داستان خودکشی ۹ نامزد اسکار مشهور
کسب شهرت و مجسمه افسانه‌ای اسکار نمی‌تواند تضمینی بر ادامه زندگی به شکلی کامل و بی‌نقص باشد و تعدادی از بازیگران سرشناس سینمای جهان حتی با داشتن این مجسمه طلایی و ثروت و شهرت دست به خودکشی زده‌اند.
خبرگزاری مهر: کسب شهرت و مجسمه افسانه‌ای اسکار نمی‌تواند تضمینی بر ادامه زندگی به شکلی کامل و بی‌نقص باشد و تعدادی از بازیگران سرشناس سینمای جهان حتی با داشتن این مجسمه طلایی و ثروت و شهرت دست به خودکشی زده‌اند.
به دلایل مختلف ۹ نفر از افرادی که در سال های گذشته نامزد دریافت جایزه بهترین بازیگر اسکار شده بودند، بعدها دچار سختی های بسیار شدند و دست به عملی بازگشت ناپذیر زدند؛ به زندگی‌شان خاتمه دادند.
مرور سرنوشت این افراد نشان‌دهنده این است که شهرت در بسیاری از موارد همه آن چیزی نیست که انسان‌ها به آن نیاز دارند.
چستر موریس (۱۹۰۱-۱۹۷۰)
وی که بیشتر برای بازی در شخصیت بوستون بلکی در چندین فیلم کارآگاهی دهه ۱۹۴۰ شناخته می‌شود، نامزدی اسکارش را سال ۱۹۲۹ و در دومین مراسم اسکار برای بازی در فیلم «بهانه» به دست آورده بود. این بازیگر در سن ۶۹ سالگی بر اثر مصرف زیاد داروی مسکن باربیتوریک درگذشت. هیچ یادداشت خودکشی از وی پیدا نشد، با این وجود این موضوع مشخص بود که او در حال مرگ بر اثر بیماری سرطان بوده و باور می‌رود که وی به همین دلیل آگاهانه به زندگی‌اش خاتمه داده است.
سوزان پیترز (۱۹۲۱-۱۹۵۲)
این بازیگر در اولین نقش آفرینی بزرگش در فیلمی در سال ۱۹۴۲ با عنوان «خرمن تصادفی» در سن ۲۱ سالگی نامزد دریافت جایزه اسکار و به یکی از جوان ترین نامزدهای دریافت این جایزه در آن زمان تبدیل شد. در سال ۱۹۴۵، پیترز و همسرش در حال شکار اردک بودند که گلوله ای به طور اتفاقی از اسلحه شلیک شد و باعث فلج شدن او از کمر به پایین شد. این همسر و مادر ۲۳ ساله بعد از آن به شدت افسرده و از همسرش جدا شد و در نهایت دست از غذا خوردن کشید. او به دلیل گرسنگی و از کار افتادن کلیه از دنیا رفت.
جورج سندرز (۱۹۰۶-۱۹۷۲)
سندرز به خاطر نقش آفرینی اش در فیلم «همه چیز درباره حوا» در سال ۱۹۵۰برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد. سندرز در سال های واپسین عمرش دچار یک حمله مغزی شد که در نهایت منجر به افسرده شدن او شد. یک شب، او وارد هتلی نزدیک بارسلونا شد و دو روز بعد جسد او کنار پنج بطری باربیتوریک خالی پیدا شد. او یادداشتی نیز به این مضمون از خود به جای گذاشته بود: دنیای عزیز، من دارم می روم چون خسته شدم. احساس می کنم به اندازه کافی زندگی کرده ام. من تو را با نگرانی هایت در این مکان آلوده ترک می کنم. موفق باشید. جورج سندرز.
مگی مک نامارا (۱۹۲۹-۱۹۷۸)
مک نامارا برای نقش آفرینی اش در نسخه سینمایی فیلم «ماه آبی است» سال ۱۹۵۳ نامزد دریافت جایزه اسکار شد. بعد از طلاق و یک فروپاشی روانی، مسیر حرفه ای کاری مک نامارا نیز شروع به نزول کرد. او برای آخرین بار در سال ۱۹۶۴ روی پرده های بزرگ ظاهر شد و بعد از آن از دید عموم محو شد. وی به خاطر اوردوز مسکن و قرص های خواب در آپارتمانش و در حالیکه یک یادداشت خودکشی روی پیانویش گذاشته بود درگذشت.
شارل بوآیه (۱۸۹۹-۱۹۷۸)
این بازیگر مشهور فرانسوی در طول سالیان برای بازی در فیلم های «غلبه» (۱۹۳۷)، «الجزایر» (۱۹۳۸)، «چراغ‌گاز» (۱۹۴۴) و «فنی» (۱۹۶۱) چهاربار نامزد دریافت جایزه اسکار شد. دو روز بعد از مرگ همسر بوایه که ۴۴ سال با یکدیگر زندگی کرده بودند و دو روز قبل از تولد ۷۹ سالگی او، بوایه با اوردوز داروی خواب آور جان خود را گرفت.
گیگ یانگ (۱۹۱۳-۱۹۷۸)
یانگ در طی یک بازه زمانی ۱۸ ساله و برای بازی در فیلم های «بیا جام را پر کن» (۱۹۵۱)، «محبوب معلم» (۱۹۵۸) و «آن ها به اسب ها شلیک می کنند، مگر نه؟» (۱۹۶۹) سه بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد که در سومین فیلم بالاخره موفق به دریافت این جایزه شد. کمتر از یک دهه بعد از بردن اسکار و تنها سه هفته بعد از ازدواج او با یک بازیگر ۳۱ ساله آلمانی به نام کیم اشمیت، که همسر پنجمش بود، یانگ در آپارتمانشان در نیویورک به او و بعد به خودش شلیک کرد. هنوز هم مشخص نیست که دلیل این اتفاق چه بوده و یا اینکه چرا یانگ تمام دارایی هایش از جمله جایزه اسکارش را به مدیر برنامه هایش بخشید و برای دختر نوجوانش که از ارث محروم شده بود تنها ۱۰ دلار باقی گذاشت.
ریچل رابرتس (۱۹۲۷-۱۹۸۰)
رابرتس برای نقش آفرینی اش در فیلم موج نوی بریتانیایی «این زندگی تفریحی» در سال ۱۹۶۳ نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او که بعد از طلاق از رکس هریسون در سال ۱۹۷۱ قلبش شکسته بود، بسیار افسرده شد. وی که می خواست برای بار آخر تلاش کند او را به دست بیاورد، مقدار قابل توجهی داروی خواب آور مصرف کرد که باعث مرگ سریع او و پرت شدنش از یک پنجره به حیاط خانه اش شد. باغبانش بعدا او را پیدا کرد.
الیزابت هارتمن (۱۹۴۳-۱۹۸۷)
هارتمن در اولین نقش آفرینی اش در یک فیلم سینمایی در سال ۱۹۶۵ در فیلم «یک وصله آبی» نقش دختر سفید پوست نابینایی را بازی کرد که عاشق یک مرد سیاه‌پوست می شود. وی برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او در آن زمان تنها ۲۲ سال داشت و جوان‌ترین نامزد دریافت این جایزه بود. او بعدها در مصاحبه ای گفته بود که این موفقیت اولیه برایش خوب نبود و او آمادگی اش را نداشت. بعد از آن او به دنبال نقش های خوب دیگری گشت اما غالبا از او می خواستند نقش شخصیت های معلول را بازی کند. او در نهایت دچار افسردگی و پارانویا شد و از بازیگری دست کشید. در پنجمین سالگرد دور شدن او از هالیوود، هارتمن خودش را از پنجره آپارتمانش در طبقه پنجم به بیرون پرت کرد.
ریچارد فارنزورت (۱۹۲۰-۲۰۰۰)
فارنزورت که کارش را به عنوان بدل آغاز کرد، در فیلم «برباد رفته» نیز حضور یافت. با این وجود او برای نقش آفرینی اش در فیلم «اسب سوار» در سال ۱۹۷۸ و «داستان روراست» در سال ۱۹۹۹ به عنوان یک بازیگر حرفه ای مورد احترام قرار گرفت و نامزد دریافت جایزه اسکار شد. یک ماه بعد از تولد ۸۰ سالگی اش و شش ماه بعد از حضور او در مراسم اسکار برای بار دوم، فارنزورت که سال ها پیش فهمیده بود سرطانی مرگبار دارد که باعث فلج جزئی و درد بسیار برای او شده بود، تصمیم گرفت خودش دست به کار شود و به خودش شلیک کرد.
مرور سرنوشت این افراد نشان‌دهنده این است که شهرت در بسیاری از موارد همه آن چیزی نیست که انسان‌ها به آن نیاز دارند.
چستر موریس (۱۹۰۱-۱۹۷۰)
وی که بیشتر برای بازی در شخصیت بوستون بلکی در چندین فیلم کارآگاهی دهه ۱۹۴۰ شناخته می‌شود، نامزدی اسکارش را سال ۱۹۲۹ و در دومین مراسم اسکار برای بازی در فیلم «بهانه» به دست آورده بود. این بازیگر در سن ۶۹ سالگی بر اثر مصرف زیاد داروی مسکن باربیتوریک درگذشت. هیچ یادداشت خودکشی از وی پیدا نشد، با این وجود این موضوع مشخص بود که او در حال مرگ بر اثر بیماری سرطان بوده و باور می‌رود که وی به همین دلیل آگاهانه به زندگی‌اش خاتمه داده است.
سوزان پیترز (۱۹۲۱-۱۹۵۲)
این بازیگر در اولین نقش آفرینی بزرگش در فیلمی در سال ۱۹۴۲ با عنوان «خرمن تصادفی» در سن ۲۱ سالگی نامزد دریافت جایزه اسکار و به یکی از جوان ترین نامزدهای دریافت این جایزه در آن زمان تبدیل شد. در سال ۱۹۴۵، پیترز و همسرش در حال شکار اردک بودند که گلوله ای به طور اتفاقی از اسلحه شلیک شد و باعث فلج شدن او از کمر به پایین شد. این همسر و مادر ۲۳ ساله بعد از آن به شدت افسرده و از همسرش جدا شد و در نهایت دست از غذا خوردن کشید. او به دلیل گرسنگی و از کار افتادن کلیه از دنیا رفت.
جورج سندرز (۱۹۰۶-۱۹۷۲)
سندرز به خاطر نقش آفرینی اش در فیلم «همه چیز درباره حوا» در سال ۱۹۵۰برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل شد. سندرز در سال های واپسین عمرش دچار یک حمله مغزی شد که در نهایت منجر به افسرده شدن او شد. یک شب، او وارد هتلی نزدیک بارسلونا شد و دو روز بعد جسد او کنار پنج بطری باربیتوریک خالی پیدا شد. او یادداشتی نیز به این مضمون از خود به جای گذاشته بود: دنیای عزیز، من دارم می روم چون خسته شدم. احساس می کنم به اندازه کافی زندگی کرده ام. من تو را با نگرانی هایت در این مکان آلوده ترک می کنم. موفق باشید. جورج سندرز.
مگی مک نامارا (۱۹۲۹-۱۹۷۸)
مک نامارا برای نقش آفرینی اش در نسخه سینمایی فیلم «ماه آبی است» سال ۱۹۵۳ نامزد دریافت جایزه اسکار شد. بعد از طلاق و یک فروپاشی روانی، مسیر حرفه ای کاری مک نامارا نیز شروع به نزول کرد. او برای آخرین بار در سال ۱۹۶۴ روی پرده های بزرگ ظاهر شد و بعد از آن از دید عموم محو شد. وی به خاطر اوردوز مسکن و قرص های خواب در آپارتمانش و در حالیکه یک یادداشت خودکشی روی پیانویش گذاشته بود درگذشت.
شارل بوآیه (۱۸۹۹-۱۹۷۸)
این بازیگر مشهور فرانسوی در طول سالیان برای بازی در فیلم های «غلبه» (۱۹۳۷)، «الجزایر» (۱۹۳۸)، «چراغ‌گاز» (۱۹۴۴) و «فنی» (۱۹۶۱) چهاربار نامزد دریافت جایزه اسکار شد. دو روز بعد از مرگ همسر بوایه که ۴۴ سال با یکدیگر زندگی کرده بودند و دو روز قبل از تولد ۷۹ سالگی او، بوایه با اوردوز داروی خواب آور جان خود را گرفت.
گیگ یانگ (۱۹۱۳-۱۹۷۸)
یانگ در طی یک بازه زمانی ۱۸ ساله و برای بازی در فیلم های «بیا جام را پر کن» (۱۹۵۱)، «محبوب معلم» (۱۹۵۸) و «آن ها به اسب ها شلیک می کنند، مگر نه؟» (۱۹۶۹) سه بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد که در سومین فیلم بالاخره موفق به دریافت این جایزه شد. کمتر از یک دهه بعد از بردن اسکار و تنها سه هفته بعد از ازدواج او با یک بازیگر ۳۱ ساله آلمانی به نام کیم اشمیت، که همسر پنجمش بود، یانگ در آپارتمانشان در نیویورک به او و بعد به خودش شلیک کرد. هنوز هم مشخص نیست که دلیل این اتفاق چه بوده و یا اینکه چرا یانگ تمام دارایی هایش از جمله جایزه اسکارش را به مدیر برنامه هایش بخشید و برای دختر نوجوانش که از ارث محروم شده بود تنها ۱۰ دلار باقی گذاشت.
ریچل رابرتس (۱۹۲۷-۱۹۸۰)
رابرتس برای نقش آفرینی اش در فیلم موج نوی بریتانیایی «این زندگی تفریحی» در سال ۱۹۶۳ نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او که بعد از طلاق از رکس هریسون در سال ۱۹۷۱ قلبش شکسته بود، بسیار افسرده شد. وی که می خواست برای بار آخر تلاش کند او را به دست بیاورد، مقدار قابل توجهی داروی خواب آور مصرف کرد که باعث مرگ سریع او و پرت شدنش از یک پنجره به حیاط خانه اش شد. باغبانش بعدا او را پیدا کرد.
الیزابت هارتمن (۱۹۴۳-۱۹۸۷)
هارتمن در اولین نقش آفرینی اش در یک فیلم سینمایی در سال ۱۹۶۵ در فیلم «یک وصله آبی» نقش دختر سفید پوست نابینایی را بازی کرد که عاشق یک مرد سیاه‌پوست می شود. وی برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار شد. او در آن زمان تنها ۲۲ سال داشت و جوان‌ترین نامزد دریافت این جایزه بود. او بعدها در مصاحبه ای گفته بود که این موفقیت اولیه برایش خوب نبود و او آمادگی اش را نداشت. بعد از آن او به دنبال نقش های خوب دیگری گشت اما غالبا از او می خواستند نقش شخصیت های معلول را بازی کند. او در نهایت دچار افسردگی و پارانویا شد و از بازیگری دست کشید. در پنجمین سالگرد دور شدن او از هالیوود، هارتمن خودش را از پنجره آپارتمانش در طبقه پنجم به بیرون پرت کرد.
ریچارد فارنزورت (۱۹۲۰-۲۰۰۰)
فارنزورت که کارش را به عنوان بدل آغاز کرد، در فیلم «برباد رفته» نیز حضور یافت. با این وجود او برای نقش آفرینی اش در فیلم «اسب سوار» در سال ۱۹۷۸ و «داستان روراست» در سال ۱۹۹۹ به عنوان یک بازیگر حرفه ای مورد احترام قرار گرفت و نامزد دریافت جایزه اسکار شد. یک ماه بعد از تولد ۸۰ سالگی اش و شش ماه بعد از حضور او در مراسم اسکار برای بار دوم، فارنزورت که سال ها پیش فهمیده بود سرطانی مرگبار دارد که باعث فلج جزئی و درد بسیار برای او شده بود، تصمیم گرفت خودش دست به کار شود و به خودش شلیک کرد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر