بازیگران درخشان تاریخ سینما (۲۸): آدری هپبورن
آدری هپبورن (Audrey Hepburn) با نام اصلی آدری کاتلین راستون، زادۀ ۴ مه ۱۹۲۹-درگذشته به تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳، بازیگر، مدل، رقصنده و بشردوست انگلیسی بود. هپبورن که آیکون سینما و مد به شمار می رفت، از بازیگران دوران طلایی هالیوود بود.
برترین ها: آدری هپبورن (Audrey Hepburn) با نام اصلی آدری کاتلین راستون، زادۀ ۴ مه ۱۹۲۹-درگذشته به تاریخ ۲۰ ژانویه ۱۹۹۳، بازیگر، مدل، رقصنده و بشردوست انگلیسی بود. هپبورن که آیکون سینما و مد به شمار می رفت، از بازیگران دوران طلایی هالیوود بود.
او از سوی انستیتوی فیلم آمریکا در رتبۀ سوم برترین اسطوره های سینمایی زن دوران طلایی هالیوود جای گرفت و به تالار بین المللی خوش پوش ترین مشاهیر راه یافت. هپبورن در ایکسلز، منطقه ای در بروکسل، به دنیا آمد و کودکی اش را در بلژیک، انگلستان و هلند گذراند. در آمستردام، او نزد سونیا گاسکل آموزش باله دید و بعد از نقل مکان به لندن در سال ۱۹۴۸، آموزش را با ماری رامبرت ادامه داد؛ سپس در کارهای تئاتری موزیکال در وست اِند عضو گروه کر شد.
هپبورن بعد از چند نقش کوتاه در فیلم ها، در سال ۱۹۵۱ توسط کولت، رمان نویس فرانسوی، کشف شد و در نمایش «ژی ژی»، بر اساس رمانی به همین نام از کولت، درخشید. او با بازی در نقش اول فیلم «تعطیلات در رم» (۱۹۵۳) تبدیل به یک ستاره شد و اولین بازیگر زنی شد که برای یک فیلم همزمان سه جایزۀ اسکار، گلدن گلوب و بفتا را دریافت کرد.همان سال، او برای اجرا در تئاتر «اُندین» برندۀ جایزۀ تونی برای بهترین بازیگر زن نقش اول در نمایش شد.در ادامه در چند فیلم موفق ظاهر شد، مانند «سابرینا» (۱۹۵۴)، «داستان راهبه» (۱۹۵۹)، «صبحانه در تیفانی» (۱۹۶۱)، «معما» (۱۹۶۳)، «بانوی زیبای من» (۱۹۶۴)، و «تا تاریکی صبر کن» (۱۹۶۷) که برای آن نامزد دریافت جایزۀ اسکار، گلدن گلوب و بفتا شد. هپبورن رکورد دار دریافت سه جایزۀ بفتا برای بهترین بازیگر زن انگلیسی در نقش اول بود. او به پاس حرفۀ بازیگری اش جایزۀ یک عمر دستاورد بفتا، جایزۀ سسیل بی دیمیل گلدن گلوب، جایزۀ یک عمر دستاورد صنف بازیگران فیلم و جایزۀ ویژۀ تونی را دریافت کرد. او یکی از معدود کسانی بود که هر چهار جایزۀ اسکار، امی، گرمی و تونی را دریافت کرده اند.
هر چه از زندگی هپبورن گذشت، در فیلم های کمتری بازی کرد و بیشتر عمرش را وقف فعالیت در یونیسف کرد.او از سال 1954 با این سازمان همکاری داشت و سپس بین سال های 1988 تا 1992 در بعضی از فقیر ترین جوامع آفریقا، آمریکای جنوبی و آسیا کار کرد. وی در دسامبر 1992، به پاس فعالیت به عنوان سفیر حسن نیت یونیسف، نشان ریاست جمهوری آزادی را دریافت کرد. هپبورن، یک ماه بعد، در سن 63 سالگی در خانه اش در سوئیس، از بیماری سرطان آپاندیس در گذشت.
هپبورن از پدری انگلیسی به نام جوزف ویکتور آنتونی راستون و مادری هلندی به نام بارونس اِلا فون هیمسترا به دنیا آمد. چند ملیتی بودن والدین و سفر های زیاد به دلیل شغل پدر باعث شد او پنج زبان یاد بگیرد: هلندی و انگلیسی را از مادر و پدرش، و بعد فرانسوی، اسپانیایی و ایتالیایی را نیز یاد گرفت. در میانۀ سال های ۱۹۳۰،والدین آدری به اتحادیۀ فاشیست های بریتانیا پیوستند. پدرش در سال ۱۹۳۵، ناگهان خانواده اش را ترک کرد، اتفاقی که هپبورن بعد ها آن را دردناک ترین حادثۀ زندگی اش نامید. همان سال مادرش آدری را همراه خود به ملک خانوادۀ پدری اش در آرنهِم هلند برد. در سال ۱۹۳۷، آنها به کِنت در جنوب شرقی انگلستان رفتند و آدری به یک مدرسۀ خصوصی در روستای الهم رفت.
پدر هپبورن به لندن رفت و در آنجا، بیش از پیش درگیر فعالیت های فاشیستی شد و هرگز برای دیدار دخترش از آنجا خارج نشد. والدین آدری در سال 1938 رسماً از هم طلاق گرفتند. در سال های 1960، هپبورن بعد از این که پدرش را از طریق صلیب سرخ در دوبلین مستقر کرد، دوباره با او دیدار کرد؛ با این که پدرش رابطۀ عاطفی گرمی با هپبورن نداشت، او تا زمان مرگ پدرش، او را از نظر مالی حمایت کرد. پس از اعلام جنگ میان انگلیس و آلمان در 1939، مادر هپبورن او را دوباره به آرنهم برد، به امید این که مانند جنگ جهانی اول، هلند بی طرف باشد و از حملۀ آلمان در امان باشند.
هپبورن در آنجا از 1939 تا 1945 به کنسرواتوار آرنهم رفت.او در آخرین سال های تحصیلش در مدرسۀ شبانه روزی کلاس های باله را شروع کرده بود و در آرنهم آن را ادامه داد. بعد از پایان جنگ در 1945، هپبورن و مادر و برادرانش به آمستردام رفتند و او در آنجا آموزش باله را زیر نظر سونیا گاسکل و اُلگا تاراسووای روس آغاز کرد. از آنجا که ثروت خانواده در طول جنگ از دست رفته بود، مادر هپبورن با آشپزی و خانه داری در خانۀ ثروتمندان خانواده را تأمین می کرد. هپبورن اولین کار سینمایی خود را در 1948 با بازی در یک فیلم آموزشی شروع کرد. سپس در همان سال به لندن رفت و کمک هزینۀ آموزش باله دریافت کرد. او نیمه وقت کار می کرد تا مخارج خود را تأمین کند و در همان زمان نام خانوادگی راستون را از اسم خود حذف کرد. زمانی که از مربی خود شنید که با وجود استعدادش، به خاطر قد بلند و ضعف بنیه (تأثیر سوء تغذیۀ دوران جنگ)، نمی تواند بالرین اول باشد، تصمیم گرفت رویبازیگری متمرکز شود.
در سال های ۱۹۴۸ تا ۱۹۵۱، آدری در تئاتر های موزیکال شرکت می کرد و هم زمان برای تقویت صدایش آموزش شیوۀ فن بیان می دید. زمان اجرای یکی از این تئاتر ها یک مسئول انتخاب بازیگران او را دید و به کمک او آدری به عنوان بازیگر آزاد در شرکت بریتیش پیکچرز ثبت نام کرد. بعد از چند نقش کوتاه در همان سال، در ۱۹۵۲ اولین نقش مکمل خودرا در «افراد مرموز» به دست آورد و در آن نقش یک بالرین شگفت انگیز را بازی کرد.بعد از آن نقشی کوچک در فیلم انگلیسی فرانسوی «کودک مونت کارلو» به دست آورد و در مونت کارلو بودکه کولت، رمان نویس فرانسوی با دیدن هپبورن تصمیم گرفت نقش اول تئاتر ژی ژی را به او بدهد. با شروع نمایش در نوامبر ۱۹۵۱، عملکرد او تحسین شد و جایزۀ جهانی تئاتر را نیز دریافت کرد.
اولین نقش اول هپبورن در «تعطیلات در رم» (۱۹۵۳) بود که در آن نقش شاهزاده آن را بازی می کرد که به دنبال فرار از محدودیت های زندگی سلطنتی، عاشق روزنامه نگاری آمریکایی (گرگوری پک) می شود. تهیه کنندگان فیلم ابتدا قصد داشتند الیزلبت تیلور را برای این نقش انتخاب کنند، اما ویلیام وایلر کارگردان فیلم به قدری تحت تأثیر تست بازیگری هپبورن قرار گرفت که به جای تیلور او را انتخاب کرد. وایلر بعد ها گفت: «او تمام چیزهایی را که من می خواستم داشت: دلربایی، معصومیت و استعداد. خیلی هم بامزه بود. بی نهایت جذاب بود و ما گفتیم این دختر خودشه!» هپبورن برای نقش آفرینی این فیلم برندۀ جایزۀ اسکار، بفتا و گلدن گلوب شد.
هپبورن بعد از موفقیت در «تعطیلات در رم» در کمدی رمانتیک بیلی وایلدر با نام «سابرینا» (1954) درخشید. در این فیلم دو برادر ثروتمند (هامفری بوگارت و ویلیام هولدن) بر سر علاقه به دختر معصوم رانندۀ خود با هم رقابت دارند. او برای بازی در این فیلم نامزد اسکار بهترین بازیگر زن شد و جایزۀ بفتا برای بهترین بازیگر زن نقش اول را دریافت کرد.
هپبورن همان سال با بازی در نقش یک پری دریایی که عاشق یک انسان می شود در نمایشنامۀ فانتزی «اُندین» در برادوی به صحنۀ تئاتر بازگشت. اجرای او جایزۀ تونی بهترین اجرا توسط بازیگر نقش اول را نصیبش کرد و به این ترتیب به یکی از سه بازیگری تبدیل شد که در یک سال هم زمان برندۀ جایزۀ تونی و اسکار شده اند (دو بازیگر دیگر شرلی بوث و الن برستین هستند). در طول تهیۀ این نمایش، هپبورن و هم بازی اش مل فرر با هم صمیمی شدند و در ۲۵ سپتامبر همان سال در سوئیس با هم ازدواج کردند.
با این که هپبورن در هیچ یک از فیلم های اکران شده در 1955 ظاهر نشد، جایزۀ گلدن گلوب بازیگر محبوب جهان در آن سال به او اهدا شد. او که به محبوب ترین بازیگر گیشه تبدیل شده بود، از آن به بعد نیز در مجموعه ای از فیلم های موفق آن دهه بازی کرد، مانند «جنگ و صلح» (1956) که برای بازی در نقش ناتاشا روستووا نامزد دریافت جایزۀ بفتا و گلدن گلوب شد. در سال 1957، او توانایی های رقص خود را در اولین فیلم موزیکالش، «Funny Face» به نمایش گذاشت؛ در این فیلم یک عکاس مُد (فرد استر) فروشندۀ ژولیدۀ یک کتاب فروشی (هپبورن) را کشف می کند و او را با مسافرت رایگان به پاریس اغوا کرده و بعد تبدیل به یک مدل زیبا می کند. همان سال، او در کمدی رمانتیک دیگری به نام «عشق در بعد از ظهر» در کنار گری کوپر و موریس شوالیه بازی کرد.
هپبورن در «داستان راهبه» (۱۹۵۹) در کنار پیتر فینچ نقش خواهر لوک را بازی کرد؛ فیلم بازگو کنندۀ تلاش های این شخصیت برای موفقیت در راهبه شدن است. این نقش سومین نامزدی اسکار و دومین جایزۀ بفتارابرای او رقم زد. بنا به گزارش ها، او ساعت ها در صومعه ها و با افراد کلیسا می گذراند تا بازی خود را به واقعیت نزدیک تر کند، او گفته است که "برای این نقش زمان، انرژی و فکر بیشتری نسبت به نقش های قبلی خود صرف کرده ام."
بعد از داستان راهبه، هپبورن به همراه آنتونی پرکینز در فیلم رمانتیک ماجراجویانۀ «عمارت های سبز» (1959)، نقش دختری جنگلی را بازی کرد که عاشق یک مسافر ونزوئلایی می شود. و در تنها فیلم وسترنش، «نابخشوده» (1960) با داستانی در مورد نژادپرستی در برابر بومیان آمریکا، مقابل لیلین گیش و برت لنکستر بازی کرد.
هپبورن سپسنقش هالی گولایتلی را در «صبحانه در تیفانی» (۱۹۶۱) به کارگردانی بلیک ادواردز بازی کرد که بر اساس رمانی به همین نام اثر ترومن کاپوت ساخته شد. کاپوت با تغییرات زیادی که برای سالم سازی داستان به نسخۀ اقتباسی وارد شده بود ناراضی بود و ترجیح می داد مریلین مونرو این نقش را بازی کند، با این حال در مورد هپبورن گفت که او "کارش فوق العاده بود".این شخصیت یکی از نمادین ترین نقش های سینمای آمریکا و نقش مشخص کنندۀ هپبورن به شمار می رود. هپبورن اعلام کرد که این نقش "خودنما ترین نقش زندگی من " بود و حتی اقرار کرد: "من درون گرا هستم. بازی کردن نقش دختر برون گرا سخت ترین کاری است که تا به حال کرده ام." او برای این نقش نامزد دریافت جایزۀ اسکار بهترین بازیگر زن شد. همان سال، هپبورن در درام «ساعت بچه ها» (۱۹۶۱) به کارگردانی ویلیام وایلر بازی کرد. فیلم چندان مورد استقبال قرار نگرفت.
هپبورن سپس در کنار کری گرانت، در تریلر کمدی «معما» (1963) نقش بیوۀ جوانی را بازی کرد که چند مرد به دنبال اموال دزدیده شده به دست همسر مقتولش، او را تعقیب می کنند. هپبورن برای این فیلم سومین و آخرین جایزۀ رقابتی بفتا را به دست آورد و یک بار دیگر نامزد گلدن گلوب شد.هپبورن یک بار دیگر با هم بازی خود در فیلم سابرینا، ویلیام هولدن، در کمدی رمانتیک «پاریس در تب و تاب»(1964) ظاهر شد و نقش دستیار جوان یک فیلمنامه نویس هالیوودی را بازی کرد که با اجرای طرح های ممکن خیال پردازی های نویسنده به رفع انسداد فکری او کمک می کند. دومین فیلم هپبورن در سال 1964، اقتباس سینمایی جورج کیوکر از تئاتر موزیکال «بانوی زیبای من» بود که در آن نقش الیزا دولیتل، دختر گل فروش اهل لندن را بازی کرد.
طی سال های بعد، هپبورن در مجموعه ای از ژانر های مختلف ظاهر شد، از جمله در کمدی سرقت «چگونه یک میلیون بدزدیم» (۱۹۶۶)نقش دختر یک مجموعه دار معروف را بازی کرد که تمام مجموعه اش از اجناس جعلی تشکیل می شد. او با وجود ترس از مواجهه با پدرش، به کمک یک مرد (با بازی پیتر اُتول) اقدام به دزدیدن یک مجسمۀ گران بها می کند. بعد از این فیلم در سال ۱۹۶۷ دو فیلم بازی کرد. اولین فیلم «دو همسفر» نام داشت؛ یک درامکمدی غیر خطی و نوآورانۀ انگلیسی که خط سیر ازدواج پردردسر یک زوج را نشان می دهد.فیلم بعدی با نام «تا تاریکی صبرکن» یک تریلر تعلیق است که هپبورن درآن توانایی بازیگری اش را با بازی در نقش یک زن نابینای وحشت زده به نمایش می گذارد.او برای پنجمین و آخرین بار نامزد اسکار رقابتی برای بهترین بازیگر زن شد.
بعد از 1967، هپبورن تصمیم گرفت وقت بیشتری صرف خانواده اش کند و در دهه های بعدی گهگاهی در فیلم ها ظاهر شد. در سال 1976، در کنار شان کانری در درام تاریخی نسبتاً موفق «رابین و ماریان» ظاهر شد. در 1979، در «وراثت» به کارگردانی ترنس یانگ در کنار بِن گازارا، جیمز میسون و رومی اشنایدر بازی کرد. آخرین نقش اول سینمایی هپبورن کمدی «آنها همگی خندیدند» (1981) به کارگردانی پیتر بوگدانوویچ بود که در مقابل گازارا نقش آفرینی کرد.هپبورن شش سال بعد در فیلم سرقت تلویزیونی «عشق میان دزد ها» (1987)با رابرت واگنر هم بازی شد.
آخرین کار سینمایی هپبورن حضوری افتخاری در «همیشه» (۱۹۸۸) به کارگردانی استیون اسپیلبرگ بود و پس از آن تنها در دو کار ظاهر شد که هر دو با استقبال منتقدان روبرو شدند. مستند «باغ های دنیا با آدری هپبورن» سریالی بود که در سال ۱۹۹۹۰ در هفت کشور مختلف در فصل بهار ساخته شد. ابتدا یک نسخۀویژۀ یک ساعته به نمایش درآمد و خود این سریال روز بعد از مرگ او در ۲۱ ژانویۀ ۱۹۹۳ روی آنتن رفت. پس از مرگ هپبورن، در سال ۱۹۹۳ جایزۀ امی به پاس موفقیت چشمگیر انفرادی در برنامه سازی آموزشی به وی اهدا شد.پروژۀ دیگر او «داستان های جذاب آدری هپبورن» (۱۹۹۲) یک آلبوم کلامی بود که در آن آدری داستان های کلاسیک کودکانه می خواند.او برای این کار پس از مرگش جایزۀ گرمی بهترین آلبوم سخنگوی دنیا برای کودکان را به دست آورد. هپبورن هنوز هم یکی از اندک افرادی است که پس از مرگش برندۀ جوایز گرمی و امی شده است.
هپبورن در مهمانی گرگوری پک با بازیگر آمریکایی، مل فرر آشنا شد و به او پیشنهاد کرد که با هم یک تئاتر کار کنند. پس از آن، آن دو در نمایشنامۀ «اُندین» بازی کردند و روابطشان گسترده تر شد. هشت ماه بعد در سپتامبر 1954، زمانی که آمادۀ بازی در فیلم «جنگ و صلح» (1955) می شدند، در سوئیس با هم ازدواج کردند. هپبورن دو سقط جنین داشت، یکی در 1955 و دیگری در 1959، و بعد در حین بازی در «نا بخشوده» (1960) از اسب سقوط کرد. زمانی که برای سومین بار باردار شد، یک سال تمام خانه نشین شد تا از سقط جنین جلوگیری کند؛ پسر آنها، شان هپبورن فرر در ژوئیۀ 1960 به دنیا آمد. وی دو بار دیگر در سال های 1965 و 1967 دچار سقط جنین شد. این زوج پس از 14 سال زندگی، در دسامبر 1968 طلاق گرفتند.
هپبورن دومین همسرش، آندره دوتی روانپزشک ایتالیایی، را در سفری به مدیترانه در ۱۹۶۸ ملاقات کرد. آنها در ژانویۀ ۱۹۶۹ ازدواج کردند و پسرشان لوکا در فوریۀ ۱۹۷۰ به دنیا آمد. او قصد داشت فرزند سومی هم داشته باشد اما در سال ۱۹۷۴ یک سقط جنین دیگر را تجربه کرد. ازدواج دوتی و هپبورن سیزده سال طول کشید و در سال ۱۹۸۲ به طلاق منتهی شد.
هپبورن از سال 1980 تا زمان مرگش با بازیگر هلندی، رابرت ولدرز، رابطه داشت. او در سال 1989، نُه سالی را که با ولدرز به سر برد، شادترین سال های زندگی خود نامید.
هپبورن در بازگشت از سومالی به سوییس در سپتامبر ۱۹۹۲، دچار درد های شکمی شد.آزمایش های پزشکی بی نتیجه بودند، اما لاپاروسکوپی نوع نادری از سرطان شکمی را نشان داد. سرطان به آرامی رشد کرده و به صورت لایۀ نازکی روی رودۀ کوچک وی گسترده شده بود. بعد از یک جراحی شیمی درمانی شروع شد و در جراحی دوم مشخص شد که سرطان گسترده تر از آن است که جراحی شودو در مرحلۀ پایانی است. هپبورن آخرین روزهای زندگی را در خانۀ خود در تولوشنای سوئیس تحت مراقبت های پزشکی گذراند و در عصر روز ۲۰ ژانویۀ ۱۹۹۳، در خواب درگذشت. وی در گورستان تولوشنا به خاک سپرده شد.
هپبورن به خاطر انتخاب مُد لباس و ظاهر منحصر به فردش شناخته می شد تا حدی که مارک تانگیت روزنامه نگار او را یک برند برجسته معرفی می کند.او با موی کوتاه، ابرو های پرپشت، اندام باریک و ظاهر دخترانه اش برای زنان جوان جذاب تر و تقلید از آن برایشان راحت تر از دیگر ستاره های سینمایبود. هپبورن که در سال 1961 به فهرست بین المللی افراد خوش لباس اضافه شد، سبک پوشش مینیمالیست داشت و معمولا لباس هایی تک رنگ می پوشید که با سایه های سادهباریک اندامی اورا بهتر نشان می دادند.
او به ویژه با طراح مد فرانسوی، هوبر دو ژیوانشی، که برای طراحی لباس های او در فیلم «سابرینا» انتخاب شده بود، همکاری داشت. علاوه بر این فیلم، او لباس های هپبورن را در فیلم های دیگری مانند عشق در بعد از ظهر، صبحانه در تیفانی، معما، پاریس در تب و تاب، و... طراحی کرد. هپبورن همچنین در سال ۱۹۵۷، چهرۀ تبلیغاتی اولین عطر ژیوانشی به نام L'Interdit شد. علاوهبر همکاری با ژیوانشی، او با پوشیدن یکی از کت های بارانی باربِری در فیلم صبحانه در تیفانی، باعث افزایش فروش این برند شد و با برند کفش های ایتالیایی تادز نیز همکاری کرد.
تأثیر هپبورن به عنوان یک آیکونمد تا چندین دهه پس از دورۀ اوج بازیگری او در دهه های 1950 و 60 ادامه پیدا کرد. موزلی در کتاب خود در مورد هپبورن، نوشت که به ویژه بعد ازمرگ او در سال 1993، مجله ها خوانندگان خود را راهنمایی می کردند که چطور خود را شبیه او کنند و طراحان مد از او الهام می گرفتند و به این تریتب هپبورن بیش از پیش ستوده می شد. در سال 2004، هپبورن در نظر سنجی های برند اویان و شبکۀ کیو وی سی، به ترتیب "زیباترین زن تمام زمان ها" و "زیباترین زن قرن بیستم" نام گرفت و در سال 2015 در نظر سنجی از سوی سامسونگ، به عنوان "خوش پوش ترین بریتانیایی تمام زمان ها" انتخاب شد. لباس های فیلم های او به مبالغ هنگفتی در حراج ها فروخته می شود: یکی از پیراهن های مشکی کوتاه ژیوانشی که برای صبحانه در تیفانی طراحی شده بود، در سال 2006، به مبلغ بی سابقۀ 467.200 پوند فروخته شد.
پ
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان
اپلیکیشن برترین ها
را نصب کنید.
نظر کاربران
آدری هپبورن عشقه واقعا دوست‌داشتنی و زیبا و متین بود بازیگرای سینمای کلاسیک تکرار نمیشن
شخصا آدری هپبورن رو از مرلین مونرو بیشتر دوستش دارم بنظرم خیلی شیک تر و جذاب تره
شبیه ترلان پروانه اس
پاسخ ها
اون زشتو با آدری هپبورد مقایسه نکن
واقعا خوشگله واقعاااااا
معصومیتی که تو چهره و چشماش هست و همینطور ظرافت اندامش،بیشتر از هرچیزی به دل میشینه
آدری هپبورن؛آخرین معصوم سینما
شبیه ترلان پروانه اس
اين ان لان پروانه كي هست حالا؟
دوسش دارم
این کجاش شبیه ترلان پروانس یا هانیه توسلی
واقعا مزحکه
ایشون یکی از زیباترین و جذاب ترین هنرپیشه های کلاسیکه قابل قیاس با کسی نیست
از نظر من بهترین و معروف ترین بازیگر زن جهان (آدری هپبورن)است و بهترین و معروف ترین بازیگر مرد جهان(استیو مک کویین)است فیلمهای معروفی مانند پاپیون،گریز و فرار بزرگ بازی کرده است.