را خودرویی ناامن، حتی در سرعت‌های پایین عنوان کردند. سازمان NHTSA هم در مورد این خودرو گفت که در هر سرعتی، احتمال از دست رفتن کنترل وجود دارد. و همین امر باعث شد تا تولید آن، در سال ۱۹۶۹ متوقف شود.
شورولت Chevy II/Nova
۱۹۷۹-۱۹۶۱
دو سال پس از تولید اولین خودرو کامپکت توسط شورولت، این خودروساز، دومین کامپکت خود را با نام Chevy II یا Nova، راهی بازار کرد. از سال ۱۹۶۱ که تولید Chevy II آغاز شد تا سال ۱۹۶۸، این مدل از همین نام بهره می‌برد و Nova، پسوند مدل فول آپشن Chevy II بود اما از سال ۱۹۶۹ تا ۱۰ سال بعد، Nova به‌طور کلی جایگزین نام Chevy II شد. این خودرو روی پلت‌فرم X شورولت ساخته شد. پس از توقف تولید Nova در سال ۱۹۷۹، بار دیگر در سال ۱۹۸۵ در قالب یک خودرو کوچک‌تر که بر پایه تویوتا اسپرینتر ساخته می‌شد، بازگشت اما حیات آن تنها ۳ سال به طول انجامید.
عجله و شتابزدگی شورولت در تولید Nova، آن‌را به یکی از سریع‌ترین خودروهای توسعه یافته در طول تاریخ جنرال‌موتورز تبدیل کرده است. از زمانی که طراح شروع به طراحی کردتا خروج Nova از خط تولید، تنها ۱۸ ماه به طول انجامید و در طول این مدت، بیشتر طراحان و مهندسین شورولت، وقت خود را شبانه روز روی این مدل گذاشتند. برخلاف Corvair، مدل جدید قرار نبود که خاص و منحصربه‌فرد باشد، بلکه بالعکس قرار بود که به عنوان یک خودرو ساده وارد بازار شود. پروسه نام‌گذاری آن‌هم، به همین سرعت انجام شد. در روزهای آخر و درحالی‌که مدل جدید، بی‌هویت بود، بین ۲ نام مطرح شده Chevy II و Nova، نام اول برگزیده شد چراکه مسئولین اصرار داشتند تا نام خودرو جدید حتمأ باید با حرف C شروع شود تا بیان‌گر کلاس خودرو باشد. نام دوم نیز برای فول‌آپشن‌ترین مدل از Chevy II برگزیده شد. اما در سال ۱۹۶۹، Nova به‌طور کلی جایگزین نام انتخاب شده برای آن شد.
از آنجایی که Nova برای رقابت با فورد فالکون راهی بازار شده بود، بدنه‌های مختلفی از جمله سدان، استیشن، کوپه هاردتاپ دو در و کانورتیبل ۲ در را نیز شامل می‌شد و فقط نسخه وانت/کوپه آن برای رقابت با فورد فالکون Ranchero عرضه نشد تا موقعیت مدل El Camino از شورولت به خطر نیفتد. تولید Nova پس از چهار نسل، در سال ۱۹۷۹، خاتمه یافت.
شورولت ۴۰۰
۱۹۷۴-۱۹۶۲
شورولت ۴۰۰، خودرو کامپکتی بود که توسط جنرال‌موتورز آرژانتین، بین سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۷۴ تولید می‌شد. این خودرو به منظور رقابت با فورد فالکون و کرایسلر والیانت II راهی کارزار شد. این خودرو بر پایه خودروی ساخته شد که در بازار آمریکا با نام Chevy II و بعدها تحت نام Nova شناخته می‌شد. شورولت ۴۰۰ برخلاف همزادش که از آرایشات مختلف بدنه بهره می‌برد، تنها به‌صورت سدان چهار در ساخته می‌شد. این خودرو به منظور پاسخ به نیاز دهه ۶۰ میلادی مبنی بر خودرو کامپکت عرضه شد. این امر گریبان‌گیر تمامی‌خودروسازان بود، تا جایی که اکثر خودروسازان آمریکایی که به ساخت خودروهای غول‌پیکر مشغول بودند، از دهه ۶۰ میلادی به عرصه خودروهای کامپکت پای گذاشتند.
شورولت ۴۰۰ بر اساس این ایده شکل گرفت که در عین لوکس بودن، از ویژگی‌های اسپرت بهره ببرد در حالی‌که مدل chevy، فقط جنبه‌های اسپرت را ارائه می‌دهد. اما این امر موجب شد تا هر ۲ مدل، رقیبی برای یکدیگر باشند و به همین دلیل تولید Chevy در سال ۱۹۶۷ خاتمه یافت. در سال ۱۹۷۴، تولید شورولت ۴۰۰ با تعداد ۹۳ هزار دستگاه خاتمه یافت تا با شورولت مالیبو (برای بازار آرژانتین) جایگزین شود. تفاوت مالیبو آرژانتین با مالیبو آمریکای شمالی در این بود که نسخه عرضه شده در آرژانتین، بر پایه سدان چهار در Nova ساخته می‌شد.
شورولت Chevy
۱۹۷۸-۱۹۶۹
در سال ۱۹۶۲، شورولت ۴۰۰ با طراحی و بدنه شورولت Chevy II (۱۹۶۴-۱۹۶۲) به تولید رسید و شورولت به ناچار، تولید Chevy II را با نام Chevy ادامه داد که تولید آن از ۱۹۶۹ آغاز شد و تا ۱۹۷۸ ادامه یافت. یک مدل بالاتر با نام سوپر در سال ۱۹۷۳ معرفی شد که چراغ‌های راهنمای آن در جلو و عقب متفاوت بود و تزیینات چوبی در کابین دیده می‌شد. این مدل در ۲ نسل اول و دوم با موتورهای ۶ سیلندر خطی به حجم‌های ۳.۱۸، ۳.۸ و ۴.۱ لیتر عرضه می‌شد. اما از نسل سوم با همان موتور با حجم‌های ۳.۸ لیتری و ۴.۱ لیتری عرضه شد که کاربراتور آنها برای عملکرداسپرت‌تری تنظیم شده بود. فونت نسل سوم از این مدل، با مدل Nova بین سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۴ یکسان و به لبه کناری گلگیرها منتقل شده بود. تغییرات جزئی نظیر جابه‌جایی چراغ‌های راهنما در طرفین و تغییر محل فونت، بسیار بوده است.
در بازار آرژانتین، Chevy از همان جزئیات و عناصر همزاد آمریکایی‌اش بهره می‌برد با این تفاوت که از امکانات لوکس‌تری بهره می‌برد. شورولت Chevy مدل پایه، در این کشور به عنوان تاکسی، فعالیت خود را آغاز کرد. از محبوب‌ترین آپشن‌های این مدل باید به سقف وینیل، چرخ‌های رالی، فرمان اسپرت، صندلی‌های اسپرت با پشتی بلند و تزئینات چرم کابین، اشاره کرد. غالب تولیدات با رنگ مشکی برای کابین عرضه شدند. تولیدات آخرین سال شورولت Nova به دلیل تبلیغات ملی، با نام محلی Opus ۷۸ نیز شناخته می‌شد و با تجهیزاتی نظیر فرمان خودکار، سامانه تهویه مطبوع، صندلی‌های چرمی، آنتن الکتریکی و داشبورد جدید با کنسول مرکزی یکپارچه، مجهزترین سری از این مدل به‌شمار می‌رفت. نسخه سوپراسپرت یا همان SS، برای مدل کوپه و چهار در عرضه می‌شد که البته برای بازار آمریکای شمالی، نام SS تا سال ۱۹۹۴ و مدل ایمپالا SS نا آشنا بود. نسخه SS به یاری ۱۶۸ اسب‌بخار می‌توانست در ۱۱.۱ ثانیه، خود را از حالت سکون به سرعت یکصد کیلومتر بر ساعت برساند.
شورولت Citation
۱۹۸۵-۱۹۸۰
این مدل از شورولت که تولید آن تنها ۵ سال ادامه یافت در سه آرایش هاچ‌بک سه‌در، کوپه ۲ در و هاچ‌بک ۵ در، عرضه شد تا جایگزین مدل Nova شود. با معرفی کاپریس/ایمپالا در سال ۱۹۷۷ و مالیبو در سال ۱۹۷۸، شورولت با عرضه Citation، برای بار دیگر، شاهد کاهش ابعاد در مدل هایش بود. اما این‌بار، این مدل بر پلت‌فرم X-Body این برند ساخته شد که نیروی موتور به محور جلو منتقل می‌شد. این مدل در کنار بیوک Skylark، اُلدزمبیل اُمِگا و پونتیاک فینیکس، به تولید رسید. شروع داستان این مدل به بحران سوخت سال ۱۹۷۳ میلادی باز می‌گردد که شورولت به شدت با کاهش فروش مدل‌های بزرگ و فول سایز خود مواجه شد.
فروش موفقیت‌آمیز مدل ساب کامپکت شورولت مونزا که در اواسط دهه ۷۰ میلادی معرفی شده بود، شورولت را به سمتی سوق داد که ساخت خودروهای کوچک و محور جلو با توجه به شرایط زمانه، می‌تواند فروش بهتری را برای آن به ارمغان بیاورد. از آنجایی که جنرال‌موتورز تنها یک دهه در ساخت پلت‌فرم‌های محور جلو تجربه داشت، کادیلاک الدورادو و اُلدزمبیل تورونادو هیچ‌یک خودروهای کامپکت و کم مصرفی به شمار نمی‌رفتند.
در سال ۱۹۷۶، شورولت پروتوتایپ‌هایی از مدل کامپکت محور جلو خود را تکمیل کرد اما عرضه نهایی آن‌که قرار بود در سال ۱۹۷۸ انجام شود، به سال ۱۹۸۰ موکول شد چراکه شورولت از مشکلات تأمین قطعات رنج می‌برد. تأمین‌کنندگان قطعات شورولت طبق دستور این برند، می‌بایست خود را برای تولید انبوه با تیراژ بسیار بالا آماده می‌کردند و عدم آمادگی به موقع آنها، باعث بروز این مشکل شده بود. تولید آن در سال ۱۹۸۵ متوقف شد تا با خودروهای ساخته شده روی پلت‌فرم L-Body جایگزین شود.
شورولت کاوالیِر (۲۰۰۴-۱۹۸۱)
شورولت کاوالیر در سال ۱۹۸۱ روی پلت‌فرم J، چشم به جهان گشود و در سال ۱۹۸۴، توانست با ۴۶۲ هزار دستگاه فروش، یک رکورد را در تاریخ خود ثبت کند. کاوالیر به عنوان جانشین مونزا عرضه شده بود. به‌طور هم‌زمان، فورد، کرایسلر و دوج نیز خودروهای کامپکت محور جلویی را عرضه کرده بودند. نسل اول آن که بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۷ تولید می‌شد، در ۴ آرایش سدان دو و چهار در، هاچ‌بک و استیشن واگن عرضه شد. نسخه کانورتیبل در سال ۱۹۸۳، به خانواده کاوالیر افزوده شد که مجموع تولید آن از یک هزار دستگاه تجاوز نمی‌کند. سال ۱۹۸۴، نسل اول آن با یک فیس‌لیفت جزئی و با چراغ‌های چهارگانه، به‌روز رسانی شد و در سال بعد، موتور ۶ سیلندر برای آن به‌صورت آپشن، قابل سفارش بود. سال ۱۹۹۸، کاوالیر وارد نسل دوم و آرایش هاچ‌بک دو در، از خانواده این مدل حذف شد درحالی‌که آرایش‌های کوپه، سدان، واگن و کانورتیبل به حیات خود ادامه دادند.
نسخه سدان و واگن تقریبأ بدون تغییر باقی مانده بود درحالی که نسخه کوپه کاملأ بازطراحی شده بود و همین امر موجب شد تا در صندوق‌بار در سدان و کوپه با یکدیگر متفاوت باشند. موتور ۴ سیلندر خطی آن می‌توانست ۹۰ اسب‌بخار و ۶ سیلندر خورجینی با ۲.۸ لیتر حجم، ۱۲۵ اسب‌بخار تولید کند. در سال ۱۹۹۰، قدرت موتور پایه به ۹۵ اسب‌بخار افزایش یافت و موتور ۶ سیلندر خورجینی با افزایش حجم به ۳.۱ لیتر، می‌توانست ۱۴۰ اسب بخار تولید کند. سال بعد، این مدل با یک فیس‌لیفت مختصر راهی بازار شد و تغییرات ظاهری و فنی جزئی تا سال ۱۹۹۵ ادامه یافت که کاوالیر، وارد آخرین نسل خود شد. نسل سوم آن از منظر طراحی، به کلی دگرگون شده بود و ضمن سود جستن از ظاهر آیرودینامیک، از ابعاد بزرگ‌تری نیز بهره می‌برد که برخی از بخش‌های آن، کاپریس و کامارو را یادآور می‌شد. موتورهای ۶ سیلندر که در ۲ نسل اول به کار می‌رفت، با انواع ۴ سیلندر با قدرتی مشابه جایگزین شدند. نسل سوم از کاوالیر در ژاپن، تحت برند تویوتا به فروش رسید و در برخی از موارد نظیر کیفیت و استفاده از چرم، برتری‌هایی به شورولت داشت.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر