فرشته طائرپور عضو جدید شورای پروانه نمایش:
تلویزیون یازده آواز «گلنار» را درآورده است!
فرشته طائرپور کارگردان و تهیه‌کننده سینمای ایران که به تازگی عضویت در شورای پروانه نمایش را پذیرفته است، در آخرین برنامه اینترنتی ۳۵ با اجرای فریدون جیرانی درباره رویکردش در این شورا صحبت کرده است.
وب‌سایت آی سینما: فرشته طائرپور کارگردان و تهیه‌کننده سینمای ایران که به تازگی عضویت در شورای پروانه نمایش را پذیرفته است، در آخرین برنامه اینترنتی ۳۵ با اجرای فریدون جیرانی درباره رویکردش در این شورا صحبت کرده است. جیرانی در ابتدای این گفت‌وگو ترکیب تازه شورای پروانه نمایش را فاخر خواند و طائرپور نیز صحبت در یک تلویزیون خصوصی را باعث خوشحالی‌اش دانست. مهم‌ترین بخش‌های صحبت‌های او را در ادامه می‌خوانید.
- امیدورارم اگر فیلم‌هایی وجود دارد که به هر دلیل قشری از جامعه نمی‌پسندند راه حل ما توقیف نباشد.
- به نظرم در دو سال اخیر عملکرد شورای پروانه ساخت عملکرد خوبی بوده است و این توفیق فروش و گرفتن استقبال خوب از جامعه حاصل این است که آن احتیاط لازم در حوزه فیلم‌های اول و فیلم‌های حرفه‌ای بیش از سابق رعایت شده.
- امیدوارم شورای پروانه نمایش هم به تعریف جدیدی برسد که هم سینماگران راضی‌تر باشند هم دلواپسان جامعه بهانه کمتری پیدا کنند.
- این را بدانیم که اگر چیزی را منع می‌کنیم این ما نیستیم که جایگزینش را می‌دهیم بلکه فعلا ماهواره‌ها هستند که می‌دهند.
- درباره «۵۰ کیلو آلبالو»: من فکر می‌کنم هر فیلمی که ساخته می‌شود و مراحل قانونی خود را طی کرده پروانه ساخت گرفته و بر اساس آن نیز ساخته شده حق دارد اکران شود.
- هنوز نمی‌دانم که این جمع چقدر هدف مشترک و روش مشترک دارد و خیلی از این دوستان را قرار است برای اولین بار ببینم.
- من فکر می‌کنم باید کلماتی در سینمای ایران بازتعریف شود ما وقتی از ابتذال سخن می‌گوییم همه از یک مفهوم صحبت نمی‌کنیم. کلمه ابتذال جزو آن عبارت‌هایی است که هنوز مفهوم مشترکی در جامعه ندارد یعنی ممکن است در حوزه فیلم‌های دفاع مقدس که از نظر خیلی‌ها قابل دفاع بوده یا در حوزه کودک هم به فیلم‌هایی بربخوریم که مبتذل بوده‌اند یعنی از یک چیزهایی زیادی بذل کرده‌اند و در برخی چیزها زیاد افراط کرده‌اند.
- سینمایی که قرار است همه بازگشت خودش را از گیشه داشته باشد نمی‌تواند به گیشه بی‌اعتنا باشد.
- وقتی فیلمی مراحل قانونی را طی می‌کند و ساخته می‌شود نمی‌شود آن را محروم کرد اما می‌شود محدودش کرد، محدود هم نه به این معنی که از امکانات پایه حقه محروم شود بلکه در مقایسه با فیلم بهتر آن فیلم شرایط بهتری از نظر زمانی یا تعداد سالن می‌تواند داشته باشد.
- ما الان با جامعه‌ای مواجه هستیم که سواد رسانه‌ای بالایی دارد هرچقدر هم ما جلویش را بگیریم او راه خودش را پیدا می‌کند و چیزی را که بخواهد ببیند می‌بیند.
- با مبارزه نمی‌توان کاری انجام داد باید به سیستم‌های تشویقی و حمایتی فکر کنند.
- سخت‌گیری برای فیلمی مثل «۵۰ کیلو آلبالو» عملا و در اتفاق کمتر از سخت‌گیری درباره فیلمی مثل «آشغا‌ل‌های دوست داشتنی» است، این فیلم یک کمدی اجتماعی است؛ چون کمی ایجاد نگرانی می‌کند از سوی کسانی که ممکن است ابعادش را درست معنا نکنند به کل درش را می‌بندند، این یکی را می‌گذارند اکران شود و به آن بد و بیراه می‌گویند و به بهانه آن به کسانی هم که می‌خواهند بد و بیراه می‌گویند.
- واقعا چرا باید وزیر ما پاسخگوی پروانه نمایش یک فیلم باشد؟ اگر شورایی را انتخاب کرده و چیزی را به رای آن شورا واگذار کرده باید به آن شورا احترام بگذارد. همه باید احترام بگذارند.
- استانداردهای چندگانه اذیت‌کننده است، ما باید به ضوابط برسیم ضوابطی که در آن وزیر، معاون وزیر و شورا در هراس از پاسخگویی به این جور جوها و جنجال‌ها نباشند و در عمل هم طوری پیش برود که خود جامعه از آن فیلم دفاع کند.
- ما جای خالی طنز را خیلی در جامعه احساس می‌کنیم طنز یعنی گریه را خندیدن.
- شبکه‌های ماهواره‌ای که الان ملت ما را زیر پوشش دارند در تبلیغ فیلم‌ها نقش موثری داشتند، نمی‌گویم همه نقش‌ها را داشتند اما جای خالی تبلیغات در تلویزیون را پر کردند.
- شما می‌توانید بیشترین نبض کمدی‌پسندی در جامعه را در تلویزیون خودمان ببینید، در تمام این سال‌های اخیر در سریال‌های چه در ایام مذهبی چه در ایام نوروز، نوع کمدی در چه حدی است؟ این نتیجه یا تاثیر جامعه بر رسانه است یا رسانه بر جامعه که به نظر من متقابل است، جامعه به این‌جا رسیده است. به این جامعه که نمی‌توان ناگهان با یک فیلم فاخر تعریف جدیدی داد بلکه به نظرم یک شیبی دارد.
- ایده‌آل این است که نه تنها مردم سطح جامعه، فیلم‌سازان، وزرات ارشاد و وزیر ارشاد بلکه حوزه علمیه هم در مقابل این شورا حق ولایت قائل باشد. یعنی اگر به جایی نرسیم که حوزه‌های تخصصی را به خود اهل آن موضوع واگذار کنیم می‌شود همین وضعیت. همه در ایران دغدغه‌مندند، من هم خیلی دغدغه دارم درباره نوع آموزش‌های مذهبی آیا می‌توانم بروم و بگویم در حوزه علمیه باید به جای دوستان یک گروه دیگری باشند؟ نمی‌توانم این را بگویم. حوزه علمیه علمای ما آدم‌های مذهبی و دغدغه‌مندهای ما باید بپذیرند یک شوراهایی باید در حوزه‌های تخصصی تصمیم بگیرند و در هر تصمیمی هم یک ضریب خطایی هست.
- ما سه قوه داریم اما دیگر نمی‌توانیم یک قوه اعلام نشده فکریه هم داشته باشیم که او مسلط بر این سه قوا باشد و بعد کسی هم نداند با چه کسی طرف است؟ باید چه کسی را توجیه و قانع کند.
- کسانی که یک شورایی را منصوب کردند می‌توانند اعضای یک شورا را عوض کنند اما وقتی کسانی را انتخاب کردند باید پای تصمیمات آن‌ها بایستند.
- اتفاقی که در ماهواره‌ها در تیزرهای ماهواره‌ای افتاد این است که آنونس‌های فیلم‌های ما را پخش کردند، اتفاقی که قبل از انقلاب و در سال‌ها اولیه انقلاب می‌افتاد و تا وقتی آنونس سه دقیقه‌ای از یک فیلم را به مخاطب نشان ندهید اصلا نمی‌تواند انتخاب کند این کار را ماهواره‌ها کردند چرا تلویزیون ما نمی‌کند و تا وقتی نمی‌کند به نظر من هیچ‌کس حق ندارد به سینماگر ایرانی بگوید از فرصت تبلیغ اثر قابل دفاع و قانونی خودت بگذر.
- به نظرم فروش‌های نوروزی استعداد سینمای ایران را نشان داد و نشان داد سینمای ایران به طور بالقوه چه قدرت بزرگی برای جذب مخاطب دارد و من فکر می‌کنم اگر کسی ممانعت ایجاد می‌کند این را نمی‌خواهد.
- در دولت یازدهم این اتفاق افتاد که آدم‌هایی که در عرصه سینمایی وارد شدند راحت‌تر می‌توانیم با آن‌ها حرف بزنیم نمی‌گویم به نتایج عملی مشعشعی منجر شده اما حداقلش این است که وقتی می‌خواهی با معاون سینمایی یا وزیر در جلسه صحبت کنی احساس اختلاف فاز نمی‌کنی. آن شکافی که گفتم آنقدر این‌جا وجود ندارد و یک نکته دیگر این‌که این‌ها وقتی می‌گویند پول نداریم ما باور می‌کنیم! چون این‌ها دائم می‌گویند نداریم و ما باور می‌کنیم که این‌ها بودجه ندارند در حالی که در دوره قبل ما می‌دیدیم که چه بودجه‌هایی به چه جاهایی عمدتا بدون کارشناسی داده می‌شود و بار نمی‌کردیم وقتی می‌گفتند نداریم ضمن این‌که آن‌ها هم بسیار شجاع بودند نمی‌گفتند نداریم می‌گفتند به تو یکی نمی‌دهیم! علنا این را داشتند که پای یاران خودشان بایستند و بقیه کسانی که خودی نبودند را کاملا حذف کنند، این‌ها می‌خواهند یک عدالتی داشته باشند و همه را راضی نگه دارند که این هم البته خودش چیز خوبی نیست چون نمی‌توانید همه را راضی نگه دارید.
- ما (در شورای سیاست‌گذاری فیلم کودک که یک‌سال است جلسه برگزار می‌کند) ۴۳ فیلم کودک از تولیداتی که با بودجه فارابی ساخته شده بود را بازبینی کردیم که با اغماض از میان آن‌ها ۸ فیلم قابل اکران بود که این آمار فاجعه است و خیلی هم هزینه شده بود. ما گفتیم دیگر در هیچ فیلمی لازم نیست فارابی مشارکت کند بلکه فقط بین ۵۰ تا ۴۰۰ میلیون وام بدهد و فیلمساز مسئولیت کاری را که می‌سازد بپذیرد.
- تلویزیون «گلنار» را ماهی یک بار نشان می‌دهد اما یازده آواز آن را درآورده است!
- حداقل شش فیلم خوب با معنای استقبال کودک وارد مرحله تولید شده است و امیدواریم از اواخر تابستان و اوایل پاییز شاهد دیدن این تولیدات باشیم.
- امیدورارم اگر فیلم‌هایی وجود دارد که به هر دلیل قشری از جامعه نمی‌پسندند راه حل ما توقیف نباشد.
- به نظرم در دو سال اخیر عملکرد شورای پروانه ساخت عملکرد خوبی بوده است و این توفیق فروش و گرفتن استقبال خوب از جامعه حاصل این است که آن احتیاط لازم در حوزه فیلم‌های اول و فیلم‌های حرفه‌ای بیش از سابق رعایت شده.
- امیدوارم شورای پروانه نمایش هم به تعریف جدیدی برسد که هم سینماگران راضی‌تر باشند هم دلواپسان جامعه بهانه کمتری پیدا کنند.
- این را بدانیم که اگر چیزی را منع می‌کنیم این ما نیستیم که جایگزینش را می‌دهیم بلکه فعلا ماهواره‌ها هستند که می‌دهند.
- درباره «۵۰ کیلو آلبالو»: من فکر می‌کنم هر فیلمی که ساخته می‌شود و مراحل قانونی خود را طی کرده پروانه ساخت گرفته و بر اساس آن نیز ساخته شده حق دارد اکران شود.
- هنوز نمی‌دانم که این جمع چقدر هدف مشترک و روش مشترک دارد و خیلی از این دوستان را قرار است برای اولین بار ببینم.
- من فکر می‌کنم باید کلماتی در سینمای ایران بازتعریف شود ما وقتی از ابتذال سخن می‌گوییم همه از یک مفهوم صحبت نمی‌کنیم. کلمه ابتذال جزو آن عبارت‌هایی است که هنوز مفهوم مشترکی در جامعه ندارد یعنی ممکن است در حوزه فیلم‌های دفاع مقدس که از نظر خیلی‌ها قابل دفاع بوده یا در حوزه کودک هم به فیلم‌هایی بربخوریم که مبتذل بوده‌اند یعنی از یک چیزهایی زیادی بذل کرده‌اند و در برخی چیزها زیاد افراط کرده‌اند.
- سینمایی که قرار است همه بازگشت خودش را از گیشه داشته باشد نمی‌تواند به گیشه بی‌اعتنا باشد.
- وقتی فیلمی مراحل قانونی را طی می‌کند و ساخته می‌شود نمی‌شود آن را محروم کرد اما می‌شود محدودش کرد، محدود هم نه به این معنی که از امکانات پایه حقه محروم شود بلکه در مقایسه با فیلم بهتر آن فیلم شرایط بهتری از نظر زمانی یا تعداد سالن می‌تواند داشته باشد.
- ما الان با جامعه‌ای مواجه هستیم که سواد رسانه‌ای بالایی دارد هرچقدر هم ما جلویش را بگیریم او راه خودش را پیدا می‌کند و چیزی را که بخواهد ببیند می‌بیند.
- با مبارزه نمی‌توان کاری انجام داد باید به سیستم‌های تشویقی و حمایتی فکر کنند.
- سخت‌گیری برای فیلمی مثل «۵۰ کیلو آلبالو» عملا و در اتفاق کمتر از سخت‌گیری درباره فیلمی مثل «آشغا‌ل‌های دوست داشتنی» است، این فیلم یک کمدی اجتماعی است؛ چون کمی ایجاد نگرانی می‌کند از سوی کسانی که ممکن است ابعادش را درست معنا نکنند به کل درش را می‌بندند، این یکی را می‌گذارند اکران شود و به آن بد و بیراه می‌گویند و به بهانه آن به کسانی هم که می‌خواهند بد و بیراه می‌گویند.
- واقعا چرا باید وزیر ما پاسخگوی پروانه نمایش یک فیلم باشد؟ اگر شورایی را انتخاب کرده و چیزی را به رای آن شورا واگذار کرده باید به آن شورا احترام بگذارد. همه باید احترام بگذارند.
- استانداردهای چندگانه اذیت‌کننده است، ما باید به ضوابط برسیم ضوابطی که در آن وزیر، معاون وزیر و شورا در هراس از پاسخگویی به این جور جوها و جنجال‌ها نباشند و در عمل هم طوری پیش برود که خود جامعه از آن فیلم دفاع کند.
- ما جای خالی طنز را خیلی در جامعه احساس می‌کنیم طنز یعنی گریه را خندیدن.
- شبکه‌های ماهواره‌ای که الان ملت ما را زیر پوشش دارند در تبلیغ فیلم‌ها نقش موثری داشتند، نمی‌گویم همه نقش‌ها را داشتند اما جای خالی تبلیغات در تلویزیون را پر کردند.
- شما می‌توانید بیشترین نبض کمدی‌پسندی در جامعه را در تلویزیون خودمان ببینید، در تمام این سال‌های اخیر در سریال‌های چه در ایام مذهبی چه در ایام نوروز، نوع کمدی در چه حدی است؟ این نتیجه یا تاثیر جامعه بر رسانه است یا رسانه بر جامعه که به نظر من متقابل است، جامعه به این‌جا رسیده است. به این جامعه که نمی‌توان ناگهان با یک فیلم فاخر تعریف جدیدی داد بلکه به نظرم یک شیبی دارد.
- ایده‌آل این است که نه تنها مردم سطح جامعه، فیلم‌سازان، وزرات ارشاد و وزیر ارشاد بلکه حوزه علمیه هم در مقابل این شورا حق ولایت قائل باشد. یعنی اگر به جایی نرسیم که حوزه‌های تخصصی را به خود اهل آن موضوع واگذار کنیم می‌شود همین وضعیت. همه در ایران دغدغه‌مندند، من هم خیلی دغدغه دارم درباره نوع آموزش‌های مذهبی آیا می‌توانم بروم و بگویم در حوزه علمیه باید به جای دوستان یک گروه دیگری باشند؟ نمی‌توانم این را بگویم. حوزه علمیه علمای ما آدم‌های مذهبی و دغدغه‌مندهای ما باید بپذیرند یک شوراهایی باید در حوزه‌های تخصصی تصمیم بگیرند و در هر تصمیمی هم یک ضریب خطایی هست.
- ما سه قوه داریم اما دیگر نمی‌توانیم یک قوه اعلام نشده فکریه هم داشته باشیم که او مسلط بر این سه قوا باشد و بعد کسی هم نداند با چه کسی طرف است؟ باید چه کسی را توجیه و قانع کند.
- کسانی که یک شورایی را منصوب کردند می‌توانند اعضای یک شورا را عوض کنند اما وقتی کسانی را انتخاب کردند باید پای تصمیمات آن‌ها بایستند.
- اتفاقی که در ماهواره‌ها در تیزرهای ماهواره‌ای افتاد این است که آنونس‌های فیلم‌های ما را پخش کردند، اتفاقی که قبل از انقلاب و در سال‌ها اولیه انقلاب می‌افتاد و تا وقتی آنونس سه دقیقه‌ای از یک فیلم را به مخاطب نشان ندهید اصلا نمی‌تواند انتخاب کند این کار را ماهواره‌ها کردند چرا تلویزیون ما نمی‌کند و تا وقتی نمی‌کند به نظر من هیچ‌کس حق ندارد به سینماگر ایرانی بگوید از فرصت تبلیغ اثر قابل دفاع و قانونی خودت بگذر.
- به نظرم فروش‌های نوروزی استعداد سینمای ایران را نشان داد و نشان داد سینمای ایران به طور بالقوه چه قدرت بزرگی برای جذب مخاطب دارد و من فکر می‌کنم اگر کسی ممانعت ایجاد می‌کند این را نمی‌خواهد.
- در دولت یازدهم این اتفاق افتاد که آدم‌هایی که در عرصه سینمایی وارد شدند راحت‌تر می‌توانیم با آن‌ها حرف بزنیم نمی‌گویم به نتایج عملی مشعشعی منجر شده اما حداقلش این است که وقتی می‌خواهی با معاون سینمایی یا وزیر در جلسه صحبت کنی احساس اختلاف فاز نمی‌کنی. آن شکافی که گفتم آنقدر این‌جا وجود ندارد و یک نکته دیگر این‌که این‌ها وقتی می‌گویند پول نداریم ما باور می‌کنیم! چون این‌ها دائم می‌گویند نداریم و ما باور می‌کنیم که این‌ها بودجه ندارند در حالی که در دوره قبل ما می‌دیدیم که چه بودجه‌هایی به چه جاهایی عمدتا بدون کارشناسی داده می‌شود و بار نمی‌کردیم وقتی می‌گفتند نداریم ضمن این‌که آن‌ها هم بسیار شجاع بودند نمی‌گفتند نداریم می‌گفتند به تو یکی نمی‌دهیم! علنا این را داشتند که پای یاران خودشان بایستند و بقیه کسانی که خودی نبودند را کاملا حذف کنند، این‌ها می‌خواهند یک عدالتی داشته باشند و همه را راضی نگه دارند که این هم البته خودش چیز خوبی نیست چون نمی‌توانید همه را راضی نگه دارید.
- ما (در شورای سیاست‌گذاری فیلم کودک که یک‌سال است جلسه برگزار می‌کند) ۴۳ فیلم کودک از تولیداتی که با بودجه فارابی ساخته شده بود را بازبینی کردیم که با اغماض از میان آن‌ها ۸ فیلم قابل اکران بود که این آمار فاجعه است و خیلی هم هزینه شده بود. ما گفتیم دیگر در هیچ فیلمی لازم نیست فارابی مشارکت کند بلکه فقط بین ۵۰ تا ۴۰۰ میلیون وام بدهد و فیلمساز مسئولیت کاری را که می‌سازد بپذیرد.
- تلویزیون «گلنار» را ماهی یک بار نشان می‌دهد اما یازده آواز آن را درآورده است!
- حداقل شش فیلم خوب با معنای استقبال کودک وارد مرحله تولید شده است و امیدواریم از اواخر تابستان و اوایل پاییز شاهد دیدن این تولیدات باشیم.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
بااين تفاصيربايدمنتظر گشادشدن بيشترسوراخ مميزي براي عبور پنجاه كيلو البالو هاي بعدي بود
ان يازده اواز رقاصيه توقع داريد تلويزیون رقاصيه پخش كنه