درخشش و حسرت؛ یادگار شاگردان خادم از ریو
شاگردان رسول خادم در حالی از میدان بزرگ المپیک خارج شدند که برخی نقایص و ناکامی‌های موجود، زیر سایه سه مدال رنگارنگ کشتی آزاد قرار گرفت و چندان به چشم نیامد.
خبرگزاری مهر: تیم ۶ نفره کشتی آزاد المپیکی ایران با کسب یک طلای حسن یزدانی و یک نقره و یک برنز کمیل قاسمی و حسن رحیمی، کارنامه قابل قبولی در المپیک ریو از خود بر جای گذاشت و توانست با نفراتی کمتر، نتیجه‌ای مشابه با المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا ( ۹ ملی‌پوش) را کسب کند.
در کنار این نتایج که به واقع قهرمانی حسن یزدانی، شیرینی دوچندانی به آن بخشید، عملکرد برخی مردان المپیکی چندان راضی‌کننده نبود که این مساله باید به محض آغاز مجدد برنامه‌های آماده سازی تیم ملی کشتی آزاد مورد توجه و بررسی قرار گیرد.
اعجوبه چشم بادامی، رحیمی را مات کرد
بسیاری از کارشناسان و اهالی کشتی، حسن رحیمی را شانس مسلم کسب مدال طلای وزن ۵۷ کیلوگرم می دانستند و معتقد بودند او به آن پختگی و تجربه کافی رسیده تا بر سکوی قهرمان المپیک بایستد بویژه آنکه او پیش از این از سد تمامی مدعیان حاضر در المپیک گذشته بود و با یک ذهنیت و باور قابل قبول پای به المپیک گذاشت. البته این پیش بینی با درخشش خیره کننده آزادکار ژاپنی به واقعیت بدل نشد و حسن رحیمی با غافلگیری در مقابل این حریف چشم بادامی، شانس طلای المپیک را از دست داد. هر چند نماینده ریزنقش کشتی آزاد ایران با کسب مدال برنز توانست رضایت اهالی کشتی را جلب کند، اما خودش چندان از این موفقیت راضی نبود و این مساله به خوبی در هنگام اهدای مدال در چهره رحیمی دیده می شد.
توقعی از نصیری نداشتیم، اما...
آزادکار المپیکی وزن ۶۵ کیلوگرم ایران در شرایطی به ریو اعزام شد که تا چند ماه قبل از المپیک، حتی تصور حضور در چنین آوردگاه بزرگی را نداشت. میثم نصیری سال گذشته بعد از قهرمانی در آسیا به یک مدعی تبدیل شد و در ادامه با مصدومیت سید احمد محمدی نفر اول وزن ۶۵ کیلوگرم و عدم حضور مدعیان پر تعداد در این وزن، توانست دوبنده تیم ملی را از آن خود کند. بدین ترتیب نصیری به عنوان یکی از کم شانس‌ترین آزادکاران از نظر کارشناسان و حتی کادر فنی راهی المپیک شد، اما انگار خودش هم انگیزه و باور لازم را برای خودنمایی در المپیک را نداشت و در گام نخست مقابل حریف نه چندان مطرح بلغاری خود باخت و حذف شد.
جنگجوی جوان به طلسم ۱۶ ساله پایان داد
کشتی آزاد بعد از طلای المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، طلای دیگری در المپیک ندیده بود. شاید همین موضوع باعث شد تا علیرضا دبیر کم کم تبدیل به یک اسطوره دست نیافتنی شود، اما یک جوان ۲۲ ساله جویباری به این انتظار ۱۶ ساله پایان داد و کاری کرد، کارستان.
هر چند حسن یزدانی در گروهی قرار گرفت که خبری از جردن باروز امریکایی و برخی رقبای تراز اول وزن ۷۴ کیلوگرم نبود، اما کشتی فینال او برابر گدویف روس نشان داد او لیاقت و شایستگی طلای المپیک را داشت و بی‌جهت رسول خادم روی این مهره جوان و آینده دار سرمایه گذاری نکرده بود.
کریمی کم فروغ بود، درست مثل جام جهانی
علیرضا کریمی بعد از جام جهانی ۲۰۱۶ لس‌آنجلس که به قول خودش به دلیل تمرینات سنگین و قدرتی با ناکامی همراه بود، وعده داد در المپیک ریو جبران کند و به روی سکو برود. البته این ادعا چندان عجیب نبود، چراکه اهالی کشتی و کادر فنی نیز او را یکی از شانس‌های مدال در المپیک ر یو می دانستند، اما در نهایت این چنین نشد. کریمی گام های اول و دوم را با پیروزی برابر حریفانی از تونس و بلغارستان برداشت، اما در سومین کشتی مقابل حریف آماده و قبراق آمریکایی، شکست خورد و متوقف شد. به عقیده برخی از پیشکسوتان و کارشناسان کشتی، کریمی با وجود قدی کوتاه‌تر از حریفانش در وزن ۸۶ کیلوگرم به راحتی اسیر زیرگیری آنان می‌شد و در واقع بیش از هر چیز به اشتباهات تاکتیکی خودش باخت و به مدال نرسید.
پایانی تلخ برای کاپیتان مصدوم
اتفاقات وزن ۹۷ کیلوگرم المپیک را می‌توان متاثرکننده و شوک‌آور خواند. کاپیتان کشتی آزاد ایران با وجود مصدومیت از ناحیه آشیل پا مدتها تمرین کرد و خودش را به المپیک رساند، اما این میدان بزرگ، روی خوشی به او نشان نداد. مطمئنا رضا یزدانی حالا پیش خود می گوید ای‌کاش اصلا به ریو نرفته بود تا اسیر ناداوری و باختی عجیب و سنگین نشود. یزدانی در دومین مصاف خود در المپیک به مدعی شناخته شده و حریف دیرینه‌اش یعنی گازیموف آذربایجانی رسید. طبیعتا ملیت این حریف آذری و ارتباط خوب متولیان کشتی این کشور با اتحادیه جهانی باعث شد، بحث داوری این کشتی هم تحت تاثیر قرار گیرد و در نهایت به شکست یزدانی منتهی شود. هر چند کاپیتان بعد از این ناکامی دوباره به خود آمد و برای کسب مدال برنز برابر حریفان قرار گرفت و جنگید، اما یک حریف نه چندان توانمند ازبک از راه رسید و در عرض ۲۲ ثانیه با اجرای توفانی فنون لنگ و تندر، یزدانی را ضربه فنی کرد. این شد که پلنگ جویبار بعد از حضور در سه المپیک متوالی همچنان در حسرت مدال المپیک باقی بماند و با پایی مصدوم و روحی زخم خورده به ایران بازگردد.
کمیل به نقره راضی بود
کمیل قاسمی را حالا باید پرافتخارترین آزادکار سنگین وزن ایران دانست، کشتی‌گیری که دو مدال نقره و برنز المپیک و یک مدال نقره جهانی را در کارنامه دارد. کمیل در المپیک ریو در گروه سختی قرار داشت و در حالی در فینال به مصاف طاها آکگول رفت که یک کشتی از او بیشتر گرفته بود. آزادکار ۱۲۵ کیلویی تیم ایران بعد از غلبه بر حریفان نه چندان مطرحی از کانادا و مصر، توانست حریف قدرتمند گرجستانی خود را در یک کشتی حساس و سخت از پیش رو بردارد تا نشان دهد لیاقت صعود به دیدارهای بعدی را دارد.
او در ادامه دلاگنف آمریکایی را هم در ۳۰ ثانیه با اجرای یک خاک و ۴ بارانداز برق آسا از پیش رو برداشت و جانانه راهی فینال شد، اما به سد مستحکمی رسید که در رقابتهای جهانی ۲۰۱۴ ازبکستان هم برابر آن متوقف شد. کمیل در دیدار فینال در حالی نتیجه را به طاها آکگول ترکیه ای واگذار کرد که انگار از ابتدای این مسابقه به مدال نقره راضی شده بود و تلاش زیادی برای رسیدن به طلا نداشت. البته نباید از حق گذشت، چراکه کمیل نسبت به حریف ترک خود که از مسیری هموارتر به فینال رسید، کشتی‌های بیشتر و سخت‌تری را پشت سر گذاشت.
در نهایت شاید بتوان به تیم ملی کشتی آزاد ایران نمره قبولی داد، اما نباید فراموش کرد رسول خادم نتیجه اجرای برنامه‌های ۵ سال اخیر خود را در المپیک ریو گرفت که شاید می‌توانست بهتر از این رقم بخورد.
در کنار این نتایج که به واقع قهرمانی حسن یزدانی، شیرینی دوچندانی به آن بخشید، عملکرد برخی مردان المپیکی چندان راضی‌کننده نبود که این مساله باید به محض آغاز مجدد برنامه‌های آماده سازی تیم ملی کشتی آزاد مورد توجه و بررسی قرار گیرد.
اعجوبه چشم بادامی، رحیمی را مات کرد
بسیاری از کارشناسان و اهالی کشتی، حسن رحیمی را شانس مسلم کسب مدال طلای وزن ۵۷ کیلوگرم می دانستند و معتقد بودند او به آن پختگی و تجربه کافی رسیده تا بر سکوی قهرمان المپیک بایستد بویژه آنکه او پیش از این از سد تمامی مدعیان حاضر در المپیک گذشته بود و با یک ذهنیت و باور قابل قبول پای به المپیک گذاشت. البته این پیش بینی با درخشش خیره کننده آزادکار ژاپنی به واقعیت بدل نشد و حسن رحیمی با غافلگیری در مقابل این حریف چشم بادامی، شانس طلای المپیک را از دست داد. هر چند نماینده ریزنقش کشتی آزاد ایران با کسب مدال برنز توانست رضایت اهالی کشتی را جلب کند، اما خودش چندان از این موفقیت راضی نبود و این مساله به خوبی در هنگام اهدای مدال در چهره رحیمی دیده می شد.
توقعی از نصیری نداشتیم، اما...
آزادکار المپیکی وزن ۶۵ کیلوگرم ایران در شرایطی به ریو اعزام شد که تا چند ماه قبل از المپیک، حتی تصور حضور در چنین آوردگاه بزرگی را نداشت. میثم نصیری سال گذشته بعد از قهرمانی در آسیا به یک مدعی تبدیل شد و در ادامه با مصدومیت سید احمد محمدی نفر اول وزن ۶۵ کیلوگرم و عدم حضور مدعیان پر تعداد در این وزن، توانست دوبنده تیم ملی را از آن خود کند. بدین ترتیب نصیری به عنوان یکی از کم شانس‌ترین آزادکاران از نظر کارشناسان و حتی کادر فنی راهی المپیک شد، اما انگار خودش هم انگیزه و باور لازم را برای خودنمایی در المپیک را نداشت و در گام نخست مقابل حریف نه چندان مطرح بلغاری خود باخت و حذف شد.
جنگجوی جوان به طلسم ۱۶ ساله پایان داد
کشتی آزاد بعد از طلای المپیک ۲۰۰۰ سیدنی، طلای دیگری در المپیک ندیده بود. شاید همین موضوع باعث شد تا علیرضا دبیر کم کم تبدیل به یک اسطوره دست نیافتنی شود، اما یک جوان ۲۲ ساله جویباری به این انتظار ۱۶ ساله پایان داد و کاری کرد، کارستان.
هر چند حسن یزدانی در گروهی قرار گرفت که خبری از جردن باروز امریکایی و برخی رقبای تراز اول وزن ۷۴ کیلوگرم نبود، اما کشتی فینال او برابر گدویف روس نشان داد او لیاقت و شایستگی طلای المپیک را داشت و بی‌جهت رسول خادم روی این مهره جوان و آینده دار سرمایه گذاری نکرده بود.
کریمی کم فروغ بود، درست مثل جام جهانی
علیرضا کریمی بعد از جام جهانی ۲۰۱۶ لس‌آنجلس که به قول خودش به دلیل تمرینات سنگین و قدرتی با ناکامی همراه بود، وعده داد در المپیک ریو جبران کند و به روی سکو برود. البته این ادعا چندان عجیب نبود، چراکه اهالی کشتی و کادر فنی نیز او را یکی از شانس‌های مدال در المپیک ر یو می دانستند، اما در نهایت این چنین نشد. کریمی گام های اول و دوم را با پیروزی برابر حریفانی از تونس و بلغارستان برداشت، اما در سومین کشتی مقابل حریف آماده و قبراق آمریکایی، شکست خورد و متوقف شد. به عقیده برخی از پیشکسوتان و کارشناسان کشتی، کریمی با وجود قدی کوتاه‌تر از حریفانش در وزن ۸۶ کیلوگرم به راحتی اسیر زیرگیری آنان می‌شد و در واقع بیش از هر چیز به اشتباهات تاکتیکی خودش باخت و به مدال نرسید.
پایانی تلخ برای کاپیتان مصدوم
اتفاقات وزن ۹۷ کیلوگرم المپیک را می‌توان متاثرکننده و شوک‌آور خواند. کاپیتان کشتی آزاد ایران با وجود مصدومیت از ناحیه آشیل پا مدتها تمرین کرد و خودش را به المپیک رساند، اما این میدان بزرگ، روی خوشی به او نشان نداد. مطمئنا رضا یزدانی حالا پیش خود می گوید ای‌کاش اصلا به ریو نرفته بود تا اسیر ناداوری و باختی عجیب و سنگین نشود. یزدانی در دومین مصاف خود در المپیک به مدعی شناخته شده و حریف دیرینه‌اش یعنی گازیموف آذربایجانی رسید. طبیعتا ملیت این حریف آذری و ارتباط خوب متولیان کشتی این کشور با اتحادیه جهانی باعث شد، بحث داوری این کشتی هم تحت تاثیر قرار گیرد و در نهایت به شکست یزدانی منتهی شود. هر چند کاپیتان بعد از این ناکامی دوباره به خود آمد و برای کسب مدال برنز برابر حریفان قرار گرفت و جنگید، اما یک حریف نه چندان توانمند ازبک از راه رسید و در عرض ۲۲ ثانیه با اجرای توفانی فنون لنگ و تندر، یزدانی را ضربه فنی کرد. این شد که پلنگ جویبار بعد از حضور در سه المپیک متوالی همچنان در حسرت مدال المپیک باقی بماند و با پایی مصدوم و روحی زخم خورده به ایران بازگردد.
کمیل به نقره راضی بود
کمیل قاسمی را حالا باید پرافتخارترین آزادکار سنگین وزن ایران دانست، کشتی‌گیری که دو مدال نقره و برنز المپیک و یک مدال نقره جهانی را در کارنامه دارد. کمیل در المپیک ریو در گروه سختی قرار داشت و در حالی در فینال به مصاف طاها آکگول رفت که یک کشتی از او بیشتر گرفته بود. آزادکار ۱۲۵ کیلویی تیم ایران بعد از غلبه بر حریفان نه چندان مطرحی از کانادا و مصر، توانست حریف قدرتمند گرجستانی خود را در یک کشتی حساس و سخت از پیش رو بردارد تا نشان دهد لیاقت صعود به دیدارهای بعدی را دارد.
او در ادامه دلاگنف آمریکایی را هم در ۳۰ ثانیه با اجرای یک خاک و ۴ بارانداز برق آسا از پیش رو برداشت و جانانه راهی فینال شد، اما به سد مستحکمی رسید که در رقابتهای جهانی ۲۰۱۴ ازبکستان هم برابر آن متوقف شد. کمیل در دیدار فینال در حالی نتیجه را به طاها آکگول ترکیه ای واگذار کرد که انگار از ابتدای این مسابقه به مدال نقره راضی شده بود و تلاش زیادی برای رسیدن به طلا نداشت. البته نباید از حق گذشت، چراکه کمیل نسبت به حریف ترک خود که از مسیری هموارتر به فینال رسید، کشتی‌های بیشتر و سخت‌تری را پشت سر گذاشت.
در نهایت شاید بتوان به تیم ملی کشتی آزاد ایران نمره قبولی داد، اما نباید فراموش کرد رسول خادم نتیجه اجرای برنامه‌های ۵ سال اخیر خود را در المپیک ریو گرفت که شاید می‌توانست بهتر از این رقم بخورد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر