آقای فرمان آرا مشکل مملکت رقصیدن نیست!
«دلم می خواد» به نوعی ادامه همان مسیر فیلمسازی «بهمن فرمان آرا» طی چند فیلم اخیرش است که نشان می دهد فیلمساز از جامعه خودش و طبقات مختلفی که در آن زیست دارند بی اطلاع است...
روزنامه جوان دریادداشتی انتقادی بیشتر از آن که «دلم میخواد» را نقد کرده باشد، «بهمن فرمان آرا» را نقد کرده، بخشی از یادداشت این روزنامه اصولگرا را در ادامه می خوانیم:
در ابتدای فیلم نویسنده به یک مطب روانپزشکی می رود و در آنجا هجمه ای از افراد را می بینیم که مشکلات روانی کوچک و بزرگی در سنین مختلفی دارند که چاره ای ندارند جز اینکه در این فضا نفس بکشند و هر شرایطی که منجر شده آنها به این وضعیت برسند در آخر باید آنها زندگی کنند و شکل زندگی آنها را فرمان آرا با رقصیدن به طور همیشگی تجویز می کند و جامعه بیماری که ساخته را با رقصیدن حل و فصل می کند و دست آخر هم وقتی کار به کلانتری و قانون می رسد آنجا هم نشان می دهد که نیاز امروز همه از جمله سرباز کلانتری با رقصیدن حل می شود، این چه تجویز حقیرانه ای برای مردم این سرزمین است و این عنوان «دلم می خواد» قرار است چه بار مسئولانه ای به آنها دهد که با اشتیاق به این سمت بروند!
اینکه نویسنده در چه فعل و انفعالی در ذهنش موسیقی رقص گونه شکل می گیرد و اینکه چطور همه بعد از اینکه یک شب می رقصند و روز بعد عصبی و به هم می پرند و یا اینکه چرا همه زنان فیلم باردار هستند و بچه های آنها در گهواره می رقصند یا چطور بچه معتاد نویسنده به خوشی و خرمی زندگی اش می رسد از حفره های فیلمنامه است که تحلیل و رمزگشایی آنها خارج از خود فیلم است که فضیلت نیست بلکه ناتوانی فیلمنامه نویس است. ظاهرا بهمن فرمان آرا خواسته فيلم كمدي روشنفكري بسازد و تا جايي كه ممكن است به زمين و زمان تيكه بيندازد ولي چيزي كه مشخص است فيلم از حد يك ايده ابتدايي و ابتر بيشتر پيش نمي رود.
فیلم فرمان آرا تنها یک کمدی سیاه اجتماعی نیست بلکه سرشار از شلختگی در بیان یک ایده از سمت فیلمسازش است و این بیان هم دو پهلو است، در جایی دیگر ما با شخصیتی زن خیابانی مواجه می شویم که تلکه بگیر است و می خواهد از کشور مهاجرت کند اما نویسنده فیلم به او توصیه می کند که نرود و در کشورش بماند، فیلم اساسا در خلق بحرانی که ازش دم می زند ناتوان است و اگر به دنبال یک فیلم کمدی فانتزی جذاب می رفت قطعا موفق تر از پزهای روشنفکری می شد، کمدی فانتزی ای که لحنش کمک می کرد در خلق موقعیت هایی که بار کمدی را بیشتر برای مخاطب فراهم کند و همچنین در این گونه فضا سازی می توان به کمدی بزن بکوب هم رسید اما فیلم فرمان آرا در اندازه کوچکی نسبت به این پیشنهاد قدم برمی دارد و به نوعی سهل ترین روش را برمی گزیند و در آخر با فیلمی طرف هستیم که در بیان فرمی بسیار عقب و ماندگار نخواهد بود.
نظر کاربران
متاسفانه روزنامه جوان هم مثل برخی دیگه ار روزنامه ها خیلی سطحی هست. مسئله در فیلم رقص نبود. دوستان عزیز این روزنامه سطحی می بینند، سطحی فکر می کنند، سطحی تحلیل می کنند، کاش حداقل محتوای سطحی را با قلمی خوب می نوشتند ولی قلمشون هم سطحیه!!