«سوده كمندانی»؛ دختر نقره‌ای جوجیتسوي آسیا
«جوجیتسو» شاید تا مدت‌ها قبل رشته شناخته‌‌شده‌ای در بین اهالی ورزش نبود، اما پس از اینكه ورزشكاران این هنر رزمی و جذاب توانستند سال گذشته و در اولین دوره رقابت‌های آسیایی این رشته مدال‌آوری كنند و عنوان نایب‌قهرمانی را از آن خود كنند، علاقه‌مندان زیادی پیدا كرد.
روزنامه قانون - پرتو جغتایی: «جوجیتسو» شاید تا مدت‌ها قبل رشته شناخته‌‌شده‌ای در بین اهالی ورزش نبود، اما پس از اینكه ورزشكاران این هنر رزمی و جذاب توانستند سال گذشته و در اولین دوره رقابت‌های آسیایی این رشته مدال‌آوری كنند و عنوان نایب‌قهرمانی را از آن خود كنند، علاقه‌مندان زیادی پیدا كرد. تیم ملی جوجیتسوي ایران، امسال نيز در دومین دوره مسابقات قهرمانی آسیا شركت كرد و با عملكردی بهتر نسبت به دور نخست این رقابت‌ها مقام نخست آسیا را تصاحب كرد.
جوجیتسوكاران زن و مرد ایران كه در دوره نخست این پیكار آسیایی در مجموع یازده مدال كسب كرده بودند، در این دوره كه به میزبانی كشور ویتنام برگزار می‌شد، موفق شدند تعداد مدال‌های خود را افزایش دهند و با بیست مدال روی سكوی نخست قاره كهن بایستند. 9 مدال طلا، سه مدال نقره و هشت مدال برنز، حاصل تلاش دختران و پسران ایران در مسابقات ویتنام بود؛ مدال‌های درخشان و رنگارنگی كه جوجیتسوي ایران را به سكوی نخست مسابقات قهرمانی آسیا رساند. در این بین «سوده كمندانی» ستاره جوجیتسوي بانوان ایران نيز موفق به كسب مدال شد. این ورزشكار 27 ساله كرجی كه همسرش (امیرحسین خادمیان) نیز عضو تیم ملی جوجیتسو است، یكی از بیست مدال درخشان مسابقات قهرمانی آسیا در ویتنام را به‌دست آورد تا در این قهرمانی نقش داشته باشد. به همین بهانه گفت‌وگویی با این بانوی موفق رزمی‌كار ترتیب دادیم كه ماحصل این گپ‌وگفت را در زیر می‌خوانید:
چرا رشته كمترشناخته شده «جوجیتسو» را به عنوان ورزش حرفه‌ای و قهرمانی خود انتخاب كردید؟
همسر من قهرمان رشته جوجیتسو است و قبل از اینکه با من آشنا شود و ازدواج کنیم نيز در این رشته فعالیت حرفه‌ای داشت. بعد از ازدواج، او مشوق من شد و من به این رشته علاقه‌مند شدم. بدون شک همسرم مشوق اصلی من در این راه بود و کسی بود که باعث شد من در این رشته پیشرفت كنم و به اهدافی كه در سر داشتم برسم. وقتی وارد این رشته شدم ، دیدم كه می‌توانم موفق شوم و استعداد لازم را در این رشته دارم. همین باعث شد كه انتخاب اصلی من جوجیتسو باشد. بانوان ایرانی نشان داده‌اند كه پشتكار زیادی دارند و همین پشتكار زیاد با تمام كمبود امكانات موجب می‌شود در راهی كه انتخاب می‌كنند موفق باشند. البته من قبل از این هم در رشته جودو، كار كرده بودم.
انگیزه شما از انتخاب رشته جودو چه بود؟
فكر می‌كنم دلیلش این بود كه در خانواده من خیلی‌ها رزمی‌كار بودند. برای مثال برادر و دایی من هر دو رزمی‌كار بودند و همین موضوع باعث علاقه‌مندی من به این ورزش‌ها شد. البته فیزیك بدنی و سیستم استخوان‌بندی بدنم نيز در انتخاب رشته جودو موثر بود. وقتی برای اولین بار به یك باشگاه ورزشی رفتم تا ورزش را آغاز كنم، رشته جودو به من پیشنهاد شد و همین آغاز راه من بود.
در رشته جودو نیز مانند جوجیتسو مقام بین‌المللی داشتید؟
خیر، اما اعزام برون‌مرزی در این رشته داشتم. اولین دختر جودوكاري بودم كه در رده نوجوانان به مسابقات یمن اعزام شدم. اما در آن مسابقات رباط پایم با پارگی مواجه شد و از جودو دور شدم. زمانی كه آسیب‌دیدگی‌ام تمام شد، از رده جوانان خارج شده بودم و نتوانستم به این رشته برگردم. همان وقت با همسرم كه جوجیتسوكار بود آشنا شدم و با توصیه‌های او مسیر زندگی ورزشی‌ام تغییر كرد.
با توجه به اینكه شما به عنوان یك بانوی مسلمان با پوشش اسلامی در مسابقات برون‌مرزی حاضر شده بودید، نوع برخورد با شما چگونه بود؟
خوشبختانه نوع نگاه به بانوان مسلمان كه با پوشش اسلامی در مسابقات حاضر می‌شوند، بسيار محترمانه است. البته در مسابقات امسال به جز ایران كشورهای دیگری نيز بودند كه برخی دختران جوجیتسوكارشان با پوشش اسلامی و حجاب در میدان حاضر می‌شدند. برای مثال از تیم‌های امارات و اردن، نفراتی بودند كه شرایط یكسانی با ما داشتند. داوران نيز به حجاب ما بسیار احترام می‌گذاشتند و در مصاف بازیكنان مسلمانی كه وسط مسابقه حجاب‌شان با مشكل مواجه می‌شد، بازی را نگه می‌داشتند تا بازیكنان بتوانند حجاب‌شان را اصلاح كنند.
همسرتان نيز در مسابقات قهرمانی آسیا موفق به كسب مدال طلا شدند. این چندمین بار بود كه خانوادگی مدال گرفتید؟
این دومین بار بود كه من به مسابقات جوجیتسو اعزام می‌شدم و هر دو بار، من و همسرم هر دو موفق به كسب مدال شدیم. پارسال نيز موفق شدم مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا را كسب كنم و امسال نیز همین مدال را تكرار كردم.
فارغ از بحث فنی، زندگی یك زن و شوهر ورزشكار كه در سطح حرفه‌ای ورزش می‌كنند، چه تفاوت‌هایی با زندگی یك زوج معمولی دارد؟
مهم‌ترین مولفه‌ای كه در زندگی ما به واسطه اینكه هر دو ورزشكار هستیم، وجود دارد این است كه درك متقابلی نسبت به يكديگر داریم. این را كه باید مدت زیادی از وقت زندگی‌مان را ورزش كنیم و ممكن است كنار هم نباشیم، درك می‌كنیم و این از بروز مشكلات و اختلاف‌نظرها جلوگیری می‌كند.
زمانی كه فقط یكی از دو نفر، ورزشكار باشد و زمان زیادی را در اردو و مسابقات سپری كند، بسیار سخت‌تر از همسرانی است كه هر دو ورزشكار هستند. از طرفی اینكه هم‌رشته هستیم نيز یك امتیاز مثبت در زندگی ما محسوب می‌شود.
این موضوع كه هر دو رزمی‌كار هستید، زندگی مشترك‌تان را چقدر تحت تاثیر قرارداده است؟
بر خلاف تصوری كه همه نسبت به رشته‌های رزمی دارند و آن را خشن می‌دانند، باید اذعان كنم كه رشته‌های رزمی آرامش و سربه‌زیری را بیش از هر چیز دیگری به ورزشكارانش یادآوری می‌كند. در واقع ادای احترام و حفظ آرامش، دو درس مهمی است كه رشته‌های رزمی با خود به همراه دارند. در واقع ورزشكارانی كه رزمی‌كار هستند، از باقی مردم افتاده‌ترند و این خصلت رشته‌های رزمي است.
جوجیتسو در حال حاضر انجمن یا فدراسیون دارد؟
خیر، جوجیتسو در حال حاضر زیرمجموعه فدراسیون جودو و كوراش است و به نوعی ما در حال حاضر مهمان فدراسیون جودو هستیم و اعزام‌ها و تمرینات‌مان زیر نظر این فدراسیون است. قرار است به مدت 6ماه به صورت آزمایشی زیر نظر فدراسیون جودو باشیم و بعد از آن در صورتی كه تایید شود، احتمال مستقل شدن این رشته وجود دارد. البته من اطلاعات دقیقی درباره جزییات این موضوع ندارم و تلاشم بیش از هر چیز این است كه روی ورزشم تمركز كنم.
وظیفه من به عنوان یك ورزشكار این است كه تنها به موفقیت و پیشرفتم فكر كنم و تا جای ممكن در مسائلی كه مربوط به من نیست، دخالت نكنم. این مسائل مدیریتی است و من سعی می‌كنم درباره آن اظهارنظر نكنم.
نوع امكانات و اردوهایی كه در اختیار شما قرار می‌گرفت، چطور بود؟
ما تقریبا اردوی متمركز نداشتیم و هر كس بر اساس برنامه بدنسازی و تمرینی كه مربیان به ما می‌دادند، تمرین می‌كرد. تنها پیش از اعزام به مدت 20 روز در اردو بودیم و این تنها اردویی بود كه در آن حاضر شدیم.
نداشتن اردوهای متمركز شرایط را برای‌تان سخت نكرده بود؟
بدون‌شك سخت بود. برای خود من به ویژه خیلی سخت بود زیرا من ساكن كرج هستم و برای حضور در تمرینات كه در مجموعه ورزشی انقلاب تهران برگزار می‌شد باید هر روز ساعت پنج صبح از منزل راه می‌افتادم تا ساعت هشت به محل تمرین برسم. از ساعت هشت تا دوازده وزنه می‌زدیم و بعد دو ساعت وقت استراحت داشتیم و تا ساعت چهار عصر كه باید سالن را تحویل تیم مردان می‌دادیم. واقعا شرایط سخت بود.
حتی جای مناسب برای خواب در وقت استراحت نداشتیم.
این شرایط در بخش مردان رشته جوجیستو نيز به همین شكل است؟
بل، اگر دختران دو سال است كه به مسابقات برون‌مرزی اعزام می‌شوند، مردان از سال 2011 به مسابقات بین‌المللی می‌روند. اما تغییری در امكانات ایجاد نشده است.
كسب عنوان قهرمانی توسط تیم ایران نشان می‌دهد كه جایگاه این رشته در آسیا ، جایگاه خوبی است. همین‌طور است؟
بله دقیقا. حریفان آسیایی ما از نام ایران می‌ترسند. دقیقا مثل كره و ژاپن قدرتمند هستیم. در بخش آقایان تیم امارات نيز تیم قدرتمندي است و در بخش بانوان هم به نسبت خوب هستند. در امارات به رشته جوجیتسو بسيار اهمیت می‌دهند و برنامه‌ریزی‌های پایه‌ای در این رشته دارند. در همین مسابقات ویتنام آن‌ها یك هفته زودتر از مسابقات با یك تیم كامل كه شامل مربی بدنساز، پزشك فیزيوتراپیست، آشپز و ... بود به ویتنام آمده بودند و خود را آماده مسابقات كردند.
خوشبختانه نوع نگاه به بانوان مسلمان كه با پوشش اسلامی در مسابقات حاضر می‌شوند، بسيار محترمانه است. البته در مسابقات امسال به جز ایران كشورهای دیگری نيز بودند كه برخی دختران جوجیتسوكارشان با پوشش اسلامی و حجاب در میدان حاضر می‌شدند. برای مثال از تیم‌های امارات و اردن، نفراتی بودند كه شرایط یكسانی با ما داشتند. داوران نيز به حجاب ما بسیار احترام می‌گذاشتند و در مصاف بازیكنان مسلمانی كه وسط مسابقه حجاب‌شان با مشكل مواجه می‌شد، بازی را نگه می‌داشتند تا بازیكنان بتوانند حجاب‌شان را اصلاح كنند.
همسرتان نيز در مسابقات قهرمانی آسیا موفق به كسب مدال طلا شدند. این چندمین بار بود كه خانوادگی مدال گرفتید؟
این دومین بار بود كه من به مسابقات جوجیتسو اعزام می‌شدم و هر دو بار، من و همسرم هر دو موفق به كسب مدال شدیم. پارسال نيز موفق شدم مدال نقره مسابقات قهرمانی آسیا را كسب كنم و امسال نیز همین مدال را تكرار كردم.
فارغ از بحث فنی، زندگی یك زن و شوهر ورزشكار كه در سطح حرفه‌ای ورزش می‌كنند، چه تفاوت‌هایی با زندگی یك زوج معمولی دارد؟
مهم‌ترین مولفه‌ای كه در زندگی ما به واسطه اینكه هر دو ورزشكار هستیم، وجود دارد این است كه درك متقابلی نسبت به يكديگر داریم. این را كه باید مدت زیادی از وقت زندگی‌مان را ورزش كنیم و ممكن است كنار هم نباشیم، درك می‌كنیم و این از بروز مشكلات و اختلاف‌نظرها جلوگیری می‌كند.
زمانی كه فقط یكی از دو نفر، ورزشكار باشد و زمان زیادی را در اردو و مسابقات سپری كند، بسیار سخت‌تر از همسرانی است كه هر دو ورزشكار هستند. از طرفی اینكه هم‌رشته هستیم نيز یك امتیاز مثبت در زندگی ما محسوب می‌شود.
این موضوع كه هر دو رزمی‌كار هستید، زندگی مشترك‌تان را چقدر تحت تاثیر قرارداده است؟
بر خلاف تصوری كه همه نسبت به رشته‌های رزمی دارند و آن را خشن می‌دانند، باید اذعان كنم كه رشته‌های رزمی آرامش و سربه‌زیری را بیش از هر چیز دیگری به ورزشكارانش یادآوری می‌كند. در واقع ادای احترام و حفظ آرامش، دو درس مهمی است كه رشته‌های رزمی با خود به همراه دارند. در واقع ورزشكارانی كه رزمی‌كار هستند، از باقی مردم افتاده‌ترند و این خصلت رشته‌های رزمي است.
جوجیتسو در حال حاضر انجمن یا فدراسیون دارد؟
خیر، جوجیتسو در حال حاضر زیرمجموعه فدراسیون جودو و كوراش است و به نوعی ما در حال حاضر مهمان فدراسیون جودو هستیم و اعزام‌ها و تمرینات‌مان زیر نظر این فدراسیون است. قرار است به مدت 6ماه به صورت آزمایشی زیر نظر فدراسیون جودو باشیم و بعد از آن در صورتی كه تایید شود، احتمال مستقل شدن این رشته وجود دارد. البته من اطلاعات دقیقی درباره جزییات این موضوع ندارم و تلاشم بیش از هر چیز این است كه روی ورزشم تمركز كنم.
وظیفه من به عنوان یك ورزشكار این است كه تنها به موفقیت و پیشرفتم فكر كنم و تا جای ممكن در مسائلی كه مربوط به من نیست، دخالت نكنم. این مسائل مدیریتی است و من سعی می‌كنم درباره آن اظهارنظر نكنم.
نوع امكانات و اردوهایی كه در اختیار شما قرار می‌گرفت، چطور بود؟
ما تقریبا اردوی متمركز نداشتیم و هر كس بر اساس برنامه بدنسازی و تمرینی كه مربیان به ما می‌دادند، تمرین می‌كرد. تنها پیش از اعزام به مدت 20 روز در اردو بودیم و این تنها اردویی بود كه در آن حاضر شدیم.
نداشتن اردوهای متمركز شرایط را برای‌تان سخت نكرده بود؟
بدون‌شك سخت بود. برای خود من به ویژه خیلی سخت بود زیرا من ساكن كرج هستم و برای حضور در تمرینات كه در مجموعه ورزشی انقلاب تهران برگزار می‌شد باید هر روز ساعت پنج صبح از منزل راه می‌افتادم تا ساعت هشت به محل تمرین برسم. از ساعت هشت تا دوازده وزنه می‌زدیم و بعد دو ساعت وقت استراحت داشتیم و تا ساعت چهار عصر كه باید سالن را تحویل تیم مردان می‌دادیم. واقعا شرایط سخت بود.
حتی جای مناسب برای خواب در وقت استراحت نداشتیم.
این شرایط در بخش مردان رشته جوجیستو نيز به همین شكل است؟
بل، اگر دختران دو سال است كه به مسابقات برون‌مرزی اعزام می‌شوند، مردان از سال 2011 به مسابقات بین‌المللی می‌روند. اما تغییری در امكانات ایجاد نشده است.
كسب عنوان قهرمانی توسط تیم ایران نشان می‌دهد كه جایگاه این رشته در آسیا ، جایگاه خوبی است. همین‌طور است؟
بله دقیقا. حریفان آسیایی ما از نام ایران می‌ترسند. دقیقا مثل كره و ژاپن قدرتمند هستیم. در بخش آقایان تیم امارات نيز تیم قدرتمندي است و در بخش بانوان هم به نسبت خوب هستند. در امارات به رشته جوجیتسو بسيار اهمیت می‌دهند و برنامه‌ریزی‌های پایه‌ای در این رشته دارند. در همین مسابقات ویتنام آن‌ها یك هفته زودتر از مسابقات با یك تیم كامل كه شامل مربی بدنساز، پزشك فیزيوتراپیست، آشپز و ... بود به ویتنام آمده بودند و خود را آماده مسابقات كردند.
این رشته چه تفاوت‌هایی با جودو دارد؟
این رشته سبك‌های مختلفی دارد.برای مثال یكی از سبك‌های این رشته تركیبی از كاراته و جودو است. در مجموع شبیه به جودو است اما تفاوت‌هایی با این رشته دارد.
اگر یك نفر تصمیم بگیرد جوجیتسو را تمام و كمال آموزش ببیند و در سطح قهرمانی به آن بپردازد، از آغاز كارش چقدر زمان می‌برد؟
این بستگی به شرایط بدنی و میزان استعداد هر فرد دارد اما در مجموع فكر می‌كنم زمانی نزدیك به سه تا چهار سال نیاز است كه در این رشته به طور كامل مهارت پیدا كنیم.
البته من چون قبل از آن جودو هم كار كرده بودم و مربی خوبی مانند همسرم داشتم، در زمانی نزدیك به 6 ماه توانستم در این رشته به سطح مورد نیاز برسم.
در كل میزان استقبال از این رشته به ویژه در بین بانوان چقدر است؟
این رشته برای بهتر شناخته شدن و بهتر دیده شدن نیاز به زمان دارد. البته در حال حاضر هم استقبال بد نیست اما می‌تواند خیلی بهتر هم باشد. به ویژه اینكه مقام آوردن در جودو برای بانوان با توجه به سطح بالای حریفان آسیایی، بسیار سخت است اما در جوجیستو می‌توان بهتر مدال گرفت. با این حال برای قهرمان‌پروری و پیشرفت بانوان در این رشته نیاز به زمان و البته معرفی صحیح جوجیستو در بین ورزش‌دوستان است.
این رشته سبك‌های مختلفی دارد.برای مثال یكی از سبك‌های این رشته تركیبی از كاراته و جودو است. در مجموع شبیه به جودو است اما تفاوت‌هایی با این رشته دارد.
اگر یك نفر تصمیم بگیرد جوجیتسو را تمام و كمال آموزش ببیند و در سطح قهرمانی به آن بپردازد، از آغاز كارش چقدر زمان می‌برد؟
این بستگی به شرایط بدنی و میزان استعداد هر فرد دارد اما در مجموع فكر می‌كنم زمانی نزدیك به سه تا چهار سال نیاز است كه در این رشته به طور كامل مهارت پیدا كنیم.
البته من چون قبل از آن جودو هم كار كرده بودم و مربی خوبی مانند همسرم داشتم، در زمانی نزدیك به 6 ماه توانستم در این رشته به سطح مورد نیاز برسم.
در كل میزان استقبال از این رشته به ویژه در بین بانوان چقدر است؟
این رشته برای بهتر شناخته شدن و بهتر دیده شدن نیاز به زمان دارد. البته در حال حاضر هم استقبال بد نیست اما می‌تواند خیلی بهتر هم باشد. به ویژه اینكه مقام آوردن در جودو برای بانوان با توجه به سطح بالای حریفان آسیایی، بسیار سخت است اما در جوجیستو می‌توان بهتر مدال گرفت. با این حال برای قهرمان‌پروری و پیشرفت بانوان در این رشته نیاز به زمان و البته معرفی صحیح جوجیستو در بین ورزش‌دوستان است.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
ارسال نظر