توضیح بهنام تشکر درباره عکسش با سیگار و ...

مج له ایده آل : او بهنام تشكر است كه خیلی‌ها بعد از سریال «ساختمان پزشكان» و «دزد و پلیس» با او آشنا شدند. او با خلوص نیت به سؤالات ما جواب داد و اعتراف كرد كه از دروغگویی و تهمت متنفر است. باورش برایمان سخت بود اما هرچه جلوتر رفتیم تصویر واقعی او را همان‌طور دیدیم كه خودش می‌گفت و آنطور كه صحبت می‌كرد به نظر می‌‌رسید، صحبت‌های بهنام تشكر را بخوانید و بعد خودتان قضاوت كنید.

از نظر انسانی خودت را چطور آدمی می‌بینی؟

فكر می‌كنم آدم مثبت‌اندیشی هستم، در نگاه اول كسی كه مرا می‌بیند به نظر می‌آید به‌شدت آدم جدی‌ای هستم. البته جدی هستم اما نه آنقدر جدی كه در نگاه اول به نظر می‌آیم. زرنگ‌بازی‌های دیگران را ندارم. خیلی صادقانه و خیلی رك هستم كه چوب رك بودنم را خیلی خورده‌ام. ركم، اما رك‌بودن زیاد باعث دردسر و رنجیدن اطرافیانم می‌شود.


یادم می‌آید در یكی از نشریات عكس مرا با سیگار چاپ كردند، خیلی گشتم تا عامل این كار را پیدا كنم كه خوشبختانه او را پیدا كردم، البته در حال حاضر سیگار را ترك كرده و خیلی از این بابت خوشحالم، حتی از بوی سیگار هم تنفر پیدا كرده‌ام و امیدوارم این تنفر تا آخر عمر در من باقی بماند. خلاصه آن عكاس را پیدا كرده و به شدت با او برخورد كردم. من در ترافیك خیابان‌ها به این دلیل كه ماشین‌ها توقف كرده‌اند و دو نفر ممكن است به من نگاه كنند سیگار دست نمی‌گیرم، آن وقت آن عكاس عكس مرا با سیگار در نشریات منتشر كرده بود. آنقدر از این اتفاق رنجیدم كه به هیچ‌عنوان كوتاه نیامدم و خیلی رك به او گفتم هیچ‌وقت سمت من نیاید.


مهم‌ترین خصیصه‌‌ای كه در جامعه رنجت می‌دهد، چیست؟

دروغ. خودم هیچ‌وقت و تحت هیچ شرایطی دروغ نمی‌گویم.

بزرگ‌ترین اتفاقی كه باعث عصبانی شدنت می‌شود، چیست؟

اینكه در عالم رفاقت چیزی را از كسی بخواهم و او بتواند آن كار را انجام دهد، اما انجام ندهد. این موضوع مرا عصبی می‌كند. بعضی وقت‌ها به ادارات كه می‌روم چون مرا می‌شناسند كارم را زودتر راه می‌اندازند. اگر مرا نمی‌شناختند شاید حتی حاضر نبودند كارم را راه بیندازند. وقتی كارمندها از بین جمعیت به من می‌گویند بیا داخل و من از پشت شیشه مردم را می‌بینم از خودم خجالت می‌كشم. با خودم می‌گویم من دیرتر از همه آمده‌ام چرا باید به‌دلیل بازی در ۲ سریال، كارم راه انداخته شود؟ رویم نمی‌شود به آن كارمندی كه به‌ نظر خودش در حق من لطف كرده، بگویم بگذار با نوبت خودم كارم را انجام بدهی. فكر می‌كنم اگر به او بگویم دلش می‌شكند.

همه ما در سن کودکی در معرض خلاف کردن قرار می‌گیریم، مثلا دزدی‌های کودکانه. آیا این اتفاق برای شما هم افتاده؟

وقتی بچه بودم روبه‌روی مدرسه ما یك خواربارفروشی بود، یك روز با دوستانم رفتیم داخل مغازه. من عاشق آلبالو خشكم. یك گونی پر از آلبالو خشك روبه‌روی من بود كه مرتب به من چشمك می‌زد. هیچ پولی هم نداشتم. مغازه‌دار از پشت پیشخوان كه به سمت یخچال رفت دستم را بردم سمت كیسه آلبالو خشك‌ها. دستم را كه داخل كیسه فرو كردم مغازه‌دار برگشت و به من زل زد. فكر كنید توی دست‌ من پر از آلبالو بود و او هم بروبر مرا نگاه می‌كرد. خشكم زد، همان‌جا مشتم را باز كردم، آلبالوها ریخت داخل كیسه چند تا آلبالو هم به دستم چسبیده بود كه آرام‌آرام كنده می‌شد. مغازه‌دار كه متوجه شد من خیلی خجالت كشیدم هیچ چیز به من نگفت. این اتفاق هم اولین و آخرین دزدی من بود.

آخرین باری كه دروغ شنیده‌ای و خیلی آزرده‌خاطر شدی را به یاد داری؟

۲ سال پیش یكی از دوستانم كه اتفاقا ۱۰ سال با هم رفاقت نزدیك داشتیم با من تماس گرفت، یادم می‌آید آن شب من تب شدیدی داشتم و حال جسمی خوبی نداشتم. دوستم به من گفت یك نفر به من گفته تو پشت‌سر من حرف زدی و من زنگ زدم كه بگویم همدیگر را حلال كنیم و دیگر همدیگر را نبینیم. در آن لحظه فقط گفتم من الان تب دارم و نمی‌فهمم چه می‌گویی. من چه حرفی پشت‌سر تو زده‌ام؟ او گفت من نمی‌خواهم دیگر با هم تئاتر بازی كنیم و همدیگر را ببینیم. اعصابم خیلی خرد شد و به او گفتم كسی آمده به تو یك دروغ گفته و تو را دچار توهم كرده، من هیچ تلاشی نمی‌كنم كه تو را از این توهم بیرون بیاورم، چون من تو را دچار توهم نكرده‌ام او تو را دچار توهم كرده است. ما با هم رفت‌وآمد خانوادگی هم داشتیم.

بعد از این ماجرا همسر دوستم به من گفت: من آنجا بودم وقتی آن آقا برای اینكه یك نقش را در تئاتر بگیرد از طرف تو حرف زد. خلاصه رفیق من گول خورد و آن نقش را به آن طرف داد. او باید با من رو در رو صحبت می‌كرد و اول مطمئن می‌شد كه من آن حرف را زده‌ام یا نه، بعد قضاوت می‌‌كرد. این اتفاق خیلی مرا آزرده كرد. جالب اینجاست بعد از مدتی همان آدم وقتی مرا در تئاترشهر دید بغلم كرد و كلی روبوسی كرد. اما من نسبت به او سرد شده بودم و او را نپذیرفتم. وقتی به همین راحتی دچار توهم می‌شود و نسبت به من قضاوت می‌كند و هر كاری دلش می‌خواهد در رفاقت انجام می‌دهد طبیعی است كه نخواهم اجازه دهم به من نزدیك شود به همین دلیل من رفاقت را تمام كردم. شاید آن آدم دلش بخواهد رفاقت‌مان را ادامه دهیم اما من دیگر او را نمی‌خواهم.

یعنی آدم‌ها را نمی‌بخشی؟

خیلی سخت می‌توانم كسی را ببخشم.

یعنی انتقام می‌گیری؟

نه، من اهل انتقام نیستم، اگر از كسی ناراحت شوم كنارش می‌گذارم، به قول رفیق‌مان حلالش می‌كنم اما دیگر او را نمی‌بینم.

باتوجه به اینكه بازیگری و به شدت مورد قضاوت قرار می‌گیری خودت اهل قضاوت كردن هستی؟

سعی می‌كنم خیلی كم قضاوت كنم. در واقع اوایل طوری بودم كه همه آدم‌ها را خیلی خوب می‌دیدم و فكر می‌كردم بیشتر آدم‌ها خوب هستند مگر اینكه خلافش ثابت شود. الان می‌گویم آدم‌ها نسبی هستند مگر اینكه خلافی مرتكب شوند (می‌خندد).


به ندرت پیش می‌آید كه با كسی دعوا كنم. اما وقتی عصبانی می‌شوم با تمام وجود خشمم را منتقل می‌كنم. اولین و آخرین باری كه كتك‌كاری كردم ۱۳ساله بودم. یك روز كه بچه‌ها در محله‌مان فوتبال بازی می‌كردند توپ‌شان افتاد سمت من. گفتند بهنام توپ را شوت كن. توپ را كمی محكم شوت كردم، توپ افتاد سمت دیگر. یكی از بچه‌ها فحش بدی به من داد. همین‌طور كه راهم را می‌رفتم فحش را با خودم تكرار می‌كردم و نتوانستم آن را هضم كنم. وقتی به آن پسر رسیدم او را به زمین انداختم و چپ و راست به او سیلی و مشت ‌زدم. آنقدر كتكش زدم كه تمام صورتش پرخون شد، وقتی فهمیدم چه كرده‌ام فرار كردم. فردای آن روز پدر پسربچه دنبالم كرد و من باز فرار كردم، به دلیل اینكه پدر او به خانه ما نیاید و با پدرم درگیر نشود به خانه نرفتم و آنقدر دویدم كه نتواند مرا بگیرد، فكر می‌كنم در آن موقعیت می‌توانستم از بن جانسون هم جلو بزنم. این كتك‌كاری اولین و آخرین دعوای من بود.


تا حالا سرت كلاه گذاشته‌اند؟

تا دلت بخواهد تهیه‌كننده‌ها كلاهم را برداشته‌اند. واقعا نمی‌دانم این پول‌ها چطور از گلوی بعضی‌ها پایین می‌رود. تا قبل از اینكه ساختمان پزشكان را بازی كنم تهیه‌كننده‌ها به راحتی پولم را می‌خوردند، حتی سرویس یك پروژه از دماوند مرا به تهران آورد و به من كه رسید وسط تهران پیاده‌ام كرد، گفت: من باید برگردم، دستمزد آن پروژه‌ام را هم بالا كشیدند. فكر می‌كنم بعضی‌ها احترام گذاشتن به آدم‌ها را فراموش كرده‌اند. من همان آدم ۲سال پیش هستم. همان دفترهای كاری كه ۲ سال پیش می‌رفتم و هیچ‌كس نگاهم هم نمی‌كرد الان با سلام و صلوات از من دعوت می‌كنند، نمی‌‌دانید چقدر این اتفاق تلخ است. به شدت این رفتار را زننده می‌دانم.

۲ سال پیش یكی از دوستانم كه دستیار كارگردان فیلم « ... » بود از من دعوت كرد به دفتر آنها بروم. وقتی آقای كارگردان را دیدم به احترام ورودش از جایم بلند شدم و سلام كردم اما جوابی نشنیدم. حتی به من نگاه هم نكرد. بعد از ۲ سال در جمعی همان كارگردان را دیدم، بلند شد و با من روبوسی كرد. از این حركت حالم بهم خورد. من بهنام تشكر ۱۵ سال است كه بازیگرم. ادعایی هم ندارم. نمی‌دانم چرا باید در این ۲ سال كه شناخته‌تر شدم، رفتار آدم‌ها عوض شود. این بار من خیلی سرد با او برخورد كردم، شاید آن شخص متوجه نشد چرا با او سرد رفتار كردم اما مطمئن باشید روزی به او خواهم گفت من همان آدمی هستم كه به احترام تو از جایم بلند شدم و تو جواب سلامم را ندادی. دستیار تو به دلیل بی‌احترامی تو از من عذرخواهی كرد و من مجبور شدم به او بگویم دیگر به من تلفن هم نزن. من هیچ‌وقت این افراد را نخواهم بخشید. وقتی به یاد آدم‌هایی می‌افتم كه عقل‌شان در چشم‌شان است و راجع به آدم‌ها قضاوت می‌كنند تمام وجودم را نفرت پر می‌كند.

هیچ‌وقت استعداد كار خلاف نداشتم، حتی جرات تقلب كردن هم نداشتم. یك‌بار امتحان داشتیم و دیدم اگر تقلب نكنم تجدید می‌شوم. شب امتحان یك برگه امتحان برداشتم و تمام فرمول‌ها را ریز به ریز روی برگه نوشتم. وارد جلسه امتحان شدم. وقتی برگه سؤال را به ما دادند كاغذ را گذاشتم لای برگه‌ها. ردیف سوم نشسته بودم و با ترس و لرز شروع كردم به نوشتن از روی كاغذی كه با خودم برده بودم. یكدفعه حس كردم یك نفر پشت‌سرم ایستاده، برگشتم دیدم بله آقای ناظم بالای سرم ایستاده، گفت دستت را بردار. كاغذ تانخورده را برداشت. كاغذ را بالا برد و شروع كرد به داد زدن كه نكنید، تقلب نكنید. یك قطره آب شدم رفتم توی زمین. ناظم مدرسه به من گفت بچه تو چرا اینقدر تابلویی؟...