حمله به یک تهیه کننده؛ او پدرخوانده است
جواد محرمي در روزنامه جوان نوشت: بخش قابل‌توجهي از مقدرات سينماي ايران امروزه بيش از آنكه در سازمان سينمايي و مراكز و نهادهاي ديگر رقم بخورد، از سوي دفاتر توليد و پخش فيلم در حال رقم خوردن است. نگاهي به نقش تعيين‌كننده بخش خصوصي در سينماي ايران نشان‌دهنده همين واقعيت است.
نام سرتيپي زماني در سينماي ايران برجسته شد كه وي به خاطر يكسري روابط با فيلمسازان، فيلم‌هاي خوب را قبل از رونمايي در جشنواره مي‌ديد و فيلم‌هاي به اصطلاح بفروش را گلچين و براي پخش با آنها وارد مذاكره مي‌شد. اگر به ليست فيلم‌هاي بفروش اين چند سال اخير سينماي ايران نگاهی بندازيم، عمده آنها را فيلميران پخش کرده است، آن هم به واسطه لابي‌گري و رايزني‌هاي شخص سرتيپي.
اما بار ديگر كه نام سرتيپي سر زبان افتاد به خاطر مديريت پرديس كوروش بود. سرتيپي با برقراري ارتباط با مدير عامل «هلدينگ گلرنگ» توانست آنها را مجاب كند كه در مجتمع تجاري كوروش يك پرديس سينمايي هم بسازند. اين پرديس هم اكنون پرفروش‌ترين سينماي كشور است. بخش خصوصي به واسطه ساخت و توسعه سالن‌هاي جديد سينمايي رفته‌رفته به بخشي قدرتمند تبديل شد و توانست انحصار و اقتدار دولتي را بشكند، تا حدي كه اين اقتدار توانست رفته‌رفته روي محتواي آثار نيز تأثيرگذار باشد.
علي سرتيپي را بايد نماد سرمايه در سينماي ايران تلقي كرد؛ سرمايه‌اي كه به طور عادي و طبيعي نمي‌توان از آن انتظار داشت درباره اقتضائات و سياست‌هاي سينمايي نقشي تعيين‌كننده داشته باشد، اما وقتي پول حرف اول را بزند تأثير آن را نمي‌توان ناديده گرفت. سرمايه به طور طبيعي رسالت اصلي سينما در فرهنگ‌سازي را ناديده مي‌گيرد، وقتي پاي مديريت ضعيف در ميان باشد در واقع اين سرمايه است كه جولان مي‌دهد.
سرتيپي اگر چه از سال ۷۰ به عنوان بازيگر با فيلم‌هاي دايي خود يعني رسول صدرعاملي پا به سينما گذاشت، اما فعاليت‌هاي جدي و اثرگذار او در سينما از سال ۸۱ اتفاق افتاد؛ زماني كه او در مقام تهيه‌كننده اقدام به ساخت فيلم «توكيو بدون توقف» كرد. او از آن سال تا به امروز فيلم‌هاي ديگري نظير «ديشب باباتو ديدم آيدا»(رسول صدر عاملي)، «آكواريوم»(ايرج قادري)، «نصف مال من، نصف مال تو» (وحيد نيكخواه آزاد)، «نيش زنبور»(حميدرضا صلاحمند)، «ورود آقايان ممنوع» (رامبد جوان)، «جيب‌بر خيابان جنوبي»(سياوش اسدي)، «پل چوبي» (مهدي كرم پور)، «شهر‌موش‌ها۲»(مرضيه برومند)، «شكاف»(كيارش اسدي زاده) و «دراكولا»(رضا عطاران) را در مقام تهيه‌كننده كار كرده است.
در حالي‌كه حيدريان در رؤياي كمپاني‌سازي است، اين فيلميران و شركت‌هايي از اين دست هستند كه در سينماي ايران تأثيرگذار هستند. فيلميران از سال ۸۳ با ادغام چهار شركت فيلمسازي «فيلمسازان جوان» به مديريت غلامرضا موسوي، «ميلاد فيلم» به مديريت رسول صدرعاملي، «آفتاب نگاران» به مديريت محمدرضا تخت كشيان و «سيران فيلم» به مديريت حميد اعتباريان شكل گرفت و ساماندهي شد. سرتيپي با اين ادغام سال‌هاست مديرعامل مؤسسه بين‌المللي پخش «فيلميران» است.
ظاهراً همين حالا سرتيپي در توليد شش فيلم كمدي و سه فيلم اجتماعي در حال ساخت مشاركت دارد. اينكه علي سرتيپي دقيقاً چقدر در توليد و اكران فيلم‌هاي كمدي ضعيف و نازل نقش‌آفرين است، احتياج به بررسي بيشتري دارد، اما قدرت گرفتن بخش خصوصي و ضعف مديريت دولتي در سال‌هاي اخير منجر به اين شده كه صدرنشين آثار سينماي ايران آثار چيپي چون «من سالوادور نيستم» و «پنجاه كيلو آلبالو» باشند.
ارسال نظر