این تروریست های بی گناه
چند دهه پیش در بحبوحه جنگ های داخلی بعضی از کشورهای آفریقایی مسئله کودکان سرباز توجه فعالان حوزه حقوق کودکان را به خود جلب کرد.گزارش های موجود نشان می دهد در ۲۰ سال اخیر، تعداد این کودکان در نقاط مختلف دنیا و در نبردهای گوناگون بیشتر شده است.
گزارش های موجود نشان می دهد در ۲۰ سال اخیر، تعداد این کودکان در نقاط مختلف دنیا و در نبردهای گوناگون بیشتر شده است. به دلیل پاسخگو نبودن دولت ها و دسترسی نداشتن به اطلاعات دقیق در کشورهای جنگ زده نمی توان آمار دقیقی از این کودکان در سراسر دنیا منتشر کرد؛ با این حال فعالان این حوزه تعداد این کودکان را هزاران نفر برآورد می کنند. در این میان حتی حضور کودکان زیر ۱۰ سال نیز در میادین جنگی گزارش شده است. گفته می شود حدود ۴۰ درصد از این کودکان را دختران تشکیل می دهند که آسیب های وارد شده به آنها در مقایسه با پسران به مراتب بیشتر است.
سایه بوکوحرام بر سر کودکان
دقیقا سه سال پیش و در همین روزها بود که ۲۷۰ دانش آموز دختر در شهر چیبوک در شمال شرقی نیجریه به دست تروریست های بوکوحرام دزدیده شدند. این اتفاق جهان را در شوک فرو برد و جنبشی بین المللی با هشتگ «دختران ما را بازگردانید» شروع به کار کرد اما پس از گذشت چند ماه، از تب و تاب این جنبش نیز کاسته شد و به این موضوع توجه نشد که کودکان بیشتری ممکن است به چنین سرنوشتی دچار شوند.
از آن زمان تاکنون دست کم ۱.۳ میلیون کودک توسط بوکوحرام از چهار کشور منطقه «دریاچه چاد» (کامرون، چاد، نیجر و نیجریه) ربوده شده اند. شاید کودکان آفریقایی این منطقه این روزها منتظر به راه افتادن کمپینی با نام «کودکی ما را بازگردانید» باشند.
نکته تاسف بارتر این است که عامل ۸۰ درصد از این بمب گذاری های انتحاری، دختران زیر ۱۵ سال بوده اند. در میان این کشورها، کامرون را می توان رکورددار در این زمینه دانست، چرا که در دو سال اخیر ۲۷ کودک در این کشور عملیات انتحاری انجام داده اند. حتی دختران و پسرانی هشت ساله نیز در میان این بمب گذاران دیده شده اند. «ماری پیئر پوری» از مدیران ارشد یونیسف با بیان این که این روزها حضور دختران و پسران کم سن و سال در بازارهای شلوغ و ایستگاه های بازرسی این چهار کشور یک تهدید محسوب می شود، می گوید فقط می توان این افراد را قربانی تلقی کرد.
بخش هایی از این گزارش به چنین آمار و ارقام تلخی اشاره می کند؛ اما حقیقت موجود نشان می دهد بوکوحرام برای دزدیدن و استفاده از این کودکان برای انجام عملیات خود ساختار و سیستم بسیار دقیقی را دنبال می کند. ربودن دختران در چیبوک را می توان فقط یک مورد از ده ها نمونه ای دانست که تا به امروز نیز ادامه دارد. گزارش ها نشان می دهد ربودن این کودکان با برنامه ریزی بسیار دقیق انجام شده و با نهادینه کردن ترس در وجود این کودکان، از آنها به عنوان نیروهایی کاملا مطیع استفاده می کنند.
نیروها و اعضای این گروه تروریستی، معمولا دختران کم سن و سال را در محل های شلوغ و بازارها نشان می کنند و با انجام حملات شبانه آنها را با خشونت تمام از تخت خواب های شان می ربایند. در برخی از موارد، تروریست ها برای ترساندن هر چه بیشتر این کودکان، والدین آنها را مقابل چشمان شان به رگبار می بندند. پس از این مرحله، مسافرت طولانی کودکان از میان جنگل ها و کوه ها شروع می شود تا به مقرهای نظامی بوکوحرام برسند. دختران در آنجا یا به اجبار به ازدواج اعضای بوکوحرام در می آیند یا عنوان برده را پیدا می کنند. در برخی از موارد پسران نیز مورد اذیت و آزار جنسی قرار گرفته اند.
نکته دردآور این است که حتی برخی از این کودکان با گذراندن دوره های آموزشی مجبور می شوند مسئولیت ربایش کودکان دیگر از آغوش مادران را بر عهده بگیرند. در حالی که ارتش چهار کشور در حال مبارزه با بوکوحرام هستند، این تروریست ها برای جبران کمبودهای لجستیک و پر کردن خلأ نیروهای خود، از کودکان استفاده می کنند.
این کودکان و به ویژه دختران تصور می کنند فرار از دست تروریست ها به معنای پایان یافتن تمام مشکلات آنها است؛ اما به دلیل فضای اجتماعی حاکم بر این کشورها و همچنین بدنامی اسارت و ازدواج با اعضای بوکوحرام، شرایط مساعدی برای آنها رقم نمی خورد.
حمله های بوکوحرام و ربودن کودکان در این کشورها، تاثیرهای مخربی نیز بر مسئله آموزش داشته است. بنا به اطلاعات موجود، در چند سال اخیر در چهار کشور یاد شده بیش از هزار و ۸۰۰ مدرسه بسته یا به طور کلی تخریب شده است. ۶۷۰ هزار کودک از ادامه تحصیل محروم شده اند. با انجام برخی از تلاش ها تعدادی از این مدارس بازگشایی شده اما والدین از ترس حمله های انتقامی بوکوحرام راضی به فرستادن کودکان خود به این مدارس نیستند.
سال 2014 که تروریست های داعش به موصل حمله کردند و دومین شهر بزرگ عراق را به تصرف خود در آوردند، کرم خالد 18 ساله بود و در تنها یتیم خانه این شهر فعالیت می کرد. هنوز چند روز از اشغال این شهر نگذشته بود که تروریست ها به این مرکز حمله کردند و تمام کتاب های کودکان و نوجوانان را آتش زدند. آنها کودکان را مورد ضرب و شتم شدید قرار دادند و در نهایت این افراد کم سن و سال را وارد برنامه های افراطی خود کردند.
خالد که سال گذشته از موصل فرار کرد و این روزها در کمپ آوارگان در منطقه خودمختار کردستان عراق زندگی می کند، درباره آن روزها می گوید: «ترس تمام وجود کودکان را گرفته بود و همین موجب شد کاملا مطیع دستورات تروریست ها باشند.» خالد درباره نحوه آموزش این کودکان می افزاید: «اعضای داعش این کودکان را مجبور می کردند که خشونت آنها را مشاهده کنند و به کودکان بالای هشت سال نیز استفاده از سلاح را آموزش می دادند. آنها مجبور شدند لباس هایی همچون افغان ها بپوشند. تماشای تلویزیون نیز برای تمام آنها ممنوع و قدغن شد.»
خالد می گوید در تمام مدتی که در موصل بود، تلاش می کرد با تاثیر آموزش های داعش بر این کودکان مقابله کند. او به کودکان می گفت در صورتی که دستورات داعشی ها را پیروی کرده و مرگ انسان دیگری را رقم بزنند، در آینده کودکان بیشتری همچون آنها یتیم می شوند. او صحبت هایش را اینگونه ادامه می دهد: «به آنها می گفتم روزی را به یاد آورید که برای نخستین بار به این یتیم خانه آمدید و بسیار تنها بودید. شما به خوبی معنای تراژدی را حس می کنید. نباید اجازه دهید افراد دیگر نیز این تجربه تلخ را پشت سر بگذارند.»
با وجود تمام تلاش ها و التماس های خالد، ماشین تبلیغاتی داعش قوی تر بود و در نتیجه بسیاری از آنها به کودکان سرباز تبدیل شدند. این روزها که نیروهای عراقی محاصره شهر موصل را تنگ تر کرده اند و جنگنده های ائتلاف آمریکایی مواضع تروریست های داعش در این شهر را هدف قرار می دهد، خالد این ترس و نگرانی را دارد که شاگردان سابقش و دیگر کودکان سرباز در این نبرد خونین جان خود را از دست بدهند.
بنابر اعلام منابع خبری و سازمان های حقوق بشری، از زمان آغاز عملیات برای آزادسازی موصل حداقل ۳۰۰ کودک در این درگیری ها کشته شده اند. این کودکان در واقع بخشی از آن چیزی هستند که داعش آن را «شیربچه های خلافت» می نامد. از زمان اشغال موصل و برخی دیگر از شهرهای عراق، داعش سعی کرده تعداد زیادی از کودکان عراقی را وارد فعالیت های نظامی کند. این گروه تروریستی در بسیاری از ویدئوهای تبلیغاتی خود که مخاطبان اصلی آن غربی ها هستند، از کودکان استفاده کرده است. در این ویدئوها کودکان در حال اعدام جاسوسان خارجی یا راندن خودروهایی مملو از مواد منفجره نشان داده شده اند.
سال گذشته سازمان ملل در فیلمی مستند نشان داد که نیروهای داعش چگونه به مدارس در منطقه حی الثمین در شرق موصل حمله کرده و پس از ربودن تعداد زیادی از دانش آموزان، آنها را برای گذراندن دوره های آموزش نظامی به تلعفر در غرب عراق و شهر رقه در سوریه فرستاده اند. گزارش سازمان ها و نهادهای تحقیقاتی نشان می دهد که تروریست ها به دنبال این هستند که با آموزش این کودکان از آنها به عنوان اعضای نسل آتی خود استفاده کنند. افرادی که با این کودکان سروکار داشته اند، هنوز نگران آینده آنها پس از آزادی از دست تروریست ها هستند.
ابویوسف، روان شناس مقیم اربیل که از موصل گریخته و این روزها با کودکانی که توسط داعش شستشوی مغزی شده اند فعالیت می کند، در این زمینه می گوید: «کودکانی که ناز دست داعش آزاد می شوند، به شدت از لحاظ روحی و روانی در وضعیت اسفناکی هستند. به این دلیل که آنها بارها شاهد کشتار، شکنجه ها و تجاوز بوده اند. کودکانی که با آنها کار می کنم در برخی از مواقع بسیار خشن و عصبی و در واقع مثل یک بمب ساعتی در جامعه هستند.» بر همین اساس، تحلیلگران بر این باورند که حتی اگر داعش هم شکست بخورد، نیروهای جوان و کم سن و سال آن که می توان آنها را «نسل گمشده» نامید، قادر خواهند بود به اقدامات افراط گرایانه خود ادامه داده و خلافتی خونین از خود بر جای بگذارند.
ابوعمر، یکی از ماموران اطلاعاتی عراق می گوید: «داعش طی سه سال اخیر به قدری روی این کودکان کار کرده که این روزها از آنها به عنوان عامل انتحاری در اطراف موصل استفاده می کند.» عمر اعتقاد دارد که استفاده داعش از این کودکان در عملیات انتحاری، نشانه استیصال و درماندگی تروریست هاست.
در این میان به نظر می رسد اوضاع کودکان در سوریه به مراتب وخیم تر از عراق باشد. منابع اطلاعاتی تخمین می زنند که داعش از هزاران کودک در سوریه به عنوان سرباز استفاده کرده است. در این میان فرماندهان داعش برای ساختن نسل بعدی خود حساب ویژه ای روی مردان و زنانی باز کرده اند که از دیگر کشورهای خارجی به مناطق تحت کنترل داعش آمده اند. یورویل (نهاد اطلاعاتی و امنیتی اتحادیه اروپا) اخیرا در گزارشی اعلام کرد که این خانواده های خارجی داعش تهدیدی بالقوه برای کشورهای اروپایی به حساب می آیند؛ زیرا این افراد در صورت شکست داعش به سرعت به سمت کشورهای خود باز می گردند.
در حالی که نیروهای عراقی هر روز به پیشروی خود در اطراف موصل ادامه می دهند، خالد در اربیل احساس گناه می کند که چرا بسیاری از کودکان تحت سرپرستی خود را تنها گذاشت. او در بیشتر مواقع شبی را به یاد می آورد که داعش به موصل حمله کرد و علاوه بر او و یکی از دوستانش، دیگر مسئولان آن یتیم خانه فرار کردند. او فقط امیدوار است که روزی این کودکان را به دور از هرگونه نشانه ای از جنگ و خشونت ببیند.
نظر کاربران
خدای من ! دنیا داره روز به روز خطرناکتر میشه این آینده سازان فردا در کودکی مورد ضرب و ستم قرار گرفته اند پس چه آینده ای رقم خواهد خورد؟!
جنایاتی از دیگر از انگلیسی ها در پشت پرده
پاسخ ها
دایی جان ناپلون
:((((