بازیگران درخشان تاریخ سینما (۵۴): جین هارلو

برترین ها - ترجمه از سولماز محمودی: جین هارلو ( Jean Harlow ) با نام اصلی هارلین هارل کارپنتر، زادۀ ۳ مارس ۱۹۱۱ و درگذشته به تاریخ ۷ ژوئن ۱۹۳۷، بازیگر آمریکایی دهۀ ۱۹۳۰ بود. هارلو با هاوارد هیوز قرارداد بست و اولین حضور مهم او در فیلم «فرشته های جهنم» (۱۹۳۰) بود که پس از آن تعدادی فیلم ناموفق بازی کرد تا این که در سال ۱۹۳۲ با مترو گلدوین میر قرارداد امضا کرد. او در این شرکت به بانوی اول تبدیل شد و در یک رشته فیلم های موفق از جمله «خاک سرخ» (۱۹۳۲)، «شام در ساعت ۸» (۱۹۳۳)، «بی پروا» (۱۹۳۵) و «سوزی» (۱۹۳۶) بازی کرد.

شهرت ه ارلو با جوان کرافورد و نورما شیرر، همکاران او در ام جی ام، مقایسه می شد و به زودی از آنها پیشی گرفت. او در سال های پایانی 1930 به یکی از بزرگ ترین بازیگران سینما تبدیل شده بود و اغلب با لقب های "بمب جاذبۀ بلوند" و "بلوند پلاتینه" خوانده می شد. او به خاطر شخصیت "زن افسونگر خندان" در فیلم هایش نیز شهرت داشت. وی در 26 سالگی، هنگام فیلمبرداری فیلم «ساراتوگا» (1937) درگذشت. فیلم با استفاده از چند بدل کامل شد و کمی بیش از یک ماه بعد از مرگ او به نمایش درآمد. بنیاد فیلم آمریکا او را در ردیف 22 بزرگ ترین ستاره های زن سینما در سینمای کلاسیک هالیوود قرار داد.

هارلو در کانزاس سیتی میسوری به دنیا آمد. پدر او مانتکلر کارپنتر، دندانپزشکی متعلق به خانواده ای از طبقۀ کارگر و مادرش جین پو کارپنتر (هارلو)، دختر یک دلال مسکن ثروتمند بودند. هارلو را بِیبی صدا می کردند، اسمی که برای تمام عمر روی او ماند. او تا 5 سالگی که به مدرسۀ دخترانۀ بارستو رفت، نمی دانست اسم واقعی اش هارلین است. هارلین و "جین مادر"-وقتی هارلین بازیگر شد، مادرش را به این نام می شناختند- بسیار به هم نزدیک بودند. مادرش بی نهایت حامی دخترش بود و او را به شدت لوس می کرد. زمانی که هارلین به مدرسه می رفت، مادرش تقاضای طلاق داد و در 29 سپتامبر 1922، رسماً از همسرش طلاق گرفت. او به تنهایی مراقبت از هارلین را که پدرش را بسیار دوست می داشت، بر عهده گرفت و پس از آن، هارلین خیلی کم پدرش را دید.

جین مادر در سال 1923، به امید بازیگر شدن به همراه هارلین به هالیوود رفت، اما در 34 سالگی برای شروع این حرفه زیادی پیر بود. هارلین جوان به مدرسۀ دخترانۀ هالیوود رفت و در آنجا با داگلاس فربنکس کوچک، جوئل مکری و آیرین میر سلزنیک آشنا شد. او در بهار 1925، در 14 سالگی مدرسه را رها کرد.

اسکیپ هارلو، پدربزرگ هارلین، با دخترش جین اتمام حجت کرد که اگر برنگردد، او را از ارث محروم خواهد کرد. بنابراین او و مادرش که پس اندازشان در حال تمام شدن بود، به کانزاسیتی برگشتند. چند هفته بعد، اسکیپ نوه اش را به یک اردوگاه تابستانی در میشیگان فرستاد و او در آنجا دچار مخملک شد. مادرش، در حالی که خودش با قایق از دریاچه عبور می کرد، به میشیگان رفت تا از او مراقبت کند، اما به او گفتند که نمی تواند دخترش را ببیند.

هارلو سپس به مدرسۀ فری هال (آکادمی لیک فارست فعلی) در لیک فارست ایلینوی رفت. هر تازه واردی با یک خواهر بزرگ تر از کلاس بالاتر جفت می شد و خواهر بزرگ تر هارلین در پاییز 1926، او را به چارلز "چاک" فریمانت مگرو، وارث ثروتی کلان، آشنا کرد. آن دو به زودی با هم نامزد شدند و در 1927 ازدواج کردند. در ژانویۀ 1927، جین کارپنتر نیز ازدواج کرد.

زوج مگرو، مدت کوتاهی بعد از ازدواج شیکاگو را ترک کردند و به بورلی هیلز رفتند. مگرو دو ماه بعد از ازدواج وارد 21 سالگی شد و بخشی از ارث بزرگ خود را دریافت کرد. آنها در 1928 به لس آنجلس رفتند و در خانه ای در بورلی هیلز ساکن شدند که هارلین در آنجا به یک شخصیت طراز اول اجتماعی تبدیل شد. مگرو امیدوار بود با این جابجایی هارلین را از مادرش دور کند. نه مگرو و نه هارلین، هیچ یک کار نمی کردند و هر دو، مخصوصاً مگرو، ظاهراً زیاد می نوشیدند.

هارلین در لس انجلس با رزالی روی، یک بازیگر جوان آینده دار، دوست شد. روی که اتومبیل نداشت، از هارلین خواست تا او را برای یک قرار ملاقات به استودیوهای فاکس برساند. گفته می شود، زمانی که هارلین منتظر دوستش بود، توجه مدیران فاکس را به خود جلب کرد و به او پیشنهاد کار داده شد، اما او گفت که علاقه ای به این کار ندارد. با این حال، توصیه نامه هایی برای معرفی به سنترال کستینگ به او داده شد. چند روز بعد، رزالی روی با هارلین شرط بست که او قدرت این را ندارد که برود و تست بدهد. هارلین، که دلش نمی خواست شرط را ببازد و از طرفی تحت فشار مادر مشتاقش که حالا به لس آنجلس برگشته بود، به سنترال کستینگ رفت و با نام دوشیزگی مادرش، یعنی جین هارلو، قرارداد امضا کرد.

بعد از چند تماس از سوی سنترال کستینگ و چند پیشنهاد کاری که رد شد، هارلین با اصرار مادر مجبور شد کار را قبول کند. او اولین بار در« به قید شرف » (1928)، در نقش یک سیاهی لشکر با دستمزد روزی هفت دلار، ظاهر شد. این نقش به نقش های کوچک در فیلم های بلند از جمله «موران دریا نورد» (1928)، «اسم این عشق است» (1929)، «هماهنگی نزدیک» (1929) و «جلوۀ عشق» (1929) منتهی شد. او در دسامبر 1928 قراردادی 5 ساله با دستمزد 100 دلار در هفته، با استودیو های هال روچ بست. در «هورای دو نفره» (1929)، فیلم کوتاه لورل و هاردی، نقش مکمل گرفت و در ادامه در دو فیلم دیگر آنها، «آزادی» و «شرخر ها» (هر دو در 1929) نیز حضور یافت.

در مارس ۱۹۲۹، او به خاطر آسیبی که کارش به زندگی شخصی اش می زد، به قرارداد خود با هال روچ پایان داد. در ماه ژوئن همان سال، از همسرش جدا شد و نزد مادر و همسر مادرش رفت. پس از جدایی، در چندین فیلم نقش سیاهی لشکر گرفت. اولین نقش با دیالوگش در فیلم «آخرین بچه» (۱۹۲۹) بود که کلارا بو نقش اول را بازی می کرد.

در روزهای پایانی سال ۱۹۲۹، جیمز هال، بازیگری که در «فرشتگان جهنم» هاوارد هیوز بازی می کرد، جین را کشف کرد. هاوارد که بیشتر قسمت های فیلم را که در اصل قرار بود صامت باشد، دوباره با صدا فیلمبرداری می کرد، نیاز به بازیگری داشت که جایگزین گرتا نیسن شود؛ نیسن لهجۀ نروژی داشت و این برای شخصیت او در فیلم خوشایند نبود. هارلو تست داد و نقش را به دست آورد.

هیوز در ۲۴ اکتبر ۱۹۲۹، با وی یک قرارداد ۵ ساله با دستمزد هفته ای ۱۰۰ دلار امضا کرد. «فرشتگان جهنم» در ۲۷ مه ۱۹۳۰ در هالیوود به نمایش درآمد و پرفروش ترین فیلم آن سال شد. این فیلم هارلو را به ستاره ای بین المللی تبدیل کرد؛ با این که او برای تماشاگران محبوب شد، منتقدان چندان مشتاق نبودند. در حین فیلمبرداری این فیلم، وی با پل برن، از مدیران ام جی ام، ملاقات کرد. او در ۱۹۳۱، یک نقش سیاهی لشکری دیگر در فیلم «روشنایی های شهر» چارلی چاپلین به دست آورد، هرچند حضور او در نسخۀ نهایی وجود ندارد.

از آنجا که برنامه ای برای هارلو ریخته نشده بود، هیوز او را برای افتتاح اکران فیلم در نیویورک، سیاتل و کانزاسیتی فرستاد. در ۱۹۳۱، او که از سوی کمپانی هیوز به استودیوهای دیگر قرض داده شده بود، با حضور در «شش مخفی» در کنار والاس بیری و کلارک گیبل، «مرد آهنین» به همراه لو اِیرس و رابرت آرمسترانگ و «دشمن مردم» با جیمز کاگنی، بیش از پیش جلب توجه کرد. با این که این فیلم ها نسبتاً تا بسیار موفق ارزیابی شدند، منتقدان بازی هارلو را به باد تمسخر گرفتند. هیوز با نگرانی او را به یک تور تبلیغاتی کوتاه فرستاد که موفقیت آمیز نبود، زیرا هارلو از این نوع حضورهای شخصی هراس داشت.

هارلو با ابنر زوییلمن رابطه برقرار کرد و او با قرض دادن مبلغی بالا به هری کان، رئیس کلمبیا پیکچرز قراردادی برای دو فیلم برای او بست. بعد از آن هارلو در کنار لورتا یانگ در «بلوند پلاتینه» (۱۹۳۱) برای کلمبیا پیکچرز بازی کرد. نام فیلم در اصل «گالاگر» بود، اما هیوز که روی رنگ موهای هارلو که تبلیغاتچی های هیوز آن را "پلاتینه" می نامیدند، سرمایه گذاری کرده بود، برای تبلیغ او این اسم را روی آن گذاشت. با این که هارلو رنگ کردن موهایش را انکار می کرد، گفته می شد این رنگ بلوند پلاتینه با روشن کردن مو با استفادۀ هفتگی از آمونیاک، سفید کنندۀ کلوراکس و ورقه های صابون لوکس به دست می آمد. این فرآیند موهای در اصل بلوند خاکستری هارلو را ضعیف و آسیب دیده کرد. بسیاری از زنان طرفدار هارلو موهای خود را رنگ می کردند تا شبیه موهای او شوند. گروه هاوارد هیوز مجموعه ای از کلوب های "بلوند پلاتینه" در سراسر کشور تأسیس کردند و به هر آرایشگری که می توانست رنگ موی هارلو را بازسازی کند، ۱۰۰۰۰ دلار جایزه می داد.

وی سپس در «سه دختر عاقل» (۱۹۳۲) برای کلمبیا پیکچرز بازی کرد و با می کلارک و والتر بایرن همبازی شد. بعد از آن، پل برن ترتیب قرض گرفتن او را برای «هیولای شهر» (۱۹۳۲) داد تا در کنار والتر هادسن بازی کند. بعد از فیلمبرداری، برن یک تور تبلیغاتی ده هفته ای برای هارلو تنظیم کرد. چیزی که باعث تعجب بسیاری، به ویژه خود هارلو شد، این بود که با حضور او در هر سالنی، آنجا پر از جمعیت می شد. با وجود بی اعتباری هارلو نزد منتقدان و نقش های ضعیف او، محبوبیت و شمار طرفدارانش بسیار بود و در فوریۀ ۱۹۳۲، این تور تا شش هفته تمدید شد.

به گفتۀ فی ری که در «کینگ کونگ» (۱۹۳۳) نقش آن دارو را بازی کرد، هارلو انتخاب اصلی برای این قهرمان بلوند بود. از آنجا که ام جی ام در زمان پیش تولید این فیلم، هارلو را تحت قرارداد انحصاری درآورده بود، برای بازی در فیلم کونگ در دسترس نبود و نقش به فی ری مو قهوه ای رسید که برای فیلم یک کلاه گیس بلوند بر سر گذاشت.

پل برن که حالا رابطه ای عاشقانه با هارلو پیدا کرده بود، با لوئیس بی. میر دربارۀ خرید قرارداد هارلو از هیوز و تنظیم قرارداد با ام جی ام صحبت کرد، اما میر قبول نکرد. ستاره های زن ام جی ام شیک و ظریف نمایانده می شدند، اما شخصیت سینمایی "زن سبک سر" هارلو به نظر میر منزجر کننده بود. بعد از آن، برن به سراغ دوست نزدیکش، اروینگ تالبرگ، مدیر تولید ام جی ام رفت و با اشاره به شهرت و تصویر تثبیت شدۀ هارلو، به دوستش اصرار کرد تا با او قرارداد ببندد. تالبرگ که ابتدا بی میل بود، موافقت کرد و در ۳ مارس ۱۹۳۲، بیست و یکمین سالروز تولد هارلو، برن به او تلفن کرد و این خبر را به او داد که ام جی ام قرارداد او با هیوز را به قیمت ۳۰۰۰۰ دلار خریده است. هارلو در ۲۰ آوریل ۱۹۳۲، رسماً به این استودیو پیوست.

در ام جی ام، نقش های برتر به هارلو می دادند تا نگاه ها و استعداد در حال پیدایش کمدی او را به رخ بکشند. با این که شخصیت سینمایی هارلو در طول دوران حرفه ای او به طور چشمگیری تغییر کرد، یکی از با ثبات ترین خصوصیات او حس شوخ طبعی آشکار او بود. در سال ۱۹۳۲، او در کمدی «زن مو قرمز» بازی کرد و برای آن هفته ای ۱۲۵۰ دلار دستمزد گرفت. اغلب از این فیلم به عنوان یکی از معدود فیلم هایی یاد می شود که هارلو با موی بلوند پلاتینه دیده نمی شود؛ او برای این نقش یک گلاه گیس قرمز به سر می گذاشت.

وی سپس در «غبار سرخ»، دومین فیلمش با کلارک گیبل بازی کرد. هارلو و گیبل همکاری خوبی با هم داشتند و در مجموع شش فیلم با هم بازی کردند. او همچنین چندین بار با اسپنسر تریسی و ویلیام پاول همبازی شد. در این مرحله، ام جی ام تلاش می کرد شخصیت اجتماعی هارلو را از شخصیت سینمایی او متمایز کند، نام خانوادگی کودکی هارلو را از کارپنتر معمولی به کارپنتییر که شیک تر بود، تغییر داد، ادعا کرد که ادگار آلن پو یکی از نیاکان او است و عکس هایی از او منتشر کرد که در آنها وی در حال انجام کارهای خیرخواهانه بود تا تصویر او را از یک زن بی قید به یک دختر آمریکایی تمام عیار تبدیل کند. این تغییر و تحول دشوار بود؛ یک بار شنیده شد که هارلو زیر لب غرغر می کرد: «خدای من! یعنی من باید همیشه دکلته بپوشم تا آدم مهمی شوم؟»

در حین ساخت فیلم «غبار سرخ»، برن که دو ماه بود شوهر او شده بود، در خانه شان مرده پیدا شد؛ این قضیه یک رسوایی دراز مدت به بار آورد. ابتدا هارلو را مسئول قتل برن دانستند، اما بررسی ها نشان داد مرگ برن خودکشی بوده است. لوئیس بی. میر از ترس اثر تبلیغاتی منفی این حادثه تصمیم گرفت هارلو را با بازیگر دیگری جایگزین کند و این نقش را به تلولا بنکهد پیشنهاد کرد. بنکهد از این پیشنهاد وحشت زده شد؛ او در اتوبیوگرافی خود نوشته است: «مجازات کردن جین بااستعداد به خاطر بدشانسی یک نفر دیگر از پست ترین کارهای تمام تاریخ است. این را به آقای میر هم گفتم.» هارلو ساکت ماند، مصیبت را از سر گذراند و بیشتر از همیشه محبوب شد. زندگینامه ای از برن که در 2009 منتشر شد، ادعا کرد که برن در حقیقت به دست یک معشوق قدیمی کشته شده بوده و صحنۀ جنایت توسط ام جی ام طوری تنظیم شده بود که به نظر برسد برن خود را کشته است.

پس از مرگ برن، هارلو رابطه ای بی احتیاطانه با مکس بِر بوکسور شروع کرد؛ با این که بر از همسرش دوروتی دانبر جدا شده بود، تهدید شد که در دادرسی طلاق از هارلو به عنوان شریک جرم او در "بیزاری عاطفی" نسبت به همسرش نام برده خواهد شد. استودیو که بعد از مرگ اسرارآمیز برن، رسوایی دیگری نمی خواست، این وضعیت را با تنظیم یک ازدواج بین هارلو و هرولد راسن فیلمبردار بی اثر کرد. راسن و هارلو دوست بودند و راسن از این نقشه پیروی کرد. آنها هشت ماه بعد بی سر و صدا طلاق گرفتند.

در سال 1933، ام جی ام به ارزش تیم هارلو-گیبل پی برد و آنها را بار دیگر در فیلم «مردت را نگه دار» (1933) کنار هم آورد که این فیلم هم پرفروش شد. در همان سال، نقش همسر خیانتکار والاس بیری را در درام کمدی «شام در ساعت هشت»، و در «بمب جاذبه» در کنار لی تریسی، نقش ستارۀ تحت فشار هالیوود را بازی کرد. اغلب گفته می شود که این فیلم بر اساس زندگی خود هارلو یا کلارا بو ساخته شده است.

سال بعد، او با لایونل بریمور و فرنچت تون در «دختری از میسوری» (1934) بازی کرد. بعد از موفقیت تجاری «غبار سرخ» و «مردت را نگه دار»، ام جی ام هارلو و گیبل را در دو فیلم موفق تر دیگر به کار گرفت: «دریاهای چین» (1935) با بازی والاس بیری و رزالیند راسل و «همسر علیه منشی» (1936) با حضور میرنا لوی و جیمز استوارت.

از سال 1933 به بعد، هارلو پیوسته یکی از قوی ترین جذابیت های گیشه در ایالات متحده انتخاب می شد و اغلب در نظرسنجی های محبوبیت در بین تماشاگران از همکاران خود در ام جی ام پیشی می گرفت. «بی پروا» (1935) اولین فیلم موزیکال او بود. او در این فیلم با ویلیام پاول و فرنچت تون همبازی بود. با اینکه شخصیت هارلو در فیلم آواز می خواند، صدای او توسط خوانندۀ ماهر ویرجینیا وریل دوبله شده است.

در میانۀ سال های 1930، هارلو یکی از بزرگ ترین ستاره های ایالات متحده بود و امید بود که او گرتا گاربوی بعدی ام جی ام شود. او که هنوز جوان بود، ستارۀ بختش همچنان بالاتر می رفت، در حالی که محبوبیت دیگر ستاره های زن ام جی ام مانند گاربو، جوان کرافورد، نورما شیرر و لوئیز راینر رو به کاهش بود.

پس از جدایی از همسر سومش در 1934، ویلیام پاول، ستارۀ دیگری از ام جی ام را ملاقات کرد و به سرعت به او علاقمند شد. گفته می شود آنها دو سال با هم نامزد بودند، اما تفاوت ها آنها را از رسمی کردن رابطه شان منع کرد (او دوست داشت بچه دار شوند، اما پاول بچه نمی خواست).

در فیلم «سوزی» (1936) هارلو نقش اصلی را داشت و این باعث شد نام او بالاتر از فرنچت تون و کری گرانت نوشته شود. با این که منتقدان نوشتند که هارلو بر فیلم مسلط بود، این را هم اضافه کردند که بازی او ناقص بود و فیلم فروش معقولی داشت. او سپس در «اراذل و اوباش» (1936) به همراه اسپنسر تریسی و اونا مرکل ظاهر شد که یک شکست تجاری بود و در فیلم موفق جهانی، «بانوی انگشت نما» (1936)، نام او بالاتر از پاول، میرنا لوی و تریسی ثبت شد. پس از آن، در کمدی «دارایی شخصی» (1937) به کارگردانی دابلیو. اس. ون دایک با رابرت تیلور همبازی شد. این آخرین فیلم کامل شدۀ او بود.

هارلو در سن 15 سالگی به مخملک مبتلا شد. در ژانویۀ 1937، هارلو و رابرت تیلور به واشینگتن دی.سی. سفر کردند تا در فعالیت های جمع آوری کمک مالی وابسته به سالروز تولد رئیس جمهور وقت، فرانکلین دی. روزولت، برای سازمان March of Dimes شرکت کنند. این سفر برای هارلو از نظر جسمی سخت بود و وی به آنفلوآنزا مبتلا شد. او به موقع بهبود یافت تا به همراه پاول در مراسم جوایز آکادمی اسکار حاضر شود.

فیلمبرداری آخرین فیلم هارلو، «ساراتوگا» با بازی کلارک گیبل، قرار بود در مارس ۱۹۳۷ شروع شود. با این حال، تولید فیلم به تأخیر افتاد، چون او به سپتیسمی (گند خونی) مبتلا شد و بعد از کشیدن چند دندان عقل مجبور شد بستری شود. بعد از بهبود او، فیلمبرداری در ۲۲ آوریل شروع شد.

در روز ۲۰ مه ۱۹۳۷، هارلو در حین فیلمبرداری شروع به شکایت از بیماری کرد. نشانه های بیماری او - خستگی، تهوع، اِدم و درد پشت- به نظر پزشکش که معتقد بود او از التهاب کیسه صفرا و آنفلوآنزا رنج می برد، زیاد جدی نیامد. به هر حال، او ظاهراً خبر نداشت که هارلو در طول یک سال گذشته بیمار بوده و آفتاب سوختگی شدید و آنفلوآنزا داشته است. دوست و همبازی هارلو، میرنا لوی، متوجه رنگ کبود، خستگی و افزایش وزن او شد.

در ۲۹ مه، صحنه ای را فیلمبرداری می کردند که شخصیت هارلو در فیلم تب داشت. او به وضوح بیمارتر از شخصیت فیلم بود و زمانی که به همبازی اش گیبل تکیه داده بود به او گفت: «حالم خیلی بد است. مرا به اتاق لباس برگردان.» او از دستیار کارگردان درخواست کرد تا به ویلیام پاول زنگ بزند، پاول صحنۀ فیلم خود را ترک کرد تا هارلو را به خانه برگرداند.

در ۳۰ مه، پاول که دید وضعیت هارلو بهتر نشده، به مادر او که در سفر بود تلفن زد و دکترش را نیز خبر کرد. بیماری های هارلو پیش از آن سه فیلم قبلی («همسر در مقابل منشی»، «سوزی» و «بانوی بدنام») را معطل کرده بود، بنابراین این اتفاق ابتدا زیاد نگران کننده نبود. در ۲ ژوئن اعلام شد که او به آنفلوآنزا مبتلا شده است. دکتر ارنست فیشبو که به خانۀ او احضار شده بود، تشخیص داد که کیسه صفرای وی ملتهب شده است. هارلو در ۳ ژوئن بهتر بود و همکارانش منتظر بودند که او دوشنبه ۷ ژوئن به صحنه بازگردد. روزنامه ها با عنوان هایی مثل "جین هارلو به شدت بیمار است" و "بحران بیماری هارلو سپری شد"، گزارش های متناقض می دادند. کلارک گیبل که او را در آن روزها ملاقات می کرد، بعدها گفت که او بسیار ورم کرده بود و نفسش بوی ادرار می دهد که هر دو نشانۀ نارسایی کلیوی بودند.

دکتر لیلند چپمن، همکار دکتر فیشبو، فراخوانده شد تا نظر دوم را بدهد؛ او تشخیص داد که سنگ صفرای او ملتهب نیست، بلکه او در آخرین مراحل نارسایی کلیه است. در روز ۶ ژوئن، هارلو گفت که نمی تواند پاول را به وضوح ببیند و نتوانست بگوید او چند تا از انگشت هایش را بالا آورده است. عصر آن روز، او به بیمارستان گود سمریتن لوس آنجلس منتقل شد و در آنجا به کما رفت. روز بعد در ساعت ۱۱:۳۷ صبح، هارلو در ۲۶ سالگی درگذشت. در روزنامه ها علت مرگ ادم مغزی ناشی از نارسایی کلیه اعلام شده بود. در پرونده های بیمارستان، علت اورمیا (افزایش اورۀ خون) ذکر شده است.

بعد از مرگ هارلو، مدت ها شایعاتی در مورد مرگ وی وجود داشت مبنی بر این که مادر هارلو یا خود او از مراجعه به پزشک و بستری شدن یا جراحی خودداری کرده اند. از زمان شروع بیماری او، زمانی که وی در خانه استراحت می کرد، پزشکی از او مراقبت می کرد. دو پرستار نیز در منزل به او رسیدگی می کردند و تجهیزات مختلفی از بیمارستانی در نزدیکی خانۀ او آورده شده بود. مواد سمی بر مغز و سیستم عصبی مرکزی او تأثیر نامطلوب گذاشته بود. بر اساس گمانه زنی ها، هارلو به دنبال ابتلا به مخملک در جوانی، دچار گلومرولونفریت پس از عفونت استرپتوکوکی شده بود که منجر به فشار خون بالا و در نهایت نارسایی کلیه شده است. در گواهی مرگ هارلو علت مرگ "عفونت حاد تنفسی"، "نفریت حاد" و "اورمیا" ذکر شده است.

یکی از نویسندگان ام جی ام بعد ها نوشت: «روزی که بیبی مرد، تا سه ساعت هیچ صدایی در غذاخوری استودیو شنیده نشد.» اسپنسر تریسی در خاطرات روزانه اش نوشت: «جین هارلو امروز مرد. دختر بزرگ.» ام جی ام در روز تشییع او در 9 ژوئن، تعطیل بود.

او در آرامگاه فارست لان واقع در گلندیل، در مقبرۀ بزرگ و در اتاقی خصوصی از مرمر چند رنگ که ویلیام پاول به مبلغ 25000 دلار خریده بود، دفن شد. او را با لباس شبی که در فیلم «بانوی انگشت نما» پوشیده بود، در حالی که گل گاردنیای سفید و یادداشتی را به دست داشت که پاول نوشته بود: "شب به خیر، عزیزترین من!"، به خاک سپردند. روی سنگ مزار او تنها نوشته شده است: "بیبی ما". فضاهای خالی در آن اتاق برای مادر هارلو و پاول نگه داشته شده بود. مادر او در سال 1958 در آنجا به خاک سپرده شد، اما پاول در 1940، با دایانا لوئیس ازدواج کرد و بعد از مرگش در سال 1984، سوزانده و خاکستر شد.

ام جی ام تصمیم گرفت برای «ساراتوگا» جین آرتور یا ویرجینیا بروس را جایگزین هارلو کند؛ اما به دلیل اعتراض مردم، فیلم با استفاده از سه بدل (یکی برای نماهای نزدیک، یکی برای نماهای دور و یکی برای دوبلۀ دیالوگ های او) و بازنویسی برخی صحنه ها بدون هارلو کامل شد. بیننده های فیلم تا مدت ها سعی می کردند نشانه های بیماری او را کشف کنند یا صحنه هایی را که بدل ها به جای او بازی کرده بودند، به درستی تشخیص دهند. «ساراتوگا» در 23 ژوئیه 1937، کمتر از دو ماه بعد از مرگ هارلو به نمایش درآمد و بسیار پربیننده بود. این فیلم دومین فیلم پرفروش ام جی ام در سال 1937 شد.

حقایقی درباره جین هارلو که شاید ندانید:

1. از ویژگی های ظاهری هارلو می توان به قد کوتاهش (حدود 156 سانتیمتر) اشاره کرد. وی اغلب نقش زنان بلوند دلفریب را بازی می کرد و پیراهن ساتن سفید بلند آرت دکو و کت های خز می پوشید. ابروهای بسیار باریکی داشت که قوس اغراق آمیزی داشتند و گاهی خط ابرویش را بالاتر می برد. وی «ستاره بلوند اوریجینال هالیوود» است.

2. وی دوست ابنر زوییلمن، گانگستر بدنام شهر نیوجرسی بود که با قرض دادن 500 هزار دلار وجه نقد به کلمبیا پیکچرز، قرارداد بازی در دو فیلم با هری کوهن را برای هارلو گرفت. زوییلمن برای هارلو دستبند جواهرنشان و یک کادیلاک قرمز نیز خرید.

3. بت مریلین مونرو بود. مونرو بازی در فیلمی زندگی نامه ای درباره هارلو را رد کرد. پس از خواندن فیلمنامه مونرو گفته بود: «امیدوارم پس از مرگم این کار را با من نکنند.» هم هارلو و هم مونرو در آخرین فیلم های زندگی شان با کلارک گیبل همبازی بودند.

4. در ژوئن 1999، رتبه 22 فهرست «100 سال، 100 افسانه» موسسه فیلم آمریکا به هارلو تعلق گرفت.

5. در ماه مه 1937، هارلو اولین هنرپیشه زن سینمایی بود که روی جلد مجله لایف رفت.

6. دو مورد از خرافاتی که هارلو به آنها مشهور بود، بستن زنجیر شانس به قوزک پای چپ که در برخی فیلم هایش می توان دید و دیگر نگه داشتن آینه شانس در اتاق پرو لباسش بود. وی قبل از نگاه کردن به آن آینه از اتاقش خارج نمی شد.

7. برند سیگار محبوبش، برند فاتیما بود.

۸. به شدت به رژیم غذایی اش پایبند بود تا لاغر بماند و اغلب سالاد و سبزیجات می خورد.

۹. تا چندین سال همه بر این باور بودند که هارلو به خاطر اعتقادات مادر مسیحی اش مرد که اجازه نداد پزشکان او را جراحی کنند. زیرا مسیحیان ساینتیست دعا را به دارو و جراحی ترجیح می دهند. نادرست بودن این قضیه بعدها به کرات ثابت شد.

۱۰. هنگام مرگش دارایی او بیش از ۱ میلیون دلار تخمین زده شد که کل آن به مادرش رسید.

۱۱. هارلو و هدی لامار، منابع الهامبخش اصلی باب کین، خالق بتمن، برای کاراکتر «زن گربه ای» بودند.

۱۲. در فوریه ۱۹۶۰، پس از مرگش، ستاره ای به او در پیاده روی مشاهیر هالیوود در بلوار هالیوود، شماره ۶۹۱۰ اهدا شد.

۱۳. هارلو یکی از بازیگرانی بود که برای نقش اسکارلت اوهارا در فیلم «بر باد رفته» (۱۹۳۹) در نظر گرفته شده بود که این نقش به ویوین لی رسید.

۱۴. در شش فیلم با کلارک گیبل همبازی بود: «شش مخفی» (۱۹۳۱)، «غبار سرخ» (۱۹۳۲)، «مردت را نگه دار» (۱۹۳۳)، «دریاهای چین» (۱۹۳۵)، «همسر علیه منشی» (۱۹۳۶) و «ساراتوگا» (۱۹۳۷).

۱۵. انگشتری مزین به یاقوت کبود ستاره شکل ۱۵۲ قیراطی بزرگی داشت که بزرگترین انگشتری بود که یک ستاره سینمایی هالیوودی تابحال داشته است. ویلیام پاول که آن زمان نامزدش بود این انگشتر را به او هدیه داده بود. در دوران آرت دکو، انگشترهای یاقوت کبود ستاره ای بسیار محبوب بودند و ستاره های هالیوودی شیک پوش که رقابت شدیدی با یکدیگر بر سر بزرگترین جواهر روی انگشترهایشان داشتند، اشتیاق زیادی به دست آوردن این مدل جواهرات داشتند. هارلو این انگشتر را در فیلم «دارایی شخصی» (۱۹۳۷) به رخ رقیبانش کشید.

نقل قول های شخصی:

- «من بازیگر زاده نشدم. هیچکس این موضوع را بهتر از من نمی داند. اگر استعداد نهفته ای داشتم، باید سخت کار می کردم، خوب گوش می دادم، تمرین می کردم و بیشتر و بیشتر تمرین می کردم تا این استعداد را نشان دهم.»

- «برای من عشق همیشه به معنای دوستی بوده است.»

- «هیچکس از یک بانوی اصیل انتظار ندارد که همه صورتحساب ها را پرداخت کند.»

- «خدایی وجود دارد، حتی در هالیوود.»