بازیکنان دوملیتی؛ از رود گولیت و زیدان تا آقای کلوزه

هفته نامه چلچراغ - سهیل اسماعیل پور گنجی: سفر آغاز راهی است برای زنده ماندن فوتبال؛ پدیده ای که بقای خود را مدیون مهاجرت و چرخش توپ در گوشه و کنار این کره خاکی است. این رخداد در طول حیات خود تا به امروز، بزرگانی را پا به توپ دیده است که تاریخ همواره از آنان به نیکی یاد می کند و هر یک فوتبال را یا جادوی ساق های خود معنا کرده اند. آلفردو دی استفانو، فرانس پوشکاش، اوزه بیو، زین الدین زیدان، رود گولیت، جان بارنس، میروسلاو کلوزه و بسیاری مشاهیر دیگر.

مردان سرزمین فلورانس، نوادگان ژولیوس سزار در کشور ایتالیا، اولین کشوری بودند که با به خدمت گرفتن بازیکن غیروطنی موفقیت در فوتبال را جشن گرفتند، آوردکاه جهانی 1934، ایتالیا میزبان بزرگ ترین رویداد فوتبالی جهان شدند. با تغییر تابعیت و به خدمت گرفتن دو ستاره اهل آمریکای جنوبی، با ترکیبی مطمئن گام به دومین دوره مسابقات جام جهانی گذاردند که در نهایت با بالای سر بردن جام نخستین قهرمان جام جهانی را جشن گرفتند.

ریموند اورسی و لوییس مونتی که در نخستین دوره جام جهانی با پیراهن آلبی سلسته آرژانتین به عنوان نایب قهرمانی جام جهانی دست یافتند، پس از خلق نخستین قهرمانی لاجوردی پوشان در تاریخ فوتبال به عنوان نخستین بازیکنان غیربومی ماندگار شدند.

این سیاست از سوی مردان سرزمین چکمه در سال های بعد ادامه یافت، که در صدر آن ها باید از عُمر سیوُری یاد کرد. نابغه اهل سَن نیکلاس آرژانتین که بیش از ۲۰۰ بازی با پیراهن بیانکونری یوونتوس پای به میدان نهاد، پس از تجربه و کسب عنوان قهرمانی در کوپا آمریکا در سال ۱۹۷۵ به همراه تیم ملی آرژانتین گام به خاک ایتالیا گذاشت و پس از چهار سال توپ زدن در کالچو، سال ۱۹۶۱ با شایستگی تمام صاحب توپ طلای سال فوتبال شد؛ افتخاری بی تکرار برای او، که در همان سال با پذیرفتن تابعیت کشور ایتالیا، پیراهن تیم ملی این کشور را بر تن کرد.

سیوری که سابقه ۱۹ بازی و ۹ گل زده ملی برای آرژانتین را در کارنامه داشت، پس از تغییر تابعیت در مسابقات مقدماتی جام جهانی ۱۹۶۲ در ترکیب ایتالیا حضور داشت، و در مدت حضور خود در تیم ملی ایتالیا در ۹ بازی ملی موفق به ثبت هشت گل برای لاجوردی پوشان شد.

این بار دست روزگار برای یک آفریقایی، تقدیری از نو نوشت. مدافعی که هنوز نمایش های او در جام جهانی 1982 اسپانیا با پیراهن تیم ملی ایتالیا در اذهان ماندگار است. کلاودیو جنیتله، مدافع اهل لیبی که در 20 سالگی افتخار پوشیدن پیراهن یکی از بزرگ ترین تیم های دنیا را پیدا کرد، 11 سال حضور در ترکیب بانوی پیر ایتالیا را در تاریخ یووه جاودان ساخت. او پس از دو سال بازی برای تیم یوونتوس به تیم ملی ایتالیا دعوت شد و طی 9 سال حضور او در سطح ملی، او دو بار حضور در جام جهانی را تجربه کرده که یکی از آن ها با قهرمانی تاریخی ایتالیا در جام جهانی همراه بود.

جام جهانی 1982 نقطه عطف هنرنمایی های این آفریقایی تبار در قلب دفاع ایتالی بود. جامی که در یکی از ماندگارترین بازی های ادوار جام جهانی ایتالیا موفق به شکست دو بر یک آرژانتین شد و در ادامه، جام قهرمانی جام جهانی را بالای سر بردند.

سال ها بعد لاجوردی پوشان یک بار دیگر با یک بازیکن دورگه، قهرمانی در جام جهانی فوتبال را جشن گرفتند. این بار سال ۲۰۰۶ به میزبانی آلمان، مائورو جرمین کامورانزی ، بازیکن آرژانتینی الاصل که تا ۲۴ سالگی فوتبالش را در تیم های باشگاهی کشورهای آرژانتین و مکزیک دنبال کرد، پس از پذیرفتن تابعیت ایتالیا دیگر به آمریکای جنوبی برنگشت و یک سال پس از پوشیدن پیراهن تیم یوونتوس، به تیم ملی ایتالیا دعوت شد. طی هفت سال حضور در ترکیب تیم ملی ایتالیا در ۵۵ بازی به میدان رفت که ماندگارترین حضورهای مائورو در ترکیب لاجوردی پوشان بر می گردد به جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان و قولی که داده بود در صورت قهرمانی ایتالیا موهایش را کوتاه کند!

این بار هم تاریخ تکرار شد. پس از تغییر تابعیت آرژانتینی ها باز هم نوبت به یک آفریقایی رسید؛ بازیکن غنایی الاصل سیه چرده که از غنای تکنیکی بالایی بهره می برد، اما اکثر اوقات او صرف حواشی بیرون از زمین می شد، یورو ۲۰۱۲ ویترینی از نبوغ ماریو بالوتلی بود که ایتالیا را تا مرز قهرمانی در رقابت های جام ملت های اروپا پیش برد، اما شکست مقابل اسپانیا در فینال و اشک های تلخ ماریو در تاریخ ثبت شد.

البته در تماماین سال ها، سایر هم قطاران ایتالیا در دنیای فوتبال، از جمله اسپانیا، انگلستان، فرانسه، هلند، پرتغال و آلمان هم در پیروی راهی که ایتالیا آغازکننده آن بود، دست به کار شده و بازیکنانی با ملیت دیگر و دورگه را به اردوهای تیم ملی کشورهایشان فراخواندند.
با ورق زدن تاریخ با نام هایی برخورد می کنیم که نامشان با توپ و مستطیل سبز گره خورده؛ بزرگانی که برای رسیدن به آرزوهای خود رخت سفر بسته و بند کفش های خود را سفت و دنبال توپ دویدند.

فرانس پوشکاش

عصر طلایی تاریخ فوتبال، با حضور فرانس پوشکاش، افسانه مجارستانی ها و پادشاه سانتیاگو برنابئو کامل می شود. فرانس پوشکاش اسطوره فوتبال مجارستان و یکی از برترین فوتبالیست های تاریخ است. رکورد شگفت انگیز و حیرت آور 84 گل در 85 بازی ملی را برای مجارستان به ثبت رساند و هم چنین عبور از مرز پانصد گل در حیات فوتبالی خود این اسطوره را فراموش نشدنی ساخته. دارنده مدال طلای المپیک 52 هلسینگی خود را با تیم ملی مجارستان در سال 45 آغاز کرد و در پیروزی برابر اتریش گل زنی کرد.

او در ۸۵ بازی خود برای تیم ملی مجارستان ۸۴ گل به ثمر رساند. با وجود ستارگانی چون ژیبور و ساندور کوچیس و ژوزف بوژیک و هیدگ کوتی و فرانس پوشکاش نسل طلایی مجارستان در اوج بود. این تیم توانست رکورد ۳۲ بازی ملی بدون شکست را از خود به جای بگذارد.

طی این حرکت آن ها در بازی های المپیک ۱۹۵۲ یوگسلاوی را در فینال المپیک هلسینکی مغلوب کردند و مدال طلا را بر گردن آویختند. مجارها به مغرورهای انگلیسی دو بار درس فوتبال دادند. در ۱۹۵۳ آن ها انگلیس را شش بر سه شکست دادند اولین تیم غیرانگلیسی بودند که این تیم را در ویمبلی مغلوب کردند.

در ملاقات بعدی مجارها انگلستان را هفت بر یک در بوداپست مغلوب کردند؛، جایی که انگلیس سنگین ترین شکست تاریخ ملی اش را تجربه کرد. فوتبالی که مجارها بازی می کردند، فوتبالی بود که ۲۰ سال به فوتبال هلندی معروف شد. فرانس پوشکاش برخلاف دوست و هم باشگاهی خود در جام جهانی حضوری پررنگ داشت و حتی تا یک قدمی فتح جام رفت، اما مغلوب آلمان بزرگ شد. در سال ۱۹۶۲ پوشکاش ملیت اسپانیایی را پذیرفت و چهار بار برای اسپانیا بازی کرد. سه بازی از این چهار بازی در جام جهانی ۱۹۶۲ انجام شد. او در هیچ کدام از این بازی ها موفق به گل زنی نشد.

آلفردو دی استفانو

بی تردید آلفردو دی استفانو، بزرگ ترین اسطوره تاریخ باشگاه رئال مادردی است؛ نابغه ای که این باشگاه را به پرافتخارترین تیم تاریخ اروپا بدل کرد و عامل اصلی پنج قهرمانی پیاپی این تیم در جام باشگاه های اروپا شد. دی استفانو متولد شهر بوینس آیرس کشور آرژانتین، تحت تربیت پدرش مهارت های فوتبال را آموخت. ستاره ای که به همراه تیم ریورپلاته به عنوان قهرمانی آرژانتینی هم دست یافت و پس از یک دوره موفق در کشور کلمبیا و به دنبال اخراج مقطعی کشور آرژانتین از عضویت فیفا، امکان ادامه فوتبال حرفه ای برایش ممکن نبود، بنابراین راهی اسپانیا شد و به دنبال توافق مدیران میلوناریوس کلمبیا با رئال مادرید به این تیم پیوست.

لازم به ذکر است که آلفردو در سال 47 هم به همراه تیم ملی آرژانتین به مقام قهرمانی کوپا دست یافت. بهترین گل زن رئال مادرید در ال کلاسیکو و سومین گل زن برتر تاریخ بزرگ ترین باشگاه اسپانیا یعنی رئال مادرید پس از پذیرفتن تابعیت کشور اسپانیا در سال 47، بیش از سه بازی برای ماتادورهای اسپانیایی نقش آفرینی کرد، که در رخدادی عجیب هیچ وقت موفق به حضور در جام جهانی نشد!

زیدان الجزایری در دامان فرانسه

در عصر حاضر، استفاده از بازیکنان غیربومی و تغییر تابعیت مهاجران در فوتبال جزو سیاست های پیشرفت این ورزش در کشورهای صاحب فوتبال محسوب می شود و نگاه ویژه ای برای شناسایی استعدادها دارند. کشور فرانسه به خاطر شرایط خاص جغرافیایی که در آن واقع شده و همسایگی با قاره آفریقا، همواره از این غنای تاکتیکی مهاجران قاره سیاه بهره جُسته. حضور بی شمار آفریقایی های شاغل در سطح اول فوتبال فرانسه، موقعیت خوبی را برای سیاست گذاران این رشته ورزشی فراهم کرده تا طی این سال ها موقعیت ها را به موقع کشف و از حضور این بازیکنان در تورنمنت های معتبر نهایت استفاده را ببرند.

زین الدین زیدان، فوتبالیستی که اصلیتی الجزایری دارد، اگر نگوییم همه، اما اکثر قریب به اتفاق انسان هایی که حداق یک بار فوتبال دیده باشند، معتقدند او از سیاره ای دیگر است! الماس گران بها! اوج نمایش دوران فوتبال زیزو، جادوی او در جام جهانی ۹۸ بود که خروس ها فریاد قهرمانی سر دادند و قهرمان جهان شدند و اندکی بعد نیز موفق به فتح یورو ۲۰۰۰ شد.

هم چنین در سال ۲۰۰۶ بار دیگر حضور در فینال را تجربه کرد، ولی این بار شکستی که طعم پیروزی داشت. زیدان در حالی که می توانست بین فرانسه و الجزایر یک تیم را انتخاب کند، بازی در الجزایر را انتخاب کرد، گویا مربی وقت الجزایر در استفاده از او امتناع کرد، زیرا اعتقاد داشت که این بازیکن حوان سرعت کافی ندارد.

زیدان سال ها بعد این شایعه را رد کرد و گفت که زمانی بحث بازی در الجزایر مطرح شد که او برای فرانسه بازی کرده بود و چاره ای نبوده است. او اولین بازی ملی اش را برای تیم ملی فرانسه با ثبت دو گل در بازی دوستانه برابر جمهوری چک در اذهان ثبت کرد. زیدان نماد مهاجران آفریقایی تبار و افتخار مسلمانان است. همسر او راز حمله با سر زیدان به سینه مارکو ماتراتزی ایتالیایی در آخرین بازی ملی اش در فینال جام جهانی 2006 را نیز برملا کرد.

او در این باره گفت: زیدان هیچ وقت عصبانی نمی شد مگر این که به اسلام توهین شود. بازیکن ایتالیایی به او گفت مسلمان تروریست. به همین دلیل زیدان هم کنترلش را از دست داد و با سر به سینه مدافع ایتالیایی ضربه زد. زیدان در این مورد می گوید این ضربه شیرین ترین ضربه ای بود که زدم و پرداخت جریمه اش از آن شیرین تر بود و برای دینم تمام اموال و حتی جانم را می دهم.

پاتریک ویه را

مانند اکثر مهاجران سیاه پوست، این عصیان گر به قید و بندهای خاص زندگی غربی مردم فرانسه پای بند نیست؛ پاتریک ویه را یاغی که با تیرگی پوست، خشونت، سر همیشه به آسمان و البته عصبانیت شناخته می شود. پاتریک ویه را در منطقه کیپ وردین داکار، پایتخت سنگال متولد شد. پس از سپری شدن هشت سال از زندگی پاتریک، پدر او تصمیم گرفت خانواده اش را به پاریس ببرد. پدر پاتریک مانند سایر مهاجران به رقم زدن یک زندگی بهتر می اندیشید و پسر در رویای توپ گرد بود.

پاتریک در هشت سالگی به پاریس رفت و آن جا ماند؛ برای همیشه! آن قدر که پاتریک در 16 سالگی با پوشیدن پیراهن تیم کان به رویای بزرگ خود جامه عمل پوشاند. لندن، آرسنال، که به گفته خود پاتریک، هرچه دارد از آرسنال است. طی یک فصل حضور ناموفق پاتریک در میلان ایتالیا مسئولان استعدایابی تیم آرسنال انگلیس، نابغه ای سنگالی را کشف کردند و پاتریک راهی لندن شد.

در سپتامبر سال 1996 زمانی که او به آرسنال پیوست، کسی فکرش را نمی کرد روزی پاتریک به مرد اول توپچی های لندن تبدیل شود. ویه را در دومین فصل حضور در آرسنال، به تیم ملی فرانسه دعوت شد و سرانجام مقابل هلند رویای پوشیدن پیراهن آبی خروس ها را واقعی دید. سال ها حضور جسورانه و همیشه آماده به رزم، این سنگالی شورشی را در تیم منتخب غیربومی ها متمایز می کند.

هلند میزبان مهاجرانی چون رود گولیت و ریکاردو و کلایورت و سیدورف

بی تردید، مهاجران به قاره سبز سهم بسزایی در نگارش تاریخ سراسر موفق اروپایی ها داشتند. با پرسه زدن در هزارتوی تاریخ به نام هایی بر می خوریم که با نبوغ خود اروپای متمدن را در مستطیل سبز دست نیافتنی کردند. کشور هلند، رقص لاله های رنگی، زیر نسیم آسیاب های آبی تماشایی بود، آن ها از ستارگانی بهره جستند که هر یک سرنوشتی دارند شنیدنی.

همه چیز از آن عکس مشهور در مهمانی تیم آغاز شد. عکسی که اعضای تیم ملی هلند و سرمربی شان گاس هیدینک را در حال صرف ناهار در جریان رقابت های یورو 96 نشان می داد. در آن تصویر، هلندی ها به دو گروه کاملا مجزا تقسیم شده بودند. سفیدپوست ها در یک طرف قرار داشتند و ستاره های سیاه پوستی مثل ادگار داویدز و کلارنس سیدورف، در طرف دیگر تصویر قرار گرفته بودند.

همین عکس، مشخص کرد جَو رختکن هلندی ها در این تورنمنت بسیار ناآرام است. خیلی زود گمانه زنی ها مربوط به اتفاقات نژادپرستانه که منجر به جدایی هلندی ها و مهاجران سورینامی در تیم شده، قوت گرفت. بعد از حذف تلخ و تحقیرآمیز هلند از رقابت ها، هیچ کدام از اعضای لاله های نارنجی، انکار نکردند که بین بازیکنان تیم اختلاف وجود داشته!

رود گولیت ، مغز متفکر هلند رویایی، فرزند جرج گولیت اهل کشور سورینام بود که سابقه پوشیدن پیراهن تیم ملی این کشور بسیار کوچک در قاره آمریکای جنوبی را داشت. از آن جایی که پدر او خانواده دیگری هم داشت، رود نزد مادر و پدربزرگش زندگی می کرد. رود گولیت اولین بازی ملی اش را در سال 1981 در مقابل تیم ملی سوییس برای هلند انجام داد. گولیت در سال 1986 بازوبند کاپیتانی تیم ملی هنلد را بر بازو بست. ستاره و مرد اول روسونری در شهر میلان بود. با آن سیمای منحصر به فرد و موهای بلند بافته شده و آن مثلث مرگ بار سه تفنگ دار هلندی میلان.

تاریخ این بار تقدیری مشابه برای هلندی ها نگاشت، باز هم یک نابغه، دست بر قضا او هم فرزند پدری اهل کشور سورینام بود! فرانک رایکارد، سیه چرده جسور که نمایش های بی نظیر او را با پیراهن های آژاکس و میلان ایتالیا و قهرمانی های پیاپی به خاطر داریم. رایکارد که اصلیتی سورینامی دارد، یکی از بازیکنانی بود که با تیم ملی هلند در سال ۱۹۸۸ در خاک دشمن تاریخی خود آلمان برای اولین و آخرین بار تا به امروز قهرمان اروپا شد. فینالی خاطره انگیز با گل باورنکردنی فان باستن به دروازه داسایف شوروی. او در ادامه مسیر فعالیت، در جام های جهانی ۹۰ و ۹۴ و نیز جام ملت های ۹۲ اروپا در سوئد هم شرکت کرد.

کشوری کوچک که پیش از آن که بخواهد موقعیت جغرافیایی و شرایط اجتماعی آن مورد بررسی قرار گیرد، ستارگانی که به دنیای فوتبال معرفی کرده، این کشور کوچک را بر سر زبان ها انداخته است. پسرک سیه چرده و تَرکه ای که اشک های از سر ذوق او لحظه بلند کردن جام قهرمانی باشگاه های اروپا در سال 94 با لباس آژاکس آمستردام در زمره به یادماندنی ترین لحظات ثبت شده تاریخ این رقابت هاست.

پاتریک کلایورت فرزند دوم کنت رامون کلایورت بازیکن اسبق تیم های رابین هود و هوفدکلاس و هم چنین ملی پوش سابق تیم ملی سورینام است. هم چنین مادر پاترک، خانم لیدوینا متولد شهر ویلمشتاد کشور کوراسائو است. جزیره ای کوچک در دریای کاراییب جنوبی که تحت کنترل پادشاهی هلند است. زودتر از آن چه فکرش را می کردند، نبوغ این جوان شکوفا شد و پاتریک در سال ۹۴ موفق شد به تیم اصلی شهر آمستردام یعنی آژاکس راه پیدا کند. این نابغه سورینامی الاصل خیلی زود دروازه های قاره سبز را درنوردید و اوج دوران فوتبال حرفه ای کلایورت به روزهای خوش او در لباس آبی اناری بارسلونا باز می گردد. فوتبالیستی که نزدیک به ۸۰ بازی ملی پیراهن نارنجی هلند را بر تن کرد و موفق به ثبت ۴۰ گل ملی شد و از مفاخر فوتبال سرزمین لاله به حساب می آید.

پازل غیربومی های فوتبال هلند با حضور مرد خستگی ناپذیر میانه میدان نارنجی پوشان کامل می شود. کلارنس سیدورف، متولد شهر پارامارییبو پایتخت کشور سورینام است. سال ها حضور موفق در تورنمنت های معتبر از جمله جام جهانی و جام ملت های اروپا با پیراهن تیم ملی هلند و رقابت های باشگاهی سطح اول فوتبال اروپا و بازی در تیم های تراز اول قاره سبز در اسپانیا و ایتالیا نام این سیه چرده همه فن حریف را در تاریخ فوتبال ماندگار ساخته. کلارنس تنها فوتبالیستی است که توانسته با سه باشگاه متفاوت قهرمان لیگ قهرمانان باشگاه های اروپا شود.

تیری هانری

ضلع سوم این مثلث، با حضور گل زن بی تکرار و محبوب غیرفرانسوی متولد شد. آنتویین، پدر تیری، اهل گوادلوپ، جزیره ای در غرب اقیانوس اطلس در دریای کاراییب، در مرکز کشور دومینیکا بود. تی تی به عنوان مهاجمی با سرعت بالا و تکنیک مثال زدنی درست مانند یک گل زن تمام عیار مدارج ترقی را به سرعت طی کرد.

در سال ۹۰ کاتالانو از سوی باشگاه موناکو مامور تماشای بازی های تیری نوجوان شد و پس از به ثمر رساندن شش گل و نقش بسزایی که در پیروزی تیمش ایفا کرد، از او خواست که به موناکو بپیوندد. در سال ۹۷ توسط امه ژاکه در دیدار مقابل آفریقای جنوبی نخستین بار پیراهن تیم ملی فرانسه را بر تن کرد و این آغاز راهی بود سراسر افتخار و موفقیت و البته پرفراز و نشیب. این مهاجم کلاسیک در سال ۹۹ گام به هایبری لندن گذاشت و در کنار مربی سابقش، آرسن ونگر، در جمع توپچی های آرسنال قرار گرفت. خیلی زود او به یک مهاجم پرکار و گل زن تبدیل شد. اعتماد ونگر، هانری را تبدیل به برترین گل زن تاریخ آرسنال کرد. او با توپچی ها افتخارات زیادی از جمله قهرمانی در لیگ برتر و جام حذفی و حضور در فینال باشگاه های اروپا را تجربه کرد.

آلمان
اجداد پدری لوکاس پودولسکی به مانند میروسلاو کلوزه دارای تبار آلمانی هستند که در منطقه سیلیزیای لهستان که تا پیش از جنگ جهانی دوم بخشی از خاک آلمان و عمدتا آلمانی زبان بوده ساکن بوده اند و تا سال ۱۹۴۵ شهروند آلمانی محسوب می شدند. خانواده آنها در سال ۱۹۸۷ در زمانی که پودولسکی ۲ ساله بود به دلیل آلمانی تبار بودن و طبق قانون بین المللی حق بازگشت توانستند تابعیت آلمان را دریافت کنند.

دیگر ستاره ها

در این بین، جزیره نشینان اسکاندیناوی، که تجارت فوتبال و صادرات آن به اقصی نقاط دنیا را باید به پای آنها نوشت، نیز در طول تاریخ رازگونه این ورزش به استفاده از بازیکنان غیربومی روی آوردند. که بی تردید گلِ سرسبد آنها، جواهر سیاه، نابغه افسانه ای لیورپول، جان بارنز است. جانی متولد شهر کینگستون کشور جاماییکاست که در سال ۸۳ نخستین بازی ملی خود را برای سه شیرها در مقابل ایرلند شمالی انجام داد و طی سال های حضور خود در قالب تیم ملی انگلستان موفق به حضور در چند جام جهانی شد.

از اندی کول تا امیل هسکی ؛ استعمارگر پیر در تمام تاریخش مهاجمان سیه چرده زیادی را در اختیار داشته است. تیم ملی انگلستان به دلیل سیاست های استعمارگرایانه خود در سر تا سر این کره خاکی، همواره تعداد زیادی بازیکن آفریقایی الاصل داشته. چه در حال حاضر با جوانانی که به تازگی به تیم ملی فراخوانده شده اند از جمله کایل واکر و رایان برتراند که هر دوی آن ها دورگه هستند و همچنین فابین دلف با پیشینه ای از کشور گویان، منطقه ای بسیار کوچک در شمال شرقی آمریکای جنوبی است هم برای تیم ملی بازی می کند. اما اصلی ترین ملیت غیرانگلیسی در تیم ملی انگلیس، به کشور جاماییکا مربوط می شود.

آندروس تاونزند بازیکن تیم کریستال پالاس، تئو ولکات مهاجم آرسنال، رحیم استرلینگ بازیکن منچستر سیتی تو دنیل استوریج مهاجم تیم لیورپول، بازیکنانی هستند که با اصالت جاماییکایی در اتحادیه فوتبال انگلستان فوتبال بازی می کنند. برخلاف کشور هلند، انبوه بازیکنان دورگه و رنگین پوست در تیم ملی انگلیس، مسئله حاشیه ای جدی برای این تیم به وجود نیاورده است. شاید کلیدی نبودن و وابسته نبودن ترکیب اصلی تیم به سیاه پوست ها از بروز اختلاف در بدنه تیم جلوگیری و در روابط آن ها با سفیدپوست ها کمک کرده است.

کشور پرتغال نیز در دهه 60، با پلنگ موزامبیکی سری در میان نامداران فوتبال درآورد. اوزه بیو مهاجم سابق و فقید تیم ملی فوتبال پرتغال بود که از وی به عنوان بهترین فوتبالیست و نماد فوتبال این کشور نام برده می شود. برنده توپ طلای اروپا و آقای گل جام جهانی 1966 متولد شهر ماپوتو کشور موزامبیک در قاره آفریقا بود، مروارید سیاه به دفعات به همراه تیم بنفیکا قهرمان لیگ و جام حذفی پرتغال و در سال 62 با غلبه بر رئال مادرید قهرمان باشگاه گاه اروپا شد و همچنین در سال 68 با 42 گل زده، اولین کفش طلا را به عنوان برترین گلزن لیگ های اروپایی تصاحب کرد و این شاهکار را در سال 73 نیز با 40 گل زده تکرار کرد.