مصاحبه با «تام هاردی»، ستاره بی رقیب هالیوود

برترین ها - ترجمه از سولماز محمودی: هاردی، انفجاری ترین بازیگر نسل خود، حالا برای خودش یک سریال تلویزیونی جدید، یک بچه دیگر، و دیدگاه جدیدی در زندگی دارد. میراندا کولینج از مجله اسکوایر برای شماره ژانویه و فوریه ۲۰۱۷ این مجله با تام هاردی مصاحبه کرده است که در زیر آن را می خوانید.

در آینده ای نه چندان دور، تام هاردی باید برای یک خالکوبی جدید، وقت بگیرد، هر چند که این بازیگر 39 ساله انگلیسی همین حالا هم چندین خالکوبی دارد که از یقه تیشرت او دیده می شوند و به راحتی می توانید شاهد بقیه آنها باشید اگر وقت بگذارید و از طریق جستجوی اینترنتی تصاویر بی تیشرت او را ببینید!

وی تا به امروز خالکوبی هایی از شهر لندن، اژدهای چینی، نام همسرش، حروف اول نام همسر سابقش، تصویر مدونا، یک بچه، یک بودا با یک تفنگ AK47 را روی بدنش دارد. برای این آخری هنوز دودل است و با خوشحالی، در حالی که پک عمیقی به سیگار الکترونیکش می زند، می گوید: «هنوز این یکی رو انجام ندادم، چون خیلی بیخوده.»

هاردی با لئوناردو دی‌کاپریو، که پارسال در فیلم «بازگشته» با او همبازی بود، شرطی بسته بود. دی‌کاپریو پیش‌بینی کرده بود که هاردی به خاطر نقش مکمل مردی که کاراکتر دی‌کاپریو را پس از حمله یک خرس گریزلی به حال خود وا می گذارد تا بمیرد، نامزدی اسکار را دریافت می کند. هاردی بر سر یک خالکوبی به انتخاب برنده، شرط بسته بود که نامزدی اسکار را نمی گیرد. هاردی این شرط را باخت. وی طرحی که دی‌کاپریو برایش فرستاده را اینطور توصیف می کند: «برام با دستخط افتضاحی نوشته بود: "لیو همه چیو می دونه". من هم گفتم: "باشه. انجامش میدم، ولی باید برام درست بنویسیش."»

و احتمالاً این کار را خواهد کرد. هنری که روی بدن هاردی پیاده شده، نمودی از تعهد اوست: تعهد او به معشوقه اش، به خانواده اش، به خودش. همچنین به مدیر برنامه اش. او نام لیندی کینگ، مدیر برنامه اش را هم در بخش داخلی بازویش خالکوبی کرده که گفته بود این کار را می کند اگر کینگ بتواند هاردی را وارد هالیوود کند. به لطف فیلم های موفقی مانند «بازگشته» که در آن وحشی‌گری قابل باوری در هر صحنه و سکانس پیاده کرده بود؛ یا فیلم «مکس دیوانه: جاده خشم» در سال ۲۰۱۵، که در آن هم باعث شده بود که این مجموعه فیلم اکشن خاک خورده، جانی دوباره بگیرد؛ یا بازی در نقش بِین در فیلم بسیار موفق «شوالیه تاریکی برمی خیزد» در سال ۲۰۱۲ و خلق یک ابر شرور بینهایت آیکونیک و بینهایت ترسناک و روانی، باید بگوییم که خانم کینگ حقیقتاً به حرفش عمل کرده است.

ولی هاردی هم در هالیوود هست و هم در هالیوود نیست. او همه معیارهای زیبایی مردانه را دارد، ولی در مقابل بازی کردن در نقش قهرمان های خوش قیافه مقاومت می کند. او ترجیح می دهد در نقش گانگسترها، شرورها و جنایتکاران جامعه ستیز هنرنمایی کند و واقعاً در این کار استعداد دارد. وی کاریزمایی ذاتی و انکار ناپذیر روی پرده نقره ای دارد که او را در صدر لیست بازیگران مطلوب هر کارگردانی قرار می دهد - البته شاید نه همه آنها - ولی اغلب فیلم های کوچکتر و عجیب و غریب تری را انتخاب می کند تا بتواند در آنها توانایی اش را بسنجد. تام در مورد زندگی شخصی اش بسیار تودار و کم حرف است، ولی در مورد حرفه اش بسیار بی‌پرده و صریح حرف می زند. دوستی با او را باید ارزشمند دانست و از دشمنی اش بر حذر بود.

تصاویری که در این مقاله از او می بینید همه ایده خودش بوده اند (عکاس: گرگ ویلیامز). همه آنها از میکاپ بگیرید تا محل عکاسی، لباس ها و بقیه چیزها همه فکر خودش بوده اند. تام هاردی بازیگر محبوب متوسط شما نیست، وی ستاره سینمایی متوسط شما هم نیست. در واقع، او اصلاً مرد متوسطی نیست.

او از سطح متوسطی کارش را شروع کرد، ولی خیلی زود کراهتش را به متوسط بودن نشان داد. تام هاردی روز 15 سپتامبر 1977 به دنیا آمد و تنها فرزند ادوارد (ملقب به "چیپس") کارمند تبلیغات و نویسنده کمدی، و آن، هنرمند، بود. وی در شین شرقی، محله ای خوب در حومه غربی لندن بزرگ شد و به مدرسه های خصوصی خوبی رفت که البته در آن مدرسه ها به او می گفتند بهترین دانش آموز نیست. تئاتر برایش علاقه ای گذرا بود، ولی پدرش ادوارد و مادرش آن، او را تشویق کردند که تئاتر را دنبال کند، زیرا آنطور که تام می گوید: «با وجود موقعیت بسیاری خوبی که داشتم، خیلی موفق نبودم و والدینم پیش خودشان می گفتند: "به جهنم! باید یه کاری برای تام پیدا کنیم!"».

بعد اوضاع بدتر شد. عدم موفقیت تبدیل به شیطنت جدی شد و تام با یکی از دوستانش به خاطر دزدیدن یک مرسدس بنز با سلاح گرم دستگیر شدند که آن هم به اعتیاد شدید به الکل و مواد مخدر انجامید. سال گذشته در مصاحبه با هاردی برای شماره ماه مه ۲۰۱۵ اسکوایر، وی در این باره گفته بود: «من می خواستم تموم بشه. ولی وقتی گیر می افتی، همه ش دستت رو به آتش نزدیکتر می کنی، چون سگ بدی هستی و از تو همین انتظار میره. و خیلی حیفه، واقعاً حیفه. من کسانی رو می شناسم که وقتی به دنیا اومدن با قاشق نقره بهشون غذا می دادن، ولی الان زیر یه خروار خاک خوابیدن. و به طرز دردناک و بیهوده ای مُردن.»
ولی او راهش را به سوی مرکز نمایش های لندن پیدا کرد و اولین بازی حرفه ای اش را در مینی سریال درام جنگ جهانی دومی به تهیه کنندگی استیون اسپیلبرگ با عنوان «جوخه برادران» و فیلم سینمایی «سقوط شاهین سیاه» ساخته ریدلی اسکات انجام داد که هر دو در سال 2001 اکران شدند. ولی حتی با چنین شروع کالیبر بالایی، وی در خطر جدی از دست دادن کارش قرار داشت. وی قبلاً اعتراف کرده بود که: «من حاضر بودم عزیزترین کسانم را برای یک ذره کراک بفروشم» و لحظه ای که در دریایی از خون و استفراغ با لوله کراک در دست، در خیابان اُلد کامپتون لندن بیدار شده را توصیف می کند. وی همچنین درباره زمانی حرف می زند که قرار بوده با جان وو (کارگردان) در هالیوود ملاقات کند، ولی در عوض بعداً خود را بیهوش در کنار مردی غریبه با یک اسلحه و یک گربه در مرکز شهر لوس آنجلس یافته است.

در نهایت او می گوید که واقعیت تلخ است: «چیزهایی بودن که دائماً بطور سیستماتیک در مسیر من قرار می گرفتن و به خودم می گفتم: "تام، باید بیدار بشی چون چیزهای مهمتری هست که باید انجامشون بدی. و تو همش کارهایی می کنی که بی معنی ان و از میون این همه آدم این تو هستی که با این همه فرصت به دنیا اومدی." به همین خاطر با خودم درباره واقعیت تلف کردن زندگی حرف زدم، در حالی که در زندگی کارهای زیادی برای انجام دادن هست.» تام از سال 2003 تا به امروز مصرف نکرده، هر چند که هنوز وسوسه ها وجود دارند. در مصاحبه ای که در کانادا با او داشتم، درباره آرتور با من حرف زده بود، اورانگوتانی که نمود استعاری وسوسه های ویرانگر تام هستند، که او آن را به "سگ سیاه" افسردگی وینستون چرچیل تشبیه می کند، که همیشه حاضر است و نباید آن را نادیده گرفت.

این باور وجود دارد که بازیگران باید مانند صفحه ای سفید با کاراکتر خود روبرو شوند، تا آگاهی شما از زندگی واقعی آنها، ذهنتان را از نقشی که بازی می کنند، منحرف نکند، ولی در مورد هاردی قضیه فرق می کند، گویی تجربیات او لایه دیگری به بازی هایش می افزایند. به همین دلیل او در نقش معتاد بی خانمانی در فیلم «استوارت: یک زندگی وارونه» که تله فیلمی اقتباسی محصول سال ۲۰۰۷ از شبکه بی بی سی بود، بسیار واقع گرایانه بازی کرده بود و در فیلم زندگی نامه ای سوررئال «برانسون» در سال ۲۰۰۸ در نقش چارلز برانسون، بدنام ترین زندانی انگلستان، بسیار مجاب کننده بود و در فیلم «افسانه» ساخته برایان هلگلند در سال ۲۰۱۵، نقش رانی و رِگی کری، دو گانگستر مخوف شرق لندن، را عالی از آب در آورده بود. لازم نیست او برای حس گرفتن برای کاراکترهای آشفته و ضربه خورده، به یاد ماهی مرده اش بیفتد! وی بازیگری است که می تواند نقش مردی را بازی کند که درست به قلب گرداب اگزیستانسیالیستی طرف مقابل خیره می شود، زیرا قبلاً به گرداب خویش نگریسته است. هاردی دیدگاهی منحصر بفرد دارد. یا همانطور که در ویدئویی برای صندوق خیریه پرینس به یک معتاد ترک کرده دیگر گفته بود: «من یه معتادم و یه دائم الخمر، پس بالا و پایین های خودمو دارم. مخم یه کم گیج می زنه.»

مصاحبه ما با هاردی اوایل نوامبر و در خانه ای در محله سوهو در مرکز لندن، در مرحله پس تولید آخرین پروژه او انجام می شود. هاردی برای تمام کردن تدوین اپیزود سوم سریال «تابو» مهلت کمی دارد. این درام هشت اپیزودی محصول بی بی سی، ساخته او و پدرش است که تام هم در آن نقش آفرینی می کند و هم تهیه کنندگی اش را به عهده دارد. سریال «تابو» در سال 1814 اتفاق می افتد و تام نقش جیمز دِلانی را ایفا می کند، ماجراجویی که پس از ده سال از کنگو به خانه باز می گردد و می فهمد که پدر مرحومش برایش ارثی غیرعادی به جا گذاشته است که هم توجه دولت بریتانیا و هم آمریکا و همچنین توجه کمپانی ایست ایندیا را به خود جلب کرده است. از آنجائیکه این درام حاصل مغز بازیگری مانند هاردی است، نباید انتظار درامی در سطح متوسط از این سریال داشته باشید.

ولی در این مورد باید حرف مرا بپذیرید. قبل از آنکه بنشینیم قبل از تدوین، اپیزود را تماشا کنیم، من باید یک قرارداد عدم افشاگری امضا می کردم و تام به من گفت: «می تونی چیزی که فکر می کنی رو بنویسی، ولی دلیلشو نه». بعد روی کاناپه چرمی سیاهی نشستیم و تدوینگری به نام سِرکان اپیزود را روی مانیتور بزرگی برایمان پخش کرد و هاردی دائماً چیزهایی روی کاغذ می نوشت و در این میان چهار پیتزای کامل و یک بطری نوشابه رژیمی را تمام کرد و من نیز در دفتر یادداشتم نت برداری می کردم، ولی بیشتر در مورد پیتزاها نه سریال.

چیزی که می توانم درباره «تابو» به شما بگویم این است که این مجموعه پیچیده، پر فراز و نشیب و به سبک قدیمی ساخته شده است. پیچیدگی ها و خرابکاری ها - و حتی انحرافات - موجود در این سریال طوری هستند که باعث می شود بیشتر درام های دوره ای شبیه به اپیزودی از «پپا پیگز» به نظر برسند. هاردی می گوید این سریال طوری طراحی شده که «ضد-دانتون» باشد و با آنکه ارزش تولیدی آن در نحوه نمایش لندن آن زمان، بسیار بالا است، ولی «تابو» چیزها و جاهایی را نشان می دهد که رقبایش در این ژانر، هرگز این کار را نکرده بودند. حتی می توان گفت که عنوان این سریال نیز تصادفی نبوده است.

وقتی نمایش اپیزود به پایان رسید، به آشپزخانه آن منزل رفتیم که خارج از راهروی بدون پنجره ای با یک سری درهای بسته قرار داشت که روی هر کدام از درها تابلویی نصب شده بود که نام سریالی که تدوینش در آن اتاق انجام می شد، رویش نوشته شده بود: «پولدارک»، «اندیوور»، «فورتیتود». طی مصاحبه من با هاردی، گاهی افرادی با تیپ های تلویزیونی به آشپزخانه می آمدند تا برای خود قهوه ببرند و به نظر می رسید که همه آنها به ویتامین دی نیاز دارند، گویی هرگز نور بیرون را ندیده اند و گاهی نیز صداهای مردانه ای از اتاق های دیگر به گوش می رسید که باعث خنده هر دوی ما می شد.

با آنکه تام تحت استرس بالایی قرار دارد، ولی کاملاً ریلکس و آرام به نظر می رسد. کمپانی تولیدی او که Hardy Son and Baker نام دارد و آن را با شریکش دین بیکر اداره می کند، باید سریال کامل شده را تا قبل از کریسمس برای بی بی سی و شبکه آمریکایی اف ایکس ارسال کنند تا برای ژانویه به نمایش درآید. او اشاره می کند: «14 صفحه یادداشت درباره اپیزود سوم براشون فرستادم. همه دیالوگ ها رو از حفظ هستم و می دونم در هر سکانس هر چیزی کجاست و می دونم شمع ها کجا قرار دارن... بنابراین هیچوقت راضی و خوشحال نیستم.»

ایده این سریال زمانی به ذهنش خطور کرد که نقش بیل سایکس را در اقتباسی از «الیور توئیست» در سال ۲۰۰۷ بازی می کرد و این کاراکتر را شبیه به شرلوک هولمز، ولی فیزیکی تر و به همان اندازه باهوش ساخت. در نه سالی که از آن زمان گذشته، او بارها این ایده را برای خود تکرار کرده تا آن را خوب بسازد و حالا از پس این کار برآمده است. همانطور که دین بیکر، شریک هاردی، می گوید: «این سریال مثل بچه تام می مونه.»
البته یادمان نرود که هاردی اواخر ماه اکتبر صاحب یک بچه واقعی از همسرش شارلوت رایلی شد که سر فیلمبرداری فیلم «بلندی های بادگیر» در سال 2009 با او آشنا شده بود. وی پسری هشت ساله به نام لوئی از نامزد سابقش، راکل اسپید، نیز دارد. سه هفته بعد فیلمبرداری «تابو» آغاز شد و طی ماه های تولید، در کل تام چهار تا شش ساعت می خوابیده و بین ساعت 12 و 2 صبح بیدار می شده تا به بچه برسد (و در این میان جنسیت فرزندش را نیز مشخص نمی کند چه رسد به اینکه نامش را فاش کند) و بعد بین 4:30 تا 5:30 بیدار می شده تا سر کار برود. به گفته خودش محرومیت از خواب خیلی آزاردهنده بوده: «اگر فرد دیگری این کار را با شما می کرد، شکایت به دادگاه لاهه به جرم جنایات جنگی می بردید.»

حالا که پروژه «تابو» تقریباً تمام شده، برنامه اش این است که مدتی استراحت کند، زیرا واقعاً خسته شده است. ولی از ما بپرسید ظاهرش اصلاً خسته نشان نمی دهد. با جین تیره و کتانی و تیشرتی از "گرگ وال استریت" و ته‌ریش، تام کاملاً شاداب و خوش تیپ به نظر می رسد که دقیقاً آنطور که او را به یاد دارم نیست.

دفعه قبلی که با هاردی مصاحبه کردیم در کالگاری بود، و چند ماه از شروع فیلمبرداری «بازگشته» می گذشت و در حال فیلمبرداری آن در کوهپایه های کوه های راکی بودند. تیم تولید این فیلم بعدها برای پیدا کردن برف به آرژانتین تغییر مکان داده بود. هاردی با چند نفر از دوستانش از ست فیلمبرداری، در یک خانه زندگی می کردند، و ظاهراً اوقات فراغت خود را با بازی های ویدئویی و بوکس پر می کردند. آن زمان تام خمیده و کمی کوتاهتر از قد واقعی اش به نظر می رسید و ریش گذاشته بود و لباس راحت تری به تن داشت، طوری که او را با یکی محلی اشتباه می گرفتید. قرار بود با هم به میدان تیر برویم، ولی در نهایت در حومه شهر به مغازه سفالگری در یک پارک رسیدیم که پیشنهاد تام بود.

با دیدن آنچه او در «بازگشته» انجام داد - کاراکتر جان فیتزجرالد که وحشی، بی اخلاق و حیوانی و در عین حال تاحدودی انسانی و دلسوز است، تعادلی که هاردی در ایجاد آن استاد است - و سپس ملاقات با او در لندن بود که فهمیدم این نقش چقدر او را خسته کرده و چقدر رنگ کردن یک لیوان سفالی برایش تغییری مطلوب و دلپذیر از کار روزانه محسوب می شود. با آنکه خودش هنر بازیگری را کلمه ای پر تصنع و پر دبدبه می داند و بازیگری را «فقط ادا درآوردن» توصیف می کند، ولی حس واقعی بیننده این است که در دیوانگی او کمی متُد هم هست، چه عمدی باشد چه نباشد.

در کالگاری، هاردی با آلخاندرو گونزالز اینیاریتو، کارگردان «بازگشته»، بر سر «چیزهای جذابتری» که اینیاریتو می خواست کاراکتر فیتزجرالد از خود نشان دهد، به مشکل برخورد، زیرا هاردی در مقابلش مقاومت می کرد: «هر روز گوش دادن به این چرندیات برام تهوع آور بود و فقط می گفتم: "آره، آره، آره، خیلی خوبه؛ ولی نه".» کمی بعد وقتی هاردی آرامتر شد اضافه کرد: «آلخاندرو یه رذله و من باید این کارو بکنم تا اون راضی باشه و در نهایت برای من هیچ اسکاری نمی مونه... هاها! ولی برای اون چرا.» (البته در مورد هر دوی این موارد، حق با هاردی بود.) بعدها تصاویری از هاردی منتشر شد که تیشرتی با طراحی خودش با عکس فیتزجرالد در حال خفته کردن اینیاریتو پوشیده بود.

در لندن، هاردی اعتراف می کند که تازه بهبود یافته است و می گوید: «چون حدود دو سال از آن زمان گذشته حس می کنم که هنوز خستگی آن هست، ولی معتقدم فیلم زیبایی بود. حالا می خوام دوباره تماشایش کنم، چون از اون فاصله گرفتم. همیشه همینطوریه، وقتی مردم میگن "وقتی سر فیلمبرداری بودم زمان سختی را می گذراندم" حداقل منظورشون اینه که خاطره خوبی داشتن. آن زمان من .... (و صدای بوفالوی زخمی و در حال مرگی را درمی آورد) انگار تمامی نداشت. خیلی طول کشید و خیلی گیج کننده بود. فیلمبرداری «بازگشته» طولانی بود و پر از سردرگمی و هرج و مرج بود و هیچکس به هیچ وجه کنترلی نداشت و همه ما داشتیم کنترل می شدیم. و این خیلی اعصاب خوردکن و پراسترس بود.»

همین صحبت ها نشان می دهد که چقدر زود اعصاب هاردی از این رو به آن رو می شود و خودش اضافه می کند: «آلخاندرو رو دوست دارم.» هر چند مشخص بود که دوره هایی طولانی در طول ساخت این فیلم بود که او آلخاندرو را دوست نداشت. بر خلاف خیلی ها، بازیگرانی در سطح او، چهره هایی عاری از احساس و عادت کرده به رسانه ها و دوربین ها، ندارند. و این قضیه کاملاً مثبتی است.

به همین خاطر است که داستان هایی درباره درگیری های او با کارگردانان یا همبازی هایش سر فیلمبرداری فیلم ها می شنویم. او یکبار به ژورنالیستی گفته بود که سر فیلمبرداری «برانسون» نزدیک بوده مشتی به صورت نیکولاس ویندینگ رفن بزند. و گزارش هایی در مورد ماجرایش با شایا لابوف سر فیلمبرداری درام «بی قانون» از هر دو طرف شنیده ایم که خود هاردی اینطور تعریف می کند که همبازی اش شایا بطور ناگهانی مشتی به صورتش زده و بیهوشش کرده بود. یا اینکه چطور سر فیلمبرداری «مکس دیوانه: جاده خشم» با جورج میلر و شارلیز ترون مشاجره کرده بود و در کنفرانس مطبوعاتی این فیلم در جشنواره فیلم کن بطور رسمی و علنی از میلر معذرت خواهی کرده بود.

ولی تام هاردی را استخدام نکنید اگر تام هاردی را نمی خواهید و بیشتر اوقات او ارزش زمان و هزینه ای که می کنید را دارد. اصطکاک است که جرقه ایجاد می کند. او می گوید: «اگر به عنوان بازیگر بیام، نقاط شکست و ضعف کل فیلم و تیم را می سنجم، چون این کاریه که به من پول میدن تا انجامش بدم. بنابراین اگر این کارو نکنم، کاری براتون نکردم و شما هم کاری برای من نکردین، چون این چیزیه که اومدیم انجامش بدیم. اگه کسی بگه: "نه تام، نمی خوام این کارو بکنی، فقط می خوام با لباس خفاش بیای تو فیلم" - نه لباس بتمن، منظورم لباس خفاش واقعیه - اون وقت می دونی چی میشه؟ اونوقت دیگه اون فیلمو کار نمی کنم.»

ظاهراً هاردی در کارگردانانی که با آنها کار کرده و می دانند چطور با او کنار بیایند، نوعی حس وفاداری ایجاد کرده است. صحبت از لباس بتمن شد؛ کریستوفر نولان مشخصاً چنین کارفرمایی است و ابتدا هاردی را در فیلم «تلقین» در سال 2010 بکار گرفت و پس از آن در فیلم «شوالیه تاریکی برمی خیزد» نقش بین را به او داد که لباسش شامل یک ماسک محدودکننده می شد و باعث شد هاردی ثابت کند که فقط با تماس چشمی هم می تواند یکی از بهترین بازی ها را ارائه دهد. اخیراً وی بازی در فیلم دانکرک، کار جدید نولان را به پایان رسانده، درامی که بر اساس تخلیه نیروهای متفقین از ساحل شمالی فرانسه در سال 1940 ساخته شده و قرار است در تابستان 2017 این فیلم اکران شود و مانند تمام کارهای نولان پروژه ای کاملاً سری است تا آنکه زمان اکرانش نزدیک شود، ولی تصاویری که از فیلمبرداری این فیلم به رسانه ها درز کرده هاردی را در نقش یک خلبان نشان می دهند.

نولان کارگردانی است که رویکردش با ریزبینی هاردی جور درمی آید: «اون سر فیلمبرداری لیدر خیلی خوبیه و همچنین فیلمساز و خیالبافی بینهایت شگفت انگیزه. من هم فکرهایی دارم، ولی چیزی که اون داره اینه که می تونه اونارو کنترل کنه و این فکرها، شوکه ش نمی کنن. و اینکه اون نمی خواد استعدادهارو از دست بده و اگه تو چیزی داشته باشی می خواد ازش استفاده کنه. و خیلی زود بهت میگه: "برای امروز کافیه ممنونم" که این خیلی خوبه. چون اونوقت خطوط و مرزهاتو می شناسی.»

خوب که می نگریم شاید به نظر برسد که هاردی خطوط هالیوود را جابجا کرده است. با اکران فیلم «مکس دیوانه: جاده خشم» او فوراً تبدیل به ستاره بی رقیب باکس آفیس شد و در کنارش تحسین منتقدین را نیز به دست آورد و فروش این فیلم به بیش از 400 میلیون دلار در سطح جهانی رسید و فیلم «بازگشته» برایش اولین نامزدی جایزه اسکار را به همراه آورد. وقتی دی‌کاپریو جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد را برد، اولی کسی که دی‌کاپریو از او تشکر کرد هاردی بود و او را «برادرش در این کوشش» نامید. هاردی و همسرش شارلوت نیز در میان حضار بودند و تماشا کردند که چطور مارک رایلنس در این رقابت برنده شد و جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد در نقش مکمل را از آن خود کرد. در پخش تلویزیونی مراسم اسکار به نظر می رسید که رایلنس قبل از آنکه روی سن برود به هاردی چیزی گفته است، که وقتی از هاردی می پرسم یادش می آید یا خیر در جواب می گوید: «فکر کنم گفت: "ای ناشی! هاها!" یا "روش انجامش اینطوریه که من انجام دادم! هاها!" درست یادم نیست، ولی حضور در اونجا معرکه بود.»

سال قبلش، او مراسم را از تلویزیون و در کالگاری تماشا کرده بود. و سال بعد خود را در این مراسم با کت و شلواری شیک در میان این همه ستاره می بیند و دی‌کاپریو در حال تشکر و قدردانی از اوست و حضار او را تشویق می کنند. خود هاردی در این مورد می گوید: «یادم نمیاد هیچوقت توقع داشته باشم به چنین مراسمی دعوت بشم. همیشه حس می کردم من تیپ پسرای بد رو دارم و بخشی از من همیشه می گفت: "نه من اینجور جاها نمیرم" ولی بعد وقتی دعوتم کردن گفتم: "آره، حتماً میام میخوام مزه شو بچشم".»

کل تجربه اسکار با این حقیقت که این اولین سفر هاردی با بچه جدید بود، غیرواقعی تر می نمود: «معلومه که استرس داشتیم و من و بچه هر دومون جت زدگی رو تجربه می کردیم و مضطرب بودیم. من از خودمون با لباس هامون زیر لوگوی جوایز اسکار هشتاد و هشتم عکس گرفتم و این یه عکس تاریخیه، نیست؟ بچه بعداً بهش نگاه می کنه و میگه: "این مامان و بابا هستن در دوران شکوفایی و اوجشون. اونا تو مراسم اسکار بودن و این خیلی باحاله".»

چه خوشش بیاید چه نیاید، تام هاردی حالا یک ستاره سینمایی بزرگ است. حالا قدم بعدی او چه باید باشد؟ یک کمدی رمانتیک؟ یک فیلم ابرقهرمانی؟ با شخصیت منحصر بفرد، اعصاب دمدمی مزاج، لهجه جذاب و دایره واژگان متفاوتش، هاردی به طرز فوق العاده جالب و شگفت انگیزی عجیب و غریب است.

یکی از پروژه هایی که در شروع سال جدید میلادی آغاز می شود، پروژه «فانزو» به کارگردانی جاش ترانک است که در آن هاردی نقش آل کاپون پیر و فرسوده را بازی خواهد کرد. بله درست شنیدید، یک شخصیت منفی دیگر و البته یک گانگستر دیگر. ظاهراً چیزی در هاردی وجود دارد که او را به سمت تاریک تجربه انسانی می کشد و شاید خود او قبلاً در آن سمت تاریکی بوده است.

وی در این باره می گوید: «بخشی از من می خواد کار متفاوتی انجام بده، ولی بخشی از من هم هست که می گه: "می دونی چیه؟ من می خوام به بازی کردن در نقش گانگسترها ادامه بدم، چون هر دفعه بیشتر و عمیق‌تر می تونم مطالعه ش کنم. چرا کنارش بذارم و لاغر و نحیف بشم؟ که بگن "نه خوب شده، چون الان داره یه موزیکال بازی می کنه!" می دونی منظورم چیه؟ انگار می خوام بگم: "نگام کنین! دارم سعی می کنم مردمو راضی نگه دارم!"»

گویا قرار است فیلم دیگری از «مکس دیوانه» ساخته شود، ولی هاردی در مورد زمان بندی آن مبهم حرف می زند، از آن گذشته فیلم «مک‌کالین» هم هست، فیلم بلندی که درباره دان مک‌کالین، عکاس جنگ است که کمپانی تولید فیلم هاردی قرار است آن را تهیه کند و هاردی در آن نقش آفرینی نماید. او می گوید: «تا وقتی که من جای درروی دیگه ای داشته باشم، خوشحال میشم که برم و دستشویی بسازم. اگه کسی برای خودش خونه بسازه و از من بخواد که برم و براش دستشویی بسازم، کافیه بهم بگه چی می خواد و من میرم و انجامش میدم.»

شاید اینطور باشد. ولی بخشی از وجود شما امیدوار است که تام این کار را نکند. بخشی از وجودتان امیدوار است که او دستشویی خانه شما را دوباره برای خودش تجسم کند و آن چیزی نباشد که شما انتظارش را دارید. یا اینکه کلنگ را بردارد و دستشویی را بکوبد و به جایش برایتان آشپزخانه بسازد. یا یک سالن ورزشی جنگلی. یا یک زیردریایی.

چون شما تام هاردی را استخدام نمی کنید مگر آنکه خود تام هاردی را بخواهید. و واقعیت این است که کسی نیست که او را همانطور که هست نخواهد. هست؟