ناگفته های مادر یک آتش نشان شهید پلاسکو
مادر شهید فریدون علی‌تبار، از شهدای آتش‌نشان پلاسکو، می‌گوید: شهادت این تعداد آتش‌نشان در یک سال خیلی زیاد است. چرا باید اینطور باشد؟
خبرآنلاین: مادر شهید فریدون علی‌تبار، از شهدای آتش‌نشان پلاسکو، می‌گوید: شهادت این تعداد آتش‌نشان در یک سال خیلی زیاد است. چرا باید اینطور باشد؟
در گفت‌وگويي كه به مناسبت چهلمين روز فاجعه پلاسکو و درگذشت ۱۶ نفر از آتش‌نشان‌هاي فداكار در جريان آتش‌سوزي و تخريب ساختمان پلاسكو در كافه‌خبر برگزار شد، مادر يكي از شهدا به انتقاد از امكانات آتش‌نشاني پرداخت.
مادر شهيد فریدون علي‌تبار بيان كرد: پسرم از نبودن امكانات گلایه می‌كرد. حتی لباس‌هایی كه به آنها می‌دادند كهنه بود. هركس بازنشسته می‌شد، لباس‌هایش را به این جوان‌ترها می‌دادند. آنقدر این لباس اداری كه داشت سوراخ بود كه من آنها را می‌دوختم و می‌گفتم اینها چه لباس‌هایی است به شما می‌دهند؟ درباره پلاسكو هم این كمبود امكانات مشخص بود دیگر. كسانی كه در عملیات آواربرداری پلاسكو بودند هم می‌گفتند یك عده‌ای ماسك فیلتردار داشتند و عده دیگری ماسك بدون فیلتر. چه تفاوتی بین سلامت رسمی‌ها و غیررسمی‌ها هست؟ چرا برای جان افراد ارزش قائل نیستند؟ اصلا این سازمان نیروی كمی دارد، رسیدگی ندارد، امكانات ندارد، این آتش چیزی نبود كه بخواهند آن را دستی خاموش كنند و زیر آوار بمانند. به همین راحتی این نیروهای باتجربه را از دست دادند. شهادت ۱۸ آتش‌نشان در یك سال خیلی زیاد است. چرا باید اینطور باشد؟
اين مادر شهيد ادامه داد: نه اصلا، ما تصوری نداشتیم كه قرار است اینطور به آنها بی‌وفایی شود، امكانات در اختیارشان نباشد و این اتفاق بیفتد. من وقتی می‌روم بهشت زهرا می‌بینم كه بیشتر این آتش‌نشان‌ها متولد دهه شصت هستند. اینها كسانی بودند كه با جان و دل و با عشق و علاقه وارد این حرفه شدند، از پیچ و خم‌ها، بی‌محبتی‌های سازمانی و نبودن تجهیزات خبر نداشتند.
او با اشاره به اين كه بعد از اين اتفاق، براي همدردي و همراهي با ما،از طرف آقای قالیباف چند نفر آمدند ولی خودشان نه، گفت: مشكل ما اینجاست كه هیچكس مسئولیت این اتفاق را به عهده نمی‌گیرد و عذرخواهی نمی‌كند. همه كسانی كه در راس كارند، هنوز در راس كار مانده‌اند. خیلی جالب است كه جشنواره می‌گیرند و ما را هم دعوت می‌كنند! می‌گویند پلاسكو اولین حادثه نبوده و آخرین هم نخواهد بود. اما همینجا باید از مردم تشكر كنم، مردم واقعا محبت كردند و در این قضیه همراه ما بودند اما مسئولان در حق این افراد كوتاهی كردند. حتی قبری كه برای پسرم در نظر گرفته بودند، برای او كوچك بود و در آن شلوغی تازه در حال بزرگ كردن قبر بودند! آنها را به شكل بدی به خاك سپردند، طوری كه در شان آنها نبود. وقتی به این بچه‌ها می‌گویند شهید، آیا نباید در شان این كلمه با آنها رفتار كنند؟ ما هنوز هم نمی‌دانیم این افراد را شهید محسوب كرده‌اند یا نه، بنیاد شهید می‌گوید قبول نمی‌كنم و شهید راه خدمت بوده‌اند.
نظر کاربران
اینجا ایران هست انسانیت از این مملت رخت بر بسته نسئولین دنبال قدرت وثروت وشهرت هستند
ففط میتونم بگم شرمنده ایم مادر
ای مادر دراین مملکت چیزی که رفت رفت خودت و بیشترازاین ناراحت نکن
چی بگم از کی بگم واااااااای
پدر منم چهار سال پیش هنگام نجات دادن جان مردم جونشونو از دست دادند ولی نه شهید خطابش کردند و نه امکاناتی به ما دادند
این عزیزان سبکبال پرکشیدند ودرراستای نجات جان مخلوق که همان رضایت وخوشنودی خالق هستی درآن نهفته هست عاشقانه سوختند و رفتند
اکنون که این فداکاران عاشق دربین ما نیستند همت مسوولین میطلبد که درراستای احقاق حقوق این عزیزان قدم بردارند واندکی از غم واندوه خانواده های این فداکاران بردارند
موفق و مؤید باشید
واقعا حرف های جالبی بود.شهادت پسرتون مبارک...ولی مادر جان کسی که مقصره نمیاد بگه من بودم.