ابداع سرنگ دارورسانی به مدارهای مغز
پژوهشگران دانشگاه ام‌آی‌تی، نوعی سوزن ابداع کرده‌اند که می‌تواند دارو را به بخش‌های گوناگون مغز منتقل کند.
خبرگزاری ایسنا و به نقل از گیزمگ، هنگام درمان اختلالات قسمت‌های خاصی از مغز، یکی از مشکلات دریافت داروها به صورت خوراکی یا وریدی، تاثیر این داروها بر کل مغز و احتمالا ایجاد عوارض جانبی است.
دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست" (MIT)، سوزن بسیار باریکی ابداع کرده‌اند که می‌تواند دوزهای کمی از دارو را به بخش‌هایی از مغز که به کوچکی یک میلی‌متر مکعب هستند، برساند.
این ابزار که "میندز" (MiNDS)یا "سیستم دارورسانی عصبی مینیاتوری" نام دارد، شامل چندین لوله است که در یک "کانولا"(سوزن) به عرض یک تار موی انسان قرار دارند.
هر یک از این لوله‌ها یا کانال‌ها، قطری حدود ۳۰ میکرومتر دارد و می‌تواند نوع متفاوتی از دارو را منتقل کند.
پژوهشگران در بررسی‌های آزمایشگاهی، کانولا را به پمپ‌های کوچکی که می‌توانست زیر پوست کار گذاشته شود متصل و سپس از یک کانال برای رساندن دارویی موسوم به "موسکیمول"(muscimol) به ناحیه توده سیاه مغز موش زنده استفاده کردند.
همان‌گونه که پیش‌بینی شده بود، این کار موجب شد موش‌ها نشانه‌هایی مشابه پارکینسون بروز دهند. درهرحال، هنگامی که کانال دیگری برای رساندن دوزی از محلول نمکی که موسکیمول را پاک می‌کرد، استفاده شد، این نشانه‌ها متوقف شدند.
براساس گزارشات، کانولاها می‌توانند با تقریبا هر طول یا ضخامتی داشته و در حیوانات گوناگون و انسان، مورد استفاده قرار گیرند.
علاوه بر این، برای درمان اختلالات عصبی با نور یا الکترودهایی که چگونگی فعالیت الکتریکی تغییرات عصب‌ها را پس از درمان دارویی بررسی می‌کنند، می‌توان در این کانال‌ها به جای لوله‌ها، از فیبر نوری استفاده کرد.
پروفسور "آن گریبیل" (Ann Graybiel)، عضو این گروه پژوهشی می‌گوید: حتی اگر دانشمندان و پزشکان بتوانند یک مولکول درمانی را برای درمان اختلالات عصبی شناسایی کنند، مشکل دشوار چگونگی رساندن دارو به سلول‌های مورد نظر که بیش‌تر تحت تاثیر اختلال هستند، باقی می‌ماند. به دلیل پیچیدگی مغز به راه‌های دقیق جدیدی برای رساندن داروها یا عوامل درمانی مربوط به نقطه مورد نظر، نیاز است.
اخیرا مقاله‌ای در مورد این پژوهش، در مجله " Science Translational Medicine" به چاپ رسید.
دانشمندان موسسه فناوری ماساچوست" (MIT)، سوزن بسیار باریکی ابداع کرده‌اند که می‌تواند دوزهای کمی از دارو را به بخش‌هایی از مغز که به کوچکی یک میلی‌متر مکعب هستند، برساند.
این ابزار که "میندز" (MiNDS)یا "سیستم دارورسانی عصبی مینیاتوری" نام دارد، شامل چندین لوله است که در یک "کانولا"(سوزن) به عرض یک تار موی انسان قرار دارند.
هر یک از این لوله‌ها یا کانال‌ها، قطری حدود ۳۰ میکرومتر دارد و می‌تواند نوع متفاوتی از دارو را منتقل کند.
پژوهشگران در بررسی‌های آزمایشگاهی، کانولا را به پمپ‌های کوچکی که می‌توانست زیر پوست کار گذاشته شود متصل و سپس از یک کانال برای رساندن دارویی موسوم به "موسکیمول"(muscimol) به ناحیه توده سیاه مغز موش زنده استفاده کردند.
همان‌گونه که پیش‌بینی شده بود، این کار موجب شد موش‌ها نشانه‌هایی مشابه پارکینسون بروز دهند. درهرحال، هنگامی که کانال دیگری برای رساندن دوزی از محلول نمکی که موسکیمول را پاک می‌کرد، استفاده شد، این نشانه‌ها متوقف شدند.
براساس گزارشات، کانولاها می‌توانند با تقریبا هر طول یا ضخامتی داشته و در حیوانات گوناگون و انسان، مورد استفاده قرار گیرند.
علاوه بر این، برای درمان اختلالات عصبی با نور یا الکترودهایی که چگونگی فعالیت الکتریکی تغییرات عصب‌ها را پس از درمان دارویی بررسی می‌کنند، می‌توان در این کانال‌ها به جای لوله‌ها، از فیبر نوری استفاده کرد.
پروفسور "آن گریبیل" (Ann Graybiel)، عضو این گروه پژوهشی می‌گوید: حتی اگر دانشمندان و پزشکان بتوانند یک مولکول درمانی را برای درمان اختلالات عصبی شناسایی کنند، مشکل دشوار چگونگی رساندن دارو به سلول‌های مورد نظر که بیش‌تر تحت تاثیر اختلال هستند، باقی می‌ماند. به دلیل پیچیدگی مغز به راه‌های دقیق جدیدی برای رساندن داروها یا عوامل درمانی مربوط به نقطه مورد نظر، نیاز است.
اخیرا مقاله‌ای در مورد این پژوهش، در مجله " Science Translational Medicine" به چاپ رسید.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر