کوچ اجباریِ کودکان کار به شبکه‌های زیرزمینی

روزنامه ایران: رئیس انجمن مددکاران اجتماعی از کوچ اجباری کودکان کار از کف خیابان‌ها به شبکه‌های زیرزمینی خبر داد.

سیدحسن موسوی‌چلک می‌گوید:

کودکان کار در قانون، افراد زیر 18 سال تعریف شده‌اند. از سوی دیگر طبق قانون کار، فعالیت و کار بچه‌های زیر 15 سال ممنوع است اما طبق ماده 80 قانون کار، افرادی که در بازه سنی 15 تا 18 سال قرار می‌گیرند، کارگر نوجوان نامیده می‌شوند و در صورتی می‌توانند کار کنند که فعالیت آنها مغایر سلامت روان و جسم‌شان نباشد. بنابراین می‌توان گفت که ما کار نوجوانان را در جامعه پذیرفته‌ایم.

در هیچ نقطه‌ای از جهان، جذب و ساماندهی کودکان کار و خیابان به این صورت غیرکارشناسی صورت نمی‌گیرد. حقیقت این است که اغلب کودکان کار با خانواده‌های خود در ارتباط هستند و می‌توان گفت که بیش از 80 درصد آنها کارتن‌خواب نیستند.

گروهی از این کودکان با خانواده‌هایشان زندگی می‌کنند و گروهی دیگر بدسرپرست و در نهایت گروهی هم بی‌سرپرست هستند، اما بخش عمده‌ای از آنها برای تأمین نیاز مالی و با اطلاع خانواده وارد خیابان‌ها می‌شوند.

(با اشاره به اینکه وقتی فقر گسترش پیدا می‌کند پدیده‌هایی مثل کودک‌کار افزایش می‌یابد): آیا در کشور تأمین‌اجتماعی فراگیر و مناسبی وجود دارد که تکافوی نیاز خانواده باشد؟ پاسخ به این پرسش ثابت می‌کند که جمع‌آوری کودکان کار و خیابان به این شکل نه تنها کمکی به این کودکان و جامعه نمی‌کند بلکه از جمله طرح‌هایی است که تجربه شده و محکوم به شکست است. در حقیقت این طرح بیشتر یک دستور است و نتیجه عکس خواهد داد.

موضوع کودکان‌کار و خیابان یک موضوع اجتماعی است. مگر می‌شود موضوعات اجتماعی را با یک طرح ضربتی حذف کرد. کودکان خیابان معلول فقر و نابسامانی و گسترش آسیب‌های اجتماعی هستند و به سادگی حذف نخواهند شد.

اگر به زور این کودکان از خیابان‌ها حذف شوند، به اجبار خانواده‌ها به کارهای دیگری تن خواهند داد. این در حالی است که گاهی خیابان‌ها برای این کودکان از کارگاه‌های زیرزمینی امن‌تر است. از این‌رو باید شرایطی فراهم شود ساعاتی که کودکان در خیابان‌ها می‌گذرانند کم‌تر شود و آنها ضمن برخورداری از مراقبت‌های بهداشتی، امنیت را هم تجربه کنند.

بهتر است شبکه یاری کودکان و تشکل‌های حمایت از کودکان که در حدود 34 NGO هستند برای حل این معضل اجتماعی وارد شوند و با جذب کودکان، آموزش و توانمندسازی آنها از افزایش آسیب پیشگیری و در کمرنگ کردن این مشکل اجتماعی اقدام کنند و البته این مهم با کمک دولت امکانپذیر است.