مادر یک کودک دوساله با دو سه جمله، مجازی را بهم ریخت!

برترین‌ها: در روزهای اخیر، بحثی با محوریت فرزندآوری در شبکه‌های اجتماعی داغ شده و موجی از واکنش‌ها و روایت‌های شخصی را به همراه آورده است. جرقه این بحث از توئیتی آغاز شد که کاربری به نام "گلفام" منتشر کرد؛ توئیتی که خیلی زود دست‌ به‌ دست شد و فضای گفت‌وگو را به سمتی تازه برد. او در توئیت خود نوشته بود:  "روزی که فهمیدم باردارم، وقتی به مامانم زنگ زدم، هی می‌گفت تو فقط بزا، بیار، بذارش پیش من، کاریت نباشه! هیچی خواستم بگم. زاییدم، دو سال و خورده‌ایش شده. اما اطرافیان فقط بیخودی حرف می‌زنن."

این روایت صادقانه و تلخ، واکنش‌های گسترده‌ای را به همراه داشت. بسیاری از کاربران با نوشتن تجربه‌های مشابه، از قول‌هایی گفتند که در دوران بارداری و تولد فرزند شنیده‌اند؛ قول‌هایی که در عمل کمتر به آن‌ها پایبند بوده‌اند. این ماجرا، پنجره‌ای شد برای بازخوانی تجربه‌های نسلی که گاه میان خواسته‌های فردی، انتظارات خانواده و فشارهای اجتماعی گرفتار آمده‌اند.

از وعده‌هایی که هیچ‌وقت عملی نشد تا حرف‌هایی که بیشتر بار سرزنش داشت تا همراهی، روایت‌ها نشان می‌داد که فرزندآوری، تنها به دنیا آوردن یک کودک نیست؛ بلکه شروع مرحله‌ای تازه و پیچیده است. محتوای پیش رو مجموعه‌ای از این روایت‌هاست؛ واقعی، گاه خنده‌دار، گاه تلخ، اما همگی برگرفته از تجربه زیسته‌شده کاربران. در ادامه همراه ما باشید با مرور این خاطرات که شاید بخشی از آن‌ها برای شما هم آشنا باشد.

کاربران چه گفتند؟

صبا نوشت: من مامانم هی رفت اومد گفت دومی رو بیار خودم میام نگه میدارم نشون به اون نشون که حتی برای زایمانمم نیومد. حالا من که به حساب حرف اون نیاوردم دومی رو ولی کلا خیلی جالبن.

قلمو یک زاویه پنهان را نشان داده: مادر من هم همین رو گفت و واقعا ۳ سال و نیم مثل کوه پشتم بود تو بچه داری ولی یه سری مسئولیت‌ها هست که اگه کسی هم بخواد نمی‌تونی از خودت سلب کنی و بعنوان مادر باید خودت بعهده بگیری.

نیکتا هم گفت: همه‌ی دوستای من که بچه‌دار شدن همین رو میگن. همشون می‌گفتن خونواده‌ی دو طرف گفتن تو بیار ما نگه می‌داریم ولی کمکشون نکردن. فقط دو تا از دوستای مامانم نوه‌هاشون رسما نقش بچشون رو داره و همیشه پیششونه.

نامی هم نوشت: هر چقدر هم بقیه ساپورت کنن آخرش بچه خودته بیخ ریشت و باید خودت بیشتر زحمتش رو بکشی برای حرف دیگران و با وعده بقیه بچه نیارید به ظرفیت خودتون نگاه کنید.

میم: فامیلمون کلا به امید مادرش می‌زاد. با اینکه مادرش گفته بود من نمی‌تونم بچه بزرگ کنم و کمرم رو عمل کردم و تو کار خودم موندم، دومی هم حامله شد و انداخت گردن مادرش. خودش کارمنده و عملا مادرش پرستار بچه‌هاشه.

مهرناز توصیه‌ای دارد: شما هم نباید توقع داشته باشی بچه رو بزاری پیش مامانت(در حد کمک فرق داره خیلیا رو دیدم بچه کلا خونه مادربزرگش بزرگ میشه انقد که اونجا هست) یکی از دوستای من با خواهرش الان همین مشکل رو داره. از وقتی بچش دنیا اومده این بندگان خدا رو گرفتار کرده، انقد که دم به دقیقه بچش رو می‌زاره خونه اینا.

الیناز: منم همیشه میگم بقیه بچه رو به عنوان یه اسباب بازی زنده می‌خوان، یکی که گهگاه سرگرمشون کنه و تموم مسئولیت بچه با پدر و مادره. به ویژه مادر. اینکه خسته شدی و نیازی داری کمکت کنن برای کسی مهم نیست.

اوین مخالف توئیت گلفام است: زاییدی واسه خودت زاییدی. تو مادری وظیفه خودته. دیگران هرچی هم بگن یا حرفه یا لطف، نباید توقع کنی. هیچکس موظف به نگهداری نیست حتی برای یکبار. پدر و مادر هم اگر اینکار رو میکنن خیلی لطف میکنن.

لی‌لی نوشت: اینکه رو حساب حرف بقیه زاییدی نشون دهنده عدم بلوغ فکریت بوده وگرنه آدم عاقل وقتی فکر بچه‌دار شدن می‌افته که توانایی جسمی،مالی، فکری و تایمش رو داره. حالا مامانت یه تعارفی زد جدی حساب کردی رو کمکش؟ چقد می‌تونست کمکت کنه مگه؟

رامین که البته از دسته متوقعان است: چه کمکی، بلد نیستن واقعا هیچکاری. غذا رو به زور می‌کنن دهن بچه، سنشون بالاست دنبال بدوبدوهای بچه که نمیتونن برن، هی میخوان بکن نکن به بچه بگن، این کثیفه اون تیزه اون خطرناکه و الی اخر. بهترین کاری که میتونن بکنن اینه که غذا درست کنن و خونه تمیز نگه دارن. مادر و پدر باید خودشون به بچه برسن.

سپهر: راستش مادر خانم من که سنگ تموم گذاشت زمان به دنیا اومدن دو تا دخترام. تا دو ماه کامل از همسرم و بچه‌ها و حتی من پرستاری کرد. ساعت ده که می‌شد می‌گفت آقا شما برو استراحت کن باید صبح زود بری سر کار، در هم ببند صدای بچه مزاحمت نشه.

شاتوت: بابای منم به داداشم می‌گفت زن بگیر، پنج سال اول خودم خرجتون رو‌ میدم. نشون به اون نشون که یه وقتایی خرج ما رو هم داداشم می‌داد. واقعا پدر مادرا تو جوگیری یه چیزی میگن فقط!

و سارا که قابل تامل نوشته: بچه دار شدن فقط انجام کارهای سخت فیزیکی و بی‌خوابی و تجربه تنش‌های روحی و.. نیست. یک مسئولیت بسیار سخت اجتماعیه که هر شخصی با توجه به توانایی‌هاش انتخاب می‌کنه آیا فرزندی را به این جهان اضافه کنه یا نه؟ اگر به خاطر نظرات دیگران فرزندآوری کنیم در اصل خیانت به خودمان و آن بچه کردیم.