کاغذ و بحران ممتدش!
اگر کاهش تعداد صفحه و شمارگان مجله، تنها راه نجات نشریه آدینه در ۲۳ سال پیش بود، آیا الان نشریات مستقل با هزینه‌های بسیار سرسام‌آور کنونی می‌توانند به چنین ترفندی متوسل شوند یا تعطیلی آخرین چاره‌شان است؟!
قانون: بحران کاغذ در ماه‌های اخیر، بسیاری از ناشران -چه ناشران کتاب و چه ناشران روزنامه و نشریه- را با دشواری‌های بسیار سهمگینی مواجه کرده است تا آنجا که علی دهباشی -سردبیر بخارا- به قانون از ماندن دو ماهه این نشریه در چاپخانه به علت بالارفتن بهای کاغذ می‌گوید.
چندی پیش به هنگام تورق «آدینه»، سرمقاله این نشریه که ۲۳ سال پیش (مهرماه ۱۳۶۸) قلمی شده بود، توجهم را جلب کرد که دقیقا نویسنده آن هم به همین مسأله اشاره کرده بود و این موضوع، آن‌چنان برای گردانندگان این نشریه که به سردبیری سیروس علی‌نژاد منتشر می‌شد، گران آمده بود که به علت بحران کاغذ در آن زمان، مجبور شده بودند تا از صفحات و شمارگان انتشار بکاهند.
آدینه در سرمقاله‌اش درباره بحران کاغذ نوشته است: «همه خوانندگان در یکی دو ماه اخیر از وضعیت انتشار روزنامه‌های مهم کشور، به آخرین و شاید سهمگین‌ترین بحران کاغذ در طول چند سال اخیر پی برده‌اند. بحران پایدار کاغذ -این ماده اصلی مطبوعات- اینک چهار سال است که دامنگیر صنعت نشر به ویژه مطبوعات است.»
نویسنده سرمقاله در ادامه اشاره کرده که علی‌رغم مراجعه به وزارت ارشاد و موسسه کیهان، کوشش‌های فراوانشان برای نظم‌دادن و کاهش فاصله انتشار و حضور جدی‌تر نتیجه‌ای نداشته است و نهایتاً آدینه که هر دو هفته یک‌بار باید منتشر شود، هر دو ماه یک‌بار منتشر می‌شود.
نویسنده سرمقاله با ذکر دولتی‌بودن واردات، تولید و توزیع کاغذ، نتیجه گرفته است که «پس آن‌ها قادرند هر سیاستی را نسبت به توزیع کاغذ و تعیین اولویت‌های در پیش گیرند، بی‌آنکه از دست ما کاری ساخته باشد.»
در ادمه نویسنده می‌پرسد: «آیا تا نفس و رمقی هست حتا با تهیه کاغذ از بازار سیاه (می‌توانیم) ارتباط خود را با خوانندگان حفظ کنیم یا نه؟ هر چند از پیش روشن است که انتشار مدام با تهیه کاغذ از بازار سیاه امکان‌ناپذیر است» و چند خط پایین‌تر خود پاسخ می‌دهد: «پس از بحث و بررسی بر این عقیده استوار شده‌ایم که تا سر حد امکان ارتباط خود را با مخاطبان نگه داریم و حتی‌المقدور آن را حفظ کنیم
هر چند به بحث و بررسی هم نیازی نبوده؛ چراکه دلبستگی ما به زندگی و کار و لذت ما از این دو تنها در این ارتباط نهفته است. بدون ما از زندگی خود جدا افتاده‌ایم. بدین جهت قاعدتاً ما باید حق داشته باشیم برای حفظ آنچه دلخواهمان است تلاش کنیم و این حس در ما چندان نیرومند است که اگر روزی ناچار شویم مجله را حتا در چهار صفحه انتشار دهیم از آن صرف نظر نخواهیم کرد.
بنابراین ... ناچار از کاهش تیراژ و شمار صفحات با حفظ قیمت فعلی هستیم. ... قول و قراری نمی‌گذاریم برای اینکه شرایط نشر نه تنها در این چند سال از ثبات برخوردار نبوده، بلکه به سرعت وصف‌ناپذیری جلوتر از تصورات ما به سمت بدترشدن تاخته است. در شرایط بی‌ثبات چه قول و قراری می‌توان گذاشت؟»
حال جای تأمل اینجاست که اگر کاهش تعداد صفحه و شمارگان مجله، تنها راه نجات نشریه آدینه در ۲۳ سال پیش بود، آیا الان نشریات مستقل با هزینه‌های بسیار سرسام‌آور کنونی می‌توانند به چنین ترفندی متوسل شوند یا بسان مدیرمسئول روزنامه آفتاب یزد که خبر از تعطیلی این روزنامه به علت افزایش بهای کاغذ داده، تعطیلی آخرین چاره‌شان است؟!
چندی پیش به هنگام تورق «آدینه»، سرمقاله این نشریه که ۲۳ سال پیش (مهرماه ۱۳۶۸) قلمی شده بود، توجهم را جلب کرد که دقیقا نویسنده آن هم به همین مسأله اشاره کرده بود و این موضوع، آن‌چنان برای گردانندگان این نشریه که به سردبیری سیروس علی‌نژاد منتشر می‌شد، گران آمده بود که به علت بحران کاغذ در آن زمان، مجبور شده بودند تا از صفحات و شمارگان انتشار بکاهند.
آدینه در سرمقاله‌اش درباره بحران کاغذ نوشته است: «همه خوانندگان در یکی دو ماه اخیر از وضعیت انتشار روزنامه‌های مهم کشور، به آخرین و شاید سهمگین‌ترین بحران کاغذ در طول چند سال اخیر پی برده‌اند. بحران پایدار کاغذ -این ماده اصلی مطبوعات- اینک چهار سال است که دامنگیر صنعت نشر به ویژه مطبوعات است.»
نویسنده سرمقاله در ادامه اشاره کرده که علی‌رغم مراجعه به وزارت ارشاد و موسسه کیهان، کوشش‌های فراوانشان برای نظم‌دادن و کاهش فاصله انتشار و حضور جدی‌تر نتیجه‌ای نداشته است و نهایتاً آدینه که هر دو هفته یک‌بار باید منتشر شود، هر دو ماه یک‌بار منتشر می‌شود.
نویسنده سرمقاله با ذکر دولتی‌بودن واردات، تولید و توزیع کاغذ، نتیجه گرفته است که «پس آن‌ها قادرند هر سیاستی را نسبت به توزیع کاغذ و تعیین اولویت‌های در پیش گیرند، بی‌آنکه از دست ما کاری ساخته باشد.»
در ادمه نویسنده می‌پرسد: «آیا تا نفس و رمقی هست حتا با تهیه کاغذ از بازار سیاه (می‌توانیم) ارتباط خود را با خوانندگان حفظ کنیم یا نه؟ هر چند از پیش روشن است که انتشار مدام با تهیه کاغذ از بازار سیاه امکان‌ناپذیر است» و چند خط پایین‌تر خود پاسخ می‌دهد: «پس از بحث و بررسی بر این عقیده استوار شده‌ایم که تا سر حد امکان ارتباط خود را با مخاطبان نگه داریم و حتی‌المقدور آن را حفظ کنیم
هر چند به بحث و بررسی هم نیازی نبوده؛ چراکه دلبستگی ما به زندگی و کار و لذت ما از این دو تنها در این ارتباط نهفته است. بدون ما از زندگی خود جدا افتاده‌ایم. بدین جهت قاعدتاً ما باید حق داشته باشیم برای حفظ آنچه دلخواهمان است تلاش کنیم و این حس در ما چندان نیرومند است که اگر روزی ناچار شویم مجله را حتا در چهار صفحه انتشار دهیم از آن صرف نظر نخواهیم کرد.
بنابراین ... ناچار از کاهش تیراژ و شمار صفحات با حفظ قیمت فعلی هستیم. ... قول و قراری نمی‌گذاریم برای اینکه شرایط نشر نه تنها در این چند سال از ثبات برخوردار نبوده، بلکه به سرعت وصف‌ناپذیری جلوتر از تصورات ما به سمت بدترشدن تاخته است. در شرایط بی‌ثبات چه قول و قراری می‌توان گذاشت؟»
حال جای تأمل اینجاست که اگر کاهش تعداد صفحه و شمارگان مجله، تنها راه نجات نشریه آدینه در ۲۳ سال پیش بود، آیا الان نشریات مستقل با هزینه‌های بسیار سرسام‌آور کنونی می‌توانند به چنین ترفندی متوسل شوند یا بسان مدیرمسئول روزنامه آفتاب یزد که خبر از تعطیلی این روزنامه به علت افزایش بهای کاغذ داده، تعطیلی آخرین چاره‌شان است؟!
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
سلام باتوجه به فراگیر شدن سخت افزارهای الکترونیکی ایا بازهم باید یا منابع طبعی ودرختان مانند قبل رفتار کرد.شروع حفظ منابع طبیعی از کجا باید آغاز شود کسانی که به علم احترام می گذارند عواقب استفاده بی رویه از کاغذ را می دانند.البته سودجویان بی سواد پولدار هم بی تاثیر نیستند.